EP1.2 ll การเจอกันครั้งเเรก [2]
1056 คำ
“ผู้ใหญ่อยากให้เราทั้งคู่ศึกษาดูใจกันน่ะครับ ผมก็เลยทำแบบฟอร์มมาให้คุณเจนกรอก”
“...แบบฟอร์มอะไรคะ?”
“แบบฟอร์มศึกษาดูใจของกันและกันน่ะครับ ผมแยกไว้ห้าบท บทแรกจะเกี่ยวกับข้อมูลทั่วไป บทที่สองเกี่ยวกับความชอบ บทที่สาม หน้าที่การงาน บทที่สี่ เกี่ยวกับทัศนคติ”
“...เอ่อ”
“ส่วนบทสุดท้าย เกี่ยวกับสุขภาพร่างกาย ผมอยากให้คุณเจนช่วยไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลว่าร่างกายแข็งแรงดี ถ้ามีทายาทจะไม่มีปัญหาน่ะครับ”
“คะ?” ฉันอึ้ง จ้องคนที่ยิ้มหวานนั่นด้วยสายตาสับสน
ทายาท... เอิ่ม คือฉันต้องอินไปกับเขาด้วยมั้ยเนี่ย พอเขาพูดแบบนี้หน้าฉันก็แดงเพราะเผลอจินตนาการถึงขั้นตอนก่อนมีทายาท
มองหน้าเขาที นึกฉากนั้นที ผิวขาวๆ นั่นทำให้ฉันมึน
เวร... มันไม่ใช่เวลาจะมาหื่นนะเจ๊นนนน!
“ร้อนเหรอครับ?”
“เปล่าค่ะ เอ่อ ที่จริงมีอะไรจุนก็ถามเจนได้เลยนะคะ ไม่ต้องขนาดกรอก...”
“มันจะใช้เวลานานเกินไปน่ะครับ ถ้าเขียนมาเลยจะดีกว่า วันไหนลืมกลับไปอ่านก็จำได้ ส่วนอันนี้ของผมเอง ผมเขียนทั้งหมดไว้แล้ว” จุนว่าก่อนจะหยิบอีกเล่มขึ้นมาและขยับมาให้ฉัน “อยากรู้เรื่องไหนก่อน เปิดสารบัญได้ครับ”
ถึงกะมีสารบัญ คำว่าศึกษาดูใจของเขานี่ช่างเถรตรงซะเหลือเกินนะ ไม่ให้ฉันไปนั่งติวเลยล่ะ ฉันถอนหายใจแล้วยิ้มแห้งๆ บางทีฉันอาจจะรู้แล้วว่าเขามีอะไรที่แปลก
“จุนนี่แปลกคนดีนะ”
“แปลกยังไงเหรอครับ?” เขาเอียงคอและมองฉันตาใสเหมือนไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมฉันถึงคิดว่าเขาแปลก ฉันยิ้มแห้ง ไม่อยากจะอธิบาย... เดี๋ยวยาว
“ผมตรวจร่างกายมาแล้ว ร่างกายแข็งแรงดี ไม่มีโรคติดต่อ ไม่มีพาหะธาลัสซีเมีย ดังนั้นวางใจได้ครับ”
แหม พ่อคุณ ถ้าฉันจะรบกวนขอผลซีทีอาร์สมองแนบประกอบด้วยได้มั้ยเนี่ย ชักไม่แน่ใจแล้ว
“จริงๆ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้นะ เราอายุเท่ากันใช่มั้ย?”
“ใช่ครับ”
“ไม่ต้องครับกับเราก็ได้ อายุเท่ากันก็คุยกันเหมือนเพื่อนไง” ฉันพยายามจะลดระดับกำแพงนั่นลงด้วยการใช้คำพูดธรรมดา แต่เหมือนเขาจะไม่เข้าใจนัก ฉันยกมือเรียกบ๋อยแล้วหยิบแก้วน้ำมาดื่มทว่า...
“แต่เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันนะครับ เราจะเป็นผัวเมียกัน”
พรู่ด
แค่กๆๆๆ
ฉันไอค่อกแค่กเพราะคำพูดของเขาทำให้ฉันสำลักน้ำเล็กน้อยกับความเถรตรงของเขา โอ๊ย นี่ฉันยังไม่แต่งกับนายเลยนะ ตะลึงหลายดอกแล้วเนี่ย หน้าก็หล่อด้วย ความอยากได้ครึ่งนึง ความเครียดก็อีกครึ่งนึง ทำยังไงดี!
“เอ่อ เรายังไม่ได้แต่งกันสักหน่อย อีกอย่างใช้คำว่าสามีภรรยาดีกว่านะ”
“โทษที ไปอยู่ต่างประเทศมานาน คิดคำไทยไม่ทัน ถ้ามันฟังดูแย่ไปก็ขอโทษนะครับ”
“ไม่ต้อง ครับ ก็ได้”
“ก็ผมเป็นผู้ชายนี่ครับ จะให้พูดค่ะก็ไม่ได้”
เอ๊ะ นี่กวนตีนฉันรึเปล่าวะ...
“ช่างเถอะ พนักงานมารับออเดอร์แล้วนะ จุนจะทานอะไรเหรอ?” ฉันเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นพนักงานในชุดฟอร์มสีขาวเดินเข้ามารับออเดอร์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จุนเกาแก้มนิดๆ
“ไม่ถนัดสั่งอาหารเลย คุณ...เอ่อ ” เขาละประโยคไปนิดนึงแล้วมองหน้าฉันก่อนจะยิ้มตาหยี “เจนสั่งเลย”
เอาวะ อย่างน้อยนางก็มีพัฒนาการในการตีสนิทขึ้นมาหน่อยนึง
“จุนกินอะไรไม่ได้บ้างรึเปล่าล่ะ มีอาหารที่แพ้มั้ย?”
“อาหารที่แพ้ไม่มีครับ มีแต่อาหารที่ไม่กิน”
“ไม่ทานอะไรบ้าง จะได้ไม่สั่ง” ฉันว่าก่อนจะมองหน้าคนตัวสูง เพราะฉันไม่อยากสั่งตามใจตัวเองแล้วกลายเป็นว่าอีกคนกินด้วยไม่ได้ จุนหลบตาเล็กน้อย
“ไม่กินเผ็ด ไม่กินเป็ด ไม่กินผักชี หัวหอม ถั่วเหลือง ถั่วแดง ถั่วฝักยาว ไม่ชอบปลาต้ม น้ำจิ้มซีฟู้ดก็ไม่สันทัดเท่าไหร่ ของทอดมันๆ ก็ไม่ชอบ แล้วก็...” เขากำลังร่ายลิสท์ที่ยาวมากก่อนจะเงียบไปเมื่อสบตากับฉัน “สั่งอะไรก็ได้ครับ ถ้าผมไม่กิน ผมจะเขี่ยมันออกเอง”
ฉันยิ้มแห้ง จุนดูเป็นคนเลือกกินกว่าที่ฉันคิดนะ จากที่ฟังมาไม่แน่ใจว่าเขากินข้าวรึเปล่า หรืออิ่มทิพย์ มีอะไรบนโลกที่กินได้มั่งเนี่ยหรือคนหล่อไม่จำเป็นต้องกินก็ได้
ฉันจิ้มๆ พวกปลาราดน้ำพริก หรืออะไรที่ไม่เผ็ดและกินง่ายๆ คาดว่าเขาน่าจะกินได้เช่นพวกอาหารสามัญไม่กี่อย่าง เพราะคิดว่าสั่งเยอะไปก็คงกินไม่หมด อีกอย่างฉันไม่อยากจะมูมมามต่อหน้าคนหล่อ ฉันยังต้องคีพลุคนางงามไว้อยู่
พอพนักงานรับออเดอร์เสร็จ พวกเราก็กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ฉันแอบสงสัยจังว่าคนรุ่นเก่าๆ เขาทำยังไงไม่ให้เกร็งในสถานการณ์แบบนี้ แค่หายใจฉันยังต้องพยายามให้ถูกจังหวะ
ใบหน้าขาวตอนที่ไม่พูดเรื่องเพ้อเจ้อดูดีมาก นัยน์ตาสีอ่อนสะท้อนกับแสงไฟในตอนทุ่มนิดๆ ดูมีเสน่ห์จนฉันใจเต้น
ไม่น่าเล๊ยยยย ไม่น่าเอาไอ้แบบฟอร์มบ้าบอนี่ขึ้นมาเลย ขัดฟีลสุดๆ
“เอ่อ นี่...” ฉันพยายามหาเรื่องชวนคุยเพื่อไม่ให้ระหว่างเราเงียบจนเกินไป และไม่อยากจะให้เขารู้สึกอึดอัดถ้าเรามาเดทกันอีก... และถ้าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ฉันก็อยากให้มันเป็นความทรงจำที่ดีนะ “จุนคิดยังไงกับเรื่องคลุมถุงชนเหรอ?”
“ก็เหมือนตอนที่คนเราเลือกหมาพันธุ์ดีๆ สองตัวมาผสมกันน่ะครับ เลือกพันธุ์ที่ดีที่สุด ตัวที่แข็งแรงที่สุดจะได้ลูกหมาที่แข็งแรงและมีมูลค่าครับ”
- ผู้เขียน
