นางบำเรอแสนซื่อ

ตาบอดเห็นผี

​

อื้อ~ นิ่มจัง ~ ฉันคิดแล้วกับบิดตัวไปมาแล้วค่อยๆ เปิดตาขึ้นทีละข้าง แต่ทำไมฉันมองไม่เห็นอะไรเลย ทำไมมันมืดไปหมด? เกิดอะไรขึ้นกับตาของฉัน?

"ทำไมผักหวานมองไม่เห็นอะไรเลย พ่อจ๋า ตาผักหวาน" ฉันรู้สึกกลัวทำไมกันพวกนั่นทำอะไรกับตาฉัน ฉันกระพริบตาปริบๆ แต่มันก็ยังมืดอยู่แบบนั่น พยายามใช้มือจับตาตัวเองมันก็กระพริบได้ปกตินี่นา แล้วทำไมฉันถึงมองไม่เห็นละ ฉันพยายามเพ่งมองผ่านความมืดมิดเพื่อที่จะได้มองเห็นอีกครั้งแต่มันก็ยังคงมีแต่ความมืดมิดอยู่เหมือนเดิมจนใจเสียด้วยความกลัว

"ผักหวานตาบอดแล้วพ่อจ้า อึก...ฮืออออ" ฉันสะอื้นไห้น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้ม ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ทำไมผักหวานต้องมองไม่เห็นด้วยหละพ่อจ๋า ฮืออออ~ ตาผักหวานบอดแล้ว

"พ่อจ๋า...อึก...ฮือออ" ฉันนอนสะอื้นไห้อยู่กับที่ไม่กล้าขยับตัวไปไหนเลยเพราะมันมืดไปหมด โลกที่แสนสดใสที่เคยมองเห็นมันคงจะไม่มีอีกแล้วผักหวาน เธอตาบอดไปแล้ว เธอคงต้องอยู่ในโลกของความมืดไปตลอดชีวิต

"ผักหวานตาบอดแล้ว ฮือออออ"

พรึบ!!

อยู่ๆ ก็เกิดแสงสว่างขึ้นมาจนฉันตกใจหยุดสะอื้นแทบไม่ทัน ตาฉันมองเห็นปกติแล้ว?

"อ๊ะ!? ตาหายบอดแล้ว!! ตามองเห็นแล้ว" ฉันกระพริบตาปรับแสงสักพักเพราะอยู่ๆ ห้องก็สว่างขึ้นมาจนฉันมองเห็นสิ่งของต่างๆ ภายในห้อง นึกว่าจะตาบอดเสียแล้วผักหวาน เฮ้อ~ โล่งอกไปที

"เจ้านายแม่!" พอคิดได้ว่าต้องไปหาเจ้านายของแม่ที่แม่ฝากงานให้ฉันก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว แต่ฉันก็ต้องชะงักแล้วมองไปรอบๆ ตัว เพราะมันไม่ใช่สถานที่ที่ฉันคุ้นเคยหรือเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ที่นี่ที่ไหน ? ฉันกวาดตามองไปรอบๆ มันเป็นห้องที่กว้างมาก และคงเป็นห้องน้อนเพราะมีเตียงหลังใหญ่วางอยู่กลางห้อง แถมตกแต่งโทนสีเทาตัดขาวดูลึกลับน่าค้นหาแต่ก็แฝงความน่ากลัวแปลกๆ แต่จะว่าไปแล้วทำไมฉันถึงมานอนอยู่ในห้องนี้ได้ ฉันนั่งรถมากับคนพวกนั้นนี่นา แล้วพวกเขาหายไปไหน? ไม่ได้การละต้องไปรายงานตัวกับเจ้านายของแม่ก่อน

ฉันสบัดผ้าห่มที่คลุมร่างออกแล้วลุกขึ้นเดินเร็วๆ ไปที่ประตูห้องหวังจะออกไป

"จะไปไหน!?"

กึก

"....."

ฉันตกใจจนแทบหยุดเต้นแล้วค่อยๆ หันไปหาเสียงเรียกอันแข็งกร้าวนั่นพร้อมกับขานบอกเสียงเบาๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ

"ผักหวานจะไปหาเจ้านายค่ะ อ้ะ!?" ฉันหันกลับมาก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเพราะฉันไม่เห็นใครเลย แล้วใครเรียกฉันละ ? ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ ก็ไม่เจอใคร สองขาของฉันค่อยๆ ก้าวถอยหลังแบบสั่นๆ จนแผ่นหลังชิดกับประตูบานใหญ่นั่น

ต้องใช่แน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ~ ~

"คะ...ใครเรียกผักหวาน" ฉันเอ่ยถามออกไปตอนนี้ตัวเริ่มสั่นด้วยความกลัวกับสิ่งที่มองไม่เห็น ความเงียบที่ตอบกลับมาทำให้ฉันใจหล่นวูบวาบไปหมด ความเงียบที่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตัวเอง มันน่สกลัวเกินไป!

"ผีหรอค่ะหรือว่าเจ้าที่ ผะ...ผักหวานแค่จะออกไปจากตรงนี้...ยะ...อย่าหลอกผักหวานนะ..ผักหวานกลัว อึก...ฮือออ ผะ...ผีขา...ผักหวานขอออกไปนะคะ อึก..อึก"

ฉันค่อยๆ นั่งลงอย่างหมดแรงเพราะความกลัวจนขาของฉันมันสั่นเทาจนรับน้ำหนักตัวไม่ไหว สองตาก็เหลือบมองซ้ายทีขวาที กลัวว่าจะมีใบหน้าน่ากลัวโผล่เข้ามาทักทายเหมือนในหนังที่เคยดู มือเรียวเล็กของฉันค่อยๆ ขยับมาประกบกันในท่าไหว้แล้วยกขึ้นพนมไว้ตรงกลางอก น้ำตาไหลพรากด้วยความกลับจนขึ้นสมอง

"คุณผีขา...ผะ...ผักหวานกลัวอย่าออกมาให้ผักหวานเจอเลยนะคะ อึก..ฮือออ"

เงียบ~~

ฉันนั่งสะอื้นอยู่ตรงหน้าประตูรวบรวมสติแล้วค่อยๆ พยุงร่างตัวเองขึ้นมามือก็ยังไหว้อยู่เหมือนเดิมไม่กล้าเอาลงกลัวผีเจ้าที่หลอกอีก ฉันค่อยๆ หันมาหน้ามาทางประตูเพื่อจะเปิดมันออกช้าๆ จะได้ออกไปจากห้องนี้สักทีแต่แล้ว

ตึก ตึก ตึก!!!

มีเสียงเหมือนคนเดินเข้ามาจากด้านหลังฉันอย่างช้าๆ มือสั่นๆ ของฉันพยายามควานหาลูกบิดเพราะฉันหลับตาแน่นไม่กล้าลืมตามอง ผีหน้าเละแน่ๆ ฮืออออ พ่อจ๋าผีหลอกแล้ว!! ผีหลอกผักหวานแน่แล้ว!

ตึกตัก!! ตึกตัก!!

ตอนนี้เสียงหัวใจฉันเต้นแรงมาก เต้นแรงจนกลัวว่ามันจะทะลุออกมากองอยู่ข้างนอก เสียงหัวใจที่เต้นดังออกมาแข่งกับเสียงเดินนั่น

"นะโม นะโม อึก...ฮืออออ นะโมตะสะ" ปากสั่นๆ ของฉันพยายามเอ่ยท่องบทสวดมนต์ออกมาเท่าที่สมองน้อยๆ ของฉันจะจำได้ แต่มันก็แสนจะออกเสียงได้ยากเหลือเกินเนื่องด้วยปากคอมันสั่นเทาไปหมด

"หึหึ" เสียงแบบนี้ !?

เสียงหัวเราะเยือกเย็นที่แว่วมาจากข้างหลังนั่นทำเอาฉันตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับแม้แต่จะหายใจก็ยังหายใจไม่ออกเลยด้วยซ้ำ! แม่เจ้าผีหลอก!

"นะโมสัสสส ส๊า!!!! กรี้ดดดด!!"

ฉันกรี้ดร้องออกมาเสียงดังลั่นไม่อาจห้ามเสียงของตัวเองได้เลยสักนิดเมื่อผีร้ายมันกระชากไหล่ฉันหมุนไปเผชิญหน้ากับมัน

"อึก...ฮืออออ ปะ...ปล่อยผักหวาน กลัวววว ฮือออออ" ฉันแหกปากร้องทั้งๆ ที่หลับตาปี๋ รับรู้ได้ว่าไหล่ยังถูกจับดึงไว้อยู่

"กลัวหรอ หึหึ" นั่งไงเสียงผีเจ้าที่มันพูดกับผักหวานแล้วพ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยผักหวานด้วย

"กะ...กลัวค่ะ ผักหวานกลัว ฮือออออ" ได้แต่หลับตาร้องไห้เอาเป็นเอาตายถ้าผีไม่ได้จับไว้ฉันต้องล้มลงไปนั่งกับพื้นแน่เลยเพราะตอนนี้ขาฉันมันสั่นไปหมดแล้ว

"ลืมตาสิ" ผีเจ้าทีเอ่ยบอกเสียงนิ่งๆ เรื่องอะไรฉันจะต้องมองมัน

"....ฮือออ ไม่เอา อึก...กลัววว ฮือออออ"

"ผีหล่อนะ ไม่ลองมองดูก่อนหรอ หึหึ"

"อย่ามาหลอกผักหวาน อึก ผักหวานกลัววว อึก ฮือออ" ฉันส่ายหัวแรงๆ หลับตาแน่นไปอีก จนรู้สึกว่าหน้าของฉันถูกผีจับให้เงยขึ้น ฉันหลับตาปี๋

"อย่าทำผักหวานนะคะ อึก ฮือออ อุ้บ!?"

ฉันพูดไปร้องไห้ไปยังไม่ทันจบก็โดนปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นจนฉันลืมตาโพลง

พรึบ!

ไม่จริงผักหวานโดนผีจูบปากมันพยายามดันลิ้นเข้ามาในปากฉันด้วย ไม่นะ!! ลิ้นเน่าๆ ผักหวานรังเกียจ!! ฉันสะบัดหน้าออกแรงๆ

"อื้อ!!!"

"หวานเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเด็กน้อย หึหึ"

"...."

ฉันชะงักกับเสียงที่เอ่ยเรียกฉันว่าเด็กน้อยนี่จนต้องค่อยๆ ลืมตาขึ้นที่ละข้างใจนึงก็กลัวอีกใจก็อยากเห็น เอาวะจะช็อกตายก็ให้มันตายไปซะตอนนี้แหละ

พรึ่บ!!

ฉันกระพริบตาปริบๆ มองคนตรงหน้าที่ยกยิ้มมุมปากท่ามกลางหนวดเคราที่ขึ้นเต็มคางนั่น

"ไงเจอกันอีกแล้วนะเด็กน้อย" มองหน้าฉันแล้วขยับเอ่ยพูดเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกว่ารู้สึกตื่นเต้นหรือเฉยๆ กันแน่ที่เจอฉัน

"คะ...คุณลุงโรคจิต" ใช่ฉันจำได้ คนนี้แหละที่เจอกันวันนั้นแล้วเขาสั่งให้ฉันจุ้บปากเขาอย่างหน้าตาเฉย!! แถมลูกน้องเขายังเอาปืนจ่อฉันอีกตั้งหลายคน

"โรคจิต!! นี่เธออยากตายใช่ไหมยัยเด็กบ้า!!" ตะคอกใส่ฉันอย่างโมโหแล้วเขย่าไหล่ฉันแทบหลุด หัวของฉันก็สั่นคลอนไปมาตามแรงเขย่านั่น

"ยะ..หยุด..อย่าเขย่าแรง..จะ..อะ..อ้วก"

"อะไรนะ!!"

กึก! พลั่ก!!

ลุงโรคจิตหยุดแล้วผลักฉันออกห่างจากตัวเขาแรงๆ จนฉันเซถอยหลังแล้วล้มลงก้นกระแทกพื้นไม่เป็นท่า

"โอ้ย!!" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ

"อึ้บเลยนะถ้าเธออ้วกฉันจะให้เธอกินอ้วกตัวเอง" ชี้หน้าตะคอกใส่ฉันเสียงดัง

"ทำไมชอบทำตัวโรคจิต ? " แทนที่ฉันจะตอบฉันก็อดเอ่ยถามออกไปไม่ได้จนตาลุงตาเบิกโพลงมองฉันอึ้งๆ ฉันถามอะไรผิดไปงั้นหรอ ?