Love Spells The Soul รักสะกดวิญญาณ

บ้านทาร์นี "บึงกาฬ!!มหาวิยาลัยมีเป็นร้อยแกจะไปเรียนที่นั่นทำไมฮะยัยทาร์นี?!" เมื่อฉันบอกจังหวัดที่ฉันจะเรียนไปพ่อก็เกิดอาการโวยวายอย่างที่เห็นนั่นแหละ "ก็เกรดไม่ถึง" เปล่าหรอกผลการเรียนของฉันไม่ได้แย่เลยแต่ฉันไม่อยากเรียนใกล้บ้านไม่อยากอยู่ใกล้พ่อไม่อยากเจอหน้าพี่อีกต่อไปแล้ว "โง่! ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้ตั้งใจเรียน! จะได้เข้ามหาวิทยาลัยดี ๆ เหมือนพี่ชายแก! นี่อะไรเกรดไม่พอเข้าเรียนจนต้องกระเด็นไปไกลถึงบึงกาฬ!!และไปเรียนที่นั่นแกคิดว่าไหวเหรอ?" "มันน่าจะจบง่ายละมั้งมันเป็นมหาวิทยาลัยเปิดใหม่ใช้ผลการเรียนไม่เยอะ เพราะเขาต้องการนักศึกษา..." "พูดมาได้ไม่อายปาก!!รู้ถึงไหนอายถึงนั่น!!ว่าลูกฉันต้องเข้าเรียนมหาลัยใหม่เพื่อให้จบเพราะไม่มีปัญญาเข้ามหาลัยดี ๆ" "ให้ทาร์ไปนะ" ฉันบอก "แกนี่มัน!!" "ปล่อยมันไปเถอะพ่อ...เพราะยังไงก็ไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว" เสียงพี่ชายฉันเดินมา "..." "วัน ๆ อยู่แต่บ้านไม่ออกไปไหนจะทำอะไรไหวออกไปเรียนต่างจังหวัดเดียวก็คลานกลับบ้านเองแหละ" ฉันมองหน้าเขาอย่างไปพอใจเท่าไหร่ "ทาร์ไม่เหมือนพี่นะที่เรียนจบแต่ก็ยังไม่ได้ทำงานเพราะเอาตัวไม่รอด ขนาดทำบริษัทพ่อยังไม่รอดเลยเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ..." เพี๊ยะ! พ่อตบหน้าของฉัน "นั่นพี่ชายแกนะ!!พูดแบบนั้นได้ยังไงขอโทษแกซะ!!" "พี่ทาโร่พูดไม่ดีก่อนไหม?" "แล้วมันจริงไหมละตั้งแต่เกิดมาแกเคยทำอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง อย่างน้อยพี่เขาก็เรียนจบแค่ยังไม่ได้ทำงาน! แต่แกตอนนี้เรียนก็ยังไม่จบ ยังจะไปเรียนไกลบ้านก็อย่างที่พี่แกบอกมันจะรอดไหม?!" "รอดไม่รอดพ่อก็ไม่เคยห่วงอยู่แล้วนิ" ฉันมองหน้าของเขา "ว่าไงนะ?" "พ่อเคยห่วงทาร์ด้วยหรือไงดีซะอีกไปเรียนไกล ๆ พ่อจะได้ไม่อารมณ์เสีย" "อย่าให้มันมากนะยัยทาร์นี!!" "ปล่อยให้มันไปเรียนให้มันไปได้เรียนรู้เถอะพ่อดีซะอีกมันไม่อยู่บ้านจะได้ไม่เป็นที่ขวางหูขวางตา!!แล้วอย่าร้องไห้กลับมาละ" ปึก! ไอ้พี่ทาโร่มันพูดก่อนจะเดินชนไหล่ของฉันอย่างแรงแล้วผ่านไป "ก็นั่นแหละอย่างที่พี่แกบอกอยากจะทำอะไรก็ทำอย่างน้อยก็เรียนให้จบแล้วกัน อย่าท้องโตกลับมาละ" "ค่ะ พ่อ..." ฉันก้มหน้ามองพื้น "แล้วก็...ไปอยู่นู้นอย่าไปเที่ยวบอกต่อใครว่าเห็นผีละเดี๋ยวเขาจะหาว่าแกเป็นบ้า!" ก็เห็นจริง ๆ นิ... เห็นก็บอกว่าเห็น เหอะ! เฮ้อออ~~ เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยฉันทำใจหลายวันมากในการจะบอกพ่อเรื่องนี้ ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ให้ไปฉันเลยห้ามวิธีเพื่อโกหกพ่อเรื่องผลการเรียน ฉันอยากออกจากบ้านหลังนี้เต็มทนบ้านที่มีแต่คนเกลียดฉัน บ้านที่ไม่มีใครรักฉันไม่พ่อหรือพี่ก็เหมือนกันหมดเกลียดฉันเหมือนกับฉันเป็นต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้น... เอ๊ะ...หรือว่าจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นะเพราะว่าพอฉันเกิดมาแม่ก็จากไปทันที พ่อกับพี่เกลียดฉันเพราะว่าแม่คลอดฉันออกมา ฉันทำให้แม่ตาย...นั่นคือสิ่งที่พ่อกับพี่ฉันคิดตลอดมา 19 ปีก่อน โรงพยาบาล K "อื้ออ~~ จะเจ็บท้องงง!!" "ที่รักใจเย็นนะตอนนี้เราถึงมือหมอแล้ว" นนทีบอกกับทาน่าผู้เป็นภรรยาที่ตอนนี้กำลังเจ็บท้องอย่างหนักเนื่องจากจะคลอดลูก "มะไม่ไหวแล้วที่รักจะคลอดแล้ว" ทาน่าร้องอย่างทรมานเพราะมันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าเธอจะท้องมาแล้วครั้งหนึ่งแต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี "หมอมาแล้วค่ะ!!จะพาเข้าห้องคลอดแล้วนะคะ" เสียงพยาบาลเข้ามาบอกและเข็นเตียงของทาน่าออกไป "อีกนิดเดียวนะที่รัก" นนทีจับมือภรรยาไว้แน่นครั้งนี้เขากลัวมาก เขารู้สึกแปลก ๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเขากังวลจนไม่สามารถปล่อยมือของเธอได้ "สามีเข้าด้วยไหมคะ?" พยาบาลถาม "ขะเข้าครับ!" เขาตอบอย่างรวดเร็วเพราะเขาอย่างเจอหน้าลูกสาวแสนน่ารักและอยู่ข้างภรรยาคนสวยของเขา "งั้นเชิญเลยค่ะ" ทั้งทาน่าและนนทีเข้ามาในห้องคลอดรอหมอให้สัญญาณเบ่ง "มดลูกเปิด 10 เซนแล้วครับ! คุณแม่เตรียมเบ่งนะครับยังเสียงหมอแล้วออกแรงเลยนะครับ" "ค่ะหมอ!!" ทาน่าขานรับ "นับ! 1 2 3 ฮึบ!!เบ่ง!!!!" "อื้อออออออ!!!" ทั้งทาน่าและนนทีช่วยกันออกเสียงเพื่อคลอดเด็กคนนี้ออกมา "อีกนิดครับเบ่งแรงกว่านี้หน่อยครับ นับ!! 1 2 3 เบ่งงงงง!!!!" "ฮื้อออออออ >_ "เก่งมากที่รักอีกนิดนะคะพี่อยู่ตรงนี้แล้ว...อีกนิดเดียวเราจะได้เจอหน้าลูกสาวแล้วนะ" นนทีพยายามปลอบใจภรรยา "คะค่ะ" "อีกครั้งนะครับครั้งสุดท้ายเอ้าา!!เบ่งเลยครับบบ!!" "อร๊ายยยยยยย!!!!!!" ทาน่าออกแรงกำลังที่เธอมีอยู่ทั้งหมดออกมาสุดท้ายลูกสาวแสนน่ารักก็ได้ลืมตาดูโลกสักที "อุแว๊!!!!แงงงงง~~~~~~~" "ลูกสาวนะครับ" "ฮึก!! ลูกเราออกมาแล้วที่รัก...ลูกของเรา...ทาร์นีออกมาแล้ว" "ค่ะ ลูก...ของ...เรา..." "ที่รัก...ที่รักเป็นอะไรที่รัก?!" ทาน่าไม่ได้ตอบกลับอะไรกลับมาตอนนี้เธอได้หลับตาและนอนนิ่งไปแล้ว "มะหมอครับ!!ภรรยาผมเป็นอะไรไม่รู้ครับ!!! ฮึก!!" นนทีเรียกหมอเสียงสั่นอย่างกลัว ๆ "เดี๋ยวสามีออกไปก่อนนะครับ" "กะเกิดอะไรขึ้นครับหมอเมียผม..." "ตอนนี้ภรรยาคุณน่าจะเกิดภาวะหัวใจล้มเหลวครับ" "วะว่าไงนะไม่จริงอะ!! ไม่จริงงงงงง!!!ทาน่าาาาา ฮืออออออออออ!!!" นั่นแหละเรื่องราวก็ประมาณนั้นตั้งแต่จำความได้ฉันก็ไม่เคยได้รับความรักหรือการดูแลเลี้ยงดูอะไรเลย ส่วนพี่ชายก็เอาแต่แกล้ง ทำเหมือนฉันเป็นอากาศบ้างบางครั้งไปโรงเรียนตอนเด็กก็ทำเป็นไม่รู้จักกัน และหาว่าฉันเป็นเด็กเลี้ยงแกะที่ชอบโกหกว่าเห็นผีเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพ่อ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเลยทำให้ฉันไม่ค่อยสนใจโลกเท่าไหร่นิ่งเงียบและไม่ตอบโต้อะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น... "ไปไหนเหรอ?" "ไปเรียนต่อ" "ไปไกลเลยเหรอ?" ฉันหันไปมองเจ้าที่ของบ้านที่กำลังคุยกับฉันอย่างสนิทสนมตั้งแต่เกิดมาในบ้านหลังนี้ก็มีเขานี่แหละเป็นเพื่อน "อืม เบื่อที่นี่" "เบื่อข้าด้วยเหรอ?" "ไม่" "เบื่อพ่อกับพี่เหรอ?" "ใช่" "เฮ้อออ~ เพราะเจ้าสองคนนั้นแท้ ๆ เลยทำให้เจ้าต้องไปไกล" "..." บางทีฉันก็คิดนะว่าฉันสามารถมองเห็นผีมากมายแต่ทำไมฉันมองไม่เห็นแม่ตัวเอง... ความสามารถนี่โคตรไร้ประโยชน์เลย