ขย่มหัวใจมาเฟีย

ไม่ว่าจะมีอิทธิพลแค่ไหนก็ต้องพ่ายให้แก่ความรัก และเมื่อเขาถูกพรากคนรักไปด้วยฝีมือของน้องสาวนอกไส้ เพียงเพราะแม่ตัวดีอยากได้เขาเป็นสามีแทนพี่ชาย สาวไทยแสนหวานที่ชื่อ ‘บุษบาบัณ’  จึงหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา หลังจากนั้นเขายังถูกเล่นงานจนอ่วมจากหน่วยงานของรัฐบาลเพราะเกลือในองค์กรเป็นหนอน แล้วแบบนี้เขาควรจะจัดการกับเธออย่างไรดี...ให้สาสมกับสิ่งที่สูญเสียไป                เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ กำยำความสูงหากประมาณโดยสายตาคงไม่ต่ำกว่า 185 เซนติเมตร ‘อเล็กซานโดร อบาเต้’ ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความองอาจมั่นใจ เหล่าบอดี้การ์ดถอยห่างอย่างรู้งานเมื่อผู้เป็นนายหยุดยืนตรงหน้าห้องหนึ่ง                ขณะที่อีกมุมหนึ่งของห้อง ‘ศศิ หรือ ซิลเวีย’ ผู้ที่จนมุมกำลังคิดหาวิธีหนีจากเจ้าชายปีศาจที่ควบตำแหน่งพี่ชายนอกไส้และสามีชั่วคราวของเธอ นานนับเดือนที่เธอต้องตกมาเป็นทาสบำเรอกามในความผิดที่เธอไม่ได้ก่อแต่จำต้องรับเพราะถูกยัดเยียดมาให้ อเล็กซานโดรยิ้มร้ายที่มุมปากเมื่อเดินเข้ามาสู่พื้นที่ห้องส่วนตัว แล้วโบกมือให้ลูกน้องแยกย้ายกันไปยังจุดอื่นๆ ยกเว้นเพียงคนเดียวเท่านั้น                “มาริโอ้ แกเฝ้าหน้าประตูห้องนี้ ส่วนคนอื่นๆ จะไปไหนก็ไป ไม่ได้ยินเสียงฉันเรียกไม่ต้องโผล่หน้ามาให้เห็น แล้วถ้าแกได้ยินเสียงร้องที่ไม่ใช่เสียงของฉันก็ไม่ต้องยื่นหน้าเข้าไปได้ยินชัดไหม”                หลังจากเจ้าชายมาเฟียพาตัวหายเข้าไปในห้องพักส่วนตัว บอดี้การ์ดหนุ่ม ‘มาริโอ้ คอนวาติ’ หลับตานิ่ง ทำไมผู้เป็นนายไม่ไสหัวเขาไปไกลๆ เขาไม่อยากได้ยินเสียงอะไรที่ดังออกมาจากในห้อง เขารู้ว่าผู้เป็นนายมาทำอะไรที่ห้องนี้                  เจ้าของเสียงเข้มผู้มีดวงตาสีฟ้าอมเขียวตวาดใส่ร่างระเหิดระหงแสนบอบบางที่กำลังสะอื้นจนตัวโยน “อย่าดิ้น คิดว่าเธอจะรอดหรือไง ศศิ!” ปากตวาดแต่สะโพกสอบกลับกระแทกความแข็งแกร่งลงไปหาเป้าหมายอย่างไม่พลาดเป้า เขาขับเคลื่อนความใหญ่โตหนักแน่นราวหินผาจมลึกหายเข้าไปในรอยแยกแห่งความสาวจนมิดความอหังการนั้น เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลผมสีบรอนซ์ ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆ เคลือบไว้ราวกับน้ำหล่อเลี้ยงไหลมารวมกันที่บริเวณหางตาก่อนจะทลายออกมาพร้อมกับเสียงปล่อยโฮ แม้เธอจะพยายามหลบการรุกรานจากเขา แต่กลับถูกมือหนากดหน้าขาเรียวขาวเอาไว้จนขยับหนีไปไหนไม่ได้ “จะหนีทำไมยังไงก็เข้าทุกประตู”                เสียงเฮดังกึกก้องออกมาจากเจ้าจอแบนสี่เหลี่ยมขนาดมหึมาราว 72 นิ้ว ที่ติดแน่นอยู่บนผนังห้องซึ่งติดวอลล์เปเปอร์เรียบหรูสีน้ำตาลอมทอง เมื่อฟุตบอลกัลโซ่ เซเรีย อา ที่เจ้าของห้องโปรดปานหนักหนากำลังถ่ายทอดสด นักฟุตบอลดาวซัลโวคนดังซึ่งเป็นที่ชื่นชอบของอเล็กซานโดรยิงเข้าประตู เขาเหลียวไปดูจอสี่เหลี่ยมพร้อมรอยยิ้มร้าย แล้วหันกลับมามองใบหน้าหญิงสาวสวยจัดที่ถูกเขาทำประตูไปแล้วไม่รู้เท่าไหร่ ก่อนจะรีบทำประตูเหมือนกันเพราะผู้รักษาประตูอย่างเธอไม่มีวันป้องกันประตูได้             “คืนนี้เธอคิดว่าพี่จะยิงประตูบนเตียงนี้ได้สักกี่ลูกดีล่ะ…สงสัยว่าเธอจะนับตามไม่ทัน”                เจ้าของใบหน้าสวยตวาดใส่หน้าเขา “ทุเรศ! คนเลว” หลังจากเกิดเรื่องขึ้น เธอไม่เคยเรียกพี่บุญธรรมคนนี้ว่าพี่อีกเลย “คุณไม่ใช่พี่ชายของฉันอีกต่อไป”                เสียงห้วนตอบกลับอย่างรวดเร็ว“ถูกของเธอ! ใช่ลืมไปสนิท เพราะพี่เปลี่ยนสถานะจากพี่ชายบุญธรรมมาเป็นผัวเธอแล้ว” ดวงตาสีน้ำตาลเบิกโพลง“ไอ้คนเถื่อน! คนโอหัง” ส่วนเจ้าของดวงตาคมเข้มตอนนี้หรี่แคบมองเจ้าของร่างเปลือยเปล่าอย่างเอาเรื่อง ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเธออร่อยแค่ไหน แต่เขาก็อยากแกล้ง “ปากดีๆ แบบนี้น่าจะกัดให้ลิ้นขาด ก็ไอ้คนเถื่อนคนนี้ไม่ใช่เหรอที่เธออยากได้มาเป็นผัวจนตัวสั่น ไม่ต้องห่วง คืนนี้พี่จะยัดเยียดสิ่งที่เธอเคยอยากได้ให้อิ่มจนเต็มคาบ รับให้ไวก็แล้วกัน กลัวแต่ว่าคืนนี้ประตูมันจะถูกคนอย่างฉันยิงจนขาดวิ่นไปเสียก่อน” ปากเขาหาเรื่องเธอ แต่สะโพกสอบกลับส่ายเข้าหาอย่างบ้าคลั่ง แทบจะไม่ปล่อยให้น้องเลี้ยงร่วมบิดาคนนี้ได้หายใจ ไม่สนใจเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ร้องขอให้เขาหยุดเสียที  เจ้าของเรือนร่างเซ็กซี่ที่เปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างแกร่งของอเล็กซานโดร พยายามเบือนหน้าหนีให้พ้นความอับอายที่ถูกเขาตอกย้ำกระหน่ำเข้าใส่อย่างไร้ความปรานี ยิ่งได้ยินเสียงจากเนื้อที่กระแทกกันดังสนั่นเป็นจังหวะดังพั่บๆ ยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้ดีว่าไร้ค่ายิ่งกว่าโสเภณีราคาถูก สายตาของพี่ชายต่างสายเลือดฉายแววเกลียดและโกรธ แล้วเอาโทษทัณฑ์มาสาดใส่เธออย่างบ้าคลั่ง เขายื่นมือข้างหนึ่งไปบีบที่ปลายคางได้รูปของเธอ แล้วบังคับให้เธอมองหน้าสบตากับสามีคนแรก “สบตากันสิที่รัก อายเหรอ หน้าแดงเชียวอายทำไมก็เธออยาก เธอร่ำร้อง เธอต้องการนี่ ผู้หญิงหน้าด้าน ร่านอยากจะได้พี่มาทำผัวจนตัวสั่นระริก รู้จักคำว่ายางอายด้วยเหรอไง” เขาพูดไปสลับกับหัวเราะไป                หญิงสาวพยายามสะบัดหน้าหนี แต่ไม่พ้นอุ้งมือมารที่แข็งแรงปานเหล็กคีบ จนรู้สึกถึงความเจ็บหนึบบริเวณปลายคางมน “ปล่อยฉันนะ! ฉันกลัวท้อง! อย่างน้อยคุณก็ควรต้องป้องกัน ฉันไม่อยากมีลูกที่พ่อเขาไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิด” เมื่อขอร้องให้เขาใจอ่อนปล่อยเธอลงจากเตียงไม่ได้ จึงได้แต่วิงวอนให้เขาใช้ถุงยางอนามัยเพื่อป้องกันการตั้งครรภ์ เธอไม่อยากให้เด็กที่เกิดจากความเกลียดชังของเขาลืมตาขึ้นมาดูโลก แล้วรู้ว่าตนคือผลผลิตจากการเกลียดชังไม่ใช่ด้วยความรักเหมือนเช่นคนอื่นๆ                 “ทำไมต้องใส่ กับผู้หญิงทุกคนที่เคยนอนด้วยฉันจะใส่มัน เพื่อป้องกันไม่ให้สายเลือดของอบาเต้ไปเกิดกับผู้หญิงที่ไม่ได้ถูกเลือก แต่กับนางคนทรยศแบบเธอ ฉันจะฝากเอาเลือดเนื้อเชื้อไขให้มันโตในท้องเธอให้สมความอยาก แล้วต่อจากนั้นก็จะไล่ไปให้ไกลทั้งแม่ทั้งลูก”                “เลว!” ศศิตวาด                “ฉันเลวได้กว่านี้ กับผู้หญิงที่มากกว่าคำว่าสารเลวอย่างเธอ”                การถ่ายทอดผลฟุตบอลแมทซ์ที่มันขาดใจในจอสี่เหลี่ยมนี้ ยังไม่มันเท่ากับการได้ยิงเข้าประตูเอง