“ตกลง”
มองสบตากับรามเกียรติ์ที่ไม่มีท่าทีจะห้ามฉันเลยสักนิด ที่พูดออกไปก็หวังว่ารามจะไม่ตกลง แต่ฉันคงคิดผิดสินะใครๆ ก็มักจะบอกว่ารามห่วงฉัน หึงฉัน แต่จริงๆ แล้วฉันคิดมาตลอดว่าเขาไม่เคยให้ความรู้สึกนั้นกับฉัน
เพราะว่าเขา... มองฉันเป็นของตายของเขามาตลอดไง
และเขารู้ว่าฉันไม่สามารถทำแบบเขาได้ ถึงได้มั่นใจไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน
ถ้าหากมองข้ามทุกอย่างที่รามเป็นไป เขาก็คือผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง เขาดีกับฉัน แคร์ฉัน... แต่ไม่หรอกฉันคิดว่าถ้าเขาแคร์ฉัน เขาคงไม่ทำอะไรแบบนี้หรอก
“เคลียร์นะ” ฉันทำได้เพียงพยักหน้ารับแม้ว่ามันจะเจ็บอยู่ลึกๆ ก็เถอะ “แล้วไปข้างนอก”
“อะไร”
“อย่าแต่งตัวแบบนี้” สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า พอเขาบอกมาแบบนี้ฉันก็ฉีกยิ้มกว้าง
“เรื่องส่วนตัว ไม่ก้าวก่ายกันสิ”
“...”
“ใช่มะ การแต่งตัวของฉันมันก็ร่างกายฉัน เรื่องส่วนตัวที่นายไม่ควรห้าม”
ไม่เคยรู้สึกชนะรามมาก่อน ค
