ผักหวาน
ฉันนั่งรถคันหรูมากับป๋าที่เอาแต่เบือนหน้าหนีไปนอกหน้าต่างตลอด จนฉันแปลกใจ
"คุณป๋าขา~"
"....."
"คุณป๋าขา หลับแล้วหรอค่ะ เฮ้อ~ คนแก่ก็คงแบบนี้แหละเหนื่อยอ่อนง่าย" พอฉันพูดจบคุณมาร์ริคก็หันกลับมามองฉันขวับเลย ฉันเลยส่งยิ้มน่ารักไปให้ แล้วขยับไปใกล้คนตัวโตกว่า ใช้แขนคล้องแขนแกร่งที่แน่นไปด้วยมัดกล้ามของคุณมาร์ริคเอาไว้ พลางพูดปลอบตามประสาผักหวาน
"คุณป๋าขาไม่ต้องกังวลนะคะถึงคุณป๋าจะแก่จนเรี่ยวแรงหาย หนูหวานก็ไม่ทิ้งคุณป๋าไปไหนหรอกค่ะ" เอาหน้าถูไถกับแขนแกร่งนั่นแล้วส่งยิ้มตาหยี๋ คุณมาร์ริคก้มมองฉันแล้วเลิกคิ้วพร้อมกับถามออกมา
"ทำไม? "
"อ่าว! ก็คุณป๋ามีเงินนี่ค่ะอย่างน้อยหนูหวานก็ใช้เงินคุณป๋ามารักษาคุณป๋าได้แถมหนูหวานยังมีเงินใช้ตลอดชีวิตอย่างที่คุณป๋าเคยบอกยังไงละคะ ดีมั้ยค่ะคุณป๋า~ ผักหวานโคตรจะรักเงินคุณป๋าเลยค่ะ" ฉันยิ้มจริงใจมองหน้าคุณมาร์ริคที่ถอนหายใจพรืดใหญ่แล้วสะบัดแขนออก
