ยามใกล้พระอาทิตย์อัสดงบรรยากาศแลดูขมุกขมัว เสียงฟ้าร้องครืนๆสั่นสะเทือนแว่วมาจากสถานที่ห่างไกล ลมกรรโชกหนึ่งพัดพามวลบุปผาร่วงหล่นเกลื่อนพื้นทางเดินในสวน เป็นดั่งสัญญาณเตือนล่วงหน้าว่าในไม่ช้าจะมีหยาดน้ำฝนโปรยปราย ในห้องหนังสือเงียบสงบ บุรุษพลันเสียสมาธิจดจ่อ คิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อคนที่ควรมาไม่ปรากฏตัวสักที
“ฮูหยินยังไม่กลับอีกหรือ”
“ยังขอรับนายท่าน”
ได้ยินดังนั้นจ้าวเฉียนยี่ก็ตำหนิหลี่ถิงถิงในใจ นางไปเยี่ยมบิดามารดาแต่เช้าแล้ว จนป่านนี้ยังไม่สมแก่ใจรีบกลับมา หากรับประทานอาหารเย็นด้วยกันกับครอบครัวก็ควรส่งคนรายงานเขาสักหน่อย ไม่ใช่กล่าววาจาเลื่อนลอยบอกให้คอยแล้วหายไปเลยเช่นนี้
“นายท่านจะรับอาหารเย็นเลยหรือไม่ขอรับ” เจ้านายอยู่ๆก็นิ่งไป บ่าวรับใช้จึงถามขึ้น
จ้าวเฉียนยี่ส่ายหน้าปิดตำราแล้วผุดลุกหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับชุดผ้าต่วนสีน้ำเงินบนร่าง เขากล่าวสั่งการด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าน้ำเสียง
