“ทำเหี้ยแล้วยังจะขอให้ปล่อย?” รามตอนนี้สีหน้าดูดุดันก่อนจะกดมือถือ ใบหน้าก็ดูโกรธโมโหขึ้นมากัดฟันจนฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากยังได้ยินเสียง “เลว...”
ตุ้บ!
“เฮ้ย มือถือของผม” มือถือที่เป็นหลักฐานถูกเขวี้ยงลงบนพื้นและรองเท้าผ้าใบสีดำยี่ห้อหรูก็กระทืบจนมันพังลง “คุณโดนแจ้งข้อหาแน่!”
“มึงก็ลองดูสิ” รามขยับตัวและดันชายร่างสูงไปตรงระเบียงซึ่งฉันเห็นแบบนี้จึงได้คว้าท่อนแขนเขาเอาไว้ เพราะว่าถ้าหากรามปล่อยมือผู้ชายคนนี้อาจจะตายเพราะตกจากที่สูงก็ได้
“ราม”
“เกิดอะไรขึ้นครับ” ยามที่ดูแลห้างวิ่งเข้ามาหาเราสามคน อาจจะเพราะมีคนไปบอกแน่ไม่อย่างนั้นคงไม่วิ่งหน้าตาตื่น
“ผู้ชายคนนี้แอบถ่ายกระโปรงฉันค่ะ”
“หลักฐานก็ไม่มี พูดจาส่งเดชนะหนู” ผู้ชายคนนั้นยกยิ้มมุมปากและเอามือปัดตัวเองราวกับการแตะต้องของรามมันสกปรก เขาหันไปมองรามที่ไม่พูดอะไรแต่กลับหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปชายคนนี้เอาไว้ “ถ่ายรูปฉันทำไม?”
“ไม่ได
