Oops Sorry! แฟนบอยของฉันเป็นมาเฟีย (25+)

INTRO เท็กซัส มาเฟียหนุ่มผู้ได้รับตำแหน่งผู้นำสูงสุดของไลออนคนปัจจุบัน ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาน่าดึงดูด ไม่มีใครรู้ว่าเขาเก็บซ่อนอะไรไว้ ผู้ชายคนนี้มีทั้งด้านน่ากลัว และน่าหลงใหล หรือบางครั้งก็ทำทุกอย่างได้เพื่อความสะใจของตัวเอง การตัดสินคนว่าจะอยู่หรือตายขึ้นอยู่กับความพอใจของเขาเท่านั้น... เสือร้ายที่ซ่อนไว้คอยขย้ำกัดกินใครไม่รู้กี่คน หากเป็นผู้หญิงก็ต้องศิโรราบให้เขาบนเตียง หากเป็นผู้ชายก็อาจจะตายง่ายๆแค่นิ้วเรียวกระดิก อำนาจในมือมาเฟียหนุ่มไม่เคยปรานีใคร โดยเฉพาะกับคนที่มันย่างกรายเข้าหาผู้หญิงที่เขาหวงแหนและคลั่งไคล้ ใช่ เขาเป็นแฟนบอยตัวยงของเธอ... ใช้อำนาจมาเฟียโอบกอดศิลปินที่เขาชอบไว้เสมอ ไม่งั้นคงไม่ได้ฉายา 'ทูนหัว' ที่เหี้ยกับทุกคน ยกเว้นเธอคนเดียวหรอก... เท็กซัส x แยมโรล มาเฟีย x ไอดอล »——————◦•♛•◦——————« 'เปรี้ยง!' ตึก ตึก ตึก กลางดึกท่ามกลางสายฝนที่เทลงมา สองฝีเท้าวิ่งออกมาจากเซฟเฮาส์หลังใหญ่ที่ตั้งโดดเดี่ยวบนเนินเขา อาณาบริเวณเต็มไปด้วยป่ารก ไฟที่ส่องสว่างมีเพียงแค่หลอดไฟริมถนนดวงเล็กที่ทิ้งช่วงห่างกันพอสมควร ที่ที่คิดว่าปลอดภัยกลับไม่ปลอดภัยแล้ว แหล่งเก็บตัว แหล่งพบปะของไอดอลวงโนล่า กำลังเป็นนรกที่คนวิ่งออกมารังเกียจเข้าไส้ "ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย!" ร่างบางวิ่งสับเท้าต่อไปไม่หยุด หวาดกลัวเสียงฟ้าฝน หวาดหวั่นเสียงฝีเท้าที่วิ่งตามหลัง ชายวัยกลางคนใช้มือจับลำคอที่อาบโชกไปด้วยเลือดจากฝีมือเธอวิ่งตามหมายจะจับตัวให้ได้ หลังจากนั้นจะทำอะไรก็จะเอาให้สาแก่ใจ แต่ทว่าคนวิ่งนำฝีเท้าหนักขึ้น หญิงสาวเริ่มอ่อนล้าเต็มที เรียวขาสวยปวกเปียกจวนจะล้มอยู่รอมร่อ เพราะฤทธิ์ยาปลุกเซ็กซ์นั่น... มันกำลังค่อยๆซึมซับและพล่านอยู่ในกาย จากหนาวเหน็บ กลายเป็นร้อนรุ่ม เรี่ยวแรงที่รวบรวมพานเหือดหาย หมับ! "อ๊าย! ปะ ปล่อยนะ!" ผมยาวเปียกถูกกระชากดึงจนหน้าแหงน "แค่นอนกับฉัน มันยากนักรึไง เธอก็รู้ตัวนี่ว่าวงเธอไปต่อไม่ได้! แต่กระเสือกกระสนจะเป็นไอดอลที่ขาวสะอาด เป็นเมียฉัน ฉันจะดันให้เธอออกโซโล่เดี่ยว" คนที่พูดประโยคโสโครกนี้ คือคนที่เธอยกมือไหว้เกือบทุกวัน มือและแรงที่มากกว่ากระชากดึงหญิงสาวกลับเซฟเฮาส์จนเธอเสียหลักล้มหงายหลัง ไม่มีแม้โอกาสลุกขึ้นด้วยซ้ำ เพราะเธอถูกดึงลากไปตามถนนราวกับไม่ใช่คน ฝนกระหน่ำเทลงมาไม่ขาดสายประหนึ่งกลั่นแกล้งไม่ให้ใครได้ยินเสียงร้องไห้และเสียงร้องขอความช่วยเหลือ มือเรียวจับผมตัวเองยึดไว้กันเจ็บ พยายามแกะและตีเป็นระยะ แต่ไปไม่ถึงครึ่งทางเธอก็ต้องหลับตาปี๋อย่างแสบตา เพราะมีรถหรูคันหนึ่งขับมาจอดเอี๊ยดตรงหน้า สาดไฟซีนอนสีขาวมาที่เธอที่เกลือกกลิ้งไปตามพื้น "ช่วยด้วย..." คนลากดึงหยุดชะงักและปล่อยผมยาวทันที หัวของหญิงสาวหล่นตุ๊บไปกับพื้นจนอื้ออึงและปวดไปทั้งหัว อีกทั้งฤทธิ์ยาปลุกเซ็กซ์ มันทำให้เธอสับสนปรวนแปรกับความรู้สึกและจิตใต้สำนึกตัวเอง ทั้งเจ็บตัว ทั้งหมดแรง และ... มีอารมณ์ 'ตึก... ตึก... ตึก...' เสียงรองเท้าหนักๆก้าวเดินมาใกล้ๆและหยุดลง ตาคมไม่แม้แต่กดมองคนเปียกหมดสภาพด้วยซ้ำ เขาจับจ้องที่หน้าชายที่หมายหัวอยู่ด้วยสายตาเป็นมิตร "มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?" ถามจบก็เผยยิ้มออกมาที่มุมปาก "ไม่มีครับๆ บ้านเราอยู่ตรงนี้นี่เอง" "ชะ..." "แยม" คนแบกความผิดหลายกระทงลนลานปิดปากเธอ และพยุงให้ลุกขึ้นยืน จากนั้นรีบโอบไหล่ไว้ให้อีกฝ่ายรู้ว่าสนิทชิดเชื้อกันแค่ไหน "เอ่อ ลูกสาวผมหนีออกจากบ้านกลับมาก็เมาแอ๋ เลยมีปัญหาถือไม้เรียวไล่ตีกันนิดหน่อยครับ ไปแยมเข้าบ้านลูก" "ช่วยด้วย...อื้อ!" ริมฝีปากสวยโดนปิดอีกครั้ง "แยม อย่าพูดแบบนั้นสิ ทำไมถึงเบลอแบบนี้ พ่ออยู่นี่ มีปัญหาอะไรไปคุยในบ้าน" เธอหมดแรงแล้ว ยาปลุกอารมณ์มันกดทุกอย่างในตัวให้จำนนต่อสถานการณ์ เปลือกตาหนักๆพยายามปรือเปิด เธอเห็นผู้ชายสามคนใส่สูทยืนอยู่ไม่ไกลนัก แต่หัวที่หนักเต็มทีร่างกายที่ยากจะควบคุมทำให้ภาพที่เห็นเลื่อนลอยไม่ชัดเจน ปากพูดไม่ได้จึงอยากขอความช่วยเหลือผ่านแววตา แต่เธอเงยขึ้นมองได้แค่อกของพวกเขา และเห็นมือของคนทางขวาถือคันร่มอยู่เท่านั้น "งั้นผมพาลูกเข้าบ้านก่อนนะครับ" "เชิญ... ครับ" เมื่อไม่มีคำถามใดๆออกมาอีก และละจากคนแปลกหน้าง่ายกว่าที่คิด เธอก็ถูกช้อนตัวอุ้มหันหลังกลับ แต่เป็นจังหวะเดียวที่ปลายหางตาเห็นคนตัวสูงตรงกลางเปิดสูทดึงอะไรบางอย่างออกมา มาเฟียหนุ่มชักปืนตั้งลำและเล็งไว้ที่ท้ายทอย ปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นอุ้มของรักของหวงห่างไปเรื่อยๆเพื่อเฝ้าคอยจังหวะ ไม่ได้ใจเย็นนักหรอก แต่เขารู้ว่าหลังฟ้าแล่บจะมีเสียงฟ้าคำรามดังตามมาเสมอ และมันอาจจะกลบเสียงสังหารของเขาได้อย่างแนบเนียน และเมื่อแสงไฟจากฟากฟ้ากะพริบ แถมด้วยฟ้าผ่าเปรี้ยง! เขาก็ไม่รอช้า 'ปัง!' ลูกตะกั่วถูกป้อนเข้าหัวอย่างสวยงาม ทุกอย่างชะงักนิ่ง... คนที่อุ้มอยู่ทรุดเข่าลงพร้อมกับร่างบางที่ร่วงจากวงแขน หยาดเลือดมหาศาลไหลอาบจางไปกับน้ำฝน หญิงสาวหายใจหอบแรงแทบจะช็อกและกรี๊ดออกมา แต่ตอนนี้เธอทำได้แค่ประคองสติ และต้องหนีให้ได้ คนตัวเล็กพยายามเอาตัวรอดด้วยการคลานหนีข้ามศพไป แต่มีเสียงรองเท้าหนักๆเดินตามหลังเธอ แล้วรีบช้อนตัวอุ้มขึ้นมาซะก่อน "อย่าค่ะ ยะ... อย่าทำฉัน" สิ่งที่เห็นทำให้เธอกลัวเขาจนตัวสั่น มีตั้งหลายวิธีทำไมถึงเลือกฆ่า? "แยมโรล" "คะ" คนถูกอุ้มนิ่งงัน พยายามมองหน้าเขาด้วยตาที่พร่ามัวและหัวที่มึนงง ทำไมเขารู้ชื่อของเธอ? "ปล่อยฉันเถอะค่ะ" "อันตรายแบบนี้ ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้" เขาเอ่ยจบก็หันหลังเดินกลับไปที่รถ ขณะที่บอดี้การ์ดคอยกางร่มถือตามไปติดๆ "ปล่อยค่ะ คุณฆ่าคนมานะ ปล่อย" คนถูกอุ้มยกมือไร้น้ำหนักตีอกแกร่ง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเธอถูกพาขึ้นรถและมีเสื้อสูทอุ่นๆห่มไว้ ใช่เธอสงบขึ้น แต่ฤทธิ์ยานรกยังพลุ่งพล่านข้างใน ถึงผิวกายหนาวสั่นแค่ไหน แต่ข้างในร้อนราวกับเปลวไฟที่กำลังลุกโชน "คุณรู้จักฉันใช่ไหมคะ ระ รู้ใช่ไหม?" "อืม" "จะบอกนักข่าวไหมคะ" "ไม่" เขาตอบโดยไม่หันไปมองร่างบางที่คุดคู้กับสูทแบรนด์หรูของเขา แต่ขณะที่รถเคลื่อนออกจากบริเวณนั้นและมีการประสานงานให้ทำลายหลักฐานในที่เกิดเหตุ อีกคนพยายามปรับม่านตามองสำรวจในรถ และคนแปลกหน้าทั้งสาม มาเฟีย? "ขอบคุณนะคะ ทะ ที่ผ่านมาแถวนี้และช่วยฉัน" อยู่ๆเธอก็พูดขึ้นมาเสียงสั่น และนั่นทำให้มาเฟียหนุ่มหันไปสบตากับคนหวาดระแวงทันที เขากับเธอสบตากันนับครั้งได้ ส่วนมากจะเป็นงานจับมือและงานแฟนไซน์ต่างๆ แต่คนที่เป็นมาเฟียมากด้วยอิทธิพลอย่างเท็กซัส จำเป็นต้องปกปิดใบหน้าด้วยการใส่แมสก์ทุกครั้งด้วยหลายเหตุผล ทว่าแยมโรลคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยสบตาเขาที่ไหนสักที่... แต่เธอนึกไม่ออก สมองช้ายิ่งกว่าเต่าพันปี "เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหมคะ ฉัน... คุ้นตาคุณ" "คงงั้น..." หลังตอบคิ้วหนาก็เลิกขึ้น เพราะมือเรียวสวยที่กอดตัวเองลูบแขนไปมา ฤทธิ์ยาที่ถูกวางไว้ในน้ำส้มคั้นมันออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว เธอร้อนผะผ่าวทั้งที่เสื้อผ้าเปียกชื้น จนต้องผลักสูทที่คลุมอยู่ร่นเห็นส่วนหน้าอก "เป็นอะไร?" "ฉัน ฉันน่าจะโดนยาค่ะ ร้อน... ร้อนจัง ร้อนมากค่ะ" คนฟังถึงกับนิ่ง มองหญิงสาวเอนหลังพิงประตูลูบตามตัวตัวเอง มือเธอลูบตามเนื้อผ้าผ่านอกอวบ ส่วนไหนที่ไวต่อปรารถนาก็จะใช้เวลากับมันนานเป็นพิเศษ ซึ่งมันตรงกับยอดทรวงยอดถันของเธอจนเขาจินตนาการไปถึงไหนต่อไหน และมืออีกข้างน้อยหน้าที่ไหน...ลูบคลำตามต้นขาขาว และทำท่าจะแยกออกจากกันให้ได้ มาเฟียหนุ่มร้อนผ่าวตามใบหน้า มองลูกน้องสองคนที่อยู่เบาะหน้าสลับกับไอดอลสาวที่ชื่นชอบ "จอดรถ" "ครับนาย" รถหรูชะลอจอดริมทาง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เพราะจากที่นี่เข้าเมืองหลายสิบกิโลเมตร แยมโรลของเขาจะ 'อยาก' และลูบคลำตัวเองแบบนี้ไม่ได้ เขาหวง ให้คนอื่นจำภาพและฟังแค่เสียงเธอร้องเพลงก็พอ เสียงครางห้ามเด็ดขาด "พวกมึงลงจากรถ และหันหลัง" "ครับ/ครับ" เมื่อมือขวากับมือซ้ายลงจากรถถือร่มยืนหันหลัง คนตัวโตก็ขยับมาใกล้เธอทันที คนที่หมกมุ่นกับความกระสันเปิดตาพริ้มมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา ความกลัวอันตรธานหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าอยากมากและกำลังแฉะไปหมด แยมโรลจับลำแขนแกร่งบีบช้าๆ ส่งสายตาอ้อนคนแปลกหน้าที่พึ่งฆ่าคนไปต่อหน้าต่อตาอย่างอดไม่ได้ "ฉันเกลียดตัวเองตอนนี้มาก ฉะ...ฉันไม่ชอบ ฉันอยากหยุดมันค่ะ" "ทูนหัวของเธอมาช่วยแล้วนี่ไง" "ทะ ทูนหัว?" ถึงเขาจะยอมรับว่าเป็นแฟนคลับเธอ ความตกใจหรือบังเอิญก็ไม่ได้ทำให้กายสาวหยุดโหยหาได้ แก้มไอดอลสาวแดงระเรื่อไปกว่าเดิม พยายามหักห้ามราคะที่พล่านและพานทำตัวบิดเร่าบนเบาะ เขาจึงค้ำมือไว้ที่ประตูรถโน้มไปหา หวังจะปัดเป่าสิ่งนั้นให้อย่างหวังดี "เรื่องของเราจะไม่มีใครรู้..." เขากระซิบเบาๆที่ข้างหู ให้เธอรู้ว่า 'กับเขา' เธอจะปลอดภัย "..." "ฉันจะช่วยเธอเอง" "ชะ ช่วยยังไงคะ" เขาเผยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ถอยออกมามองตาที่ไหวระริกให้เธอเชื่อใจ โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้เลยว่าหัวใจที่แข็งเป็นหินของมาเฟียกระชุ่มกระชวยแค่ไหน นี่คือแยมโรล แยมโรลที่แย่งซื้อบัตรจับมือ แยมโรลที่เขาเปย์ป้ายโปรเจกต์ ทำเว็บ และสร้างบ้านเบสเพื่อเธอ แอนตี้แฟนเหรอ หึ...มันสงบปากสงบคำไปหลายคนเพราะฝีมือเขา แต่ตอนนี้อารมณ์หญิงสาวอยู่เหนือสติ อยู่ๆมือของเธอก็สัมผัสหน้าเขาแล้ว หัวใจที่เต้นแรงพานเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งมองเนินอกขาวๆที่พ้นออกมากับสายตาคู่นั้น เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะไม่รู้สึกอะไร มันพร้อมจนอยากจะกระแทกเธอให้จมเบาะ... ในความมืดสลัว... มาเฟียหนุ่มจับจ้องดวงตาของเธอที่เป็นประกายไปด้วยพิษใคร่ คนตัวเล็กเริ่มอ้อนด้วยการกัดริมฝีปาก และบีบลำแขนเขาหนักบ้างเบาบ้าง ชนิดที่มองตาก็ต้องรู้ใจ แยมโรลของเขาน่าสงสารซะจริง... คงทรมานมากเลยสินะ... ข้างในคงร้อนรุ่มไปหมด... แฉะไปถึงไหนแล้ว... เห็นแบบนี้ทูนหัวทรมานตามจริงๆ... "ทนไหวไหม?" เธอส่ายหน้าเบาๆ กัดริมฝีปากมองตาเขากลับอย่างออดอ้อน "อยากทนให้ไหว แต่... มะ ไม่ไหวค่ะ" เขายิ้มที่มุมปาก นี่ไม่ใช่การฉวยโอกาสแต่เป็นการช่วยเหลือ ริมฝีปากนุ่มจึงโน้มลงไปขบเบาๆที่ติ่งหูเธอ ก่อนจะกระซิบกระซาบแผ่วเบา "กางขาออก ทำตัวให้สบาย ทูนหัวของแยมโรลจะช่วยให้มันผ่านไปเองครับ..." หารู้ไม่ว่าหลังจากที่เธอกางขาให้เขา เธอ 'ลืม ไม่ ลง' ________________________________ 🌷 คอมเมนท์ = กำลังใจ กดติดตามนักเขียน + กดเข้าชั้น = ได้รับอัปเดตตอนใหม่ๆ (นิยายจบแล้ว ทยอยอัปวันละ 2 ตอนทุกวัน หากได้สัญญาอัปรวดเดียวจบค่ะ) **คำเตือน** นิยายเรื่องนี้มีแต่ความคลั่งรัก เท็กซัส ลูกชาย แทนทิว+โบนัส เกมรักทายาทมาเฟีย **เชิงอรรถเพื่อความสนุกและเข้าใจมากขึ้น** (เฉพาะนิยายเรื่องนี้) ไอดอล = เป็นบุคคลซึ่งผ่านการแสดงความสามารถบนเวทีมีทั้งศิลปินเดี่ยว เกิร์ลกรุ้ปและบอยแบนด์ แฟนบอย = แฟนคลับเพศชาย ที่ชื่นชอบดารา/ศิลปิน/ไอดอล บ้านเบส = แหล่งรวมข่าวสาร และการรวมพลของเหล่าแฟนคลับเพื่อสนับสนุนดาราหรือศิลปินที่ตัวเองชอบ โดยบ้านเบสเหล่านี้กลุ่มแฟนคลับจะเป็นผู้สร้างขึ้นเอง มีหลากหลายรูปแบบ ทั้งให้ข่าวสาร ร่วมมือกันโหวต จัดกิจกรรม ทำโปรเจกต์ต่างๆ เพื่อเป็นฐานทัพสำคัญที่คอยสนับสนุนให้ศิลปินประสบความสำเร็จ ซาแซงแฟน = แฟนคลับที่คลั่งไคล้พวกศิลปิน ดารา มากจนเข้าขั้นโรคจิต และ คุกคามละเมิดความเป็นส่วนตัวเช่น รักเขามาก อยากใกล้ชิดเขา อยากให้เขาจดจำ หรืออยากได้เขามาไว้ในครอบครอง แอนตี้แฟน = เป็นสิ่งที่มีชีวิตที่อยู่ไม่สุข ต่อต้านศิลปินต่อให้ทำผลงานออกมาดีแค่ไหนก็จะต่อต้าน ติดตามยิ่งกว่าติ่ง เพื่อที่จะเอามาด่าหรือทำให้ศิลปินด้อยค่าตัวเอง วิชวล ( Visual ) =เป็นบุคคลที่มีรูปร่างหน้าตาโดดเด่นที่สุดในวงหรือคนที่มีลักษณะเป็นไทป์เกาหลี เป็นตำแหน่งหน้าตาให้กับวง เด,เดบิวต์ ( Debut ) = การเปิดตัวในฐานะศิลปินสู่สาธารณะครั้งแรกอย่างเป็นทางการ ยกตัวอย่างเช่น เพลงแรกของวงที่ปล่อยออกมาก็จะเรียกว่า “เพลงเดบิวต์” คัมแบค (Comeback) = คำที่แฟนคลับใช้เรียกเมื่อศิลปินหรือไอดอลของตนมีการปล่อยผลงานใหม่ๆ ออกมา เช่นการคัมแบคปล่อยอัลบั้มใหม่ เพลงใหม่