กรุงโรม
ใบหน้าสวยที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดีงอหงิกไปทันทีเมื่อได้รับข่าวร้าย
“อะไรนะ แกจะให้ฉันไปว่าความให้แกหากแกโดนจับได้” บรีอันดาขึ้นเสียงสูงตวาดแว้ด หอบหายใจแรงเดินหมุนไปหมุนมาราวกับหนูติดจั่นอยู่ในคอนโดมิเนียมหรูที่กรุงโรม ด้วยไม่คาดคิดว่าจะได้ยินได้ฟังเรื่องนรกแตกสุดขีดเช่นนี้
เมื่อหยุดเดินแล้วดวงตากราดเกรี้ยวก็หันมาถลึงใส่แขกที่เพิ่งพูดเรื่องที่บรีอันดาคิดว่ามันไม่ได้ผ่านกระบวนการทางความคิดใดๆ จากปากคนพูดออกมาเลย ซ้ำยังนั่งไขว่ห้างมองเธออย่างสบายใจ บางครั้งสายตานั้นยังจงใจจะโลมเลียเธอด้วย
บรีอันดาพ่นลมหายใจฟืดฟาดมองด้วยสายตารังเกียจ จะไปเอาอะไรกับเดนมนุษย์พรรค์นี้ ความจริงแม้แต่ต้องใช้อากาศหายใจร่วมกับมัน บรีอันดายังรังเกียจจนแทบรับไม่ได้
“ฉันไม่ไป” บรีอันดาปฏิเสธเสียงดัง “แกยังทำงานให้ฉันไม่สำเร็จสักอย่าง แล้วยังมาเรียกร้องให้ฉันทำงานให้แก”
ร่างสูงที่นั่งอยู่ผุดลุกขึ้น
