ผมจัดการทำตัวเองให้สะอาดมากพอที่ยัยเด็กนั่นจะไม่สกปรกเพราะผมแล้ว ผมก็เดินออกมาทั้งที่ใส่แค่ผ้าเข็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวสอบไว้
"ป๋ามาแล้วเบบี้ หึหึ" ผมพูดพร้อมกับเดินมาที่เตียงใหญ่แต่ไม่มีแม้แต่เงายัยเด็กนมโตนั่น!!
"บัดซบเอ้ย!! นี่เธอกล้าหลอกฉันงั้นหรอยัยเด็กเอ๋อ" สบทออกมาเสียงดังลั่นแล้วเดินเร็วออกมาจากห้องเพื่อหายัยเด็กน้อยนั่นแต่แล้วคิดได้ผมก็ผ่อนฝีเท้าลงเพราะไม่จำเป็นต้องรีบยังไงลูกน้องผมก็คงไม่มีใครกล้าปล่อยเธออกจากคฤหาสน์หลังงามโดยไร้วี่แววคำสั่งจากผมแน่นอน
ผมเดินลงมาข้างล่างทั้งผ้าเช็ดตัวยังไม่ทันถึงโถ่งของคฤหาสน์ก็ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วที่คุ้นหู ผมเดินหน้าบึ้งลงมาลูกน้องผมหันมาพร้อมกับก้มหัวให้ผม
"พวกพี่ๆ เป็นอะไรหรอค่ะ ก้มหน้าทำไม" ถามลูกน้องผมเสียงใสจนพวกนั่นสะดุ้งก้มหน้าต่ำลงไปอีก ผมเดินไปหยุดยืนหลังโซฟายัยตัวเล็กนั่น
"ขอบคุณนะคะที่หาน้ำให้ผักหวานดื่มถ้าไม่ได้พวกพี่ผักหวา
