มาร์ริค
ผมมองร่างเล็กที่นั่งเบียดประตูรถแล้วหลับไปทั้งน้ำตานั่นแล้วส่ายหัวเบาๆ ภาพที่ผักหวานวิ่งฝ่ารถที่แล่นมาตามท้องถนนเพื่อหนีผมทำเอาผมใจหล่นไปกองอยู่ที่เท้าเลย ถ้าเกิดรถเบรกไม่ทันผมไม่อยากจะคิดเลยว่าเธอจะมีสภาพยังไง คงไม่ได้มานั่งร้องไห้จนหลับไปเหมือนอย่างตอนนี้หรอก!
"เอ่อ...นายครับตกลงชุดของคุณผักหวาน? " แจ็คมือขวาของผมเอ่ยถามเสียงเบาเหมือนเกรงใจคนตัวเล็กที่นอนซบประตูรถอยู่ ทำไมผมจะไม่รู้ว่ายัยเด็กนี่ตีซี้กับคนของผมทั้งหมดแล้ว ดูท่าพวกมันจะจะพากันหลงเอ็นดูมากซะด้วยสิ
"เอาไว้วันหลัง วันนี้เหนื่อยวะ"
"ครับ " รับคำแล้วขับรถต่อไป
"บทจะอ้อนก็อ้อน บทจะดื้อร้ายก็โคตรจะปวดประสาท ยัยเด็กบ้าเอ๊ย! " ผมพึมพำเบาๆ แล้วค่อยๆ ดึงคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักประคองศีรษะเล็กนั่นให้ซบลงตรงอก ใช้มือหนาปัดเกลี่ยผมหน้าม้าที่มันชื้นเหงื่อจากการวิ่งนั่นเบาๆ
"ทำคุณป๋าหัวใจแทบวายรู้ตัวมั้ยยัยเด็กนมโต"
คฤหาสน์
