มาร์ริค,เรียว,คามิน
1099 คำ
"จูบฉันก่อน"
ก้มมองคนบนตักที่ทำหน้าเหลอหลา
"..!!!..."
"เอ้ย!!!"
เสียงลูกน้องในห้องที่อุทานขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าตกใจที่ผมสั่งเด็กน้อยคนนี้ แต่ผมไม่สนใจพวกมันมากไปกว่าคนบนตักที่ตอนนี้มองผมตาปริบๆ
"ไม่จูบก็ไม่ปล่อยว่าไง" ผมมองหน้าใสๆ แก้มป่องๆ แถมตาคู่โตที่น้ำตาคลอหน่อยๆ อย่างสนใจ
เธอน่ารักนักแม่ผักหวาน อยากจะลองซิมดูนักว่าจะหวานสมชื่อรึเปล่า
"แต่ที่รักรอหนูอยู่" พูดออกมาเสียงเบาเงยมองผมสลับกับมองไปที่ประตู
"ถ้าเธอยังช้าที่รักของเธอก็จะรอรนานขึ้นไปอีก เร็วสิฉันรออยู่" พูดไปตาก็จ้องมองปากเล็กอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อไม่วางตา
มันจะหวานไหมนะถ้าผมจะลองชิม
"....."
"ไม่งั้นก็นั่งกับฉันตรงนี้แหละ หึหึ" ผมพูดจบยัยตัวเล็กทำให้ผมถึงกับอึ้งตั้งตัวไม่ทันจนเผลอปล่อยแขนออกจากเอวคอดนั่น
จุ้บ!
เด็กน้อยยื่นหน้าขึ้นมาจุ้บปากผมเร็วๆ แล้วดิ้นลงจากตักด้วยความไวจนผมคว้าไว้ไม่ทันเจ้าตัวก็วิ่งปู๊ดออกไปจากห้องท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่มองผมแล้วหันมองตามหลังคนตัวเล็กที่วิ่งออกไปด้วยความเสียดาย ลูกน้องผมทำท่าจะตามออกไป
"ไม่ต้องตามแจ็ค" แจ็คคือมือขวาของผมที่ทำงานกับผมมานาน
"แต่เด็กนั่น" แจ็คหยุดแล้วหันมามองผมอย่างลังเล
"ปล่อยไป" ผมมองไปที่ประตูที่เด็กน้อยนั้นวิ่งออกไปแล้วยกยิ้มมุมปาก
ถ้าเธอจะเป็นของผมสักวันเธอก็จะกลับมาหาผมเอง หึหึ
"แหม่...พ่อพระซะจริงนะมึงเมื่อกี้แทบจะกินเด็กนั่นลงท้องอยู่แล้ว" เรียวพูดเสียงขบขันแล้วทำหน้ากวนประสาทใส่ผม ผมหันมามองมันแล้วเลิกคิ้วสูง
"หึหึ มึงอย่าพูดมากเอาเวลาไปเครียร์น้องยูมิของมึงจะดีกว่านะ" ผมพอจะรู้มาบ้างว่าที่ไอ้เรียวมันมาไทยบ่อยๆ เพราะมันหนีเด็กสาวที่ชื่อยูมิเด็กข้างบ้านที่หลงรักมันมานานแล้วตามตื้อจนมันต้องหนีมาหาผมถึงที่นี่บ่อยๆ 555
"มึงอย่าพูดชื่อนี้ให้กูได้ยินได้ไหมวะ บรึ่ยยย" ผมมองเพื่อนที่ทำท่าขนลุกเมื่อเอ่ยถึงยูมิจนผมอดขำไม่ได้
"ทำเป็นไม่ชอบระวังจะได้มาเป็นเมียไม่รู้ตัวนะเว้ย"
"หุบปากมึงไปเลยไอ้มาร์ริค" ขู่ผมแล้วซดเหล้าเข้าปากรัวๆ นี่เด็กคนนั้นทำเพื่อนผมเป็นได้ขนาดนี้เลยหรอ ซักอยากเห็นหน้าเด็กคนนั้นซะแล้วสิ
ผู้หญิงแบบไหนกันที่ทำให้มาเฟียอย่างไอ้เรียวถึงกับหนีออกจากบ้านตัวเอง
ปัง!!
ตึก ตึก ตึก!! พรึบ!??
ขณะที่กำลังคุย (?) กันอยู่ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างรุนแรงพร้อมกับร่างสูงของเพื่อนผมอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับสมุนมือขวาแล้วก็มือซ้ายของมัน คามิน เดินเข้ามาหน้าเครียดๆ แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้เหมือนโมโหใครมา
"เป็นอะไรของมึงวะหน้าเครียดเชียว" ผมเอ่ยถามคนที่นั่งลงแล้วสาดเหล้าลงคอนั่น
"ไม่มีอะไร" ปฏิเสธเสียงเรียบ
คามินเป็นมาเฟียแถบตะวันออกกลางหน้าตามันหล่อแบบพวกแขกขาว ส่วนเรียวมันเป็นมาเฟียเมืองจีนครอบคลุมทั้งในแล้วก็นอกประเทศรวมถึงเมืองไทยด้วย พวกผมทั้งสามคนล้วนมีอิทธิพลมากในหลายประเทศจนคนขนานนามให้พวกผมว่า ***"มาเฟียเถื่อน"***แน่นอนฉายานามนี้ไม่ได้มาเพราะโชคช่วยแต่ป็นเพราะพวกผมล้วนแต่หล่อเหลาและพกพาความร้ายกาจติดตัวไปในทุกที่จนแทบไม่มีใครหน้าไหนกล้ามีเรื่องด้วย ผู้หญิงหลายๆ คนปราถนาที่จะขึ้นเตียงกับพวกผมแบบไม่ต้องเสียเงินซื้อสักบาทเลยละ แต่ตอนนี้ผมอยากได้เธอ"ยัยเด็กนมโต" มานอนครวญครางอยู่ใต้ร่างของผมมากกว่าผู้หญิงคนไหนในตอนนี้
"มึงอย่ามาตอแหลน่าไอ้คามิน" เรียวพูดแล้วมองคามินยิ้มๆ
"นั้นสิใครกันที่ทำให้มาเฟียอย่างคุณคามินหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้ขนาดนี้" ผมพูดเย้าแหย่คามินมันจนมันถอนหายใจออกมาแรงๆ
"กูโดนล้วงกระเป๋า"
"เห้ย!?" ผมกับเรียวอุทานออกมาพร้อมกันพลางมองหน้าคามินทึ่งๆ
"ระดับเจ้าพ่อมาเฟียอย่างคามินโดนล้วงกระเป๋า!!" เรียวมองหน้าคามินเหมือนไม่เชื่อที่คามินพูดเลยสักนิด
"มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ได้พูดผิด" ผมถามย้ำอีกครั้งให้แน่ใจ มันเชื่อยากจริงๆ ที่คนอย่าคามินจะโดนล้วงคอถึงขนาดนี้ คนที่กล้านี่คงจะเก่งกาจอย่างหาตัวจับยาก!
"เอ่อ!!! คิดแล้วเจ็บใจ อย่าให้พ่อเจอนะยัยเด็กแสบ!!" พูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับสายตาที่บ่งบอกว่าถ้าเจออีกครั้งคนที่ล้วงกระเป๋ามันคงรอดยาก
ผมกำลังจะถามคามินว่าตกลงคนที่ล้วงกระเป๋ามันเป็นใคร ถึงสามารถเข้ามาล้วงคองูเห่าอย่างไอ้คามินได้แบบชิวๆ ขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ย
แอด~
คนของคามินเดินเข้ามาแล้วก้มหัวให้พวกผมพร้อมกับรายงานเจ้านายมันเสียงไม่เบานัก
"นายครับเจอตัวแล้วครับผู้หญิงที่ล้วงกระเป๋านาย"
ผู้หญิง !?
ผมกับเรียวสบตากันอย่างทึ่งๆ ที่แท้ก็ผู้หญิงมิน่าไอ้คามินมันถึงโมโหขนาดนี้เพราะมันเสียเหลี่ยมให้ผู้หญิงนี่เอง
"จับตัวมาให้ฉัน" สั่งเสียงเหี้ยมพร้อมกับยกยิ้มอย่างร้ายกาจจนผมนึกขยาดแทนผู้หญิงคนนั้นจริงๆ
จะว่าไปแม่เด็กนมโตของผมเป็นลูกเต้าเหล่าใครกันนะซักอยากจะรู้บ้างซะแล้วสิ ไว้เท่าความคิดผมหันไปสั่งแจ็คให้สืบประวัติเด็กสาวคนนั้นมาให้ผม แน่นอนประวัติจะถึงมือผมเมื่อผมกลับถึงบ้านอย่างแน่นอน...
แล้วเราจะได้เจอกันอีกครั้งแม่เด็กน้อยของมาร์ริค...
- ผู้เขียน
