ตอนสายของวันถัดมา อารญาพาลูกมาฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาลรักษ์ตามนัด ตอนแรกคิดจะย้ายโรงพยาบาล แต่เมื่อธีรเดชรู้เรื่องลูกแล้ว และเธอก็ยอมให้เขาเข้ามาทำหน้าที่พ่อแล้ว เธอจึงตัดสินใจไม่ย้าย
“แม่จ๋า…”
เสียงเด็กคนอื่นที่ร้องไห้จ้า เมื่อออกมาจากห้องของหมอทำให้ยายหนูตัวอวบที่นั่งอยู่บนตักแม่ หันมากอดเอวคอดไว้แน่น ปากจิ้มลิ้มเอ่ยเรียกอย่างอ้อนๆ
“จ๋าลูก”
เธอขานรับอย่างนุ่มนวล พลางลูบหลังน้อยเบาๆ อารญารู้ว่าลูกกำลังตื่นกลัวตามประสาเด็ก หัวทุยที่ซุกเข้าหาอกอุ่นทำให้คนเป็นแม่อดสงสารไม่ได้
“ลูกจุ๊บ ม่ายหาหมอ” เจ้าตัวน้อยส่ายหน้าอยู่กับอกเธอ
“ชู่ว์! หาหมอแป๊บเดียวเองนะคะ เพื่อนๆ คนอื่นก็มา” อารญาลดหน้าลงกระซิบอย่างอ่อนโยน แล้วเริ่มโยกตัวเมื่อรับรู้ได้ว่าลูกกำลังทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“ม่ายอาว…จัวเขม” เสียงเครือหลุดออกมาจากปากแดงเรื่อ
“ไม่ต้องกลัวนะครับ คนเก่งของพ่อ”
น้ำเสียงนุ่มละมุนที่เอ่ยขึ้
