บทที่ 7 เรื่องผีๆ( เจ้าเล่ห์)
1034 คำ
นายธีร์รับปากว่าจะช่วยตามหาความจริงเกี่ยวเรื่องของ ฉัน มันอาจจะช่วยให้ฉันได้ไปเกิดใหม่ก็ได้ หลังจากที่นายธีรเริ่มชินกับผีอย่างฉัน และเลิกกลัว ก็คุยกับฉันมากขึ้น
"นายอยู่ที่นี่อีกนายไหม" ฉันอยากรู้ แล้วฉันก็อยากออกไปจากโรงพยาบาลนี้เต็มที มันไม่มีอะไรเจริญหูเจริญตา
"เธอถามทำไม แล้วอีกอย่างเธอควรเรียกฉันว่าพี่นะสโนว์ ฉันน่าอายุเยอะกว่าเธอ"ก็นายทำตัวไม่น่านับถือ
"ไม่ล่ะ มันไม่ชิน"
"ถ้าสโนว์ไม่ฝึกเรียกมันจะชินได้ไง ไหนลองเรียกสิพี่ธีร์" มันเลี่ยนๆฉันไม่เรียก คำพวกนั้นไม่เหมาะกับฉันสักนิด
"วันนี้จะมีคนมาเยี่ยมนายไหม" ฉันเปลี่ยนเรื่องทันทีเดี๋ยวจะมาบังคับผีให้เรียกพี่
"สโนว์จะถามไปทำไม" ทำไมชอบอยากรู้แค่ตอบมาเฉยๆไม่ได้รึไง
"อ้าว ก็ถ้าคนมามันก็ต้องมีของกินมาฝากใช่ไหมล่ะ" ถามไม่คิด ผีไม่อยากจะว่า
"ยัยผีเห็นแก่กิน ยัยตะกละ" นายนี่น่าจับหักคอ ชิว่าฉันอยู่เรื่อย ผีก็มีหัวใจเจ็บนะ
"ก็ไม่มีใครเห็นฉันไหมล่ะ แล้วใครจะเอามาให้ฉันกิน ถึงเป็นผีฉันก็หิวนะ" ฉันแว๊ดคืนเรื่องไรมาว่าฉันตะกละ ชิ
"แล้วสโนว์จะกินอะไร เป็นผีที่ชอบหาเรื่องลำบากให้คน ฉันต้องมาคอยเอาอกเอาใจผีอีก" ทำไมเป็นผู้ชายขี้บ่นจังเลย
"นาย ฉันอยากกินอาหารญี่ปุ่น"
"เป็นผีที่เรื่องมาก กินแต่ของแพงๆฉันหมดตัวกันพอดี"
"เดี๋ยวฉันก็ช่วยหาเงินให้นายได้นะ" ฉันหาเรื่องต่อรอง
"ช่วยยังไงลองว่ามาสิ เผื่อฉันจะพิจารณาอาหารญี่ปุ่นของเธอ" ชอบมีอะไรมาแลกเปลี่ยนอยู่ได้ ทำบุญให้ผีอย่างฉันหน่อยไม่ได้รึงัย ผีเซ็ง
"นายก็รู้ว่าฉันไปไหนมาได้โดยที่คนไม่เห็น ถ้านายพาฉันออกจากที่นี่ ฉันก็สามารถเข้าออกที่บริษัทไหนก็ได้ แล้วเรื่องที่นายอยากรู้ก็จะได้รู้งัย เห็นไหมเป็นประโยชน์เห็นๆ นายอาจจะได้เยอะกว่าที่ควักเงินเลี้ยงผีอีกนะ" ข้อเสนอผีแบบฉันดีไหมล่ะ หัวการค้าชัดๆ
"เออ มันก็จริง ตามนั้นอาหารญี่ปุ่นจัดให้" แหมทีอย่างนี้เปย์เชียว
"นายยังไม่ตอบฉันเลยนายจะกลับบ้านวันไหน "นายอย่าลืมเรียกฉันไปด้วยนะ"
"แล้วถ้าฉันไม่เรียกเธอ เพราะฉันไม่อยากให้ผีอย่างเธอไปอยู่ด้วยล่ะ"
"นายก็เห็นประโยชน์มหาศาลที่อยู่ตรงหน้าแล้วนี่ นายจะยอมพลาดโอกาสเรื่องธุรกิจเชียวเหรอ" เห็นไหมล่ะว่าผีอย่างฉันก็เจ้าเล่ห์
"ที่บ้านายมีห้องนอนกี่ห้อง"
"เธอจะถามไปทำไม"
"ฉันก็ต้องมีห้องนอนของฉันไหมล่ะ ฉันคงไม่ไปนอนห้องเดียวกับนาย ฉันเป็นผู้หญิง"
"ฉันจะบ้าตายกับผีอย่างเธอ เรื่องเยอะ แล้วผีต้องนอนด้วยเหรอ เธอตายไปแล้วลืมอะไรรึเปล่า"
"นายก็เห็นว่าฉันเป็นผีที่สวยมาก ถึงฉันเป็นผี ฉันก็ต้องดูแลสุขภาพ เพราะมันมีผลต่อผิวพรรณ ผีอนามัยไม่เคยได้ยินหรือไง ฉันไม่อยากผิวเหี่ยวหรอกนะ นายนะไม่เข้าใจ ผีผู้หญิงกับความสวยความงามมันคู่กัน นายไม่เข้าใจเรื่องผีๆ"
"เออ ก็ไม่เข้าใจนะสิ เพิ่งเคยได้ยินผีรักสุขภาพ" นายก็เคยได้ยินซะ
"นายห้องนอนของฉันขอห้องใหญ่ๆหน่อยนะ เตียงกว้างๆ นุ่มๆ ฉันไม่ชอบสีอึมครึม นายทำห้องสว่างๆ ด้วย ขอโต๊ะเครื่องแป้งใหญ่เพราะเครื่องสำอางค์ฉันเยอะ ตู้เสื้อใหญ่กว้างๆ เสื้อผ้าฉันน่าจะเยอะด้วย ห้องแต่งตัวขอกว้างๆ แล้วก็ห้องน้ำเหมือนกัน ให้มีอ่างอาบน้ำใหญ่ด้วย ฉันชอบนอนแช่น้ำ"
"แม่คุ๊ณ เธอเป็นผี ย้ำนะเธอเป็นผี เธอจะเอาของพวกนั้นไปทำไมห๊ะ เวรกรรมอะไรของฉันต้องมาเจอผีแบบเธอ แล้วเงินและของพวกนั้น อย่าบอกนะว่าฉันต้องจ่าย" ฉันเป็นผีที่ไม่มีเงินหรอกนะ
"อืม ก็ใช่ไง" แค่นี้ก็ต้องมาขึ้นเสียงใส่ด้วย ผีก็ตกใจเป็นนะ
ผมปวดหัวกับยัยผีสโนว์มาก ไม่รู้จะอยู่ร่วมกันยังไง ทั้งรีดไถขูดรีด แฟนก็ไม่ใช่ เป็นผีที่มาขอยู่อาศัย ยังไม่สำนึกบุญคุณ ดูหน้าตาก็ไม่รู้สึกผิดสักนิด น่าจะคิดได้บ้างแค่ผีที่ขออาศัย ก่อนตายเธอเป็นคนแบบไหนนะสโนว์
"นายทำไมเป็นคนขี้งกจัง ดูจากห้องที่นายพัก ก็ดูเป็นคนมีเงินนะ แค่นี้ขนหน้าแข้งนายไม่ร่วงหรอก คิดเสียว่านายเปย์ผีสาวสวยแล้วกัน นายเปย์ผู้หญิงเยอะกว่านี้อีก นายก็คิดสิว่านายได้ทำบุญให้ตัวนาย และดีต่อฉันด้วย ได้ประโยชน์สองฝ่าย นายน่าจะหัดทำบุญบ้าง" เอาเข้าไปความคิดแต่ละอย่างสโนว์เข้าข้างตัวเอง แถจนถลอก
"พูดกับเธอ ฉันเหนื่อยเปล่า ยังไงก็จะเอาให้ได้ใช่ไหม" หน้าผมตอนนี้บอกเลย เซ็งสุดๆ อยากให้ไอ้ติณมารับรู้ปัญหากับผมบ้างจัง
"อืม แน่นอน" หน้าเธอตอนนี้มีความสุขจังนะสโนว์
"เฮ้อ!!" คงทำได้แค่เพียงถอนหายใจหนักๆ คิดผิดใช่ไหมที่รับปากช่วยเธอ เป็นเรื่องผีๆสาวที่ผมไม่เข้าใจ ในชีวิตเคยผ่านผู้หญิงมาก็เยอะ แต่เจอผีแบบสโนว์ ธีร์เอ๋ยถือเป็นคราวเคราะห์ของแก แล้วแกต้องผ่านมันไปให้ได้ ปลอบใจตัวเองซ้ำๆ
"นายอย่าลืมเรื่องห้องฉันนะ" ยัง ยังไม่เลิกอีก เงินก็เงินฉัน ยังต้องมาทำตามใจเธออีก ไอ้ติณฉันคิดถึงแกที่สุด
- ผู้เขียน
