บทที่ 22 ได้แล้วทิ้ง

1948 คำ

ครืดดด ครืดดด ~ น้ำอิง ปลายฝนเหลือบมองคนที่กำลังนั่งทานข้าวด้วย ซึ่งดีแลนเองก็มองตามก่อนที่จะพยักหน้าให้เธอรับสายตามสบาย (ไม่โทรมาเลยนะ ไม่คิดถึงกันแล้วเหรอ?) ทันทีที่กดรับปลายสายก็รีบพูดจนเธอยังไม่ทันจะได้เอ่ยทักทายใด ๆ "ต้องคิดถึงอยู่แล้ว ขอโทษน้า…ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมากเลย~" ดีแลนเหลือบมองคนที่กำลังคุยโทรศัพท์ตรงหน้า เขาไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใครแต่ตอนนี้เขาเริ่มที่จะไม่พอใจที่เห็นปลายฝนกำลังออดอ้อนแล้ว ขณะที่เขายังไม่เคยสัมผัสมุมนี้ของเธอมาก่อนแล้วปลายสายเป็นใครทำไมคนตัวเล็กถึงต้องเอาใจขนาดนั้น (ไม่เป็นไรเป็นเลขานี่เนอะ แล้วเจ้านายคนหล่อของเธอ ใช้งานหนักหรือเปล่า) ปลายฝนเหลือบมองคนที่กำลังถูกพูดถึงเล็กน้อย ก่อนที่จะเห็นว่าเขามองอยู่ก่อนแล้วเธอจึงจำเป็นต้องหลบสายตา "อะ อ๋อ…ก็ดี" เรื่องงานไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ แต่เรื่องใช้ร่างกายก็หนักพอตัวเลย (ก็ดีหมายความว่ายังไง?) "คะ คือ…เขาก็เป็นคนด

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม