หลี่ถิงถิงเห็นดังนั้นก็เกรงว่าจ้าวเฉียนยี่จะมีอาการปวดศีรษะและอาเจียนออกมา สายตาเป็นห่วงฉายชัดเจนผ่านดวงตาคู่สวยโดยมีเว่ยเมิ่งหรู่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ
“วันนี้พอก่อนเถอะเจ้าค่ะ ไว้ค่อยพบกันวันหลัง ท่านแม่ทัพเว่ยข้าขอพาสามีกลับก่อน”
“อืม ไว้วันว่างจะไปหาเจ้าใหม่”
หลี่ถิงถิงประคองจ้าวเฉียนยี่ขึ้นมา ค่อยๆพาเขาลงไปชั้นล่างเพื่อขึ้นรถม้ากลับจวน ปกติไม่ดื่มหนักเช่นนี้ มีเรื่องกลุ้มใจอันใดไยไม่ระบายให้นางฟังแทนร่ำสุรา ตกปากรับคำพาแขกมาเลี้ยงก็เมาก่อน แบบนี้ค่อนข้างผิดวิสัยเสนาบดีหนุ่ม
“มาพิงไหล่ข้าก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ ถึงจวนแล้วข้าจะปลุกท่านเอง”
เห็นเขาโยกเยกตามจังหวะสั่นคลอนของรถม้า หลี่ถิงถิงตบไหล่ไว้รอให้บุรุษแอบอิง ทว่าจ้าวเฉียนยี่ทำเหมือนไม่ได้ยินนาง เขาหันไปทางอื่น แม้นางจะหว่านล้อมพูดคุยจนปากคอแห้งผาก คนตัวโตกว่ายังคงใจแข็งไม่พูดไม่จาเอาแต่เงียบจนกระทั่งถึงจวน พอลงมาจากรถม้าได้ก็ไม่ใช่จะ
