CHAPTER 11
หลังจากวันที่ไปบ้านมา ฟองดูซึม ๆ แต่แค่วันสองวันเธอก็ร่าเริงได้ปกติเหมือนเดิม ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีที่เธอร่าเริงได้เร็วแบบนี้ ผมกลัวน่ะครับ กลัวว่าเธอจะอัดอั้นอยู่ในใจ อยากให้ระบายความทุกข์ออกมามากกว่า
แต่เอาเถอะ ในเมื่อฟองบอกว่าไม่ได้เป็นไร ผมก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรต่อ
“ประกาศค่า ประกาศ” ฟองวิ่งไปดึงโทรโข่งออกจากมือของนักศึกษาฝ่ายกิจกรรม เขากำลังชักชวนเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ร่วมบริจาคเงินเพื่อที่จะเอาไปออกค่ายอาสา ไอ้แสบนี่ไปเอาของเขามาเฉยเลย
ถ้าที่ผ่านมาฟองไม่ได้ทำตัวน่ารักไว้เยอะ คงโดนเขาเขกหัวกลับมาแน่ ๆ พวกผมก็ยืนมองฟองอยู่ห่าง ๆ ไม่รู้ว่าเธอนึกพิเรนทร์อะไรขึ้นมาอีก ถึงได้ทำแบบนั้น
“พวกมึง ถ้าฟองมันกวนส้นตีนคนอื่น กูขอหนีนะ” กลอยเอ่ยออกมา คงไม่ใช่แค่กลอยที่คิดแบบนั้น พวกผมทุกคนก็คิดเหมือนกัน
“กูด้วย มันเล่นใช้โทรโข่งขนาดนี้ กูเตรียมปี๊บรอ” ต่อด้วยนุ่น
“กูไปตอนนี้เลยได้
