“คุณแม่อย่าห่วงเลยนะคะ นภากับคุณอรรถจะช่วยกันดูแลตาเล่ย์อีกที ยังไงหลานของนภาต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นแน่นอนค่ะ”
“แม่ฝากด้วยเถอะนะ เวทนาหลานมัน อยู่กับแม่มันเป็นเด็กดี ให้มันได้รับโอกาสอะไรดีๆ เหมือนคนอื่นเขาบ้างเถอะ แม่จะได้นอนตายตาหลับ”
นางมะลิเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนระโหย หวังอยากเห็นหลานชายได้รับโอกาสทางการศึกษาในระดับมหาวิทยาลัยที่เพียบพร้อมและสามารถประสบความสำเร็จในชีวิต
ก่อนจะส่องสายตาที่มองเห็นได้พร่าเลือน ภายใต้กรอบแว่นคู่ใจ มองออกไปยังนอกบ้าน ที่เห็นร่างของหลานชายวัยใกล้สิบแปดปีบริบูรณ์ ซึ่งเพิ่งจบการศึกษาระดับมัธยมปลายหมาดๆ ผู้เป็นประเด็น กำลังยืนเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่…
“อร อรจ๋า” ธันย์ธาดาคว้าข้อมือเรียวที่เอาแต่เดินดุ่มๆ นั้นไว้ได้ทัน เมื่อเรียกแล้วสาวเจ้าก็ไม่หันหรือแม้แต่จะชายหางตาแล
“ธันย์ขอโทษ”
ถ้อยคำหนักแน่นที่ส่งมา ทำให้หญิงสาวที่กำลังเม้มปากพร้อมกับพยายามบิดข้อมือออก
