รักสะกดวิญญาณ 02 น่านฟ้า

1689 คำ
(น่านฟ้า) กึก! "อาจารย์หยุดเดินทำไมครับ?" เสียงลูกศิษย์ผมถามเมื่อผมหยุดเดินขณะกลับสำนัก "กลับไปที่เดิม" ผมรับรู้ความรู้สึกแปลก ๆ วันนี้ผมไปจับผีพรายที่คอยทำร้ายชาวบ้านฝั่งดินแต่ตอนนี้ผมรับรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ "เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?" ผมไม่ได้ตอบอะไรทั้งนั้นแต่กลับไปที่ริมฝั่งแม่น้ำโขงสถานที่ที่ผมมั่นใจแล้วว่าจะไม่มีใครไปยุ่งกับหม้อดินนั่นแต่ตอนนี้ผมกลับรับรู้ได้ว่ามีคนทำลายหม้อดินที่ฝังไว้แล้ว กว่าจะจับได้ใช้เวลาตามหาตั้งนาน!! ใครมันบังอาจมายุ่งวะ!!! "โดนผีหลอก..." เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ผมหยุดและมองเธอ เธอคนนั้นยืนตรงจุดที่ผมฝังหม้อไว้พอดี "เธอทำห่าอะไรวะ?!" และผมเห็นวิญญาณผีพลายลงน้ำไปแล้ว "..." เธอคนนั้นมองหน้าของผมนิ่ง ผมเลิกสนใจเธอก่อนจะลงไปที่พื้นดินตอนนี้หม้อดินของผมโดนทำลายไปแล้ว "เหี้ยยย!! มะหม้อดินมัน...อาจารย์!!" ไอ้รบศิษย์ผมตาโตอย่างตกใจเพราะกว่าจะจับมาได้มันไม่ง่ายน่ะสิ ผีพรายอยู่ในน้ำมันหลบซ่อนและไหลไปเรื่อยตามหาตัวอยากนัก!!! "เธอมาปล่อยผีของฉันทำไมวะ?!" เด็กนั่นมองหน้าของผมนิ่ง "ก็เขาบอกให้ปล่อย" แม่งเอ๊ย! ตอบมาได้ยังไงวะ "ผีตัวไหนบอกให้ปล่อยก็ปล่อยเหรอวะคิดได้ยังไงเนี่ย" ผมโวยวายใส่เสียงดังแต่ยัยเด็กผู้หญิงตรงหน้าของผมก็ยังมองหน้านิ่งอยู่ได้โคตรน่าโมโหเลยวะ!! "ก็ปล่อยไปแล้วนิ" "ฮะ?" หมับ!! เธอกำลังเดินหนีไปแต่ผมคว้ามือของเธอเอาไว้ก่อนคิดว่าจะไปได้ง่าย ๆ เหรอวะ? "ปล่อยนะ" น้ำเสียงโคตรเย็นชาเลย "ไม่ปล่อย!!เธอต้องไปตามจับยัยผีพรายนั่นมา!!รู้ไหมว่ามันเป็นตัวอันตรายขนาดไหนน่ะฮะ?!" ผมถามกลับไปเสียงดัง "ไม่รู้..." "ไม่รู้แล้วปล่อยเพื่ออออออ?!" "..." "ปัดโถ่เว้ย!!โคตรน่าหงุดหงิดเลยเธอช่วยมีรีแอคอะไรมากกว่านี้หน่อยได้ไหมฮะ?" "ขอโทษแล้วกันฉันไม่ได้ตั้งใจ...พอใจยัง?" เธอถามผมกลับก่อนจะสะบัดมือของผมออกและเดินหนีไปเลย "ยัยเด็กบ้า!!" ผมเองแม่งนอกจากหงุดหงิดแล้วก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันในเมื่อผีมันหนีไปแล้ว ผีพรายนั่น...เป็นผีร้ายที่ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนเพราะงั้นชาวบ้านเลยมาขอร้องให้ผมช่วยจัดการหน่อยอุตส่าห์จัดการได้แล้วแท้ ๆ แต่กลับมีเด็กเห็นผีมาปล่อยออกไปอีก "แล้วเราจะเอายังไงดีครับอาจารย์?" "กลับดิวะ!!" ผมตอบมันก่อนจะเดินกลับสำนักด้วยความหงุดหงิดอารมณ์เสียตอนนี้ผมหมดแรงจะไปตามจับผีตัวนั้นแล้วกว่าจะจับได้ใช้เวลาตั้งนานแต่ยัยเด็กนั่นกลับปล่อยไปภายในเวลาไม่ถึงนาที ปัดโถ่เว้ย!! ยิ่งคิดยิ่งโมโหอย่าให้เจอพ่อจะจับตีให้ก้นลายเลย!! "แล้วเราไม่ตามจับ..." "มึงมีแรงจะตามเหรอถ้ามีก็ไปเพราะวันนี้กูเหนื่อยแล้ว" ผมตอบไอ้รบและทิ้งมันไว้ตรงนั้น "อะอาจารย์น่านรอด้วยสิ!!อาจารย์!!!!!!" สองวันต่อมา บ้านสำนักอาจารย์น่านฟ้า "เปิดเรียนแล้วเหรอลูก?" ผมเดินลงจากบ้านก็ได้ยินเสียงของแม่ที่กำลังเตรียมกับข้าวถามขึ้นมา "ครับแม่" นอกจากอาจารย์น่านฟ้าผมก็แค่นักศึกษาวัยรุ่นทั่วไปเท่านั้นแหละ ผมไม่ได้เปิดสำนักตลอดเวลาจะเปิดแค่ตอนเลิกเรียนหรือว่าวันหยุดเท่านั้น การศึกษายังสำคัญสำหรับผมอยู่นะแม้ว่าจะมีอาชีพแล้วก็ตามแต่เงินมันก็ไม่ได้เยอะอะไรหรอก นอกจากที่บ้านจะเปิดสำนักแล้วยังทำสวน ทำไร่ ทำนาด้วยนะไม่ได้เล่น ๆ เด้อ "งั้นมาทานข้าวก่อนค่อยไปเรียน" "ครับ วันนี้เปิดวันแรกคงยังไม่มีอะไรมาก" ผมพูด "จ้าาา~ ถ้าว่างก็เข้าไปช่วยงานพ่อเขาในสวนก็ได้นะ" "ไปก็ตีกันเปล่า ๆ จับอะไรไม่ได้เลยนะบ่นอย่างเดียวทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขาหรอกแม่" ป้าบบบ!! หลังจากประโยคนั้นพ่อของผมก็เดินมาเงียบ ๆ ก่อนจะตบหัวของผม "โอ๊ยยยย!!" "พี่แสนทำลูกทำไมเนี่ย?!" แม่ผมดุพ่อ "ก็ดูมันสินวลนินทาพ่อตัวเองซะได้" "ผมไม่ได้นินทาสักหน่อยก็มันเรื่องจริงนิ ผมจะทำอะไรพ่อก็ห้ามไปหมดแล้วจะให้ผมช่วยอะไรได้ละ" "ก็จับอะไรปุบพังปับใครอยากจะให้ช่วยละวะ...แล้วเรื่องผีพลายเป็นยังไงบ้างสำเร็จหรือยัง?" พ่อผมถามเรื่องที่ผมโคตรเซ็งยังไม่หาย "จับได้แล้ว" "ดีแล้ว..." "แต่หลุดไปแล้ว เฮ้ออออ!! พูดแล้วก็ยังเซ็งไม่หายกว่าผมจะจับมาได้มันไม่ใช่ง่ายนะพ่อ!!ไม่งั้นหมอผีคนไหนก็จับได้ไปตั้งนานแล้ว!!" ผมบ่น ๆ ใส่ไป "เกิดอะไรขึ้นเหรอลูก?" แม่ผมถาม "ก็มีคนมาปล่อยออกไปน่ะสิแม่ท่าทางจะโดนผีหลอกจนเผลอปล่อยไปน่ะ" "คนธรรมดาเหรอ?" พ่อผมสงสัย "น่าจะไม่ธรรมดาเท่าไหร่เพราะว่ายัยนั่นไม่กลัวผีเลยสักนิดเป็นคนเห็นผี ที่สามารถสื่อสารได้เหมือนจะชินชากับการเจอซะด้วยสิ" ผมวิเคราะห์จากพฤติกรรมยัยนั่น "เขาคงไม่ได้ตั้งใจละมั้งลูกอย่าไปโกรธเลย" "แม่ครับ ผมจะไม่โกรธไม่โมโหเลยถ้าผมไม่ได้ใช้เวลาวางแผนมาเป็นอาทิตย์และไล่จับอีกเกือบ 24 ชั่วโมงน่ะ ผีพรายนั่นใคร ๆ ก็ว่าร้าย ฉลาด กว่าจะตามตัวเจอยากเย็นแสนเข็นแต่ผู้หญิงคนนั้นกลับปล่อยไปอย่างง่ายดาย" ยิ่งพูดยิ่งนึกถึงก็ยิ่งโมโห เหอะ!! "แต่แกจะมัวแต่โมโหแบบนี้ไม่ได้นะ แกต้องเตรียมแผนใหม่เพื่อตามจับตอนนี้มันอาจจะเงียบไปสักพักแต่อีกไม่นานมันคงกลับมาแน่และคราวนี้แกก็ต้องหาที่ ๆ มันมิดชิดกว่านี้เราไม่รู้ว่าใครจะมาเจอบ้าง เพราะแกไม่ระวังผู้หญิงคนนั้นเลยเจอไง" "ใครจะคิดว่าจะมีคนเห็นผีอยู่ด้วยละแถมยังโง่โดนหลอกอีก!!" "น่าน!อย่าไปว่าเขาแบบนั้นส่วนหนึ่งก็เพราะว่าเขาคนนั้นจิตใจดีไม่ใช่หรือไงเลยใจอ่อนยอมปล่อยไป แม่เธอคงเธอไม่ได้ตั้งใจหรอกและไม่รู้จริง ๆ ว่าผีตัวนั้นไม่ดีถ้ารู้เธอคงไม่โดนหลอกหรอกเพราะงั้นใจเย็นก่อนเถอะน่าน" "แม่ไม่ต้องมาปลอบใจและเข้าข้างยัยนั่นหรอกครับ" "แม่ไม่ได้เข้าข้างสัก" "ไม่รู้ละแต่แกต้องจับมันกลับมาให้ได้ไม่อย่างนั้นชาวบ้านด่าเราแน่" "รู้แล้วละพ่อ" จากที่จะได้เรียนอย่างสบายใจต้องมาคิดว่าเรื่องผีตัวนี้อีก แม่งเอ๊ยเพราะยัยตัวแสบนั่นแท้ ๆ เลย!!! เวลต่อมา... มหาวิทยาลัย BK "มอนิ่งค้าบบบบ~~ อาจารย์น่านฟ้าคนเก่ง" เมื่อเดินเข้าห้องก็ได้ยินเสียงเพื่อนผมมันกวนตีน "เออ!!นิ่งเว้ยไอ้มอ!" ผมตอบกลับไป "กูชื่อมอนด์เว้ย!" "เป็นไงปิดเทอมนี้จับผีได้กี่ตัว?" ผมไม่ได้ปิดบังเรื่องอาชีพที่ทำผมและคนในมหาวิทยาลัยนี้ก็เป็นคนที่ท้องถิ่นมีความเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว แต่ถ้าใครจะไม่เชื่อผมก็ไม่ได้ว่าอะไรและผมก็ไม่จำเป็นต้องไปอธิบายอะไรด้วย "ไม่ได้นับหรอกและกูก็ไม่ได้มีงานจับผิดอย่างเดียวด้วยครับเพื่อน" อาจารย์ไสยศาสตร์อย่างผมมีงานเยอะนะไล่ผี ทำของ ลงนะหน้าทอง ทุกอย่างที่เกี่ยวกับไสยศาตร์ผมทำหมดแหละและแน่นอนว่าวิชาของผมไม่ขาวและไม่ดำ เป็นสีเทา ๆ แต่ขังเอาเรื่อง หึ! "อยากโดนของอาจารย์น่านจังต้องทำยังไงคะเนี่ยยย?" เมขลาสาวสวยประจำห้องชอบอ่อยผมและแน่นอนว่าผมเอา เหอะ! แต่ก็แค่คู่นอนไม่ได้จริงจังอะไรและเธอก็ยอมรับขอตกลงนี้ด้วยเพราะเธอเองก็ไม่ได้มีผมคนเดียวซะเมื่อไหร่ "แค่มาหาที่ห้องและแก้ผ้าก็พอ" "วู้วววววววว!!!" "เชี้ยยยยยยยยย!!!" เสียงเพื่อนในห้องส่งเสียงแซวกันใหญ่ไม่มีใครไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับเมขลาหรอกและผมกับเธอก็ไม่ได้สนใจด้วยนาน ๆ จะมาจิ้มกันทีก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายนิ "เดี๋ยวคืนนี้ไปหานะ^^" เธอยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งที่ แกร๊ด! เสียงประตูห้องเรียนเปิดทำให้ผมและคนในห้องหันไปมองเพราะคิดว่าอาจารย์มาแล้ว แต่กลับไม่ใช่ "..." เธอมองไปรอบห้องเป็นยัยเด็กนั่นเอง "มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับน้อง?" ไอ้มอนด์ถามยัยเด็กนั่น "ไม่มีค่ะแค่เข้าห้องผิด" เธอเหลือบมองผมนิดหน่อยก่อนจะออกไป อย่าบอกนะว่ายัยนั่นเรียนที่นี่ด้วยน่ะ "เด็กปีหนึ่งเหรอวะ?" ไอ้แต้มถามขึ้น "สงสัยจะใช่วะมาวันแรกก็หลงซะแล้วหน้าตาก็น่ารักดีนะแต่หน้านิ่งไปหน่อยน้ำเสียงก็เย็น ๆ เหมือนผีเลยวะ" ไอ้มอนด์พูด "มึงเคยเห็นผี?" ผมถามมัน "ไม่เคยอะดูในหนังมา" "ไอ้เวร" ผมด่านิดหน่อยก่อนสายตาจะมองไปที่ประตูอีกครั้งยัยเด็กนั่นเรียนที่นี่...งั้นก็ดีจะได้คุยกันง่าย ๆ หน่อย
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม