ตอนที่ 7 เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือ...คนที่รักเธอหมดใจ (1)
“คุณย่าขา อรคิดถึงคุณย่าที่สุดเลย” นวลอนงค์คนงาม ถลาไปนั่งซบหน้าลงบนตักอุ่นของผู้สูงวัย เมื่อได้รับทราบจากสาวใช้ว่าคุณย่ามะลิเดินทางจากบ้านสวนสระบุรีมาที่บ้านกฤตาอภินันท์
“ปากหวานจริงๆ แม่คนนี้ ทำไมกลับมาช้าจังเลยลูก ย่ามาตั้งนานแล้ว คุยกับพ่อเราจนเบื่อแล้วเนี่ย”
“ก็กว่าจะส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเสร็จก็ดึกแล้วนี่คะ ถ้ารู้ว่าคุณย่ามารอ อรกลับตั้งแต่สามทุ่มแล้วค่ะ”
“จ้ะ แม่เด็กดี อ้าวพ่อธันย์มาด้วยเหรอนั่นน่ะ ย่าไม่ทันมอง” คุณย่ามะลิหันไป เมื่อรู้สึกว่าได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา หันไปมองหน้าหญิงสาวพร้อมทั้งยิ้มกริ่มกึ่งล้อเลียนน้อยๆ
“เอ่อ…คือว่า” สาวเจ้าก็อึกๆ อักๆ ไม่รู้จะเริ่มยังไง ด้วยในใจยังเคืองๆ ไม่หาย ที่เขาเอาแต่ใจ ปล้ำจูบลูบคลำ แถมเธอยังระทดระทวยอ่อนยวบ ไม่มีเรี่ยวแรงจะปัดป้องอีกต่างหาก คิดแล้วก็พาลโกรธตัวเองไม่น้อย
