“รู้ครับ” รามไม่สนใจแม้ว่าคนที่ยืนกลัวเขาอยู่จะเป็นรุ่นพี่ต่างคณะ เขาไม่รอให้รามทำอะไรเขามากกว่านี้ก็รีบหนีไป ส่วนฉันก็ยืนกอดอกมองรามที่ส่งสายตาไม่พอใจมาให้ กวาดมองตั้งแต่เท้ามาถึงใบหน้าที่ฉันได้แต่ยิ้มและเดินไปคล้องแขนเขา
“พี่เอ็มมาส่งเลยไม่ได้ไปหา”
“แอล” ดูเหมือนรามจะไม่พอใจอย่างมากถึงได้ปัดมือฉันออกจากแขนตัวเอง “เธอทำให้ฉันหัวร้อน”
“หัวร้อน? อะไรโทษฉันอีกแล้วนะ”
“ช่างเหอะ” พูดจบก็เดินหนีฉันขึ้นรถและขับออกไปทันที ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันทำมันไม่ใช่การประชดนะเพราะว่าฉันอยากเห็นรามเป็นแบบนี้ อยากให้เขาแสดงออกมาว่ารักฉันไม่ใช่แค่เป็นหมาหวงก้าง หึงหวงในแบบที่ฉันไม่ได้ต้องการ
“โอ้โห แอล” มัดหมี่เพื่อนสาวพอเห็นฉันก็เบิกตากว้างพลางจับตัวฉันหมุนไปมา “ตัวจริงปะเนี่ย”
“แหงสิ”
“รามเกียรติ์ไม่โมโหเหรอ เจอแกแบบนี้อะ”
“โมโหก็โมโหสิ นี่มันเรื่องส่วนตัวเขาไม่มีสิทธิ์”
ฉันไม่สนใจคำพูดของมัดหมี่และไม
