นางบำเรอแสนซื่อ

แม่ฝากงานให้

ตั้งแต่วันนั้นที่กลับออกมาจากตึกหรูแล้วกลับบ้านที่รักก็แบ่งเงินให้ฉันจำนวนหนึ่ง เงินจากการทำงานจสกน้ำพักน้ำแรงที่ทั้งวิ่งทั้งร้องไห้เชียวล่ะ และเงินที่ได้รับมันมากเลยหละสำหรับฉัน ถึงแม้จะร้องไห้มาอย่างหนักจนตายังไม่หายแดงแต่พอได้เงินฉันก็ลืมทุกสิ่งอย่างได้อัตโนมัติ คิดมากทำไมคนอย่างผักหวานไม่ค่อยจำอะไรได้นานนักหรอกนะสมองไม่ดี ขอแค่ได้เงินมาจุนเจือครอบครัวแค่นี้ก็เรียกรอยยิ้มจากฉันได้แล้วล่ะ

"เฮ้อ~"

"เป็นอะไรผักหวานพี่เห็นนั่งถอนหายใจหลายทีแล้วนะ" พี่นุชที่แต่งตัวกำลังจะออกไปทำงานเอ่ยถามฉันที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้

"ผักหวานแค่ไม่สบายใจคะพี่นุช" เงยหน้ามองพี่นุชตาแป๋ว

"ไม่สบายใจเรื่องอะไร คนอย่างผักหวานไม่สบายใจต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ฮ่าๆๆๆ" พี่นุชหัวเราะกับท่าทางที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดของฉัน ฉันมองพี่นุชแล้วพูดออกไป อย่างที่กำลังกังวลอยู่ในใจ

"ก็ที่รักนะสิหายไปไหนก็ไม่รู้ผักหวานไปหาก็ไม่เจอ ไปไหนก็ไม่บอกกันบ้างเลย น่าน้อยใจที่รักจริงๆ" ตั้งแต่วันนั้นที่รักก็หายเงียบไปเลย ฉันไปหาที่บ้านก็ไม่เจอบ้านปิดเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่

"ย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วรึเปล่า" พี่นุชพูดทีเล่นทีจริงแต่ฉันว่าอาจจะเป็นไปได้เพราะคืนนั้นที่รักบอกว่าได้มาเยอะเลยสบายไม่ต้องทำบ่อยๆ แต่ว่าที่รักจะไปก็ไม่คิดจะบอกกล่าวฉันเลยเหรอ

"ย้ายไปไหนละคะ?" เอ่ยถามพี่นุชเสียงแผ่วเบา ถ้าที่รักย้ายไปที่อื่นจริงๆ ฉันคงเหงาเพราะไม่มีเพื่อนคนไหนเลยนอกจากที่รัก เพื่อนสนิทของผักหวานอย่าพึ่งทิ้งผักหวานไปไหนเลยนะ...

"พี่ไม่รู้หรอกนะเดาเอา อ่อ..พี่ไม่ได้ทำกับข้าวนะคืนนี้พอดีรีบไปทำงานยังไงผักหวานออกไปซื้อเอานะ อ่ะนี่เงินนี้พี่ให้" พูดพร้อมกับยื่นเงินให้ฉัน ก่อนที่ฉันจะส่ายหน้าปฏิเสธเงินของพี่นุชที่ยื่นมาให้ตรงหน้า

"ผักหวานมีจ๊ะพี่นุชเก็บไว้เถอะ" ฉันยิ้มกว้างให้พี่นุช ตอนนี้ฉันมีเงินใช้แล้วฉันก็ไม่ควรจะใช้เงินพี่นุชอีกให้พี่นุชได้สบายขึ้นอีกหน่อย

"จ้า แม่คนรวย ฮ่าๆๆ วันไหนไม่มีก็บอกพี่ได้นะ ห้ามอดเด็ดขาด งั้นพี่ไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะน้องสาว" พี่นุชยีผมฉันจนยุ่งแล้วเดินออกไป

ฉันมองตามพี่นุชที่เดินรีบๆ ออกจากประตูไป พลางหันซ้ายหันขวาดูว่าพอจะมีอะไรให้ฉันกินบ้างไหมจะได้ไม่ต้องออกไปซื้อ แต่ก็ว่างเปล่า เฮ้อ~ คงต้องออกไปหาซื้อแถวปากซอยแล้วละ

ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าเงินใบเก่าแล้วมุ่งหน้าไปที่หน้าปากซอยเลยเพราะมันมืดมากแล้วรีบไปจะได้รีบกลับ ถึงจะคุ้นเคยกับสถานที่แต่มันก็ยังไม่ปลอดภัยอยู่ดีสำหรับผู้หญิงที่เดินมืดๆ ค่ำๆ เพียงลำพัง

ระหว่างทางที่มืดช่วงที่ปลอดบ้านคนก่อนโค้งหน้าปากซอยฉันเห็นแม่กำลังเดินแกมวิ่งมาทางฉันแล้วหันกลับไปมองด้านหลังตลอดเหมือนกับหนีใครมางั้นแหละ

"แม่หนีใครมาหรอค่ะ" ฉันเดินเข้าไปดักหน้าจังหวะที่แม่หันไปมองข้างหลังพอดี

"ว้ายย!! ตาเถร!!! อีผักหวาน!! มาขวางฉันทำไมเนี่ย!!" แม่หันมาเจอฉันก็ตกใจพร้อมกับด่าออกมา จนฉันหน้าเสียแต่ก็ไม่นานนักฉันก็ฉีกยิ้มกว้างส่งไปให้แม่เหมือนเดิมแต่ดีนะแม่ไม่ตกใจมากจนหัวใจวายไปซะก่อน

"แล้วแม่จะรีบไปไหนเหรอจ๊ะ คืนนี้ไม่เข้าบ่อนเหรอ" ฉันถามพร้อมกับยิ้มกว้างจนแม่ถลึงตาใส่

"ปากดีนังนี่ หลบไปฉันรีบ" ใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าฝากฉันแรงๆ จนฉันเซถอยหลังไปหลายก้าว ก็น้ำหนักนิ้วที่จิ้มมามันน้อยซะที่ไหนกันเล่า!

"เห้ย...จับมันไว้!!"

ยังไม่ทันที่แม่จะได้เดินไปก็มีผู้ชายสามคนวิ่งเข้ามาจับล็อกตัวแม่ไว้ ฉันตกใจแต่ก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

"อย่าทำป้าเลยนะ ป้าจะรีบหามาใช้ให้" แม่ดิ้นหนีแต่ก็ไม่หลุดพร้อมกับเอ่ยขอร้องคนพวกนั้น แต่พวกมันก็ลากแม่เพื่อจะเอาแม่ขึ้นรถที่ขับมาจอดรอตรงหน้า

"นายต้องการพบป้า อย่าลีลาเป็นหนี้ก็ต้องจ่าย!"

"ป้าจะหามาคืนไงจ๊ะ ขอเวลาป้าหน่อยนะ" แม่ดิ้นไปคนพวกนั่นก็หิ้วปีกแม่เดินไปฉันมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่คนพวกนี้จะจับแม่ฉันไปแบบนี้ไม่ได้ แม่ฉันฉันก็รักนะเว้ย ฉันวิ่งไปดึงเอวหนาของแม่ไว้แน่นแล้วพูดเสียงดังให้พวกมันปล่อย

"ปล่อยแม่ผักหวานนะ ปล่อยสิ!!"

"......"

พวกนั้นหยุดยืนมองฉันที่กอดเอวแม่แล้วดึงไว้แน่นแล้วหัวหน้ามันก็สั่งเสียงเรียบ

"เรื่องของผู้ใหญ่เด็กอย่ายุ่ง"

"แต่นี่แม่ผักหวานนะ" ฉันดึงแม่ไว้อย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ถึงแม้จะกลัวคนแปลกหน้าแต่ตัวแม่ก็สำคัญกว่า

"เดี๋ยวๆ ฉันคิดออกแล้ว" แม่พูดขัดขึ้นจนพวกนั้นปล่อยตัวแม่ลงแต่ยังยืนประกบอยู่ไม่ยอมห่าง ส่วนฉันยังกอดเอวแม่ไว้แน่น

"พวกนายเอาไปเลยนี่ลูกสาวฉันเอาไปเลยฉันยกให้ แต่ขอเวลาฉันอีกหน่อยนะพ่อหนุ่มนะ" อยู่ๆ แม่ก็สบัดแขนออกหันมาจับแขนฉันแน่นแล้วผลักฉันให้กับคนพวกนั้นพร้อมกับเอ่ยขอเวลา

แม่จะเอาเวลาไปทำไมเข้าบ่อนหรอ ?

"......" หัวหน้าพวกนั้นมองหน้าฉันนิ่ง เขามองเหมือนรู้จักฉันเลยนะ ฉันเชื่ออย่างนั้นฉันมองพวกนั้นสลับกับมองแม่ตาปริบๆ

"เด็กนี่ชื่อผักหวานลูกฉันเอง พอจะใช้หนี้แทนได้บางส่วนไหมจ๊ะ นังนี่ เอ้ย! ผักหวานเป็นเด็กเรียบร้อยทำได้ทุกอย่าง อ้ะ! ฉันยกให้" แม่ดันๆ ฉันไม่หยุด ฉันก็งงไปกันใหญ่ แม่ทำอะไรของแม่เนี่ยผักหวานไม่เข้าใจ

"อะไรของแม่ผักหวานไม่เข้าใจ" ฉันมองแม่ตาแป๋วแล้วหันมองพวกคนชุดดำนั่น

"ผักหวานนี่ลูกน้องของเจ้านายแม่เอง พอดีเขาอยากได้เด็กไปทำงานด้วยนะแม่เลยฝากงานให้ลูกไงจ๊ะ ลูกสาวแม่" ลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู ทำไมแม่ดูเสแสร้งจังวันนี้ แต่ฉันจะได้งานทำแล้วจริงหรอ ?

"ผักหวานจะได้ทำงานหรอค่ะ" ถามแม่เสียงตื่นเต้น

"จ๊ะ ไปดีนะลูกสาว 555" แม่ยิ้มให้ฉัน ฉันดีใจมากๆ เลยนะเนี่ย เย้ๆๆๆๆ

"จ๊ะแม่ผักหวานจะไม่ทำให้แม่กับเจ้านายแม่ผิดหวังเลย ว่าแต่จะให้ผักหวานไปเจอเจ้านายแม่วันไหนค่ะ" ฉันหันไปถามชายผู้เป็นหัวหน้าแต่ไม่ได้รับคำตอบกลับมา ยิ้มค้างก็ไม่ไหวฉันเลยหันกลับมาหาแม่

"วันนี้ไงไปเลย รีบไปเจ้านายแม่ต้องการคนด่วนๆๆๆ"

"อ่อ เดี๋ยวผักหวานจะรีบกลับมานะคะ" ยิ้มส่งให้แม่เพราะฉันคงไปไม่นานอีกอย่างนี้ก็มืดมากแล้วคงไปฝากตัวแปบเดียวก็คงได้กลับมาแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปใหม่

"พี่ๆ จ๋า ไปกันเลยไหมค่ะ" ถามชายชุดดำพวกนั่นก็ทำหน้าแปลกๆ ใส่ฉัน ฉันส่งยิ้มกว้างไปให้

"อื้ม"

"งั้นผักหวานจะรีบไปรีบกลับนะแม่" พอได้รับการพยักหน้าตอบรับจากชายชุดดำคนเป็นหัวหน้าฉันก็หันไปบอกแม่แล้วเดินขึ้นรถสีดำคันใหญ่เลย

"เร็วสิค่ะผักหวานอยากเจอเจ้านายจะแย่แล้วค่ะ" ฉันเอ่ยบอกแล้วฉีกยิ้มกว้าง พวกชายชุดดำมองฉันเหมือนไม่เคยเห็นแล้วก็ยอมเดินกลับมาขึ้นรถแล้วขับออกมาจากซอย

บนรถ

ผักหวานจะได้ทำงานแล้วนะพ่อ ผักหวานจะมีเงินแล้ว~~

ฉันคิดอย่างดีใจ ว่าแต่ทำไมมันไกลจังซักจะง่วงซะแล้วสิ

~ห่าววว~

ฉันหาวออกมาสองสามครั้งจนตาจะปิดก็ยังไม่ถึงบ้านเจ้านายของแม่สักทีจนทนต่อความง่วงไม่ไหวฉันเลยค่อยๆ ปิดตาลงแล้วเผลอหลับไป....