"ยะ ยัยฝน…" น้ำอิงเอื้อมไปจับมือเพื่อนสนิทไว้แน่น มือบางกลัวจนมือเย็นเฉียบ เธอเห็นขบวนรถของคนที่มารับจอดรออยู่สี่คันเรียงกันเป็นแถวตัวบางก็ยิ่งสั่น อีธานเปิดประตูรถคนละคันกับดีแลนให้นายหญิงของเขาเข้าไปนั่งกับเพื่อนแล้วตัวเขาเองก็รีบวิ่งไปขึ้นรถโรลรอยซ์คันเดิมที่ขับมาซึ่งคือคันที่ดีแลนนั่งในตอนนี้
"แกบอกฉันทีว่าตอนนี้เราไม่ได้โดนลักพาตัว" น้ำอิงกระซิบถามปลายฝน เหลือบมองคนขับรถใส่สูทสีดำหน้าถมึงทึงก็ยิ่งกลัว
"ใจเย็น ๆ นะแก แรก ๆ ฉันก็ตกใจแบบนี้แหละ แต่เดี๋ยวแกจะชินไปเอง"
"แกต้องเล่าให้หมดเปลือกเลยนะยัยฝน…"
"อื้อ" ปลายฝนรับปากใจก็รู้สึกหวาดหวั่น เพื่อนสนิทดูกลัวไม่น้อยเลยแน่นอนว่าเด็กไม่ค่อยได้สัมผัสกับโลกภายนอกแบบเธอยิ่งทวีคูณความรู้สึกนั้น เธอใช้เวลาทำใจตลอดทางที่ขบวนรถกำลังตรงไปที่พักใหม่ ใช้เวลาไม่กี่นาทีรถหรูทั้งสี่คันก็วิ่งมาจอดหน้าตึกหรูที่สูงระฟ้า
"ไปแกถึงแล้ว" ประตูฝั่งปลายฝนถูก
