รักสะกดวิญญาณ 05 ข้างห้อง
1778 คำ
"เป็นบ้าอะไรของเธอ?" ฉันกำลังเดินกลับหอก็ได้ยินเสียงน่านฟ้าจากด้านหลัง ซึ่งนั่นทำให้ฉันอารมณ์เสียขึ้นมาอีกจะตามมาทำไมนะ?
"ไม่ใช่เรื่องของนาย" ฉันตอบโดยไม่ได้หันหลับไปมองและเดินหน้าต่อ
"เธอเป็นอะไรทำไมสะบัดมืออย่างนั้น คนเห็นผีมันใช่ว่าเห็นผีอย่างเดียวหรอกนะมันก็สัมผัสบางอย่างบ้างเหมือนกัน เธอรู้อะไร?" เขาพูดและเดินมาข้างฉัน
"ไม่นิฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมาโดนเท่านั้นเลยสะบัดมือแรงไปหน่อยแค่นั้นเอง" ฉันไม่อยากบอกว่าตัวเองเห็นอะไรเพราะมันจะทำให้ชีวิตของฉันวุ่นวายไปกันใหญ่ ฉันมาที่นี่เพื่อเรียนเท่านั้น มาที่นี่เพื่อหนีพ่อกับพี่ที่เอาแต่วุ่นวายกับชีวิตของฉันแล้วทำไมคนอื่นต้องมายุ่งกับฉันด้วยเนี่ย เห็นเป็นมหาวิทยาลัยเล็ก ๆ ก็คิดว่าจะสงบสุขซะอีก เหอะ! ฉันคิดผิดสินะจะกลับก็ไม่ได้แล้วด้วยเดี๋ยวก็โดนด่าอีก
"น่าเบื่อ..."
"ฉันจะต้องเบื่อเธอเป็นเด็กเป็นเล็กทำเป็นเย็นชาแทนที่จะทำตัวน่ารักให้คนอื่นเอ็นดู"
"ฉันไม่ได้ต้องการให้ใครมาเอ็นดูอะไรทั้งนั้นเพราะฉันต้องการอยู่...." ฉันกำลังพูดกับน่านฟ้าแต่สายตาก็ไปเห็นเจ๊ปลากำลังขึ้นรถมอเตอร์ไซต์ของผู้ชายคนหนึ่งไป...
"มองอะไร...ปลานิ?" น่านฟ้าเองก็มองเหมือนกัน
"...." ฉันมองไม่เห็นว่าผู้ชายที่ทำร้ายเจ๊ปลาเป็นใครแต่มันว่าคงจะรุนแรงมากจนทำให้ฉันต้องมองเห็นภาพนั้นจะให้ช่วยหรือไงกันนะ?
"เกิดอะไรขึ้นกับปลาหรือเปล่า?" เขามองหน้าของฉัน เขาเองก็เป็นคนมีของเลยสามารถรับรู้บางอย่างได้คล้ายกับฉันสินะ
"เธอจะทำร้ายจนตาย" สุดท้ายก็พูดออกไป
"ว่าไงนะ?!"
"มันไม่บ่อยหรอกที่ฉันจะเห็นอะไรแบบนี้ถ้านายเป็นห่วงเธอก็ลองตามไปดูสิ แต่ฉันบอกไม่ได้หรอกนะว่าใครจะทำร้ายเธอรู้แค่ว่าเป็นผู้ชายเท่านั้นไม่รู้วันและเวลาที่เกิดเรื่องด้วย ถ้ารู้แล้วก็เลิกฉันสักทีมันน่ารำคาญ" ฉันเหลือบทองน่านฟ้านิดหน่อยก่อนจะเดินออกมาจากจุดนั้น ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อนระหว่างจะถึงหอก็แวะซื้อข้าวขึ้นไปกินด้วยเพราะขี้เกียดลงมาอีกรอบมันเหนื่อยนะการที่จะขึ้นลงบันไดและมันก็ยังไม่ชินสักที
หอพักยายจันทร์
ห้องทาร์นี
ปึก!
"เฮ้อออ~~ กว่าจะถึง" ฉันปิดประตูเปิดแอร์และถอนหายใจออกมาเพราะว่าฉันเหนื่อยกับการเดินขึ้นห้องมาก ๆ เลย และก็เหมือนเดิมฉันมองเห็นผีที่ตายอยู่ที่นี่เหมือนเคยแต่ฉันก็เลือกที่จะมองผ่านไปอย่างไม่ได้สนใจอะไรแม้ว่าเธอจะพยายามหลอกฉัน ฉันก็นิ่งไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น ลำพังแค่เดินขึ้นมาห้องก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้วจะให้มากลัวผีอีกก็ไม่ไหวหรอกนะ
"แฮร่~~ทำไมไม่กลัว~~ทำไมมองไม่เห็น~~ทำไม~~ทำไม~~" พอหลอกฉันไม่ได้ก็เป็นแบบนี้แหละพูดซ้ำ ๆ ว่าทำไมหลอกฉันไม่ได้มันน่ารำคาญนะแต่ฉันก็เลือกใส่หูฟังมากกว่าจะไปสนใจเสียงผีที่เอาแต่ตั้งคำถามว่าทำไม...
"ทำไมถึงฆ่าฉัน ฮึก!! ทำไมถึงฆ่าฉัน~~ ฉันรักพี่มาก ๆ นะแต่ทำไม...ทำไม....กรี๊ดดดดดดดด!!!" และก็กรีดร้องด้วยความเสียใจ
"ฉันจะแก้แค้นเพราะมันใช่ไหมเพราะมันอีผู้หญิงข้างห้อง!!ทำพี่เปลี่ยนไปใช่ไหม ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ " เฮ้ออออ!! หรือว่าฉันควรจะจัดการไล่ออกไปสักทีนะ?
ตึก! ตึก! ตึก!
ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูทำให้ฉันต้องวางช้อนที่กำลังกินเพื่อไปเปิดประตูหงุดหงิดนะแต่ถ้าไม่เปิดคงได้หงุดหงิดมากกว่านี้แน่ แค่ผีก็รำคาญจะแย่แล้วยังต้องมารำคาญคนอีกเหรอ??
แกร๊ด!
"อ้าวว! น้อง" เมื่อฉันเปิดประตูออกมาก็เจอรุ่นพี่ที่คณะที่ชื่อว่าเมขลา ชื่อแปลกดีนะแต่มันก็เป็นชื่อไทยโบราณที่มีเอกลักษณ์ดี เมขลาล่อแก้วผู้หญิงที่ทำให้ท้องฟ้าวุ่นวาย ผู้หญิงที่โดนผู้ชายพากันแย่งและอยากได้เธอเป็นเจ้าแห่งสมุทร
"มีอะไรเหรอคะ?"
"น้องเลิกเคาะผนังสักทีได้ไหมคะพอดีว่าพี่กำลังอ่านหนังสือมันทำให้ไม่มีสมาธิเลยอะ" พอได้ยินอย่างนั้นฉันก็หันไปมองผีในห้องที่กำลังเอาคนโขกผนังอยู่และคนข้างห้องก็คือพี่คนนี้เองสินะ
"ฉันไม่ได้เคาะอะไรนะคะพี่คงเข้าใจผิด"
"จะไม่ได้เคาะได้ยังไงในเมื่อพี่ได้ยินอะน้อง ก็รู้ว่านิสัยว่าจะไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้นะขี้โกหก"
"ฉันบอกว่าไม่ได้เคาะไงคะไม่มีใครบ้าเคาะผนังกำแพงหรอกค่ะพี่" ฉันตอบกับไปฉันไม่ได้เคาะแต่ผีในห้องเคาะต่างหาก
"เด็กเลี้ยงแกะ"
"อีผู้หญิงข้างห้อง!!นั่นคือเสียงของผู้หญิงข้างห้อง!!อีแพศยาาาา!!!!!" ขวับ!!
ผีในห้องเมื่อได้ยินเสียงของพี่เมขลาก็เริ่มเกิดอาการคลั่งขึ้นมาทันที... อย่าบอกว่านะคนข้างห้องที่พูดถึงคือพี่เมขลาอะ?
"เกิดอะไรขึ้นแล้วมาทำอะไรห้องนี้..." เสียงของน่านฟ้าดังขึ้นพร้อมกับปรากฏตัว สองคนนี้เป็นแฟนกันเหรอ???
"ก็น้องคนนี้น่ะสิเอาแต่เคาะห้องเสียงดังอยู่ได้ เมไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลยอะ"
"เธอ...อยู่ที่นี่???"
"ถ้าไม่อยากได้ยินก็ย้ายไปสิคะ ฉันบอกว่าไม่ได้เคาะ ๆ ไม่กล่าวหาอยู่ได้ใช่ว่าพี่จะได้ครั้งนี้ครั้งแรกสักหน่อยนิ...ถ้าพี่อยู่ที่นี่มานานแล้วก็คงได้ยินมานานแล้วเหมือนกันมันไม่ได้พึ่งเกิดเร็ว ๆ หรอกใช่ไหมคะ?" ฉันถามออกไป
"...!!" เธอตาโตอย่างตกใจและหน้าเริ่มซีด
"เมขลาเข้าห้องไปก่อนไปเดี๋ยวฉันคุยเด็กนี่ก่อน" น่านฟ้ามองเข้ามาในห้องของฉันก่อนจะพูดขึ้นเขาอาจจะไม่ได้เห็นผีจัง ๆ แบบฉันแต่เขาก็น่าจะสามารถรับรู้อะไรได้บ้าง
"คุยเรื่องอะไรอะเมอยู่ด้วยสิ"
"ไปเถอะอย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำนะ" น่าฟ้าทำเสียงดุเลยทำให้พี่เมขลายอมกลับเข้าห้องตัวเองไป
"เข้าไปข้างในกัน"
"ไม่ให้เข้า!" ปึก! ฉันเอาแขนกลั้นประตูเอาไว้เพราะฉันไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้องส่วนตัวของฉัน
พรึ่บ!! แต่เขาก็ไม่ได้สนใจและเดินผ่านเข้าไปเลย
"ผีตัวนั้นมันอยู่ตรงไหนนะ..." เขาพูดเบาและกวาดสายตามองไปรอบห้องก่อนจะหยุดตรงที่ผีตัวนั้นอยู่ เฮ้อ!!
"อะไอ้หมอผีออกไปนะ!!!ออกไป!!!" ผีตัวนั้นรับรู้และพยายามไล่
"เธออยู่กับผีร้ายแบบนั้นได้ยังไงนะไม่กลัวหรือไง?" เขาถามและนั่งลงที่ปลายเตียงของฉัน
"ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น"
"เธอชินชากับการสัมผัสมากขนาดนี้เลยเหรอ ฉันผ่านห้องนี้ก็บ่อยอยู่เหมือนกันนะรับรู้ได้ว่ามีพลังงานบางอย่างแต่ก็ไม่เคยเข้ามาสัมผัสพอเข้ามาแล้วก็รู้ว่ามันแรงจริง ๆ"
"ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น"
"เป็นระบบคอมพิมเตอร์หรือไงถึงได้เอาแต่พูดซ้ำ ๆ แบบนั้นและอย่าคิดว่าฉันจะเชื่อเธอนะทาร์นี..." เขาลุกขึ้นและเดินเข้ามาใกล้ฉันทำให้ฉันต้องรีบถอยห่างจากเขาทันที
"ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นเพราะงั้นออกไปได้แล้ว"
"ฉันจะไล่ผีให้เอาไหม?" เขาถามฉัน
"ฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไรนะ" ฉันยักไหล่
"เธอไม่ได้เดือดร้อนแต่ข้างห้องเธอเดือดร้อน เมขลานอนไม่หลับไม่มีสมาธิเพราะว่ามีผีร้ายในห้องนี้" เขาบอกที่แท้ก็เป็นห่วงแฟนของตัวเองนี่เอง
"นั่นเรื่องของแฟนนายไม่ได้เกี่ยวกับฉัน"
"ฉันไล่ให้ฟรีไม่สนใจเหรอรู้ไหมว่ากว่าชาวบ้านจะได้ตัวฉันเนี่ยมันยากแค่ไหนแต่ทำไมเธอถึงปฏิเสธฮะ?" ปึก! ตัวฉันติดกับผนังเขาก็เอาแขนกันเอาไว้ไม่ให้ฉันหนีออกไปไหนได้
"เพราะฉันไม่ได้เดือดร้อน"
"เธอไม่ได้เดือนร้อนวันนี้แต่สักวันเธอจะเดือดร้อนแน่ เธอคิดว่ามันจะไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอที่มีผีร้ายอยู่ในห้องของเธอยิ่งเธอมีพลังงานบางอย่างด้วยแล้วผีร้ายตัวนั้นจะพยายามดูดวิญญาณและพลังของเธอ แม้ว่าเธอจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก็ตามแต่ผีมันก็จะดูดพลังอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น หลังจากนั้นเธอจะป่วย ไม่สบาย และสุดท้ายก็ตายอย่างปริศนา"
"คิดว่าฉันจะปล่อยให้ตัวเองตายง่าย ๆ หรือไงอย่าประหม่าฉันเกินไปหน่อยเลย" ฉันตอบกลับเขาไป
"อย่ามั่นใจไปหน่อยเลยเธอแค่เห็นผี...ไม่ได้มีวิชาจะกำจัด"
"ฉิบละ" ขวับ! ฉันหันไปทางผีที่หันมาทางฉันและมองทันที
"เธอเห็นฉันเหรอ?!"
"เห็นเหรอแต่แกล้งไม่เห็นงั้นเหรอ??? ทำไมละ?? ทำไม~~~กรี๊ดดดดดด!!" ผีตัวนั้นจะเข้ามาหาฉันแต่ว่าติดน่านฟ้าที่มีวิชาอาคมเลยกระเด็นออกไป
"นายทำให้ผีนั่นรู้ว่าฉันมองเห็น..." ฉันมองหน้าเขาอย่างโกรธ ๆ
"อ่อออ เธอหลอกผีว่ามองไม่เห็นอยู่งั้นเหรอ หึ!"
"..." ฉันมองหน้าเขาที่กำลังสะใจ
"งั้นฉันไม่ไล่ให้แล้วดีกว่า...แต่เธอก็ต้องรำคาญมากขึ้นอีกเป็นสิบเท่าและถ้าเธอต้องการจะให้ฉันไล่ก็ได้นะ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน" เขาเอามือมาจับผมของฉันเล่น
"เห็นฉัน~~ เธอเห็นฉัน~~~ทำไมไม่กลัวละ~~ทำไมละ~~~~~~" เฮ้ออออ!!!
"ถึงเธอจะเก่งกาจแค่ไหนแค่ก็ไม่สามารถไล่ผีได้หรอก...ต้องเป็นฉันเท่านั้นและถ้าเธอยังฝืนอยู่ต่อไปละก็เธอได้ตายของจริงแน่ทาร์นี" เขาพูดจบก็ออกจากห้องของฉันไป
ปึก!
- ผู้เขียน
