นางบำเรอแสนซื่อ

สนใจไหมคะ?

​

มาร์ริค

​

"ทำไมชอบทำตัวโรคจิต ? " ผมอึ้งกับคำพูดของเด็กนมโตที่นั่งตรงพื้นห้องแหงนคอมองผมตาปริบๆ

มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ย! มาร์ริคจะไม่ทน คำก็ลุงสองคำก็โรคจิต อ๊ากกกกก มาเฟียสุดหล่ออย่างผมทนไม่ได้เด็ดขาด!

​

"ทำไมชอบถามโง่ๆ นักห๊ะยัยเด็กนมโต!" ผมย้อนถามเสียงเยือกเย็นพลางเดินเข้าไปหายัยเด็กน้อยที่นั่งอยู่กับพื้นห้องช้าๆ

"ผักหวานไม่ได้ชอบถามโง่ๆ ผักหวานถามว่าทำไมลุงชอบทำตัวโรคจิตต่างหากละลุงนี่โง่จริงๆ ถามแค่นี้ยังไม่เข้าใจอีก เฮ้อ~"

"....." ผมเหมือนโดนยัยเด็กนี่กระโดนตบด้วยฝ่าเท้าแล้วสลบกลางอากาศกับคำยอกย้อนนั่น!!

ใสๆ แต่ร้ายเดียงสาสุดๆ หลอกลวงมากแม่ผักหวาน!

​

"อีกอย่างที่รักบอกว่าผักหวานนมโตแล้วสวยที่รักยังชอบจับนมผักหวานบ่อยๆ เลย แล้วลุงจะมาว่าให้ผักหวานทำไมละค่ะหรือลุงอยากให้นมลุงโตเหมือนผักหวานอย่างนั้นหรอค่ะ" เด็กสาวเถียงผมพร้อมกับลุกขึ้นยืนแหงนมองผมนัยน์ตาใสซื่อแต่ผมตกใจกับคำว่าที่รักจับนมหนูบ่อยๆ นั่นมากกว่า หมายความว่ายัยเด็กนี่ไม่ซิงแล้วงั้นสิ? ภายนอกสดใสภายในแสนกลวง ?

"โดนจับบ่อยไหม?" ผมมองคนตัวเล็กที่แหงนมองผมคอตั้งบ่าตาใสๆ แล้วถามออกไปอย่างที่สมองสั่งการ

"จับอะไร" ย้อนถามหน้าตาซื่อ

"นม" ผมพูดพลางกวาดสายตาสำรวจไปทั่วร่างเล็กนั่น

อืมมม~ ตัวเล็กนิดเดียวเหมือนเด็กประถมแต่นมมหาลัยจริงแม่คุณเอ้ย!!

แบบนี้ไอ้มาร์ริคชอบนักจะขย่ำนมให้ปริ้นเลย

"บ่อย ขย่ำด้วย แบบนี้" ว่าแล้วก็ยกมือน้อยๆ สองข้างขึ้นมาจับหน้าอกตัวเองแล้วบีบขย่ำเบาๆ แล้วแหงนหน้ามองผมตาแป๋ว

ให้ตายสิยัยเด็กนมโตนี่กำลังยั่วผมใช่ไหม!!

​

"...."

ผมกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่อะไรอะไรมันก็ตื่นจนคับแน่นไปหมดเพียงแค่เด็กนี่ขย่ำนมในชุดเสื้อยืดสีขาวลายการ์ตูนกับกางเกงยีนขาสั้นเท่านั้น!

นี่มันนางเอกหนังเอวีชัดๆ มายก๊อด!! ลูกพ่อใจเย็นๆ !!

​

"เธออายุเท่าไหร่แล้วแม่เด็กน้อย" ผมถามออกไปอย่างให้คลายความสงสัย เพราะลูกน้องบอกผมว่าเธออายุ 18 ปีแล้ว ซึ่งเด็กอายุ 18 ควรสมองโตกว่านี้ไหม ? แต่เธอกลับดูไม่โตเท่าที่ควร

"ถามทำไมค่ะ ผักหวานอายุ 18 ปี แล้วค่ะ โตแล้วแม่บอกว่ามีผัวได้แล้วด้วยค่ะ" เธอกล่าวแล้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจพร้อมกับโปรโหมตตัวเองเสร็จสรรพ ให้มันได้อย่างนี้สิน่า

"....." ผมถอนหายใจพรืดใหญ่ จะบ้าตายคำพูดที่ออกมาจากปากเล็กๆ นั่นทำผมสะอึกแล้วสะอึกอีก นี่ถ้าคำพูดของเธอเป็นใบมีดผมคนขาดไปหลายท่อนแล้วสินะ

"ลุงค่ะ"

"หื้มมม ?" ยกคิ้วสูงมองยัยเด็กน้อยนั่นเมื่อเธอเรียกผมเสียงไม่เบานัก ผมก้มมองคนตัวเล็กตรงหน้าเชิงถามแต่แล้วผมแทบกัดลิ้นตัวเองเมื่อเธอพูดขึ้นมาอีกครั้ง

กูไม่น่าขานรับเลย

"ลุงหายโง่งมรึยังคะ แต่ผักหวานจะไม่เซ้าซี้ลุงหรอกนะคะว่าทำไมลุงถึงชอบทำตัวโรคจิตเหมือนที่ที่รักบอกผักหวาน เพราะตอนนี้ผักหวานต้องรีบไปหาเจ้านายแม่ ผักหวานขอตัวนะคะ" พูดจบคนตัวเล็กก็เดินดุ๊กดิ๊กผ่านผมไปที่ประตูห้องนอน ผมได้สติจากการยั่วโดยไม่ได้ตั้งใจ ? หรือตั้งใจ? ของยัยเด็กตัวเล็ก รีบหันเดินตามไปคว้าเอวคอดเล็กดึงกลับมาหาผมเอาไว้แน่น

หมับ!!

"ว้าย!!"

"จะรีบไปไหนละเบบี้เรายังคุยกันไม่จบ" ผมกอดรัดเอวบางแล้วยกขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมแขนจนคนตัวเล็กเท้าลอยขึ้นจากพื้น คนตัวเล็กในอ้อมกอดผมจับยึดไหล่ผมไว้อย่างตกใจ ผมเงยหน้ามองคนตัวเล็กแล้วยกยิ้มมุมปากน้อยๆ อย่างชอบใจ

"อะ...อะไรของลุงเนี่ย!?" มองหน้าอึ้งๆ แต่ท่านี้หน้าผมแทบจะมุดกับนมโตๆ ได้เลย

อือฮืม~ ใหญ่จริงตัวก็เล็กแค่นี้เอง

ผมจ้องนมคู่โตตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออึกใหญ่

"....."

"ปล่อยผักหวานลุงจะมาอุ้มผักหวานทำไมค่ะ" ยัยตัวเล็กดิ้นสะบัดเท้าไปมาบางจังหวะที่ขยับตัวดิ้นทำให้นมโตๆ ของแม่คุณมากระแทกโดนหน้าผมเต็มๆ พระเจ้า!! แบบนี้ผมคงทนได้ไม่นาน

"หยุดดิ้นนะผักหวานถ้าไม่อยากมีผัวคืนนี้" กัดฟันข่มเสียงพูดออกไปจนผักหวานหยุดกึกเหมือนโดนกดปิดสวิทต์

"ผัว!?" ก้มมองผมตาโตหน้าตาตื่น

"ใช่ ถ้าดิ้นอีกจะยัดเยียดความเป็นผัวให้ทั้งคืนเลย" ผมขู่สำทับไปอีกเมื่อคนที่ผมอุ้มอยู่ดูท่าจะไม่ค่อยเข้าใจในคำขู่ของผมเท่าไหร่ เด็กคนนี้ซื่อหรือโง่กันวะ ผมชักไม่แน่ใจซะแล้วสิ

"คุณลุงจะข่มขืนผักหวานเหรอคะ ?" เอียงหน้าถามผมตรงๆ จนผมอ้าปากค้างช็อกกับคำถามแสนซื่อนั่น ผักหวานยังคงมองผมอยู่ด้วยดวงตากลมโตคู่นั่น ดูใสซื่อไร้พิษภัย ?

"....."

"ว่าไงค่ะ" เธอมองผมตาแป๋ว นี่ผมควรบอกยัยเด็กเอ๋อนี่ว่ายังไงดี

ใช่ฉันจะข่มขืนเธอ แบบนี้นะเหรอ ให้ตายเถอะพระเจ้า มาเฟียอย่างผมจำเป็นต้องมาตอบคำถามพวกนี้กับเด็กน้อยอย่างแม่ผักหวานด้วยอย่างนั้นเหรอ!

"แล้วข่มขืนได้มั้ยล่ะ" แต่ในที่สุดปากกับสมองของผมมันก็ทำงานสวนทางกันจนได้ ผมมองหน้าคนตัวเล็กในอ้อมกอดยิ้มๆ

ทำไมยัยเด็กคนนี้มันน่ารักจังวะ น่ารักน่าฟัดน่าดูดแล้วกระแทกแรงๆ

ยิ่งคิดเจ้าน้องชายผมยิ่งผงาดขึ้นจนปวดหนึบ!

"ที่รักบอกว่าถ้าเราโดนข่มขืนหรือเราไม่สมยอมเราจะเจ็บมากแล้วร่างกายเราก็จะสกปรกเพราะคนๆ นั้น ผักหวานก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอกนะ แต่ผักหวานกลัวเจ็บผักหวานไม่อยากสกปรกด้วย คนสกปรกมักจะมีแต่เชื้อโรคต้องไปหาหมอแล้วก็ต้องเสียเงินอีกค่ะ ผักหวานอยากสะอาดแบบนี้ลุงจะยังข่มขืนผักหวานอีกเหรอคะ"

"....."

"ตัวคุณลุงสกปรกมั้ยคะ?" ยังคุณเธอยังไม่สาแก่ใจยังคงเอียงคอจ้องมองผมอย่างต้องการคำตอบ งานเข้าผมละสิ งานนี้ผมคงต้องหลอกล่อเด็กชะแล้ว ทำไงได้ก็ผมดันอยากกระแทกเด็กนมโตคนนี้แรงๆ สักทีสองที ผมยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

"ไม่ตัวฉันสะอาดมาก" วางยัยเด็กน้อยนี่ลงยืนกับพื้นแล้วก้มหน้ามองหน้าใสซื่อที่แหงนเงยมองผมตาแป๋ว

"แต่ลุงมีหนวดผักหวานว่ามันสกปรกผักหวานไม่ชอบค่ะ"

"....."

"ถ้าฉันโกนหนวดละ ?"

"....." ยัยเด็กน้อยทำท่าคุ้นคิดขบเม้มปากอิ่มนั่นอย่างคิดหนัก ผมมองหน้าเด็กน้อยลุ้นว่าเธอจะตอบยังไง

"ว่ายังไงเบบี้ ถ้าฉันโกนหนวดเธอจะยอมฉันไหม? ตอบสิ"

"โกนหนวดนานมั้ยค่ะ แล้วข่มขืนนานมั้ย แล้วถ้าเสร็จผักหวานจะออกไปหาเจ้านายแม่ได้เลยมั้ยค่ะ" แหงนหน้าถามผมตาแป๋วเหมือนลูกแมวน้อยตัวเล็กๆ

"แปบเดียว"

"งั้นผักหวานจะรอคุณลุงตรงนี้นะคะ" พูดพลางเดินดุ๊กดิ๊กไปนั่งที่เตียงนุ่มแล้วมองผมตาแป๋ว ผมกลืนน้ำลายลงคอ พลางคิด นี่กูจะติดคุกคดีล่อลวงเด็กอายุ 18 ปีไหมวะ!

"รอแน่นะ" ผมถามยัยเด็กเอ๋อที่นั่งตาแป๋วอยู่บนเตียงนั่น นี่ผมตำเป็นต้โกนหนวดเพื่อหลอกเอาเด็กอายุ 18 ปี ด้วยหรอเนี่ย รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่นมาเฟียใหญ่หลอกลวงเด็ก!!

"อื้ม! " ยิ้มจนตาหยีแล้วพยักหน้ารับ จนผมรู้สึกผิดในใจที่กำลังหลอกหลวงเด็กน้อยคนนี้ แต่ความต้องการครอบครองเธอมันดันมีมากกว่าความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเนี่ยนะสิ

"ถ้าออกมาไม่เจอโดนหนักแน่เบบี้" ขู่เสร็จผมก็เดินเข้าห้องน้ำจัดการทำตัวให้เป็นคนไม่สกปรกสำหรับเด็กน้อยทันที

-------------------------------------

อย่าว่าผักหวานนะเพราะนางใสซื่อมากเกินกว่าจะเข้าใจคำด่าได้ 5555

ตกลงใครหลอกใคร ?