Galaxy 7 : ตามเฝ้าคนป่วย
1664 คำ
Galaxy 7 : ตามเฝ้าคนป่วย
ฉันนั่งกระสับกระส่ายอยู่ในรถแท็กซี ไม่ทราบว่าแกจะมองขาอ่อนอะไรฉันขนาดนั้น. มองทางสิไอ้บ้า!!
เอี๊ยดดด!! นั่นไอ้แท็กซีเวรรร!! ขับไงให้เกือบโดนชน.!!
“เอ่ยย...พี่ขอโทษนะหนู”
พี่พ่องแกสิ.!! หน้าแก่กว่าพ่อฉันอีกยังกล้าแทนตัวเองว่าพี่แล้วเรียกใครว่าหนูห๊ะ!!
“ไม่เป็นไร”
ฉันตอบเสียงนิ่งแล้วพยายามดึงเชิ้ตตัวบางที่ใส่อยู่ให้คลุมขาอ่อน ใช่....ฉันออกมาจากคอนโดซีแลคในสภาพเสื้อเชิ้ตตัวนี้แหละ ดีนะที่ยังมีกางเกงขาสั้นอยู่ข้างในไม่งั้นหวิวแน่
“ทะเลาะกับแฟนมาเหรอหนู”
คนขับแท็กซีพยายามชวนฉันคุยตลอดทาง ถ้าจะด่าว่าเสือกก็กลัวเขาถีบลงจากรถเลยต้องจำใจตอบไป
“เปล่า.”
“แล้วทำไม...."
“จอดข้างหน้าเลย.”
ฉันรีบพูดตัดประโยคเพราะไม่อยากตอบคำถามแท็กซีหื่นกามคนนี้ดูก็รู้ว่าแม่งจ้องจะแอ้มฉัน!! คนสมัยนี้น่ากลัวมาก ขนาดฉันเป็นทอมยังไม่เว้น!!
“นี่.ไม่ต้องถอน”
ฉันหยิบแบงค์สีม่วงส่งให้คนขับแล้วรีบเปิดประตูลงจากรถ ถ้าถามว่าทำไมไม่รอให้ซีแลคไปส่ง ฉันบอกได้เลยว่าตอนนี้ยังไม่พร้อมเจอหน้าเขาคิดว่าจะกลับมาตั้งหลักที่บ้านก่อนแล้วค่อยไปคุยกันตรง ๆ ว่าจะเอายังไงต่อไป แต่ก็นะ ฉันว่ามันยังไม่มีอะไรที่เสียหายหรอกจริงไหม? ขนาดคิดว่าไม่มีอะไรเสียหาย น้ำตาแม่งพาลจะไหลถึงตีน!!
ฉันเดินเข้ามาในบ้านอย่างยากลำบาก โทรศัพท์ก็หาไม่เจอส่วนเงินนั่นฉันแอบหยิบมาจากลิ้นชักหัวเตียง ไว้วันหลังค่อยใช้คืนซีแลคแล้วกัน
“โอ้ยยยปวด...เว้ยยย!!”
ฉันตะโกนออกมาเสียงดังที่เข้ามาในห้องตัวเอง สงสัยเคนคงจะไปมหาลัยแล้ว ดีนะที่ฉันปั้มกุญแจสำรองแล้วซ่อนไว้ใต้กระถางต้นไม้ ไม่งั้นคงได้ปีนรั้วบ้านตัวเองแน่ ๆ โทรศัพท์ก็ไม่มี เงินก็ไม่มี ชีวิตฉันตอนนี้แม่งโคตรเศร้าเลย.
“หนีมาทำไม”
“เชี่ยย!! พี่มาได้ไง”
“ฉันถามว่าหนีมาทำไม” ร่างสูงเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กช้า ๆ
“ฉันไม่ได้หนี!! คะ...แค่อยากกลับบ้าน”
จะบอกว่าอายก็ส่วนหนึ่ง เพราะตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องตัวเองกับเคน แต่ที่ไหนได้ดันมานอนในห้องผู้ชาย
“ตอนนี้เป็นไงบ้าง” ร่างสูงนั่งลงที่ปลายเตียงแล้วเอ่ยถามร่างบางด้วยความเป็นห่วง
“มะ....ไม่เป็นไรแล้ว ฉันง่วง พี่กลับไปเถอะ”
ฉันพูดออกมาตรง ๆ คือฉันยังไม่อยากเห็นหน้าแก.พี่!!
“แล้วถ้าไม่กลับล่ะ”
น้ำเสียงนิ่ง ๆ แต่แฝงไปด้วยความกวนตีนทำให้คนตัวเล็กคิ้วกระตุกทันทีที่ได้ยิน
“ฉันจะแจ้งความว่าพี่บุกรุกบ้านฉัน!!”
“ใจร้ายจังเลยนะ ทีเมื่อคืนว่านอนสอนง่ายเชียว”
“มะ....เมื่อคืน....พี่ทำอะไรฉัน!!”
ฉันถามเสียงสั่น ไม่น่าา....ไม่ใช่หรอก....ถึงความเจ็บที่ตรงนั้นของฉันมันจะเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดีว่าคนตรงหน้าพากเวอร์จิ้นฉันไปแล้วก็เถอะ!! เจ็บใจ.แม่งงทำไมฉันถึงไม่ได้เป็นคนจัดการซีแลคก่อน.!!
“อยากรู้จริง ๆ เหรอ”
“ไม่ ฉันไม่อยากรู้แล้ว!!” ฉันทิ้งตัวลงนอนแล้วยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
“หึ” ร่างสูงส่งเสียงในลำคอถ้าคนตัวเล็กโผล่หน้าขึ้นมาจากผ้าห่มจะเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังอมยิ้มกับความน่ารักของร่างบางอยู่
“ฉันจะนอนแล้ว ถ้าพี่กลับเมื่อไหร่ก็ปิดประตูบ้านให้ฉันด้วยนะ”
น้ำเสียงใส ๆ พูดออกมาทั้งทียังไม่โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม
“คลุมโปงแบบนั้นจะหายใจออกเหรอ”
มือหนาดึงผ้าห่มออกจากหน้าคนตัวเล็กทำให้เห็นว่าตอนนี้คนตัวเล็กแก้มแดงเป็นลูกมะเขือเทศ
“ยุ่ง!!” เรนพูดแค่ไหนก่อนจะรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงอีกครั้ง
ผ่านไปสักพักคนตัวเล็กที่นอนคลุมโปงอยู่ก็หลับสนิททำให้ร่างสูงเอื้อมมือมาดึงผ้าห่มลงอีกครั้งแล้วก้มลงฝากรอยจูบไว้ที่แก้มใส ๆ
******
“เรนตื่น”
“ตื่นได้แล้วลุกมากินข้าวเร็ว”
แรงเขย่าเบา ๆ ทำให้เรนส่งเสียงครางในลำคอก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา
“ซี....อ้าวเคน”
“ก็พี่ ไงคิดว่าใครล่ะ”
“เอ่อ...."
“แล้วนี่กลับมาตอนไหน ทำไมพี่โทรไปไม่รับ ไอ้กาแล็กซีมันทำอะไรเรนหรือเปล่า” เคนพูดรัวออกมาเป็นชุด ฉันรู้ว่าพี่ชายคนนี้หวงฉันยิ่งกว่าอะไร แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย
“เคนใจเย็น ๆ เรนไม่ได้เป็นอะไร แค่เมาค้าง ส่วนโทรศัพท์หายไปตอนไหนไม่รู้”
“แล้วกาแล็กซีมันทำอะไรเรนหรือเปล่า”
“ปะ....เปล่า ๆ” ฉันรีบปฏิเสธทันที่ได้ยินคำถามนี้ ขืนบอกไปว่าโดนทิ่มแล้วมีหวังเคนได้ช้ำใจตายแน่
“พี่ว่าเรามีไข้นะ ปวดหัวหรือเปล่า” เคนยกมือขึ้นมาอิงหน้าผากฉันเพื่อวัดอุณหภูมิในร่างกาย
“ปวดนิด ๆ แต่เรนไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก”
“งั้นรีบอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวรู้ไหม”
“รับทราบค่า... ”
ฉันส่งยิ้มไปพี่ชายตัวเอง เอาจริง ๆ ก็พึ่งรู้เหมือนกันว่าตัวเองมีไข้แถมยังเริ่มปวดหัวแล้วด้วยสิ
ฉันรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปกินข้าวเพื่อให้เคนสบายใจว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก
“ทำไมเดินแปลก ๆ แบบนั้น” เคนทักขึ้นมาที่เห็นท่าเดินแปลก ๆ ของฉัน
“เรนลื่นล้มอะ”
ฉันแถออกไป เมื่อกี้พยายามเดินดี ๆ แล้วนะแต่แม่งก็ยังเจ็บอยู่ดี เดี๋ยว ๆ ....ลื่นล้ม...เออใช่!! ฉันจำได้ว่าตัวเองลื่นล้มในห้องน้ำ งั้นแสดงว่า....เชี่ยย ฉันไม่ได้โดนทิ่มเหรอ.เนี่ยยย เสียใจ.....เห๊ยพูดผิดมันต้องดีใจสิ 55555
“คิดอะไรอยู่เหรอไง”
“คิดว่าข้าวต้มกุ้งร้านนี้อร่อยดี เคนไปซื้อมาจากไหนอะ”
ฉันถามพี่ชายตัวเองทั้งที่ข้าวต้มกุ้งยังเต็มปาก ร้านข้าวต้มแถวบ้านฉันไม่ได้รสชาติแบบนี้นะ แถมกุ้งแม่งตัวโคตรเล็ก แต่ที่เคนซื้อมาวันนี้กุ้งตัวโคตรใหญ่!!
“พี่นึกว่าเรนซื้อมา เห็นวางอยู่ในครัวเลยอุ่นมาให้”
“เอ่อ....เออใช่...เรนซื้อมาเองสงสัยเป็นไข้แล้วหลอน5555”
ฉันหัวเราะออกมาเก้อ ๆ ถ้าไม่ใช่เคนก็คงมีคนเดียวแล้วล่ะ....ซีแลค....ถึงยังไงก็ขอบคุณนะ. ฉันอมยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงหน้าเจ้าของข้าวต้มถ้วยนี้
“วันหลังพี่จะไม่ให้เรนกินเหล้าแล้ว”
“โถ่เคน....เรนขอโทษ”
ฉันพูดเสียงอ้อน ๆ ตอนนั้นอารมณ์มันพาไป ฉันก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรถึงกินเหล้าจนเมาขนาดนั้น แค่ได้มองดวงตาคู่นั้นฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรผิดสักอย่าง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังหาเหตุผลไม่เจอ
“เออ ๆ กินไปเลย ไม่ต้องมาอ้อน”
“เคนหายโกรธเรนก่อนสิ ไม่งั้นเรนจะไม่กิน”
“พี่เคยโกรธเรนได้นานที่ไหนล่ะ รีบกินข้าวจะได้กินยา”
“.ฉัน!” ฉันตักข้าวต้มเข้าปากจนหมดถ้วยก่อนจะรับยาจากเคนมากิน
“ขอบคุณนะคะ พี่ชายสุดหล่อ”
“นี่ฉันฝันไปป่ะ.น้องสาวเรียกฉันว่าพี่!!”
เคนตบหน้าตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกสติ พี่ชายฉันแม่งโคตรโอเวอร์
“อย่าเวอร์พี่ชาย แล้วก็....เรนฝากล้างจานด้วยนะ”
“รู้แล้ว ๆ เรนขึ้นไปพักเถอะ”
“เออเคน เรนขอยืมโทรศัพท์หน่อยนะ”
ไม่รอให้เคนอนุญาต ฉันก็คว้าไอ้โฟนที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วรีบเดินขึ้นมาบนห้อง
ตื้ดดด....ตื้ดดด....
“ทำไมไม่มีใครรับ.”
ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ไม่แน่ใจว่าลืมโทรศัพท์ไว้ที่คอนโดซีแลคหรือว่าทำหล่นหายที่ไหนหรือเปล่า
“ฮัลโหล”
มีคนรับแล้วเว้ยย!!
“ฮัลโหลค่ะ พอดีฉันเป็นเจ้าของโทรศัพท์ ไม่ทราบว่าจะรับคืนได้ที่ไหน.”
“เดี๋ยวเอาไปให้”
“ซีแลค!!”
ถึงว่าทำไมเสียงคุ้น ๆ ที่แท้ก็ผู้ชายที่นอนด้วยกันเมื่อคืน....แล้วนั่นฉันจะยิ้มทำไม....ฉันว่าตัวเองชักจะอาการหนักแล้ว สงสัยยาที่กินไปมีผลข้างเคียง
“อืมใช่ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน”
“เดี๋ยวๆ !! อย่าพึ่งวาง”
แม่งง!! จะรีบวางไปไหน.แล้วที่บอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนี่คืออะไรรร!! จะมาบ้านฉันอีกงั้นเหรอ!!
ทำไมช่วงนี้รู้สึกฮอตจัง.มีผู้ชายมาหาถึงบ้านแบบนี้แม่ฉันต้องภูมิใจ!! แต่ฉันเตรียมปาดน้ำตารอแล้ว.....ฮือออ....ซีแลค...พี่ฉันยังอยู่บ้านเว้ยยย
ครืดด....ครืด.....
เรนโบว์
เสียงโทรศัพท์เครื่องของเคนดังขึ้น ชื่อที่แสดงบนหน้าจอทำให้ฉันรู้ทันทีว่าซีแลคใช้เบอร์ฉันโทรมา ว่าแต่ซีแลครู้รหัสโทรศัพท์ฉันได้ไง!!
“เรนจะไปไหน”
ฉันเปิดประตูออกมาเจอเคนกำลังเดินเข้าห้องพอดี อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้
“เรนจะเอาโทรศัพท์มาคืนไง” สกิลการแถต้องมา!!
“แล้วเรื่องโทรศัพท์ว่าไง”
“ไอ้เรสมันเก็บไว้ให้เรนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
เรนขอโทษที่ต้องโกหกนะ. แต่มันจำเป็นจริง ๆ ถ้าเคนรู้ว่าซีแลคอยู่หน้าบ้าน คงยิงคำถามใส่ฉันไม่หยุดแน่ ๆ
“งั้นก็เข้าไปนอนได้แล้ว”
“งั้นฝันดีนะ.” ฉันส่งยิ้มหวานไปให้แล้วแกล้งเดินเข้าห้อง รอให้เคนเข้าห้องตัวเองไปก่อนแล้วค่อยย่องออกไปหาซีแลค อารมณ์เหมือนฉันกำลังแอบหนีตามผู้ชายเลย.!!
_____________________________
- ผู้เขียน
