9

1516 คำ

“ไม่เป็นไรค่ะ พราวกินเองดีกว่า” ยิ่งเขาบอกจะป้อน เธอก็ทำตัวไม่ถูก “อ้าปากสิครับ พี่ป้อนให้” น้ำเสียงออดอ้อนอีกแล้ว พราวมุกยอมอ้าปากรับแต่โดยดี “ดูคู่รักคู่นั้นสิ น่ารักอะเธอ มีเป่าหอยทอดให้แฟนด้วย เพราะกลัวจะร้อน ถ้าแฟนฉันน่ารักแบบนี้บ้างคงจะดีนะ” “เอ่อ...” พราวมุกรับหอยทอดมาเคี้ยวตุ้ยๆ ก็หันมองหน้าตรัย เขายิ้มให้เธอ ไม่ได้คิดจะไปแก้ความเข้าใจของสองสาวที่วิพากษ์วิจารณ์เธอกับเขาอยู่ ยิ่งได้ยินสองสาวพูดคุยกัน เธอก็รู้สึกว่าขัดเขิน แข้งขาแทบจะพันกันด้วยความขัดเขิน มือไม้แทบวางไม่ถูก “ไปเถอะครับ” ตรัยดึงมือของเธอให้เดินตาม พราวมุกได้ยินสองสาวพูดตามมาว่าตรัยน่ารักที่กุมมือเธอเดินดูงาน คงกลัวจะคลาดกัน ดูแล้วช่างอบอุ่น อยากมีแฟนน่ารัก ไปไหนมาไหนกุมมือกันแบบนี้ตลอดบ้าง “พี่ตรัยไม่แก้ความเข้าใจพวกเขาเหรอคะ” เธอถามอย่างเป็นกังวล เมื่อเห็นเขาเอาแต่เฉย แถมยังไม่สนใจเสียด้วยซ้ำ “หรือว่าพราวอายครับ ถ้าจะมีคนเข้าใจแบบนั้น” เขาเอ่ยถาม แคร์ความรู้สึกของเธอที่สุด “ไม่ใช่นะคะ พราวกลัวพี่ตรัยจะไม่ชอบ” เธอเป็นกังวลกลัวว่าเขาจะ ไม่ชอบใจ “ถ้าพี่บอกว่าพี่ชอบล่ะครับ” ตรัยหยุดเดิน หันมาจ้องหน้านวลของคน ข้างกาย พราวมุกหน้าแดงซับสีเลือดเมื่อสบสายตาสื่อความหมายของเขา “เอ่อ... พี่ตรัยคะ” พราวมุกถึงกับไปไม่เป็น ทำท่าจะเปลี่ยนเรื่องแต่เขายังพูดกับเธออย่างต่อเนื่อง “พี่ไม่รังเกียจถ้าจะมีคนพูดแบบนั้น แล้วพราวล่ะครับ รังเกียจพี่ หรือเปล่า” ตรัยดึงมือเธอไปวางทับที่หน้าอกด้านซ้าย พราวมุกหัวใจเต้นแรง เมื่อช้อนสายตาขึ้นสบกับเขา “พี่ตรัยคะ กล้วยไม้สวยดีนะคะ พราวจำได้ว่าพี่ตรัยชอบ” พราวมุกดึงมือออกจากอุ้งมือใหญ่ด้วยความขวยเขิน รีบหันหลังให้เขาอย่างรวดเร็ว เธอรับรู้ได้ถึงแรงเต้นของหัวใจที่รุนแรงเมื่อประทับมือไปกับอกด้านซ้ายของตรัยเมื่อครู่ มือบางของเธอหันมากุมหน้าอกด้านซ้ายของตัวเองเอาไว้บ้าง ซึ่งมันเต้นแรงไม่ต่างจากเขาเลยสักนิด “พี่ตรัยชอบสีม่วงใช่ไหมคะ แล้วสีขาวชอบไหมคะ” พราวมุกถามเขา แต่ไม่ยอมหันหน้าไปมองคนด้านหลัง เธอพยายามเปลี่ยนเรื่อง “พี่ชอบทุกสีที่พราวเลือกให้ครับ” เขาเดินมากระซิบที่ริมหู ลมหายใจ ร้อนผ่าวและเรือนร่างแข็งแรงร้อนระอุทำให้พราวมุกสะท้าน “เอ่อ...” พราวมุกถึงกับใบ้กิน เธอเลยเหมามาเสียหลายสี ตรัยรับไปถือเอาไว้ ไม่บ่นสักคำเดียว เงยหน้าสบตาเขาก็ต้องรีบก้มงุด มือไม้พันกันไปหมดด้วยความเขินจัด “ให้พราวช่วยถือนะคะพี่ตรัย” ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากใช้แรงงานเขาฝ่ายเดียว “เดี๋ยวให้ลูกน้องพี่มาเอาไปเก็บที่รถครับ” ตรัยบอกเสียงนุ่มตามนิสัย “ลูกน้องพี่ตรัยมาด้วยเหรอคะ” เอ่ยถามไม่ทันขาดคำ ศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเป็นลูกน้องคู่ใจของตรัยก็โผล่มาพอดิบพอดี และช่วยรับข้าวของทั้งหมดไปเก็บที่รถ “แบบนี้ก็ซื้อของได้สบายสิคะ” เธอชวนคุย หายใจคล่องขึ้นเมื่อเขา ไม่วกกลับไปพูดเรื่องก่อนหน้าอีก แค่นี้หัวใจของเธอก็เต้นแรงไม่หยุด “ศักดิ์สิทธิ์จะช่วยอำนวยความสะดวกให้ครับ” พราวมุกรู้จักศักดิ์สิทธิ์ เป็นอย่างดี เขาเป็นลูกน้องคนสนิทของตรัยมานานแล้ว แม้แต่พี่ชายของเธอก็ยังมีลูกน้องคนสนิทเอาไว้ให้เรียกใช้ “พี่ตรัยคะ มุมโน้นมีต้นไม้ไล่ยุงด้วย ดีสิคะ เอาไปปลูกไว้ในสวน เวลาออกมานั่งรับลมตอนกลางคืนจะได้ไล่ยุงไม่ให้มากัด” ตรัยเดินตามหญิงสาวไปเลือกต้นไม้ ไม่นานศักดิ์สิทธิ์ก็ตามมาช่วยถืออีกเช่นเคย “กระบองเพชรน่ารักจังเลยค่ะ ต้นนั้นพราวอยากได้ ดอกสวยจังเลย” ต้นกระบองเพชรเป็นต้นไม้ที่ทนต่อสภาพแห้งแล้ง แต่ช่างมีดอกที่งดงามนัก “เอาสิครับ” ตรัยไม่ขัดคนข้างกายแม้แต่ครั้งเดียว “พี่ตรัยใจดีเหมือนพี่พายเลยค่ะ ถ้ามากับพี่พาย พี่พายก็ต้องตามใจพราวแบบนี้” เธออดนึกพี่ชายของตัวเองไม่ได้ ป่านนี้คงกำลังหน้าดำคร่ำเคร่งกับงาน พายัพเป็นคนทำงานลุยๆ เขาไม่ค่อยถนัดงานออฟฟิศ นั่งเรื่อยเอื่อยเฉื่อย หรือต้องจดจ่อกับอะไรบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยกองเอกสาร แตกต่างจากตรัยที่มีความอดทนสูงกว่า “พี่ไม่อยากเป็นเหมือนพี่ชายของพราวเลย” ตรัยพูดเป็นนัยให้หญิงสาวข้างกายได้คิดตามเสมอ แต่คราวนี้พราวมุกมัวแต่สนใจต้นไม้ เลยหันมาถามแบบไม่ได้ใส่ใจนัยประโยค แต่กลับคิดไปอีกทาง “ทำไมล่ะคะ” เธอถามแล้วใจแกว่ง คิดไปว่าเขาอาจจะรำคาญ ไม่อยากมีน้องสาวอย่างเธอ “พี่อยากเป็นมากกว่าพี่ชายน่ะครับ” เขาก้มลงไปกระซิบที่ริมหู ก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระถางต้นกระบองเพชรที่เธอชอบมาช่วยถือเอาไว้ พราวมุกยิ้มเขิน มือไม้ของเธอเริ่มพันกันอีกแล้วขณะสบตากับตรัยตรงๆ “พี่ตรัยคะ ผักออร์แกนิกค่ะ เอาไปทำสลัดน่าจะอร่อยนะคะ” พราวมุกเขินหนักเลยชี้ชวนให้เขาไปดูผักแทน ตอนนี้มั่นใจแล้วว่าตรัยจีบเธอ เธอมั่นใจ ล้านเปอร์เซ็นต์ แต่ทำไมตอนนั้นเขาหายไปล่ะ หลังจากโดนเธอปฏิเสธ พราวมุกนึกว่าเขาจะทำใจและเลิกสนใจเธอไปแล้ว อันที่จริงในบรรดาเพื่อนๆ ของพี่ชาย ตรัยเป็นผู้ชายที่ไม่เจ้าชู้ แต่เขาอาจจะมีผู้หญิงมาสนใจตามประสาผู้ชายนิสัยดีและหน้าตาดี เธอแค่พูดเล่นๆ กับพี่ชาย ว่าเพื่อนๆ ของเขาเจ้าชู้ ไม่ได้คิดเป็นจริงเป็นจังอะไร “เอาสิ พรุ่งนี้พี่จะทำสลัดผักให้กินอีก” เขาไม่มีท่าทีโกรธหรือไม่พอใจที่เธอเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน แต่กลับยิ้มให้อย่างอบอุ่น ตรัยเป็นแบบนี้เสมอเวลา อยู่กับเธอ เมื่อก่อนเธออาจจะไม่ได้สนใจเขามาก แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าใจมันไขว้เขวไปเสียแล้ว “เหนื่อยไหมพราว ดื่มน้ำมะพร้าวเย็นๆ ให้ชื่นใจก่อน” เขายื่นหลอดมาจ่อที่ปากของเธอ เลยได้ยินเสียงแซวจากวัยรุ่นแถวนั้น พราวมุกแทบสำลัก ดีที่เขาลูบหลังให้ “ไม่เห็นต้องรีบเลยนี่นา ไม่มีใครแย่งหรอกครับ” เขาพูดล้อเลียนอย่างเอ็นดู ยังลูบหลังให้เรื่อยๆ ทั้งสองเดินไปที่โซนขายต้นไม้ มีไม้ยืนต้นและไม้ผลมากมาย ตรัยเหมือนจะสนใจแต่ก็เปลี่ยนใจไม่ซื้อ เธอรู้ว่าเขาชอบต้นไม้ จึงอมยิ้มเมื่อคิดอะไรออก เดินไปอีกก็เจอกับผลไม้มากมายที่วางขายกันในงาน เธอกับตรัยช่วยกันซื้อผลไม้ที่อยากรับประทานไปคนละหลายถุง เธอกับเขาไม่มีสมาชิกคนอื่นอยู่ที่บ้านกันสักคน เพราะน้องสาวของตรัยอยู่เมืองนอก พี่ชายของเธอก็ไม่อยู่ พายัพเพิ่งโทร. มาบอกว่าตอนนี้ยังกลับมาไม่ได้ เพราะมีงานยุ่งๆ ต้องสะสางหลายเรื่อง “พี่ตรัยขา... ลูกแกะน่ารักจังเลยค่ะ” พราวมุกมองลูกแกะตาเป็นประกาย แต่ไม่ได้คิดจะซื้อเพราะว่าไม่มีเวลาเลี้ยงดู ยกเว้นสุนัขที่เธอสามารถเลี้ยงได้ แม้จะยุ่งขนาดไหน เพราะเป็นสัตว์เลี้ยงตัวโปรด หลังจากเจ้าโชกุน สุนัขตัวก่อนตายไปเธอก็ยังทำใจไม่ได้ เลยยังไม่ได้ซื้อตัวใหม่มาเลี้ยง “กระต่ายก็น่ารักจังเลยค่ะ” เธอมองกระต่ายตัวอ้วนแล้วยิ้มกว้าง เพราะเป็นคนรักสัตว์จึงอยู่โซนนี้นานเป็นพิเศษ ตรัยไม่บ่นสักคำ แถมยังไม่มีสีหน้ารำคาญให้เห็นอีก เขาเดินตามเธอต้อยๆ มองตามการชี้ชวนของเธอแล้วยิ้มตอบ แสดงความคิดเห็นเมื่อเธอเอ่ยถาม เดินมาถึงโซนอาหารอีกครั้ง หมูย่างรสเลิศกลิ่นหอมกรุ่นจึงเป็นอาหารแสนอร่อยสำหรับความหิวของคนทั้งสอง เธอซื้อปลาตากแห้งติดไม้ติดมือไปด้วย ไว้รับประทานกับข้าวต้ม จำได้ขึ้นใจว่าพี่ชายของเธอชอบ แต่พอคิดว่าพี่ชายไม่อยู่ก็มองคนข้างๆ ตรัยคงต้องเป็นคนกินแทนพายัพแน่ๆ คิดแล้วก็อมยิ้ม

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more