Galaxy กาแล็กซี

Galaxy 1 : น่ารำคาญ ปัง!! ปัง!! ปัง!! “ตื่นได้แล้วเว้ยย!” “เรนขออีก 5นาทีนะเคน” เจ้าของน้ำเสียงใส ๆ ตะโกนตอบออกมาด้วยเสียงงัวเงียก่อนจะฟุบหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง “ถ้าไม่ตื่นพี่จะพังประตูเข้าไปแล้วนะ!” "....." ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ กลับมาแสดงให้เห็นว่าเจ้าของห้องไม่ได้สนใจคำขู่เลยแม้แต่น้อย “เรนโบว์!!” แกร๊ก! “บอกให้เรียกเรนเฉย ๆ ไง!!” ร่างบางเดินออกมาจากห้องนอนด้วยสภาพหัวยุ่ง ๆ “ทีแกยังไม่เรียกพี่ว่าพี่สักคำ!” “มันไม่เหมือนกันนะเคน ถึงยังไงเคนก็เป็นพี่เรนอยู่แล้ว” ฉันเถียงพี่ชายกลับไป เคนหรือไซเคนเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของฉันเองแต่ด้วยความเคยชินเรียกแต่เคน ๆ มาตั้งแต่เด็กมันก็เคยติดปากมาถึงทุกวันนี้ “งั้นพี่ก็จะเรียกแกว่าเรนโบว์เหมือนกัน” “ไม่ได้นะ!!” “ทำไมจะไม่ได้ห๊ะในเมื่อแกชื่อเรนโบว์” “เรียกเรนโบว์มันไม่คูล เรียกเรนเฉย ๆ ก็พอ!!” ใช่ค่ะ เรนโบว์คือชื่อจริง ๆ ของฉัน มีแต่ครอบครัวและเพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้เพราะปกติฉันจะบอกคนอื่นแค่ว่าตัวเองชื่อเรน แบบนี้ดูคูลกว่าเยอะ ไม่เข้าใจแม่เหมือนกันว่าทำไมต้องตั้งชื่อฉัน 2 พยางค์ด้วย พอถามไปแม่ก็บอกว่ามันคือความสุขของแม่ ..ฉันขอโทษที่ถาม...แต่ก็นะชื่อเรนโบว์มันไม่คูลอะ แต่ทำไมชื่อไซเคนมันคูลว่ะ!! “อย่าพูดมากพี่ให้เวลา15 นาทีรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้!!” “เรียกเรนเฉย ๆ ก่อนแล้วจะไป” ฉันพยายามต่อรองเคน เรื่องชื่อนี่ฉันยอมไม่ได้จริง ๆ “เออ!! ไอ้เรนเฉย ๆ ไปอาบน้ำได้แล้วเว้ย!!” “ไม่เกิน15นาทีแน่นอน” มหาวิทยาลัย “เชี่ยเรนทำไมวันนี้สายว่ะ” โฟร์เพื่อนฉันที่รู้จักกันตอนวันรับน้องถามขึ้นมา “ไม่อยากจะพูด แต่ขอพูดหน่อยเถอะ!” คันปากอยากด่าคน แม่งเมื่อเช้าเคนก็มาส่งฉันตามปกติ แต่ที่คณะรัฐศาสตร์ของฉันมันต้องผ่านคณะแพทย์ก่อนไง เคนมันเห็นเด็กในสังกัดก็เลยไล่ฉันลงจากรถแล้วเลือกที่จะพาเด็กมันไปกินข้าว!! โคตรเคืองเห็นผู้หญิงดีกว่าน้อง! “ตกลงแกจะพูดไม่พูดไอ้เรนโบว์” “ตบปากสามทีเดี๋ยวนี้ไอ้หมูแดง!!” “กูชื่อเรส!!” “กูก็ชื่อเรน!!” หมูแดงมันเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่อนุบาล พอขึ้นมัธยมมามันก็เปลี่ยนชื่อเป็นเรสคือแม่งตั้งเองด้วยไง แต่ถ้าใครยังเรียกมันว่าหมูแดงนะ ถ้าโชคดีก็แค่โดนมันด่า โชคร้ายหน่อยก็ปากแตก แต่ยกเว้นฉันคนหนึ่งเพราะว่าเราตีกันเป็นปกติอยู่แล้ว5555 “พวกแกหยุดกัดกันได้แล้ว แกรู้ไหมอีกสองวันพี่ปี3 เขาให้ส่งสมุดล่ารายชื่อ” สรุปเรื่องที่ฉันมาสายก็ต้องพับเก็บไว้ก่อน เพราะตอนนี้มีเรื่องใหญ่กว่านั้น!! การล่ารายชื่อคือกิจกรรมที่รุ่นพี่ให้พวกฉันไปล่ารายชื่อตั้งแต่พี่ปี2ขึ้นไปเพื่อให้รุ่นพี่รุ่นน้องได้ทำความรู้จักกัน “แกพูดจริงเหรอว่ะโฟม” ฉันถามออกมาอย่างตกใจ ไอ้โฟมเป็นแฝดของไอ้โฟร์ แต่พี่น้องสองตัวนี้มันชอบตีกันเรื่องไม่มีใครอยากเป็นน้อง มันเลยตกลงกันว่าวันคู่ไอ้โฟมเป็นพี่ วันคี่ไอ้โฟร์เป็น ตลกชิบหาย ตอนมันเถียงกันเรื่องนี้ฉันว่าแม่มันคงกุมขมับรอแล้ว “ไอ้โฟมมันมั่ว เหลือเวลาตั้งสามวันไม่ใช่สองวัน" “สัสโฟร์ วันนี้กูเป็นพี่แกนะ เรียกกูไอ้ได้ไง” “กูเรียกเผื่อพรุ่งนี้” ใช่เลย....และนี่คือสภาพของเพื่อนฉันแต่ล่ะคน ปวดจิตไหมล่ะ “ไอ้เรนโบว์เดินเร็ว ๆ กูหิวข้าว” “แดกตีนกูแทนข้าวไหมล่ะหมูแดง” ฉันเตรียมยกตีนถีบไอ้หมูแดง บอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามเรียกเรนโบว์!! “อย่าโหดสิเพื่อน รีบเดินเร็ว ไอ้แฝดแม่งไปจองโต๊ะแล้ว” ฉันรีบเดินมาที่โรงอาหาร แต่ทำไมรู้สึกว่าวันนี้คนเยอะแปลก ๆ ว่ะปกติคณะรัฐศาสตร์ไม่ค่อยมีคณะอื่นมานะ แต่วันนี้แม่งทั้งเสื้อช็อปเสื้อกาวน์เดินเต็มโรงอาหาร ขอโทษนะ คณะตัวเองไม่มีข้าวแดกกันเหรอ! “ไอ้โฟร์แกเฝ้าโต๊ะ ไอ้โฟมไปซื้อข้าว ส่วนแกไอ้เรนไปซื้อน้ำ” ไอ้หมูแดงมันจัดแจงหน้าที่ให้คนอื่นก่อนที่ตัวแม่งจะเดินไปไหนไม่รู้ “เรสแกจะไปไหน” ฉันตะโกนถามไอ้หมูแดงที่แม่งดูรีบร้อนแปลก ๆ “ไปห้องน้ำ แกจะไปด้วยกันไหมล่ะ” “สัสส แกรีบไปเลย!” ฉันไล่ไอ้หมูแดงก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินไปซื้อน้ำแดงมาสี่แก้ว แม่งเอ้ยย ถาดไปไหนหมดว่ะ ใครแดกถาดเข้าไปคายออกมา!! แล้วจะถือยังไงไม่ให้น้ำหกก่อนถึงโต๊ะ ฉันพยายามใช้มือหนีบแก้วน้ำทั้งสี่แล้วเดินช้า ๆ อย่างระมัดระวัง อารมณ์เหมือนจงอางหวงไข่ น้ำข้าใครอย่าแตะ! เชี่ยยย!! น้ำแตก!!เห้ยน้ำหก ฉันเงยหน้ามองคนที่เดินชนฉัน เอ๊ะ!หรือว่าฉันเดินชนเขาว่ะ แต่ช่างแม่ง ในเมื่อเขาทำน้ำฉันหก คนที่ผิดก็คือเขาไม่ใช่ฉัน!! แม่งเอ้ยยย ปกติฉันมีหน้าที่เฝ้าโต๊ะ พอเปลี่ยนหน้าที่หน่อยความหายนะก็ถามหาแล้ว “เห้ย ๆ ชนแล้วทำไมไม่ขอโทษว่ะ" "......" ยังอีก ยังนิ่ง หยิ่งจังว่ะ เห็นแก่ที่ฉันเป็นคนดี ฉันจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นมาส่งให้เขา คือจะบอกว่าน้ำฉันเลอะเต็มเสื้อเขาไปหมด ไม่ ๆ ๆ น้ำนี่คือน้ำแดงที่ฉันซื้อมานะ ไม่ใช่น้ำแบบนั้น “รับไปสิ” "......" หยิ่งว่ะ!!คนอุตส่าห์ยื่นผ้าให้เช็ดแต่ดันไม่รับ ด้วยความที่ไม่เคยโดนใครเมินมาก่อน ฉันเลยยัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือเขาแล้วเดินกลับโต๊ะตัวเอง “ไอ้เรน ไหนน้ำพวกเราอะ” ไอ้หมูแดงถามขึ้นมา สงสัยข้าศึกโจมตีไม่หนักเพราะปกติถ้าแม่งไปเข้าห้องน้ำทีนี่โคตรนาน “กูลืม” “เชี่ยเรน!!” อันนี้เสียงไอ้แฝดสองตัว อย่านะ....อย่ารุมกู “กูซดน้ำก๊วยเตี๋ยวแทนก็ได้ว่ะ” “มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วจ้ะหมูแดง” หลังจากที่ซดน้ำก๊วยเตี๋ยวกันจนไอ้โฟร์อนาจใจ มันเลยอาสาไปซื้อน้ำเปล่ามาให้พวกฉันคนล่ะขวด นี่สิพ่อพระของฉัน “แกล่ารายชื่อได้กี่คนกันแล้วว่ะ” ไอ้โฟมเปิดประเด็นขึ้นมาคนแรก “ฉันได้ 120 กว่า ๆ เท่าโฟม” ไอ้โฟร์พูดต่อจากไอ้โฟม “ฉัน 137 จาก 150” ไอ้หมูแดงแม่งพูดอย่างภูมิใจกับผลงานของตัวเอง “เชี่ยหมูแดง ทำไมแกล่ารายชื่อได้เยอะจังว่ะ” แม่งแต่ล่ะคนจะครบกันหมดแล้ว อยากจะร้องไห้ให้น้ำตาไหลถึงตาตุ่ม ของฉันยังไม่ถึงครึ่งเลยมั้ง “พวกฉันไม่กระจอกแบบแกไง เรนโบว์” “สรุปแกได้กี่คนแล้วไอ้เรน” ถ้าฉันพูดไปแกจะตกใจนะเพื่อนโฟร์ “เหอะ 50 !” ฉันตอบออกมาอย่างมั่นใจกับ 50 รายชื่อที่อยู่ในมือ อีกสามวันกับ100 ชื่อ ชิว ๆ ว่ะ ฮือออชิวมาก น้ำตาไหลถึงตาตุ่มก็วันนี้แหละ “ไอ้เรน!!” พวกแกจะประสานเสียงเรียกฉันทำไม.... “ว่าไงจ้ะเพื่อน ๆ” อย่ามองหน้ากันแบบนั้นสิเพื่อน ฉันกลัวนะ “วันนี้แกต้องทำให้ได้อีก30ชื่อ” “โฟมเพื่อน เยอะไป วันนี้ขอ 10 พอ” "...." “เออ ๆ 30 ก็ 30” แดกจุดอีกฉัน แม่งสรุปฉันมีแม่เพิ่มมาอีกสามคนจริง ๆ สินะ “เริ่มจากรุ่นพี่โต๊ะนั้นก่อนเลย” ไอ้โฟมชี้ไปที่กลุ่มของรุ่นพี่ปี3ที่เป็นผู้หญิง จากสายตาทั้งโต๊ะน่าจะมีประมาณ 7-8 คน “เออ ๆ เดี๋ยวใช้ความน่ารักของฉันไปยืนยิ้มหวาน ๆ พี่เขาก็พร้อมเซ็นชื่อให้ฉันอยู่แล้ว” ฉันหยิบสมุดที่ใช้ล่าลายชื่อออกมาแล้วพูดอย่างมั่นใจในความน่ารักของตัวเอง “เบ้าหน้าแบบแกใช้ไม่ได้ผลกับผู้หญิงหรอกนะเรน เผื่อแกไม่รู้” “สัสโฟร์ พูดงี้ลุกมาต่อยเลยดีกว่า” แกหยามมากไปเพื่อน!! เบ้าหน้าแบบฉันนี่เดินไปไหนก็มีแต่คนกรี๊ด “พอ ๆ ไอ้เรน แกอย่ามาทำเปลี่ยนเรื่อง แกลุกไปได้แล้ว” ไอ้หมูแดงพูดขึ้นมาแล้วโบกมือไล่ฉัน “พวกแกรอดูผลงานฉันได้เลย” ไม่พูดเยอะค่ะ เจ็บคอ!! “พี่สาวคะ” ฉันส่งยิ้มหวานกระชากใจไปให้รุ่นพี่ที่นั่งพูดคุยกันอย่างออกรสชาติถ้าให้เดาน่าจะกำลังนินทาใครอยู่แต่ว่า...พี่คะ ช่วยสนใจฉันนิดนึงง “พี่คะ ช่วยเซ็นชื่อให้หน่อยสิคะ” ฉันพูดเสียงดังขึ้นทำให้พวกพี่ ๆ เริ่มหันมาสนใจ “พวกพี่จะเซ็นให้ก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ” พี่ผู้หญิงผมสั้นพูดขึ้นมาคนแรก “ให้ฉันทำอะไรก็ได้คะ” ฉันพูดออกมายิ้ม ๆ ขนาดเต้นกลางโรงอาหารเพื่อหนึ่งรายชื่อก็ทำมาแล้ว ชีวิตเกิดมาเป็นนักศึกษาปี1ต้องหน้าด้านใจกล้า “น้องชื่ออะไรคะ” คนที่นั่งข้าง ๆ พี่ผู้หญิงผมสั้นถามขึ้น “เรนค่ะ” “น้องเรน คืองี้นะ พี่จะให้น้องไปขอเบอร์ผู้ชายที่ชื่อกาแล็กซี แต่น้องห้ามบอกนะว่าพี่เป็นขอ ถ้าน้องทำได้ พี่จะเอาสมุดน้องไปให้เพื่อนพี่เซ็นให้ครบทุกคนเลย” “แค่นี้เองเหรอคะ สบายมาก” ฉันตอบออกมาอย่างมั่นใจ แค่เดินไปขอเบอร์จะยากตรงไหน ว่าแต่พี่เขาให้ไปขอเบอร์ใครนะ จำได้ว่าชื่อแลค ๆ “โต๊ะนั้นเลย ถ้าได้เบอร์กาแล็กซีมาแล้วน้องเอาสมุดรายชื่อมาให้พวกพี่เลยนะ” รุ่นพี่คนสวยชี้ไปที่กลุ่มของผู้ชายโต๊ะใหญ่ อย่าบอกนะว่านี่คือเหตุผลที่ทำให้โรงอาหารคณะฉันแน่นเป็นปลากระป๋องขนาดนี้ ดูสิ ฉันพึ่งสังเกตว่าสายตาของผู้หญิงแต่ล่ะคนจ้องไปที่โต๊ะนั้นกันหมด กาแล็กซีเหรอ....ดูสิจะหล่อขนาดไหน “ขอโทษนะคะ” ฉันเดินมาที่โต๊ะของผู้ชายคนนั้นท่ามกลางสายตาของประชาชนที่มองมาที่ฉันอย่างสงสัย มองอะไร กินข้าวกันไปสิ!! “เรน” “อ้าวเคน ทำไมมากินข้าวที่นี่อะ” ฉันถามเคนเพราะว่าเคนเรียนบริหาร แต่อยู่ ๆ วันนี้กลับมากินข้าวที่คณะรัฐศาสตร์ จะว่ามาหาฉันก็ไม่น่าใช่ ถ้ามาเหล่หญิงก็ว่าไปอย่าง “เบื่อข้าวที่บริหารเลยอยากมากินสาว เห้ย กินข้าวที่รัฐศาสตร์” ว่าแล้วเชียวว....เข้าใจนะ ว่าผู้หญิงต้องมาก่อนน้อง “ใครว่ะไอ้เคน” ผู้ชายหน้าเถื่อนผมสีควันบุหรี่ถามเคน เออพี่คะ พี่จะเจาะหูเยอะไปไหมม “น้องกูเอง ชื่อเรน...." ฉันลุ้นคำตอบของเคนอย่างใจจดใจจ่อ ถ้าเคนบอกเพื่อนว่าฉันชื่อเรนโบว์นะ รับรองกลับบ้านไปฉันจะเอาไม้เบสบอลทุบจอยเกมส์มันทิ้ง!! “อ๋อ...พี่ชื่อหมอกนะ ส่วนข้าง ๆ พี่ชื่อเรย์” พี่หัวควันบุหรี่พูดขึ้นมา มอง ๆ ไปก็หล่อแบบเถื่อน ๆ ส่วนพี่เรย์ดูหล่อแบบคุณชาย ส่วนพี่ชายฉันไซเคนหล่อแบบเซอร์ ๆ นี่มันกลุ่มรวมพลคนหล่อป่ะเนี่ย! “ค่ะพี่หมอกพี่เรย์” พี่เรย์พยักหน้าให้ฉันเล็กน้อย “ว่าแต่มีอะไรถึงเดินมาหาพี่” เคนถามฉัน ดูท่าทางบนโต๊ะนี้จะมีผู้ชายหนึ่งคนนะที่ไม่สนใจการมาของฉันเลย เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าว ทำให้ฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัด “ไม่ได้มาหาเคน แต่เรนมาหาคนที่ชื่อกาแล็กซีอะ” “มาหาไอ้กาแล็กซีทำไม” เคนถามอย่างสงสัย “เห้ย!!” ฉันเมินเคนแล้วหันไปสบตาผู้ชายอีกคนที่เงยหน้าขึ้นมาพอดี....ดวงตาสีดำสนิทที่ดูเย็นชาดึงดูดฉันให้จมดิ่งลงไปในจุดที่ลึกที่สุด อยากรู้จริง ๆ ว่าแววตาคู่นี้จะมีอารมณ์หวั่นไหวบ้างไหมนะ.... “น้องเรนรู้จักกาแล็กซีด้วยเหรอครับ” พี่เรย์ถามออกมา “ไม่เชิงว่ารู้จักหรอกค่ะ” ฉันตอบพี่เรย์แล้วหันไปสนใจผู้ชายที่ชื่อกาแล็กซีต่อ “พี่เปลี่ยนเสื้อแล้วเหรอ” ฉันจำได้ว่าครั้งล่าสุดเสื้อเขายังมีคาบน้ำแดงของฉันอยู่เลย ใช่ค่ะ...เขาคือคนที่ฉันทำน้ำแดงหกใส่ “เดี๋ยว ๆ นี่มันเรื่ิองอะไรกัน เรนตอบพี่มาเลยนะ ทำไมต้องเปลี่ยนเสื้อกันด้วย” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร พี่กาแล็กซีก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินออกไป “กลับบ้านไป เรนจะเล่าให้ฟังนะเคน” ฉันพูดพร้อมกับวิ่งตามพี่กาแล็กซีออกมาจากโรงอาหาร ถ้าขายาวมากนักก็ช่วยเดินช้า ๆ หน่อยสิ!! “พี่กาแล็กซีรอฉันด้วย!!” "......" “พี่กาแล็กซีหยุด!” "......" “ซีแลคหยุด!!” “น่ารำคาญ” ค่ะ....และนี่คือบทสนทนาแรกที่เขายอมพูดกับฉัน เรนตะเตือนไตต ทำไมต้องว่าเค้าด้วย T^T _________________________