จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อ ‘เบนจามิน คริส เฮมเวิร์ธ’ มาเฟียหนุ่มผู้มีอิทธิพล เกิดเข้าใจผิดว่า เมดสาวชื่อ ‘ของขวัญ ‘ คือของขวัญชิ้นพิเศษที่รอเขาอยู่บนเตียง แล้วเขาจะจัดการกับของขวัญชิ้นสวยชิ้นอย่างไรก็ได้ กี่ท่า กี่ที แต่ละยกควรจะใช้เวลาสักเท่าไหร่ดีสำหรับผู้หญิงที่น่าฟัดชะมัดอย่างเธอ อร๊ายย ! เสียงกรีดร้อง ดังลั่นในห้องสี่เหลี่ยม แม้เบนจามินจะดุเสียงกร้าวให้เธอหุบปากซะ ไม่เช่นนั้นเขาจะเอาบางอย่างหุบปากเธอซะ นั่นก็คือลิ้นของเขาที่จะเข้าไปจัดการกับเสียงร้องแสบแก้วหูของเธอให้เงียบลงไปซะ สภาพหญิงสาวในเวลานี้ เสื้อผ้ากระโปรงเธอหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดี ตัวเสื้อแยกออกจากกัน เผยให้เห็นทรวงอกขนาดคัพซีที่บราเซียร์ควรจะปกปิดไว้แต่มันถูกถอดหายไปตั้งแต่เมื่อไรของขวัญก็ไม่รู้ และเมื่อมองไปยังจุดล่อแหลมเบื้องล่างที่สร้างความปั่นป่วนหฤหรรษ์ให้ไอ้โจรต่างชาติใจทราม แต่สร้างความทุกข์ทรมานใจให้เธออย่างแสนสาหัส ของขวัญก็อยากจะกรีดร้อง จิกเล็บไปที่ใบหน้าไอ้โจรหื่นกาม โรคจิตให้สาสมเพราะกระโปรงที่สวมอยู่มันเลิกขึ้นมาอยู่เหนือเอวแล้ว ไม่เหลือสิ่งใดที่จะปกปิดให้พ้นจากสายตากระหายสวาทของเขาได้อีก เมื่อเธอค้านการกระทำด้วยการพยายามก่อกวนการกระทำของเขาด้วยการจะคลานหนีเขาหรือจะยอม มือสองข้างรั้งร่างบางไว้แน่น สองแขนล่ำสันกอดเอวเธอไม่ให้ไปไหน “จะหนีไปไหน” ก่อนจะลงโทษการหนีลงจากเตียงด้วยการควบขี่เธออย่างเข้มข้นทุกจังหวะที่เข้าหาเต็มไปด้วยพลังอย่างเหลือเฟือ “ฉันไม่ให้เธอไปไหน ตราบใดที่ฉันไม่ได้เป็นคนอนุญาต เธอไม่มีสิทธิ์ลงจากเตียง” เพลิงพิศวาสที่เบนจามินปลุกขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่าตั้งแต่เช้าตลอดเย็น... “คุณมันคนเผด็จการ เอาแต่ใจ” “ฉันไม่ได้แค่เอาแต่ใจ แต่เอาทุกที่ ทุกเวลาที่อยาก...”

"ดีแลน คาร์เตอร์" มาเฟียใหญ่ผู้กุมธุรกิจสีเทา เสียหน้าอย่างหนักเมื่อว่าที่ผู้หญิงของเขา ถูกคู่อริฉุดไป เสียดายผู้หญิงคนนั้นน่ะไม่เท่าไร แต่อับอายไปทั่วเกาะฮ่องกงมันต้องเอาคืน! อะไรก็คงไม่ทำให้คู่อริเจ็บแสบเท่าเขาไปลากน้องสาวคนสวยของมันมา "ลิลลี่" จะต้องตกมาอยู่ในอุ้งมือมาร เพื่อชดเชยกับสิ่งที่พี่ชายของเธอทำเอาไว้ เขาจับเธอไปกักขังไว้ในคฤหาสน์สุดหรูบนที่ดินที่แพงมหาศาล โดยไม่คิดจะให้เธอมาซักผ้าถูบ้านล้างจานเป็นแน่ แม่ตัวดีที่มีพี่ชายเป็นมาเฟียตัวเอ้ต้องโดนเล่นงานอย่างสาสม ด้วยการเลี้ยงหลานตัวน้อยวัยกำลังคลาน ส่งจูบหวาน ๆ วันละสามเวลา เข้าหาเขาออดอ้อนเขาแล้วก็…เอ๊ะ! นี่เขาจับเธอมาเพื่อ?! พอเห็นมือหนาเอื้อมไปราวกับจะจับอะไรแถวหว่างขา ลิลลี่หน้าซีดถนัด “แผนสูง งั้นคอยดูฉัน ฉันจะทำให้เธอต้องขอร้องให้ฉันเดินหน้าต่อ” เขาลดแรงจู่โจมอย่างบ้าคลั่งเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นค่อยๆ ลากไล้จูบอย่างแผ่วเบา คนไม่เคยถูกสัมผัสทางกายแบบนี้ก็ถึงกับร้อนไปทั้งตัว “อื้อ” ลิลลี่พยายามปฏิเสธความรู้สึกซ่านไหวแปลกๆ ที่มันตีตื้นขึ้นมา เธอไม่ชอบมันแต่ทำไมร่างกายกลับตอบรับรุนแรง ปากร้อนผ่าวที่ดูดดึงกลีบปากอยู่นั้นให้ความรู้สึกซ่านไหวจนยากจะต่อต้าน “เธอรู้ไหม ฉันฆ่าผู้หญิงอวดดีได้ด้วยจูบเดียว” เดี๋ยวจะหาว่าราคาคุย ดีแลนบดจูบลงไป แล้วส่งลิ้นร้อนชื้นเข้าไปหยอกเอินเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กที่ไม่มีประสบการณ์ ลิลลี่สมองพร่าเลือน ยิ่งเมื่อถูกลิ้นร้ายแทรกเข้ามาในโพรงปาก ก็แทบจะละลายไปกับความหวิวไหวนั้น มันใกล้ชิดมากแบบที่ไม่เคยใกล้ชิดกับใครเท่านี้มาก่อน ขณะที่หมียักษ์ซึ่งเธอตั้งฉายาให้ เพื่อกลบความหล่อของเขายังระดมจูบไม่หยุด ราวกับหยุดตัวเองไม่ได้ ยัยตัวเล็กทั้งสดทั้งใหม่ หวานไปทั้งตัว ดีแลนสอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปกวาดชิมเอาความหวานแล้วครางในลำคอด้วยความพอใจ “อา หวานจริงๆ” จากที่คิดจะสั่งสอนแต่กลายเป็นทรมานตัวเอง ทรวงอกอวบที่อยู่ใต้ฝ่ามือทำให้เขาอยากทำอะไรมากกว่าจับๆ ลูบๆ เขาเพิ่งรู้ในวันนี้ว่าสองแฝด จอร์แดนกับจัสติน หลานรักไม่ได้พูดโกหก

อาการแอบหลงรัก เฝ้าฝันถึง และปลื้มปริ่มขั้นสุด ผลักดันให้ เขมมิกา ทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้มาเป็นเด็กฝึกงานในโรงพยาบาลของเขา แต่ตัวตนของ หมอธามไท ที่สัมผัสได้ทำเธอฝันสลาย เขาไร้หัวใจ ปากดี เย็นชาสุดขั้ว และใช้เล่ห์ร้ายเปลี่ยน ‘เด็กฝึกงาน’ อย่างเธอให้เป็น ‘เด็กหมอ’ อย่าหือกับเขา และอย่าบอกใครว่าเราได้กัน! .............................. “ค่ะ ถ้าอย่างนั้น พี่ธามอยากจะสิ้นสุดข้อตกลงตอนนี้เลยไหมคะ เค้กจะได้เริ่มแผนหาเหยื่อคนใหม่สักที” เขมมิกาจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่ภายในใจเจ็บร้าวเสียจนแทบยืนไม่ไหว “เมื่อไหร่...ฉันจะเป็นคนบอกเธอเอง อย่าลืมว่าเรื่องของเรา ฉันเท่านั้นที่จะเป็นฝ่ายตัดสินใจจบได้ เธอไม่มีสิทธิ์” แค่คิดว่าเธอกำลังจะไปอยู่กับชายอื่น ความ ‘หวงของ’ ก็ยิ่งทำให้เขาโมโหมากกว่าเก่า “เค้กมีสิทธิ์อะไรบ้างคะ?” เขมมิกาเอ่ยถามเสียงสั่น พยายามสกัดกั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา “มีสิทธิ์แค่นอนอยู่เฉยๆ หรือคอยทำให้ฉันมีความสุขบนเตียงแค่นั้นก็พอแล้ว” ..............................

สัมพันธ์เพียงครั้งเดียวในวันนั้น พริมพิกา กลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่มียายตัวยุ่งอวบๆ ติดตัวมาโดยตลอด และเขาก็โผล่มาเมื่อเวลาผ่านไปถึงห้าปีเต็ม ภาวัต ยังมีเรื่องค้างคาให้สะสาง แล้วก็มาเจอเรื่องค้างใจให้ต้องหาคำตอบเช่นกัน... เด็กน้อยตัวอ้วนๆ นั่น ลูกใคร! ‘พ่อหนูตายไปแล้ว’ นี่คือคำตอบของเด็กน้อย ที่เขาอยากจะจับแม่ยายหนูมาลงโทษหนักๆ สักดอก! .................................... “ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณมีร้านอาหาร แล้วก็เป็นครูสอนทำอาหารกับขนมไทยด้วย” “ทำไมคะ พริมจะเปิดร้านเองไม่ได้หรือไง” สีหน้าบ่งบอกว่าไม่ชอบใจนัก และอดสงสัยไม่ได้ว่าเขากำลังดูถูกความสามารถของเธออยู่หรือไม่ “เปล่า ผมแค่ไม่เคยได้ยินคุณพูดว่าจะเปิดร้าน ว่าแต่คุณแต่งงานนานหรือยัง?” “ก็…สักพักแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบออกไปด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ เธอกลัวเหลือเกินว่าภาวัตจะจับได้เรื่องลูก “สักพักนี่ก่อนหรือหลังที่เราจะนอนด้วยกัน” “คุณภีม!”

เพราะโรงแรมและร้านขนมบุษบาพาฝัน ของเธอกำลังย่ำแย่หากไม่มีเงินไปปรับปรุงคงต้องเลิกกิจการของครอบครัวชลลัมพีจึงยัดเยียดข้อเสนอให้เธอพิจรณา เงิน 10 ล้านบาท แลกกับการแต่งงานเพียง 1 ปี แล้วจากนั้นก็ทางใครทางมัน ชลลัมพีกระหยิ่มยิ้มย่องกับแผนการของตนแต่เหตุไฉนยัยมนุษย์ป้าหน้าป่วยกลายเป็นสาวสวยเป๊ะเวอร์พร้อมกับเสน่ห์เหลือร้ายขนาดกลายเป็นที่ต้องตาของคอลัมนิสต์ชื่อดังลูกครึ่งไทย – อิตาลี่ ‘อเล็กซานโดร อบาเต้’ ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นลูกชายมาเฟียมากอิทธิพลแห่งกรุงโรม อิตาลี่ ชลลัมพีจะทำยังไงเมื่อยิ่งอยู่ใกล้ใจยิ่งแกว่ง ที่ออกตัวเอาไว้แรงแต่แรกว่าเขาไม่เคยอยากเห็นขาอ่อนเธอแม้แต่น้อย เวลานี้เขาอยากจะเห็น อยากจะจับ อยากจะรวบรัด มัด บุษบาบัณ เอาไว้ที่ข้างเตียงและ อยากจะใช้สิทธ์คำว่าสามีเสียเต็มที่แล้ว

"ทำไม นอนกับผมมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอคุณถึงได้กลัวว่าผมจะทำอะไรคุณอีก ผมรุนแรงกับคุณหรือยังไง งั้นผมคงต้องรีบทำใหม่เพื่อแก้ตัว" "คุณหมอ!" เมรีญาหันไปจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับตำหนิเขาในใจที่กล้าพูดเรื่องแบบนั้นออกมาอย่างหน้าไม่อาย "ว่าไง ตอบมาสิว่าผมทำให้คุณไม่ประทับใจหรอถึงต้องตั้งเงื่อนไขบ้าๆ นี้ขึ้นมา" เวทัสถามด้วยค วามโมโห ถ้าเป็นสองข้อแรกเขาพอเข้าใจและรับได้ แต่สำหรับข้อสามต่อให้เขารับปากเธอตอนนี้ในอนาคตเขารู้ตัวดีว่าคนอย่างเขาต้องผิดสัญญาแน่นอน เขาไม่มีทางห้ามใจตัวเองไม่ให้ยุ่งกับเธอได้! "ทำไมคุณมันเข้าใจอะไรยากแบบนี้ ฉันบอกแล้วไงคะว่าฉันไม่อยากนึกถึงเรื่องพวกนั้นอีก" หญิงสาวพยายามอธิบายกับชายหนุ่มด้วยเหตุผล แม้จะรู้ดีว่าคนข้างๆ เริ่มไม่มีเหตุผลกับเธอแล้ว "ผมไม่สัญญา" เวทัสตอบกลับทันทีพร้อมกับสต๊าทรถออกจากโรงแรมด้วยความไม่พอใจ

"พระเจ้า! ลูกใครวะนั่น หิวจนจะกินหัวกันแล้ว" "ลีโอ อย่าร้องชิ เดี๋ยวใครมาเห็นนึกว่าพี่แกล้งน้อง" เด็กหญิงปลอบน้องบอกว่าแค่เล่นด้วย แต่เสียงเล็กๆ นั้นไม่ได้ไปถึงหูชายร่างสูงที่ยืนมองอยู่ "หึ หิวขนาดนั้นเลยลูกใครกัน" ไม่พูดเปล่า เฮฟเว่นเดินเข้าไปหาเด็กทั้งสองคน พร้อมกับความสงสัยว่าแม่ของเด็กไปอยู่ไหนถึงปล่อยลูกที่น่ารักมาอยู่กันลำพังเช่นนี้ "หนูหิวหรือไงถึงงับแก้มน้องแบบนั้น" เสียงเข้มของคนตัวโต ทำให้แก้มหวานชะงักและหยุดงับแก้มลีโอทันที ก่อนเงยมองชายร่างใหญ่เป็นยักษ์ปักหลั่นด้วยความรู้สึกเกรงกลัว แล้วชักสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ เฮฟเว่นรู้ว่าเด็กหญิงกำลังกลัวตนเอง จึงพยายามจะพูดให้แกเข้าใจว่าเขาเป็นมิตร "ฉันถามว่าหนูหิวหรือไง เดี๋ยวฉันซื้อขนมปังให้ เอาไหม" ร่างสูงใหญ่ย่อกายลงเพื่อคุยกับเด็กน้อยให้ถนัดมากขึ้น แล้วมองเด็กผู้หญิงด้วยท่าทางเอ็นดูรู้สึกถูกชะตา แต่พอมองไปที่รถเข็น ทารกลูกครึ่งเพศชายกลับทำให้เขาตกใจสตั๊นไปเกือบสิบวินาที แก้มหวานเงยมองฝรั่งตัวสูงที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แล้วส่ายหน้าพรืด "หิวค่ะ แต่แม่กับพี่บอกว่าห้ามรับของคนแปลกหน้า" แก้มหวานจำคำสั่งสอนของทั้งพิมมาดาและพลอยระวีได้ดี แม้จะหิวแค่ไหน แต่หากไม่ได้รับอนุญาต แม่หนูก็จะไม่รับของกินจากคนแปลกหน้าเด็ดขาด เมื่อความผิดพลาดครั้งนั้น เขาตั้งใจจะลับผิดชอบ 'พลอยระวี' ในฐานะผู้หญิงในความลับ แต่กลับต้องอึ้งเมื่อเธอขอให้เขาเก็บเรื่องผิดพลาดในคืนนั้นทเป็นความลับ แล้วให้สถานะเขาเป็นแค่ 'สามีในความลับ

ถ้าหากถูกใจแล้วต้องได้ นายเหมืองเมฆิน มั่นใจมากว่าเขาจะต้องได้ เมริน หญิงสาวที่ชายหลายคนปรารถนามาครอบครอง แล้วมันก็ไม่เกินคาด เธอตกเป็นของเขา แต่เขาเองก็ดันเป็นฝ่ายผลักไสเธอออกไป ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่จะฉุดเธอกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับของแถมติดมือมาเป็นเด็กน้อยตัวแสบนามว่า ‘พริกแกง’ ที่หน้าเหมือนเขาราวกับก๊อบปี้มา! ......................................... “หึ ลูกฉันสินะ ถ้าไม่ท้องกับฉัน พ่อของเด็กคงเป็นฝาแฝดกับฉัน แต่ว่าฉันเป็นลูกคนเดียว” จากนั้นเขาก็หัวเราะหึๆ ในลำคอ ท่าทางกวนประสาท คิ้วเข้มข้างหนึ่งเลิกขึ้นอย่างยียวนขณะจ้องหน้าเจ้าของร้านสาว “ใช่ค่ะ ลูกของนายเหมือง แต่ดิฉันทราบดีค่ะว่าเรื่องระหว่างเรามันคือความผิดพลาด ความไม่ตั้งใจ...เพราะฉะนั้นดิฉันยินดีที่จะเลี้ยงลูกคนเดียวค่ะ” เมรินพูดออกไปด้วยความมาดมั่น นาทีที่รู้ว่าตั้งท้องกับเมฆินก็ไม่มีหน้ากลับไปบอกเขา และเธอเองก็ทำใจฆ่าลูกในท้องไม่ได้ จึงตั้งใจเลี้ยงพริกแกงให้ดีที่สุดตามแบบฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว “หึ ฉันจะพาลูกไปอยู่กับฉัน” เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดพลาดก็จริง แต่เมฆินไม่ได้นึกจงเกลียดจงชังเมรินกับลูกแม้แต่น้อย ถ้าเธอเดินมาบอกตั้งแต่ต้นว่าเธอท้อง เขาก็ยินดียืดอกรับผิดชอบทุกอย่าง ‘แต่นี่ไม่บอก ใครจะไปรู้วะ’ คนเพิ่งรู้ตัวว่าได้เป็นพ่อยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด “อย่าเลยค่ะ ปล่อยฉันกับลูกไปเถอะนะคะนายเหมือง” “ถ้าเธอยังดื้อแบบนี้ เราจะได้เห็นดีกัน”

โปรยปก ‘บิดาของนางต้องพรากจากมารดา ก็เพราะฮั่นหลิวตี้ ฮ่องเต้อันธพาล’ ‘ท่านอาที่นางรักเคารพประดุจมารดาแท้ๆ หายสาบสูญไป ก็เพราะฮั่นหลิวตี้ ฮ่องเต้อันธพาล’ ‘ซารังน้อย เด็กในปกครองของนางต้องพลัดพรากจากพ่อแม่ ก็เพราะฮั่นหลิวตี้ ฮ่องเต้อันธพาล’ จางหยูเฟย รังเกียจฮ่องเต้อันธพาลผู้นี้ยิ่งนัก จนไม่อยากเฉียดกายเข้าใกล้ นางถึงขั้นหลอกลวงเบื้องสูงหนีการคัดเลือกนางในก็ทำมาแล้ว แต่เหตุไฉนฮ่องเต้อันธพาลนั่นกลับกล้าปลอมตัวมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กอยู่ข้างกายนาง แล้วยังใช้เล่ห์กลวางหมากหลอกนางเข้ามาในวังแล้วยัดเยียดตำแหน่ง ‘หลานสาวฮองเฮา’ ให้ ตำแหน่งอะไร! ไม่เคยปรากฏในหน้าประวัติศาสตร์มาก่อน แต่เชื่อเถอะ ฮั่นหลิวตี้ โอรสสวรรค์ผู้นี้ทำได้ทุกอย่างโดยไม่สนกฎหรือธรรมเนียมใดๆ “เอาหูมานี่” คุณหนูจางหยูเฟยกระดิกนิ้ว ลี่ถิงเอียงหูมาใกล้นาง จากนั้นริมฝีปากแดงระเรื่อก็ขยับเอื้อนเอ่ยให้ได้ยินกันเพียงสองคน “ฮ่องเต้ไร้คุณธรรมผู้นั้นรูปงามเสียที่ไหน อ้วนลงพุง คนขายหมั่นโถวที่ตลาดยังรูปงามกว่าหลายเท่า เจ้าไม่เคยเข้าวังคงยังไม่รู้” คุณหนูคนงามไม่คิดว่าคนที่นางกำลังนินทาจะได้ยินบทสนทนานี้ ‘ข้าลงพุงหรือ ข้าขี้เหร่กว่าคนขายหมั่นโถวที่ตลาดงั้นหรือ ดีละ พรุ่งนี้ข้าจะส่งทหารไปลากตัวคนขายหมั่นโถวไปประหาร โทษฐานที่หล่อกว่าข้า’ ฮั่นหลิวตี้ลอบมองจางหยูเฟย พอนางบอกเสร็จก็มองออกไปนอกหน้าต่างขณะที่รถม้ากำลังเคลื่อนไปข้างหน้า ‘ข้าว่าที่เจ้าไม่เข้าวัง คงเพราะคิดว่าข้าอ้วนลงพุงและไม่หล่อ’ “แล้วคุณหนูเคยเห็นพระพักตร์ฮ่องเต้แล้วหรือเจ้าคะ” “ใช่ ข้าเคยเห็นครั้งหนึ่ง ท่านอาวาดภาพฮ่องเต้พอดี อาสาวของข้ามีฝีมือการวาดภาพยอดเยี่ยม เห็นจากภาพก็เหมือนเห็นจากพระองค์จริงนั่นแหละ แล้วอย่าปากมากเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเล่า ถึงหูฮ่องเต้โฉดเมื่อใด ข้ากับเจ้าอาจไร้เงาหัว” ‘ไม่ต้องห่วงแค่หัว ตัวเจ้าข้าก็จะฉีกเป็นชิ้นๆ’ ‘บังอาจเกินไปแล้วนังหนู

เฟอนันเดส เมเนอสัน' ซีอีโอผู้คร่ำหวอดในวงการค้าปลีกมาตั้งแต่เรียนจบ สานต่อธุรกิจของครอบครัวมูลค่านับหมื่นล้าน ด้วยอายุเพียงสามสิบต้นๆ ก็ประสบความสำเร็จอย่างสูง .และถ้าอยากได้ 'พุดมาลัย' เป็นเมียลับก็คงไม่ยาก 'ถ้าเธอมีแฟน เขาก็มีแผน ที่ให้แฟนเธอจากไป' "นิ่งเป็นจับ ขยับเป็นจูบ" "ขับขี่ปลอดภัย เครื่องดีไม่มีรวน" ทั้งสองประโยคนั้นบอกใบ้ถึงอะไร ถ้าอยากรู้คำตอบชวนไปอ่านอุ่นเครื่องในเว็บไซต์นี้

เดวิดค้อมตัวคร่อมร่างของเธอเอาไว้แล้วสัมผัสได้ถึงความกลัวของหญิงสาว เดือนนาราสะอื้นไห้ไม่หยุด ดวงหน้าขาวใสตกใจสุดขีดเมื่อถูกเขาเลิกกระโปรงขึ้นไปกองอยู่เหนือเอว จากนั้นดึงแพนตี้สีฟ้าอ่อนลงมาจนถึงปลายหัวเข่าที่ตั้งฉากกับพื้น เสียงหวานหวีดร้องสุดเสียงด้วยความตระหนก ปะปนความกระดากอาย “ปล่อยนะ ทำบ้าอะไร” เดือนนารายิ่งดิ้นแรงเพียงแต่ว่าเดวิดไม่คิดจะฟาดก้นขาวเนียนให้เกิดรอยแดงเป็นปื้นนั้นอีกแล้ว ดวงตาคู่คมมองรอยแดงที่เขาหมั่นไส้แล้วแกล้งหยิกสั่งสอน ไม่คิดเลยว่ามือจะหนักถึงเพียงนี้ ทำก้นงามๆ เนียนกริบของเมียเป็นรอย เดวิดถอนหายใจแล้วจ้องมองสะโพกสวยได้รูป “เจ็บมากสินะ ที่ฉันหยิกเมื่อเช้า ไม่คิดว่าจะเป็นรอยแดงขนาดนี้” แขนกำยำเลื่อนมือไปข้างขวาของเตียงแล้วเอื้อมหยิบหลอดยาสีขาวหลอดเท่านิ้วก้อยที่วางอยู่บนโต๊ะสีเข้าชุดกับเตียง เขามียาเหล่านี้ติดไว้เสมอ เพราะการฝึกม้าบางครั้งเกิดอุบัติเหตุให้ฟกช้ำ นิ้วชี้แข็งแกร่งปาดยาออกจากหลอด แล้วป้ายเนื้อยาสีขาวขุ่นไปบริเวณที่เขาเห็นว่าเป็นรอย ความเย็นวาบๆ ถูกทาลงบนสะโพกขาวเนียน “อุ๊ย! ทำอะไรของคุณ” เดือนนารายิ่งดิ้น แต่ถูกเขาจับล็อกเอาไว้ “ยานี้ดี ทาไม่กี่วันเธอก็จะหาย ฉันขอโทษนะที่หนักมือไปหน่อย” เดือนนาราไม่รู้ว่าเธอควรเสียใจหรือดีใจ เมื่อครู่เธอคิดว่าเขาจับเธอนอนคว่ำเพราะอยากจะควบขี่เธอเหมือนม้าลูซี่แสนพยศตัวนั้น แต่กลับกลายเป็นว่าเขาทายาแก้ฟกช้ำให้เธอ เดือนนาราเคยทายาบนก้นดิโน่ เธอไม่รู้สึกรังเกียจเห็นก้นอ้วนๆ ของหลานแล้วช่างหน้าตี น่ากัด แต่เวลานี้ต้องกลายเป็นคนถูกทายา งานนี้ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เดวิดทายาบางๆ ตามจุดที่เกิดรอยแดง แต่ก็ถือโอกาสลูบคลำความขาวเนียนนั้นไปด้วย อดโกรธตัวเองไม่ได้ ทำไมต้องรับปากว่าจะไม่แตะต้องเธออีกถ้าหากเดือนนาราไม่เต็มใจ แต่เธอจะรู้ไหม บัดนี้ตรงกลางระหว่างหน้าขาทั้งสองข้างมันแข็งขึงพร้อมเต็มที่มากขนาดไหน ก่อนที่เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาต้องทำอะไรสักอย่าง “มองอะไรนักหนา พอได้แล้ว” ดวงตาคมต้องทนมองเรือนร่างเย้ายวนที่กำลังดิ้นหนีมือเขา สะโพกสวยกลมดิกได้รูปไร้สิ่งปกปิดกำลังเคลื่อนส่ายไป ส่ายมา อยู่ตรงหน้า มือแกร่งทายาเสร็จจึงดึงขอบแพนตี้กลับไปที่เดิม และดึงชายกระโปรงของเดือนนาราลงกลับที่เดิม เดือนนาราจึงได้โอกาสสะบัดหลุดจากพันธนาการที่แสนอับอายแล้วลุกหนีไปยืนตัวลีบอยู่ข้างเตียง ใบหน้าสวยจัดมองเขาตาขวาง เดวิดมองคนสวยที่จ้องเขาราวกับโกรธขึ้งมาแต่ชาติก่อน “คุณมัน...คนโรคจิต” เดวิดชี้นิ้วไปที่ประตูทางออก แล้วกล่าวเสียงเฉียบ “ฉันทายาที่ก้นให้เสร็จแล้ว จะกลับก็กลับไป แต่ถ้านับหนึ่งถึงสาม ไม่กลับ ฉันขยับเมื่อไหร่ก็ยาวนะ...” ดวงตาเจ้าเล่ห์หรี่ตามองเธอแล้วเห็นว่าเดือนนารารีบวิ่งออกไปนอกห้อง เดวิดถอนหายใจโล่งอก ทิ้งกายแกร่งนอนหงายแผ่หลาลงบนเตียงกว้าง ดวงตาคู่คมแหงนมองเพดานสูงแต่กลับกลายเป็นเห็นหน้าหวานๆ ของเดือนนารา มันทรมานแค่ไหนที่มีโอกาสลูบคลำ แต่อดขย้ำ “บ้าจริง ทำไมฉันต้องเป็นคนดีขึ้นมาตอนนี้ด้วยวะ” มือแกร่งเลื่อนต่ำสอดลงไปใต้กางเกงยีนส์แล้วกดบังคับไม่ให้เจ้าสิ่งนั้นที่กำลังเหยียดกายขยายขึ้นมา ถ้าเขาออกจากห้องไปตอนนี้ ใครเห็นเข้าคงจะ...

หลินหลิน เด็กหญิงกำพร้าถูกนำมาวางทิ้งไว้หน้าบ้าน อาม่าเฉินเมตตาเลี้ยงดูนางและคอยเป็นแรงบันดาลใจ เมื่อโตขึ้นนางจึงยึดอาชีพเขียนบทละครตามความใฝ่ฝัน ชีวิตของหลินหลินต้องพลิกผันเมื่อซุปตาร์คนดังปฏิเสธบทที่นางเขียนขึ้น และส่งนางย้อนกลับไปในยุคต้าชิง เพื่อแก้ไขทั้งบทละครและเรื่องราวบางอย่าง ที่นั่นหลินหลิน ได้พบกับบุรุษรูปงามที่มีความผูกพันกันมาตั้งแต่อดีตชาติ ท่านอ๋องเก้า ฉินจิ้นเหอ โอ้สวรรค์ ไยต้องแกล้งกัน ส่งนางลงมายืนงงๆ ในดงคนหื่นเช่นเขา! “หม่อมฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้วเพคะ อยู่ที่บ้านเกิดต้องนั่งเขียนบทกว่าจะได้เงินแต่ละครั้งเมื่อยจะตาย มารับจ้างเป็นฮองเฮาของฝ่าบาทดีกว่า รายได้คงดีกว่ามาก” “กล้าล้อเล่นกับข้าเหรอ ข้าเป็นฮ่องเต้ ไม่ใช่เพื่อนเล่นเจ้า มองข้าแบบนี้หรืออยาก...” “อยากเพคะ มาครั้งนี้ หม่อมฉันมีแผนการ” “เจ้ามันร้ายนัก คิดจะมาเขย่าบัลลังก์ข้าหรืออย่างไร” “ไม่ใช่เช่นนั้นเพคะ ฝ่าบาทเป็นฮ่องเต้ที่ดี นำพาแผ่นดินสู่ความเจริญ หม่อมฉันจะทำแบบนั้นทำไม” “แล้วเจ้ามีแผนการอะไร จงบอกข้ามา” เสียงหวานสดใสมีเสน่ห์ชวนให้ลุ่มหลงก้มลงกระซิบเบาๆ ฉินจิ้นเหอมุ่นคิ้วพักเดียวก็หน้าแดงไปหมด “จริงหรือ เจ้าจะกลับมาเขย่าแท่นบรรทมของข้า” “เพคะ” นางออดอ้อนเสียงหวาน กล่าวจบแล้วซบลงบนแผ่นอกกำยำที่อบอุ่นจนนางไม่รู้สึกว่าตัวเองขาดแคลนความรักแม้แต่น้อย “ถ้าเช่นนั้น ข้าขอดูฝีมือของเจ้าหน่อยว่าเจ้ามีฝีมือแค่ไหนกัน ขาเตียงของข้าแข็งแรงยิ่งนัก สงสัยเจ้าต้องเหน็ดเหนื่อยมากทีเดียว”

“เยี่ยมมาก อกเล็กแต่หลายอย่างในตัวเธอใหญ่ดี คนแบบนี้ฉันชอบ” เขาชมจริงหรือทำไมสายตาเขาไม่หยุดที่น่าแต่มันเริ่มมองไปที่... แต่ยลรดารีบร้องบอกต่อท้าย “อ่อ แต่ฉันไม่นอนเปลือยกับคุณนะคะ ฉันไม่เคย” เควินพยักหน้ารับคำ พร้อมกับเขยิบไปนั่งลงข้างๆ ร่างเล็กที่พยายามวางท่าสบายๆ เขาก้มไปกระซิบข้างหูเล็กขาวสะอาด ‘ไม่เป็นไรเธอนอนใส่เสื้อผ้าได้ ฉันจะถอดให้ภายหลัง’ “เยลลี่...” ยลรดาขนลุกไปทั้งตัวปลายจมูกเขาอยู่ชิดริมหูจนได้กลิ่นน้ำหอมปนกับกลิ่นบรั่นดีจากลมหายใจของเขา “เธอไม่เปลือยก็ไม่เป็นไร เพราะว่าบางครั้งฉันก็ชอบจินตนาการเอง” เขาตอบเธอกลางๆหมีตัวน้อยจะได้ไม่ตกใจมาก ยลรดาอ้าปากค้างก่อนจะละล่ำละลักพูดออกมาได้ “โรคจิต” “โรคนอนหลับยากต่างหาก” เควินขำก่อนจะแกล้งหาว “แต่ตอนนี้ฉันง่วงแล้ว นอนกันเถอะ ฉันอยากจะหลับสักตื่น เธอช่วยฉันนะ” พูดจบร่างสูงกำยำก็ลุกขึ้น เควินสลัดกางเกงที่สวมอยู่ออกไปจนเหลือแต่กางเกงชั้นใน ยลรดาเห็นแล้วหน้าแดงก่ำ รีบหลับตาเบือนหน้าหนี พอรู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกว่าเตียงข้างหลังยวบลงไป เป็นเควินที่เข้ามาช้อนอุ้มเธอจากข้างหลัง “อุ๊ย”

‘นัทมน’ ไม่รู้ตัวสักนิด ว่างานเงินดี กินดี อยู่สบาย ที่เธอตัดสินใจตอบรับ แท้ที่จริงก็คือแผนการหา ‘คนเลี้ยงลูก’ และ ‘เลี้ยงพ่อ’ ไปพร้อมๆ กัน ของผู้ชายจิตทราม ที่พยายามทำมิดีมิร้ายเธอเมื่อหลายปีก่อน แต่กว่าจะรู้ว่านั่นคือกับดัก... ตัวเธอก็ตกอยู่ในสภาพนักโทษสาวกิตติมศักดิ์ ถูกขังอยู่ในคฤหาสน์อันหรูหราซึ่งรายล้อมด้วยทะเลทรายที่ไร้ทางหนีเสียแล้ว ‘คามิน เอบาฮิม’ ชีคหนุ่มสุดเซ็กซี่แห่งบาห์เรน... ยังจำได้ไม่เคยลืมว่าผู้หญิงขี้โวยวายคนนั้น เคยทำให้เขาหัวปั่นมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เหตุผลสำคัญที่เขาต้องจำเพาะเจาะจงเอาตัวเธอมาเป็นพี่เลี้ยงให้ได้ ไม่ใช่เพียงเพราะเขาต้องการเอาชนะ หากทว่า หญิงสาวคือพี่เลี้ยงในสเปกที่ลูกชายตัวแสบรีเควสต์เอาไว้ต่างหาก ไหนๆ ก็ลงทุนลงแรงล่อหลอกกันถึงขนาดนี้แล้ว ให้เป็นพี่เลี้ยงอย่างเดียวท่าจะไม่คุ้ม... ก็เอาเป็นเมียด้วยเลยก็แล้วกัน... “ไอ้คนบ้า” เจ้าของมือเรียวบางตวัดมือฟาดใบหน้าเขาจนเต็มแรง “คุณเป็นนายจ้างฉันก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำอะไรกับร่างกายฉันก็ได้” “ก็แค่ขอค่าแรงที่ผมช่วยคุณเอาไว้จากพวกหมาป่า” “บุญคุณก็ส่วนบุญคุณ แต่คุณทำไม่ดี ดูถูกฉันก่อน ที่ฉันตบคุณก็สาสมดีแล้ว” “ผมไม่ได้ดูถูกคุณนะนัทมน” “ถ้าไม่ได้ดูถูก คุณดึงฉันไปจูบทำไมไม่ทราบ” “ผมก็แค่อยากจูบ” นิ้วโป้งและนิ้วชี้ไล้ไปที่ริมฝีปากอิ่มของนัทมน “อยากจูบตรงนี้ ตรงนี้ และก็ตรงนี้” เขาเคลื่อนมือผ่านลำคอระหงลงไปที่ไหล่ลาด “และอยากจูบไปทุกที่”"

‘สิตาล’ คือคนสวยที่ชีวิตช่วงนี้กำลังดวงซวย พี่ชายเสียชีวิตอย่างมีเงื่อนงำ ทิ้งหนี้สินไว้เป็นภาระ ไหนจะมาเจอเจ้านายที่จ้องจะขายเธอราวกับสินค้า แต่ปัญหาที่เรียงหน้าเข้ามาพร้อมทุกด้าน กลับได้ผู้ชายคนหนึ่งเข้ามากู้วิกฤติชีวิตให้... ‘นายหัวราเมศง มีแววว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับพี่ชายเธอไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง สิตาลจึงวางแผนติดตามเขาไปอยู่ที่เกาะมุกตะวันด้วยการโมเมว่าได้เสียเป็นเมียผัวกับเขา แต่สืบไปสืบมาเธอดันลืมคิดไปว่า เขาเองก็หล่อไม่ใช่น้อย เจ้าเล่ห์ไม่หยอก บอกตรงๆ เลยว่า เธอพลาดเอง ที่เดินไปติดกับดักรักของเขาเข้าอย่างจัง! สิตาลเดินไปหยิบชุดว่ายน้ำที่เขาเตรียมไว้ให้ขึ้นมาดู ดวงตาคู่หวานเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าชุดว่ายน้ำสีเหลืองสดมันเซ็กซี่ โชว์แผ่นหลังเต็มๆ “นี่ชุดว่ายน้ำเหรอ ใครจะกล้าใส่” “งั้นคุณไม่ต้องใส่อะไรก็ได้ ผมไม่ได้ถือ” “คนบ้า โรคจิต!” เธอกัดปากแน่นด้วยความโมโหปนหมั่นไส้คนที่เตรียมแผนการมาอย่างดี ไม่งั้นคงไม่เตรียมชุดว่ายน้ำให้เธอหรอกพลันเห็นโทรศัพท์เขาวางอยู่ หญิงสาวปรายตามองเขาแวบหนึ่งแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมา โชคดีที่เขาไม่ได้ใส่รหัสไว้ เพราะคงมั่นใจว่าไม่มีใครกล้ายุ่ง หญิงสาวยิ้มมุมปากอยากเอาคืนคนเหลี่ยมจัด เลยยืนเอาตัวบังไว้แล้วรีบกดเปิดไลน์อย่างรวดเร็ว เธอไล่หาชื่อของปาหนัน แล้วยิ้มกว้าง มือเรียวรีบพิมพ์ไลน์ลงไป หลังพิมพ์เสร็จกำลังจะลบข้อความทิ้ง “นี่คุณทำอะไรอยู่น่ะ ผมรอนานแล้วนะ” สิตาลสะดุ้งเมื่อคนของเขาเอาเครื่องดื่มมาวางทำให้เธอต้องรีบวางโทรศัพท์ของราเมศกลับที่เดิม ราเมศยังส่งเสียงเรียกอีก “ผมใจร้อนไม่ชอบคอยอะไรนานๆ หรือว่าคุณไม่อยากเซ็นสัญญากับผมแล้ว เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน” “เปล่าค่ะ ฉันจะไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ คุณราเมศ” ริมฝีปากบิดพร้อมกับนัยน์ตาวาบขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์

“ปล่อยฉัน ปล่อย” “ไม่ ปล่อย จนกว่าคุณจะหอมแก้มเป็นการขอโทษที่พูดจาไม่น่ารักกับผมก่อน” “ปล่อยฉันออกไปนะนายตฤณ คุณแม่กับพี่ชายและพี่สะใภ้กำลังรอเราที่โต๊ะอาหาร” “ใช่แล้วครับ ทุกคนกำลังรอเรา และถ้าไม่อยากให้เขารอนานจนตามมาดู คุณคงรู้ว่าควรจะทำยังไง เพราะถ้าทำช้า เสียงโอ้กอ้ากที่คุณพยายามแสดงเมื่อครู่ มันอาจจะเปลี่ยนเป็นเสียงครางซี้ด...ซ้าด จนพวกเขาประหลาดใจก็ได้” ไอรดานิ่งเฉย จึงถูกเขาใช้แขนกำยำตวัดรัดเข้าไปปะทะกับร่างแกร่งแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ “ชักช้าต้องจ่ายค่าปรับ” “ไอ้บ้า ไอ้เลว ปล่อย...” “จะให้ผมปล่อยในนี้จริงๆ เหรอครับ ในห้องน้ำก็ตื่นเต้นดี ก็ได้ ทำรีบๆ เร่งๆ แบบนี้น่าตื่นเต้นดี ถ้าคุณหมอร้องขอ ผมก็ยินดีจัดให้” มือหนาล้วงเข้าไปใต้เดรสลายดอกไม้ตัวโคร่ง แล้วสอดนิ้วเข้าไปใต้แพนตี้สีหวาน เขาไม่ได้ดึงมันออกจากร่างบาง เพียงแค่รูดลงมาทิ้งค้างไว้ที่หัวเข่า มือทั้งสองจับที่ชายเดรสตัวสวยแล้วเลิกขึ้นมากองเหนือเอว ไอรดาอับอายอยากจะกรีดร้องให้สุดเสียง แต่ทุกคนจะวิ่งมาที่นี่ หญิงสาวสะกดเสียง ทำได้แค่ผลักร่างหนาออกห่างแต่สรีระที่เสียเปรียบทำให้ร่างสูงใหญ่ของตฤณไม่ขยับสักนิด ตรงกันข้าม เขากลับพานิ้วชี้แกร่งเคลื่อนไปกรีดนิ้วลงไปในความฉ่ำหวาน

#เกิดมาไม่เคยท้อง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีลูกไม่ได้ ? ถังแตกแล้วไง พรพระพราย ท้อเสียที่ไหน เธอยอมปากกัดตีนถีบ ทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ต้องแต่งงานล้างหนี้ให้ครอบครัว งานพี่เลี้ยงเด็กแฝด...โอ๊ย สบายมาก ยิ่งเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี เงินก็ดี สวัสดิการก็งาม พรพระพายหวังได้ค่าตอบแทนเป็นกอบเป็นกำกลับเมืองไทยอย่างสบายใจ ถ้า แบรดลีย์ อาเชอร์ นายจ้างของเธอไม่มาแอบอ้างว่า เธอนั่นแหละคือแม่ที่แท้จริงของเด็กชายฝาแฝด เอาหัวเป็นประกันได้เลยว่า เธอไม่เคยความจำเสื่อมจนจำไม่ได้ว่าเคยเป็นเมียมหาเศรษฐีอย่างแน่นอน แต่เดี๋ยวนะ! หรือว่าการบริจาคไข่เมื่อหลายปีก่อนจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้! "ยิ้มอะไร" ดวงตาคู่หวานจ้องเขม็งขณะรอฟังคำตอบ "ไม่บอก ความลับสวรรค์" พรพระพายทำปากขมุบขมิบ ก่อนจะฉุกคิดอะไรออกเสียงเด็กที่เธอได้ยินในร้าน "คุณคงตามฉันมาตั้งแต่ร้านไอศกรีมสินะ เสียงเด็กในร้านคงเป็นพวกลูกๆ คุณเขามาด้วยใช่ไหม" "ใช่ จอร์แดนกับจัสตินมาด้วย พวกเขาอยากเจอแม่ เลยพามาตามหาแม่" น้ำเสียงของแบรดลีย์กระตือรือร้นขึ้นทันที แล้วจิ้มนิ้วชี้ไปที่อก "คุณมาตามหาเมียเหรอ" เขาพยักหน้า "เจอหรือยังล่ะ" ใบหน้าคล้าคมหล่อเหลามากด้วยเสน่ห์พยักหงึกๆ "เจอแล้ว นั่งมองหน้ากันอยู่นี่ไง" พรพระพายจิ้มนิ้วชี้เข้าหาตัว "ฉันเหรอ!" แบรดลีย์พยักหน้าหงึกๆ แทนคำตอบ พรพระพายส่ายหน้าหวือ รู้สึกอ่อนอกอ่อนใจ "ถามจริงๆ เถอะ เมื่อไรคุณจะเลิกยัดเยียดลูกๆ ของคุณมาเป็นลูกฉันสักที ระบบการคำนวณของสมองผิดพลาดหรือไงคะ ฉันไม่เคยท้อง ลูกจะออกมาทางไหนล่ะ" "ไม่เคยท้อง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีลูกไม่ได้นี่" พรพระพายตกตะลึงระคนประหลาดใจ เรื่องนี้ชักแปลกๆเมื่อหันกลับไปเจอแววตาแฝงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดูมั่นใจของเขา มันทำให้เธอหวนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "หรือว่า" เสียงหวานพึมพำเบาๆ "ไม่นะ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้"

เรนิตา ซุปตาร์ สาวชีวิตตกอับ ที่ถูกแฟนหนุ่มนอกใจ และมีเรื่องขัดขากับคนในวงการ ข่าวคาวของเธอทำให้ผู้จัดการดารา ส่งไปเก็บตัวกลบข่าวที่ ไร่น่านฟ้า ที่นั่นเธอได้พบกับ ‘พ่อเลี้ยงภาค’ เรนิตา คิดว่าเขาเกลียดเธอเหมือนที่เขาแสดงออก แต่กลายเป็นว่ามีความลับซ่อนอยู่ เพราะพีคและพลิก ที่แท้เขาไม่ใช่ชาวไร่ส้มธรรมดา แต่พ่อเลี้ยงภาคคือลูกชายคนเดียวของเจ้าของสถานี ครั้งหนึ่งเขาเคยไปเตะตาเด็กสาวกำพร้าคนหนึ่งเข้า และให้ผู้จัดเอาเธอมาปั้นจนโด่งดังจนเป็นดาว เขาแค่มองเธอห่างๆ เพราะเธอมีคนรักแล้ว จนวันนี้วันที่เขาจะมาทวงสิทธิ์…ตอนนั้นเขาคิดจะใช้คอนเนคชันที่มีอยู่ปั้นดินให้เป็นดาว ตอนนี้เขาคิดจะปั้นน้ำเป็นตัวใส่ท้องเธอ.... “ลุกได้แล้วค่ะ ฉันหนัก” เรนิตาพูดขึ้นพร้อมกับค่อยๆ ดันร่างของชายหนุ่มเบาๆ “ทีเมื่อกี้ไม่เห็นบ่นหนักเลย” ภาสกรพูดพร้อมกับจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ จนเธอต้องทุบเขาเพื่อสั่งสอนไปหนึ่งครั้ง “นี่แน่ะ ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนั้นเลยนะคะ คุณปล่อยข้างในอีกแล้วนะ” เรนิตาพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่ที่เธอกับเขาร่วมรักกันมา ชายหนุ่มไม่เคยป้องกันและมักจะปลดปล่อยน้ำรักของตนเองใส่เธอทุกครั้ง “ใช่ เพราะผมจงใจไง” ภาสกรพูดขึ้นพร้อมกับค่อยๆ ถอนแก่นกายของตนเองออกจากกายสาว ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดด้วยความรักใคร่ “ทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ ถ้าฉันท้องขึ้นมาจะทำยังไง” เรนิตาพูดขึ้นพร้อมกับตีหน้าอกของชายหนุ่มอย่างแรง “ท้องก็ดีสิ ผมอยากมีลูก

หลังจากที่ ‘พลอยวารินทร์’ ใช้ชีวิตอย่างคนอับโชคมานานหลายปี จู่ๆ ก็ดูเหมือนว่าโชคจะหล่นทับหญิงสาวเข้าให้เต็มเปา เมื่อเธอได้รับคำสั่งให้ไปดูงานที่อเมริกา เพื่อจะนำประสบการณ์กลับมา รับตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่หมายปองอยู่ แต่สิ่งที่เธอไม่มีวันรู้ก็คือ นั่นไม่ใช่โชค... หากเป็นกับดักอันชั่วร้ายของเขา ‘เฮย์เดน แบรดฟอร์ด’ ผู้ชายที่ตั้งใจจะแย่งชิง ‘สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต’ ไปจากเธอต่างหาก ห้าปีก่อน... เฮย์เดนอาจไม่เคยระแคะระคายเลยว่า นักธุรกิจระดับโลกอย่างเขา จะเปลี่ยนสถานภาพไปเป็น ‘ของรางวัล’ ในเกมเดิมพันของผู้หญิงแปลกหน้ากลุ่มหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว แต่ทันทีที่รู้ว่า ‘หญิงสาวผู้โชคดี’ ในคืนนั้น... ยังได้ ‘รางวัลแจ็กพอต’ แถมไปด้วย โดยที่เขาไม่เต็มใจ ถึงจะถูกมองว่าหน้าด้านอย่างไร เขาก็จะต้องทวงคืนมาให้ได้ ก็เรื่องอะไรจะปล่อยให้สายเลือดตัวเองไปตกระกำลำบากอยู่อย่างนั้น และที่แน่ๆ... ถ้าจำเป็นต้องรับไว้ทั้งลูกทั้งแม่ เขาก็จะเอา! “ได้สิ ผมให้ก็ได้ แต่ผมขายเป็นแพ็ก ถ้าคุณเอาลูกผมไปก็ต้องรับผมไปด้วย ขายเป็นแพ็กเกจ ไม่แยกขาย สนใจไหม ถ้าอยากได้ลูกต้องมีพ่อของลูกติดไปด้วย” “คนบ้า” พลอยวารินทร์แหว “ฉันจริงจังอยู่นะ ฉันไม่สนแพ็กเกจบ้าบอของคุณที่ยัดเยียดตัวเองมาให้หรอก” “ของดีนะคุณ ถ้าผมเป็นสินค้าก็เป็นระดับลักซ์ชัวรี่” “แต่ฉันไม่ได้นิยมของแถม ไม่ว่าจะถูกจะแพง จะลักซ์ชัวรี่หรือแจกฟรี ถ้าไม่อยากได้ก็คือไม่อยากได้ ใส่พานมาถวายฉันก็ไม่เอา”

โคล์ อิเมอร์สัน ผู้ชายที่มีสมองอันปราดเปรื่องเรื่องการบริหารธุรกิจ ทั้งยังมีฝีแปรงที่เยี่ยมยอดไม่แพ้จิตรกรชื่อดัง เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ทุกด้าน ชีวิตเสพสุขอยู่บนกองเงินมหาศาล แต่ที่เขาขาดไปคือ "ความสุข" การเข้ามาเทคโอเวอร์โรงพยาบาลเอกชนในไทย บังเอิญถูกหนูน้อยวิ่งชนโครมใหญ่ใบหน้าของแม่หนูตัวน้อยเหมือนเขาอย่างกับส่องกระจกเงา จนโคล์ต้องถามถึงพ่อของเธอ "พ่อของหนู่ข้าวติดคอตายไปแล้ว" ยิ่งมือน้อยๆ ที่ชี้ตรงไปบอกว่า อนันตา ผู้หญิงที่เคยมีซัมติงกับเขาคือแม่ของเธอ เขาจึงเพิ่งรู้ตัวว่า "โครตพลาด" "แม่ตาโกรธแด๊ดเพราะแม่ตาเข้าใจผิด แม่ตาโมโหเพราะคิดว่าแด๊ดข้าวติดคอตาย แล้วทิ้งให้ลูกเมียลำบาก แต่แด๊ดเขายังไม่ตายแล้วกลับมาหาเราแล้ว แด๊ดบอกพวกเราหมดแล้วค่ะ" อนันตายังไม่เข้าใจที่อิ่มอุ่นพูด ได้แต่มองหน้าตัวต้นเหตุ เขาคงไปพูดอะไรใส่หัวลูก โคล์ที่เมื่อเห็นดวงตาใสแจ๋วและคำพูดใสซื่อของลูกสาวก็ยิ้มออกมา "ถูกต้อง อิ่มอุ่นเก่งมาก เข้าใจอะไรง่ายๆ ไม่เหมือนแม่เลย แม่ดื้อ อิ่มอุ่นบอกให้แม่อย่าดื้อกับแด๊ดสิครับ เด็กดื้อน่ารัก ผู้ใหญ่ดื้อน่าตี" "นะคะ แม่ตา อย่าดื้อกับแด๊ดเลย แด๊ดบอกว่าแด๊ดหายไปหลายปีเพราะไปหาเงิน แด๊ดไม่ยอมข้าวติดคอตายง่ายๆ หรอกเพราะห่วงลูกๆ อยากให้ลูกมีพ่อ ไม่ต้องเป็นเด็กกำพร้า แม่ตาไม่ดีใจหรือคะที่แด๊ดกลับมา" "เอ่อ..." อนันตาจุกไปหมด โคล์แทรกขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "แม่ตาดีใจอยู่แล้วลูก จริงไหมอนันตานี่ถ้าไม่ติดว่าลูกยืนดู แม่ตาเขาคงวิ่งมากอดแล้วหอมแด๊ดฟอดใหญ่แล้ว" "ไม่จริง" อนันตาตะโกนในใจกับคนตีมึน แต่ต่อหน้าลูกเธอไม่กล้าส่งเสียงตะคอกออกมา "เอ่อ จะวิ่งไปกอดไปหอมทำไม แม่ตาดีใจจนพูดอะไรไม่ออกต่างหาก" "เรายังไม่คุยเรื่องระหว่างเราตอนนี้ก็ได้ ฉันเห็นแก่ยายอิ่ม" ยังไงซะการทะเลาะกันต่อหน้าลูกมันไม่ใช่ผลดีกับลูก โคล์ไหวไหล่แล้วเลิกคิ้วสูง "ดีมาก พักรบ เผื่อจะพบรัก" "บ้า!" "จูบกับคุณ ให้ฉันกลั้นใจตายดีกว่า" คิดถึงเรื่องเก่าทีไรพานอารมณ์เดือดทุกที "ยอมรับแล้วเหรอว่าตอนนั้นกินหญ้า ตอนนี้จะบอกว่าอยากกินข้าวมันก็สายไปแล้วละ" "โอ๊ย! เมียโหด" โคล์ยกมือกุมโหนกแก้ม รู้สึกปวดชาๆ ก็รู้ว่าเธอโกรธแต่ทำไมต้องโหดขนาดนี้ด้วย คนหล่อดวงตาลุกวาว อนันตาเดี๋ยวนี้ชักร้ายกาจ ชกเสร็จเหมือนรู้ตัวว่าผิดก็รีบถอยหนี ปล่อยให้เขาส่งเสียงโอดครวญ เพราะหมัดอนันตาถึงจะเล็ก แต่หนักและแม่นเป็นบ้า "เก่งจริงอย่าเดินหนีสิ...เผลอหน่อยเดียวสอยฉันเกือบร่วง ฝากไว้ก่อนเถอะ เธอชกฉันข้างบน เดี๋ยวฉันจะเอาคืนบ้าง แต่เป้าหมายของฉันคือชกช่วงล่าง ใต้เข็มขัด ฉันจะชกไม่หยุด เอาให้เข่าทรุดกันไปบ้าง คอยดูฉันบ้างเถอะ! โคล์ไม่รอช้า ใช้ความเป็นเจ้าของบ้านที่มีกุญแจสำรองพาตัวเองเข้าไปในนั้น สักพักหนึ่งก็มีเสียงแข็งของผู้หญิงเล็ดลอดดังออกมา "ออกไปนะ ไอ้คนบ้า ไอ้คนผีทะเล ตามเข้ามาทำไม" "ตามมาปรับความเข้าใจกับเมีย"

‘ฌอน ฮาร์ดี’ เจ้าพ่อวงการเบียร์โลก ต้องเสียเวลาอยู่หลายปี กว่าจะได้เจอ ‘แก้วมุกดา’ ผู้หญิงที่หัวใจของเขามอบรักแท้ให้เธอเพียงผู้เดียว การมาเมืองไทยครั้งนี้นอกจากฌอนจะมาทวงสิทธ์ความเป็นสามี เขายังมากอบกู้สิทธิ์ความเป็นพ่อของ ‘เดซี่’ ลูกครึ่งปลอม ตัวน้อย แก้วมุกดาไม่เคยคิดว่าคิดว่าการพลาดพลั้งในอดีตจนเธอตั้งครรภ์อย่างปริศนา และยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อหนีไปตั้งหลัก กลับกลายเป็นความเข้าใจผิดครั้งสำคัญ เพราะฌอน ฮาร์ดี ต้องการให้เธอและลูกกลับมาเป็นแฟมมาลีของเขาตลอดไป เด็กหญิงแก้มน่าหยิกกวาดดวงตากลมโตใสแจ๋วมองไปทั่วๆ รถ แล้วห่อปาก “อุ๊ย! หม่ามี้ขา ซื้อรถใหม่ให้เดซี่เหรอคะ” เธอไม่เคยนั่งรถคันนี้มาก่อน มันทั้งดูหรูหรา น่านั่ง อีกทั้งแอร์ยังเย็นเจี๊ยบ แล้วฉีกยิ้มไร้เดียงสาออกมา เดซี่ยิ้มไม่หุบก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองหม่ามี้ ในขณะที่ฌอนทำหน้าที่ขับรถ คนเป็นแม่ตกใจ “เปล่าค่ะลูก” กลัวคนข้างๆ ได้ยินแล้วคิดว่าเธอสอนลูกให้พูดแบบนี้ ‘แค่ค่าเทอมของลูก แม่ยังต้องผ่อนกับโรงเรียนเขาอยู่เลย’ เด็กหญิงที่ฉีกยิ้มหวานเจี๊ยบเมื่อครู่หน้าม่อยลงทันทีอย่างผิดหวัง “ถ้าเดซี่ชอบรถคันนี้ ฟา-เธอะยกให้เดซี่เลย แต่ต้องพูดว่าฟา-เธอะชัดๆ ตลอดไปได้ไหมครับ” ฌอนรีบตอบรับคำลูกสาวอย่างเอาใจ พลางเอื้อมมือไปลูบศีรษะทุยๆ ที่สีของเส้นผมเข้มกว่าเขาหนึ่งเฉด เด็กหญิงปรบมือดีใจ โดยไม่รู้ว่ารถคันนี้แพงกว่าบ้านที่เธออยู่กับแม่และยายถึงสิบเท่า เรื่องของฟรี เดซี่ไม่ยอมพลาด แล้วพยายามพูดให้ชัดอย่างสุดความสามารถ โชคดีที่ก่อนขึ้นรถซ้อมมาเยอะ จนรัวเป็นนกแก้วนกขุนทอง “ฟา-เธอะ ฟา-เธอะ ฟา-เธอะ” ฌอนหัวเราะชอบใจ “ลูกสาวใครเก่งจริงๆ”

อุบัติเหตุทางกายในคืนหนึ่งระหว่าง ‘ไรอัน คาเตอร์’ เจ้าพ่อแห่งสายการบิน ‘ลักซูรีแอร์ไลน์’ ผู้ได้รับฉายาว่านักธุรกิจสมองเพชร และ‘กุลนิดา พาโชค’ หญิงสาวชาวไทยที่เขาสนใจตั้งแต่แรกเห็น แต่เข้าใจผิดว่าเธอกำลังจะแต่งงานเลยไม่พาตัวไปขวางเส้นทางความรักของใคร การถูกเฉี่ยวชนทางร่างกายในคืนนั้นโดยที่กุลนิดาไม่คิดแจ้งเคลมประกันก่อให้เกิดสายเลือดคาเตอร์คนใหม่ ‘น้ำอิง’ เมื่อรู้ว่ากุลนิดามีลูกสาวของเขาติดท้องไป ไรอันทำทุกวิถีทางเพื่อจะจับสองแม่ลูกเอามาลงโทษด้วยการกอด แล้วปลอบใจด้วยการเปลูกและเมียอย่างไม่อั้น เมื่อเขาตามเจอ เธอจะปฏิเสธว่าน้ำอิงไม่ใช่ลูกเขาก็ไม่ได้ ในเมื่อพ่อกับลูกหน้าตาเหมือนกันเสียขนาดนั้น กุลนิดายังคิดว่าฟังผิด “คุณพูดว่ายังไงนะคะ!” “ผมว่าผมพูดชัดแล้วนะ ผมจะมาช่วยคุณเลี้ยงลูกที่บ้านหลังนี้” กุลนิดาเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง “คุณไรอัน คุณจะมาอยู่กับเราได้ยังไง บ้านนี้หลังเล็กนิดเดียว” “เตียงนอนที่นี่ความยาวถึงสองเมตรไหมครับ” “ถึงสิคะ ก็เป็นขนาดความยาวของเตียงทั่วไป” เขายืดกายแล้วส่งรอยยิ้มอบอุ่นปนเจ้าเล่ห์ “ถ้างั้นไม่มีปัญหาครับ ผมนอนได้สบาย ผมสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร” กุลนิดาจ้องหน้าคนหล่อเขม็ง แต่คนหล่อกลับส่งยิ้มระรื่นมาให้ “บ้านนี้มีเตียงใหญ่แค่เตียงเดียวค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ งั้นผมนอนเตียงเดียวกับคุณก็ได้” ดวงหน้าสวยซีดเผือดสลับแดงคล้ำ เหมือนถูกเขาไล่ต้อนมัดมือชกยังไงไม่รู้ “แต่ฉันถือ” หญิงสาวรีบแย้งเสียงดัง “ฉันไม่ได้หมายความว่ากลัวคุณจะลำบาก ขอพูดตรงๆ เลยนะคะ คุณจะมาอยู่ในบ้านฉันในฐานะอะไร?” ไรอันตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความ “ในฐานะพ่อของลูกไงครับ ส่วนสถานะอื่นผมรอได้จนกว่าคุณจะยกระดับผมขึ้นเป็นสามีเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น” “อะไรนะ พ่อของลูก? สามี?” กุลนิดาบอกตัวเองว่าเธอสับสนไปหมดแล้ว นี่เขากำลังก่อกวนเธออยู่ใช่ไหม

โปรโมชั่นทัวร์ราคาทู้กถูก ถูกที่สุดในชาตินี้ ถูกกว่านี้คงต้องรอชาติหน้า ถูกจนขยายม่านตาของ มุกระวี จนกดซื้อทัวร์โปรไฟไหม้ไปเหยียบดินแดนทะเลทราย หวังจะได้ดื่มด่ำอารยธรรม และพักผ่อนหย่อนใจแต่สวรรค์คงลงโทษที่เห็นแก่ของถูก หลงเชื่อสโลแกนแหกตาที่บอกว่า ถูกจริง ไม่ทิ้ง ไม่เท เธอจึงมาเจอกับโจรทะเลทรายตัวเป็นๆ ไหนจะซวยซ้ำซวยซ้อนเข้าไปอีก เมื่อถูกโจรเอามาทิ้งไว้กลางทะเลทราย! ชีคฟาริส อัล มีดิส เก็บเธอมาจากผืนทรายร้อนระอุ ว่าที่กษัตริย์แห่งประเทศมีดีสอ้างว่ามีนโยบายให้ความคุ้มครองนักท่องเที่ยว โดยมีข้อแม้ว่าเธอจะปลอดภัยก็ต่อเมื่อหลบมาอยู่ในอ้อมอกของเขา แต่มันต้องไม่ใช่ตื่นมาแล้วเจอกับขนหน้าอกในระยะประชิดขนาดนี้! “ผู้ชายมีดิสขยันทำมาหากิน เขาว่ากันว่ามีสามีเป็นชาวมีดิสนั้นโชคดีเหมือนมีรถขนทองหล่นทับ” มุกระวีผลักดันเขาออก “ฉันเชื่อค่ะ ว่าผู้ชายมีดิสขยันทำมาหากิน เพราะพวกคุณมีเมียได้ตั้งหลายคน ไม่ขยันจะเอาอะไรเลี้ยงเมีย” ฟาริสไม่เถียงด้วย เพราะนั่นเป็นความจริง “แต่ทั้งท่านอาและน้องชายของผม รวมทั้งญาติของผมหลายคนพวกเขามีเมียเดียว แล้วยังบอกว่ามีความสุขมาก ไม่ต้องฟังเรื่องเมียตีกันให้รำคาญหู ผมเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” คำพูดของเขาพยายามสื่อบางอย่าง มุกระวีฟังแล้วอดใจสั่นไม่ได้ พยายามตั้งสติเตือนตัวเองว่านอกจากเขาจะเป็นมนุษย์โครมันยอง บางวันก็กลายเป็นมนุษย์ปากหวานได้เหมือนกัน ถ้าหลงเชื่อเขาแล้วไม่ได้เป็นแบบที่ฝัน คนที่จะถูกความปวดร้าวกระหน่ำจิตใจก็คือเธอคนเดียว เห็นมุกระวีหนีไปไหนไม่ได้ คนเจ้าเล่ห์ที่อดใจในความน่ารักไม่ไหวก็ยิ่งรุกคืบหาทางรังแกเมียเป็นกำไรเล็กน้อยสำหรับวันนี้ ดวงหน้าสวยของมุกระวีเปลี่ยนสีเป็นแดงระเรื่อ เพราะถูกมือแกร่งล้วงลึกเข้าไปวนเวียนบีบคลำอย่างไม่เกรงใจ “คนบ้า เอามือออกไปนะ” เขาทำเนียนหน้าตาเฉย แล้วช้อนตัวมุกระวีจะพามานั่งบนตัก ทว่าเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นจากกระเป๋าด้านซ้ายของเสื้อสูททำให้มุกระวีได้โอกาสกัดแขนกำยำแล้วพาตัวกลับไปนั่งที่เบาะตามเดิม “โอ๊ย” ชีคฟาริสครางเสียงหลง แล้วมองเมียรักอย่างคาดโทษ “เดี๋ยวคืนนี้ผมจะกัดคืน แต่กัดตรงไหนยังไม่บอก

ไม่รู้ว่ากฎของแรงโน้มถ่วงหรืออย่างไร โลกถึงได้เหวี่ยงให้ ธีทัศ กลับเข้ามาในชีวิต วรินทร์รัมภา อีกครั้ง ขาขอร้องให้เธอเป็นเจ้าสาวตัวแทนเพราะถูกว่าที่เจ้าสาวตัวจริงหนี งานวิวาห์อย่างกะทันหัน เธอตอบปฏิเสธในทันที แต่ก็ถูกเขาหว่านล้อม พร้อมกับทวงบุญคุณ! วรินทร์รัมภาตกกระไดพลอยโจนเป็นเจ้าสาวที่รอวันหย่า...แต่ต้องทำหน้าที่ของภรรยา แบบจัดเต็ม อยู่ไปอยู่มาเธอเริ่มอิน โดยไม่รู้ว่าสามีจอมเจ้าเล่ห์ก็มีแผนการบางอย่างอยู่เหมือนกัน

คนอย่างธาวิตไม่เคยขาดแคลนเรื่องผู้หญิง มีผู้หญิงเข้ามาให้เลือกมากมาย แต่ที่ตามตอแยเธอก็เพราะรู้ว่า หญิงสาวคือคนที่เติมเต็มช่องว่างในหัวใจได้มากที่สุด มีแต่อลินที่คอยผลักไสเขาให้ไกลห่างจากเธอและลูกๆ หรือเธออาจมีใครอยู่ในใจแล้ว "ขึ้นรถเถอะ หิวจะแย่แล้ว" สิ้นประโยคของคนเอาแต่ใจ อลินก็กำหมัดแน่น ตั้งใจจะซัดเข้าจมูกโด่งนั้นเต็มแรง แต่สายตาปลาบคมมองเห็นเสียก่อน มือหนาจึงคว้ารวบหมัดลุ่นๆ นั้นเอาไว้จนมิดอย่างทันท่วงที "แลกกันคนละหมัดไหม" ธาวิตพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด "แต่ผมชอบเล่นนอกกติกา ชอบชกใต้สะดือ" เธออยากกรีดร้อง แต่คงไม่ดีแน่ถ้ามีคนแห่มามุงดู จึงรีบรวบแรงทั้งหมดเท่าที่มีผลักเขาให้ถอยห่าง "ไอ้คนบ้า! โรคจิต"

ศศิกาญจน์ หนีลูกชายของแม่เลี้ยงที่จ้องจะงาบเธอด้วยความกระหืดกระหอบจนเกือบถูกรถชน ไม่สิ! เธอหลอกชายหนุ่มเคราะห์ร้ายเจ้าของรถว่าเธอถูกเขาชนจะได้พ้นภัย นี่คงเป็นพรหมลิขิตหรือเพราะพลังแห่งจักรวาลที่ดึงคนที่เป็น ‘เนื้อคู่’ มาเจอกันละมั้ง...เพราะนอกจาก จะได้เขาช่วยไว้จากเหตุอันตราย พ่อเลี้ยงจอมทัพ ยังเป็นเจ้าของไร่ทับตะวันที่เธอกำลังจะไปสมัครงานอีกด้วย ผู้จัดการไร่ คือตำแหน่งที่เธอเล็งไว้แต่แรก แต่ไหง...พ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์ ขี้เก๊กมาดกวน ถึงได้เอาคืนเธอด้วยการมอบตำแหน่งงานที่ไม่ได้สมัคร ถูกเขาสั่งการพร้อมเสนอเงินเดือนให้ในฐานะ ‘เมียกำมะลอ’ และงานแรกของเมียกำมะลอก็คือ การเป็นคู่ซ้อม...ซ้อมการเป็นเมียจริงๆ ที่น่าจะได้เลื่อนขั้นในอีกไม่กี่วันนี้!

ยศสรัน แฮร์ริส ผู้ชายที่เกิดมาพร้อมทุกอย่าง ชีวิตนี้เขาไม่เคยขาดอะไรเลย ยกเว้นทายาทสืบสกุล คนโลกส่วนตัวสูง เกลียดการผูกมัด แต่ถูกกดดันจากมารดาให้ต้องมีทายาทสืบสกุล ด้วยวิธีใดก็ได้ ทำไงดีอยากมีลูกแต่ไม่อยากมีเมีย? และทางออกที่ดีที่สุดของเขานั่นก็คือการขอให้ เปมนีย์ เด็กในอุปถัมภ์ ผู้หญิงที่เขาไว้ใจที่สุด ฝากไข่ จนกระทั่งเขาได้เป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวสมใจ แต่มันไม่ได้ง่ายแบบที่คิด เมื่อฝาแฝด ยี่หวา กับ หญ้าหวาน กลายเป็นแฝดคนละฝา หน้าตาไม่เหมือนกัน คนหนึ่งหน้าเหมือนพ่อ ส่วนอีกคนหน้าเหมือนใคร? ปมปัญหาหน้าไม่เหมือน ทำให้ยศสรันต้องพาแม่ของลูกเคยไล่ออกไปจากชีวิตกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง ไม่ใช่เพียงเพราะอยากให้ลูกได้มีแม่ แต่เขายังอยากมีเธออยู่ในชีวิตตลอดไป... แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เป็นเขาเองที่ถูกเมียเท เปมนีย์หันมาขอบคุณยศสรันก่อนที่จะเดินจากไป เธอเตรียมข้าวของไว้เรียบร้อยแล้ว ราวกับไม่ต้องใช้เวลาในการตัดสินใจอะไร แปลว่าเธอตั้งใจที่จะจากเขากับลูกๆ ไปแต่แรก เขาก็ได้แต่พูดในใจโดยไม่ออกเสียง ใจร้ายชะมัด ผู้หญิงอะไร ทิ้งลูก ทิ้งผัวได้ลงคอ

มาร์คัส วอล์กเกอร์ เจ้าพ่อกาสิโนตัวเอ้ หล่อ รวย ดิบเถื่อน เก่งกาจทุกอย่าง แต่ตกวิชาการรักษาความสัมพันธ์ เพียงเพราะกลัวเสียฟอร์ม ไม่กล้าเปิดปากสารภาพรักกับผู้หญิงลับๆ ที่เขาเก็บซ่อนไว้ พิมพ์ดาว ได้ล่วงรู้เบื้องหลังบางอย่างของเขาที่ไม่อาจยอมรับได้ เธอจึงเลือกที่จะหนีเขามากับลูกน้อยในครรภ์ แต่ต่อให้เธอจะขุดรูหลบเขาอยู่ในส่วนไหนของโลก มาร์คัสก็ตามหาจนเจอ! อารมณ์ขุ่นมัวของเจ้าพ่อขาโหดหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อได้เจอเด็กน้อยที่ถอดแบบเขามาทุกกระเบียดนิ้ว คนฟอร์มจัดเลยขจัดฟอร์มทิ้ง ยอมอุทิศคอให้ลูกขี่เล่น ยอมทิ้งอีโก้ที่มี เดินหน้าง้อลูกเมียอย่างเต็มสูบ “จะรีบไล่ฉันกลับไปไหน ฉันมีเรื่องจะฝากเธอบอกลูกหน่อย” “คุณจะฝากบอกอะไรใจดีคะ พรุ่งนี้เช้า ฉันจะบอกแกให้” มือหนาฉวยโอกาสทาบทับลงบนเอวบางของเมีย ดวงตาคู่คมฉายแววปรารถนาออกมาเต็มเปี่ยมจนพิมพ์ดาวสั่นไปทั้งร่าง พยายามดิ้นรนผลักไส “ถ้าจะรีบฝากบอกอะไรถึงใจดี ก็รีบพูดมาค่ะ ฉันมีงานต้องทำต่อ” มาร์คัสใช้มือข้างเดียวยึดมือบางไว้เหนือหัว แล้วก้มลงมองหน้าเมียที่ชักสีหน้าตกใจกับการกระทำของเขา “ฉันจะฝากจูบราตรีสวัสดิ์ลูกด้วย ได้ไหม” “อะไรนะคะ! ใครเขาฝากจูบกัน” คนหน้ามึนบอกพร้อมรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจ “ก็ฉันนี่ไง”

"นายแพทย์ ครองฤทธิ์ วนารมย์" สูตินารีแพทย์มือทอง ทิ้งชีวิตลูกเศรษฐีอดีตคาสโนวาตัวพ่อ มาเป็นแพทย์ในโรงพยาบาลบนดอย มีคนคิดจะสอยเขาด้วยการจ้างหญิงสาวมาแอบอ้างว่าเป็นเมีย ท้องลมน่ะสิไม่ว่า! สาวในสเป็กที่เขาเคยควงมา ต้องสวยเซ็กซี่ หุ่นดี อกสะบึม และแซ่บถึงขีดสุด ไม่ใช่หญ้าอ่อนตาใส อย่าง "สีตลา" แผนซ้อนแผนอันแสนแยบยลของเขา คือการซื้อตัวเธอมาเป็นเมียกำมะลอเพื่อตบตาอีกฝ่าย แสดงความรับผิดชอบภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์ปลอม ๆ ทว่า...เขากลับเกิดความผิดปกติกับร่างกายโดยไม่รู้สาเหตุ นึกอยากทำตัวเป็นวัว เฝ้าเคี้ยวเอื้อง แทะเล็มผิวเนื้อนวลเนียนของเธอ หญ้าอ่อน...ที่เขาปรามาสไว้ตั้งแต่แรก! “พี่ชอบรอยยิ้มที่ไม่ผ่านการศัลยกรรมของเมียที่สุด” สีตลาทำหน้างุนงง “เดี๋ยวนี้เขาพัฒนาไปถึงศัลยกรรมรอยยิ้มกันแล้วเหรอคะ” “คนบางคนตกแต่งรอยยิ้มตัวเองให้สวยหวาน ทั้งที่มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึก พี่เรียกมันว่ารอยยิ้มศัลยกรรม แต่สีตลาเมียพี่ยิ้มได้น่ารัก ใจละลาย ยิ้มได้จริงใจและได้ใจพี่ฤทธิ์ที่สุดเลยรู้ไหม” สีตลาเขินไปหมด “ไม่ได้นะคะ อย่ามาเกเร สีตลาแต่งตัวเสร็จแล้ว ไม่อยากถอดอีก” “ไม่เป็นไรนี่ พี่ถอดให้ แล้วเดี๋ยวใส่คืนให้ก็ได้” สีตลายืนอึ้ง “พี่ฤทธิ์คนหื่น ไม่คุยด้วยแล้ว สีตลาไปรอที่รถนะคะ” “ร้ายจริงๆ หนีพี่ ไม่ยอมให้กินตอนนี้ คืนนี้พี่จะปรับเพิ่มอีกสิบท่า” มือน้อยที่จับลูกบิดประตูถึงกับนิ่งค้าง แล้วหันกลับมามองเขาที่ยืนเท้าเอวมองจ้องมาอย่างคาดโทษ “ไม่ต้องมาส่งสายตาอ้อนให้พี่ใจอ่อนยกโทษให้ คืนนี้พี่ตีสีตลาแน่ ตีตั้งแต่หัวค่ำจนถึงเช้า เอาให้ฟ้าสางคางเหลืองกันไปเลย” สีตลาเบะปากใส่เขา “พี่ฤทธิ์คนหื่น” “เพิ่งรู้เหรอจ๊ะ แต่สายไปแล้ว เพราะสีตลาได้คนหื่นเป็นสามีไปแล้ว”

# อยากหย่าก็ได้ ฉันจะหย่าให้ถ้าเธอมีลูกให้ฉันได้ครบ 8 คนซะก่อน!! แวบแรกที่ ชาร์ลส์ สราวิน เฮอร์นันเดส เห็นเลขาฯ สาวอย่าง นารา ก็ถูกตาต้องใจ หน้าสวยอกโต เอวเล็ก สเปกบอส ยิ่งเธอปล่อยความเปิ่น โก๊ะ กัง มันยิ่งจี้จุดเขาเข้าอย่างจังปักหมุดเธอไว้เลย...พอได้จังหวะที่เธอตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ก็เป็นเวลาของเทพบุตรขี่ม้าขาววางกลอุบายให้เธอตกอยู่ใต้อาณัติของเขาแบบดิ้นไม่หลุด สัญญาผูกมัดสลัดตำแหน่งเลขาฯ มาเป็นภรรยาของบอส ลืมคำว่า "หย่า" ไปได้เลย จนกว่าเธอจะมีลูกให้เขาได้ครบแปดคน! ร้ายกาจจริง ๆ

นอกจาก จาคอบ ออสติน หัวหน้ามาเฟียกลุ่มปลาวาฬเพชฌฆาตจะกลัวเข็ม แต่ก็ต้องเข้ารับการรักษาด้วยการฝังเข็มแล้ว เขายังมีอาการแพ้เสื้อกาวน์เป็นเหตุสังเกตได้ หมอบัว แพทย์ฝังเข็ม เวชศาสตร์ฟื้นฟูเฉพาะทาง ที่จาคอบอยากจะหนีเอาเธอไปรักษาแค่เฉพาะเขาคนเดียวเท่านั้น เธอถนัดฝังเข็ม แต่เขาน่ะหรือ...อยากจะฝังรักลงกลางหัวใจคุณหมอคนสวย จีบหมออย่ารอช้า...เดี๋ยวจะถูกใครคว้าไปกิน รีบจีบ รีบอ่อย รีบฉุด เอ๊ย! รีบบุก ก็มาเฟียอยากได้หมอเป็นเมียละนะ คนเขาดูออก!

# เธอ สเปกผู้ชายไม่มี ขอแค่เป็นคนดีและไม่แก่เกินไป # เขา จริงไหมที่เขาว่า กินเด็ก 1 คืน อายุยืน 1 ปี สายตาของคนที่อุ้มมาสร้างความรู้สึกอบอุ่นแปลก ๆ ให้พลันผุดขึ้นในหัวใจ ยิ่งจับจ้องดวงหน้าเธอเขม็งราวกับจะบอกเป็นนัยว่าเขากำลังเริ่มสอนบทเรียนบทต่อไปให้เธอเตรียมตัว อิ่มอุ่นก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอมันช่างไร้เรี่ยวแรง “คุณเหมมองอิ่มแบบนี้ อย่าบอกนะว่าคุณเหมจะกินอิ่มในนี้ ในห้องน้ำ” เหมราชไม่ได้พูดพล่าม ที่จริงแล้วเขาเป็นคนชอบลงมือทำมากกว่าพูด แต่จะพูดเก่ง หยอดเก่งสำหรับคนแค่บางคน ร่างสูงย่อตัวลงไปคุกเข่า แหงนใบหน้าคร้ามคมขึ้นมองคนตัวเล็กที่ยืนห่อไหล่หน้าซีดเหมือนรู้ชะตากรรม ดวงตาตระหนกจ้องเขากลับด้วยความตกใจ “คุณเหมจะทำแบบที่อิ่มคิดจริง ๆ” จะถอยหนีก็ถึงทางตัน ดวงตาราวลูกกวางหลงทางมองเขาอย่างขอความเห็นใจ “อิ่มไม่มีอะไรให้คุณเหมช่วยแล้ว ออกไปเถอะค่ะ อิ่มจะอาบน้ำ” “เรื่องแค่นี้พี่เหมทำให้ พี่จะช่วยอิ่มอาบน้ำ เช็ดเนื้อเช็ดตัวไง แต่พี่เช็ดก่อน เดี๋ยวค่อยอาบน้ำนะครับ” “ก็บอกแล้วไงคะ ว่าอิ่มอาบเองได้ อิ่มไม่ใช่เด็ก” “แต่เป็นเด็กในสังกัดของพี่เหมแล้วนะตอนนี้” ผิวกายนุ่มเนียนรวมทั้งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของอิ่มอุ่นยังไม่จาง ปลุกเร้าประสาทสัมผัสเขาไม่หยุด ร่างเล็กยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อมือหนาสอดเข้าไปที่ใต้กระโปรงตัวสั้นลายดอกไม้พลิ้วไหว ก่อนจะพาแพนตี้สีชมพูหวานตามลงมาตามขาเรียว เขาได้ยินเสียงหวานกรีดร้องด้วยความตกใจ “คุณเหม อิ่มถอดเองได้” “งานแค่นี้พี่เหมทำได้ พี่เหมทำเอง” เสี้ยววินาทีต่อมา กระโปรงตัวสวยก็หล่นมากองที่พื้นเป็นเพื่อนแพนตี้ตัวน้อย อิ่มอุ่นก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย แต่ร่างใหญ่แหงนมองอย่างพึงพอใจเป็นที่สุด เขาชอบเวลาอิ่มอุ่นเขินจนหน้าแดง ถ้าอิ่มอุ่นเป็นดอกไม้ก็คือกุหลาบแรกแย้มที่กำลังงดงามที่สุด ส่วนเขาก็คือแมลงภู่ตัวร้ายที่กวาดชิมน้ำหวานในป่ากว้างใหญ่มาจนทั่วป่า

เมื่อชีวิตเดินมาถึงจุดที่สุดจะทนสาวออฟฟิศอย่าง ‘เขมขิม’ จึงสลัดเสื้อสูท โยนรองเท้าส้นสูงทิ้ง แล้วตัดสินใจอำลาเมืองกรุง มุ่งหน้าขึ้นเหนือเพื่อหาที่พักใจ และเริ่มต้นชีวิตใหม่กับงานที่แวดล้อมไปด้วยความสงบร่มรื่นของธรรมชาติ แต่ใครจะรู้ว่า ‘สวนส้มพนาไพร’ ที่เธอหวังว่าจะเป็นแดนสวรรค์ จะกลายเป็นที่ที่สร้างความวุ่นวายและปั่นป่วนหัวใจยิ่งกว่าเดิม เพราะ ‘พนา แพททิสัน’ นักธุรกิจหนุ่มลูกครึ่ง ผู้เป็นเจ้าของสวน คือจอมวายร้ายเจ้าอารมณ์ที่ดันมี ‘ปม’ กับผู้หญิงเสียอีก โดยเฉพาะผู้หญิงสาวๆ สวยๆ จากเมืองใหญ่ ปากก็บอกว่าเกลียด แต่ทำไมจ้องจะลากเธอไปทำปู้ยี่ปู้ยำนักก็ไม่รู้ งานนี้จะได้ ‘พักใจ’ หรือได้ ‘อ่อนเพลีย’ ไปทั้งตัว คงต้องมาลุ้นกันอีกที “อย่ามาอ่อยไม่สงสาร แบบขิมนี่ ต้องโดนทำโทษ ตีสักร้อยทีถึงจะหลาบจำ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขา สีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม “พ่อเลี้ยงจะตีขิมเป็นร้อยที ขิมไม่ตายก่อนเหรอคะ คิดจะตีให้ไม้หักเลยหรือคะ” “ไม้ของฉันใหญ่ หักยาก ตีไม่เจ็บ แต่อาจมีจุก” “หา!”

"เจ้าอยากมีวาสนาสูงส่งหรือไม่ ตอบข้ามาสิ” “การเดินทางครั้งนี้ท่านพี่ไปพบพานวิชาแปลกใหม่ เปลี่ยนวาสนาผู้คนได้อย่างนั้นหรือเจ้าคะ” นางหยอกล้อเขาแล้วส่งยิ้มขี้เล่นซุกซน “หากข้าตอบว่า ข้าไปเรียนวิชาสร้างวาสนาให้สูงส่งมาสามารถพลิกชะตาคนธรรมดาให้มีชะตาสูงส่ง เปลี่ยนเป็ดให้เป็นหงส์ เจ้าอยากทดลองวิชาของข้าหรือไม่” “ท่านพี่เจ้าคะ ทั้งวิชาลมปราณ แล้วยังจะฝึกการฝังเข็ม เท่านี้ข้าก็....” ฮุ่ยชิงหน้าเห่อแดงหลังจากถูกหลอกบ่อยเข้านางย่อมมองออกว่ากำลังจะถูกยัดเยียดให้หัดเรียนวิชาใหม่ "วิชาเปลี่ยนวาสนาของข้า ฝึกไม่ยาก เจ้าแค่นอนลงก่อน ผ่อนแล้วผ่อน ลมหายใจให้สม่ำเสมอ ลองทำตามข้าสิ"

เต้าเฟย ธิดาสายรองหัวหน้าเผ่าเออเค่อร์ซิน ถูกบิดาส่งมาเป็นสตรีบรรณาการแด่องค์จักรพรรดิแห่งต้าชิง ความฝันของบิดาที่อยากเห็นธิดาเป็นพระสนมต้องพังทลายเมื่อนางถูกส่งต่อให้เป็นฮูหยินพระราชทานแก่ ลู่เคอตัว แม่ทัพไร้พ่ายคู่พระทัย ก่อนวันแต่งงาน นางขอคำมั่นจากองค์จักรพรรดิ หากนางมีลูกชายเมื่อไร ขอให้นางมีสิทธิ์พาสายเลือดของนางกลับไปยังบ้านเกิด เป็นการสิ้นสุดพันธนาการที่มีต่อกัน ‘ลูกชายเท่านั้น!’ แต่บุรุษผู้ช่ำชองในสนามรบกลับหนีการเข้าหอตั้งแต่วันแรก ในเมื่อท่านแม่ทัพใหญ่ใจเสาะไม่ยอมยกทัพมาประชิด นางก็จะยกทัพออกไล่ล่าสู้ศึกกับแม่ทัพใหญ่ไปจนสุดขอบเตียง! ไร้ยางอาย ปีศาจตนใดเสกคาถาใส่ สติเจ้าถึงได้ฟั่นเฟือนถึงเพียงนี้" "ท่านแม่ทัพ ท่านเปลี่ยนใจยอมร่วมเตียงกับข้าแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ" เต้าเฟยร้องถามด้วยน้ำเสียงมีจริตจะก้านกว่าเคย "เจ้าใจกล้าเทียมฟ้าจริงๆ ถึงได้คิดจะปล้ำข้า เจ้าคิดว่าเจ้าจะทำสำเร็จหรือไงกัน" "ทำสำเร็จหรือไม่ข้าไม่รู้ แต่ท่านเป็นสามีของข้า ในเมื่อท่านไม่ไปหาข้า ข้าก็จะมาหาท่านเอง ผิดตรงไหน ท่านต่างหากที่ไม่ยอมทำหน้าที่สามีแก่ข้า" ตอนนี้นี่เองที่ลู่เคอตัวไม่รู้แล้วว่า ที่นางเป็นอยู่ตอนนี้คือจิตสำนึกของนางเอง หรือเพราะมนตร์สะกดใดครอบงำอยู่กันแน่

ในฐานะ ศัลยแพทย์ฝีมือเยี่ยมโปรไฟล์เลิศหรู ครบสูตรผู้ชายเพอร์เฟ็กต์ที่ใครๆ ต่างก็จับจ้องว่าสาวใดจะได้เป็นเจ้าสาวของ คุณหมอเมฆา แต่ตัวเก็งทั้งหลายต้องตกกระป๋องไป เมื่อจู่ๆ ลัยลา เด็กสาวในชุมชนแออัดก็ถูกผู้ใหญ่ผลักดันให้มาเป็น "ภรรยาม้ามืด" ลัยลาเองก็ไม่ต่างกัน จากที่เคยมองว่าเขาคือเทพบุตรแสนสุขุม แต่เธอกลับพบตัวตนอันแสนเซอร์ไพรส์ที่น่าหวั่นใจว่า สามีที่เธอแอบรักเป็นสายเปย์แนวป๋ากระเป๋าตุงที่คอยเรียกร้องค่าชดเชยสุดโหดจากเธอจนของขนานนามว่า "สามีหน้ามืด" “ฉันไม่ปล่อยให้เธอเป็นหม้ายง่ายๆ หรอก วันก่อนฉันเพิ่งสั่งซื้อรถมินิคูเปอร์ให้เธอไป ฉันเปย์เธอไปเยอะ ต้องรักษาชีวิตไว้ทวงต้นทวงดอกกับเธอก่อน ปกติเธอต้องใช้หนี้ฉันคืนละสองรอบก่อนนอน ตั้งแต่คืนนี้ไปคงต้องเพิ่มเป็นคืนละสามรอบก่อนนอนเข้าใจไหม” คนตัวเล็กกว่าอึ้งไป เธอร้องจะเอารถยนต์มินิคูเปอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ แค่วันก่อนนั่งดูละครหลังข่าวตอนเขาอยู่ด้วยแล้วชี้ว่ารถรุ่นนี้ที่นางเอกในละครขับสวยดี กะทัดรัด เธอไม่ชอบรถคันใหญ่ ใครจะไปรู้ว่าเขาแอบไปสั่งซื้อ แล้วมาทำตัวเป็นนายทุนสุดเขี้ยว ออกเงินให้ก่อน แล้วมาบอกให้ผ่อนด้วยการทำงานสุดโหดทุกคืน “หมอโหดไปแล้ว อีกอย่างต่ฉันไม่ได้ขอให้หมอซื้อนี่คะ งั้นฉันไม่จ่าย” เธอรู้ว่าเขาไม่ต้องการเงินคืน แต่จะทวงให้บริการเขาบนเตียงมากขึ้น เมฆาเผลอยิ้มในความหัวเสของเมียแล้วแสร้งขู่ “แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ยอมล่ะ” “หมอไม่มีสัญญา ลัยลาจะเบี้ยว” ภรรยาสาวไหวไหล่แล้วทำทีจะเดินชิ่งหนีพร้อมกลอกตามองบนราวกับว่าก็อยากซื้อให้เอง ดวงตาคมกริบหรี่ลงมองภรรยาสาวตัวแสบ “คิดจะเบี้ยว ก็ต้องเจอแบบนี้” ลัยลาหน้าเสียแล้วหลุดเสียงร้องออกมา “ฉันเจ็บนะ หมอโรคจิต” หญิงสาวเบ้หน้าราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมา เพราะถูกสามีเอื้อมมือมาหยิกบั้นท้ายเป็นการลงโทษที่เธอคิดเบี้ยวหนี้ “หยิกแรงแบบนี้ เขียวแน่เลย” มือน้อยถูๆ ที่สะโพกรู้สึกเจ็บจี๊ดลึกๆ คนถูกเมียยั่วโมโหทำหน้าดุใส่ “จะลองดีกับฉันอีกไหม หลายกระทงเลยวันนี้ ทั้งคิดแลกไลน์กับผู้ชาย ยังจะคิดหนีหนี้อีก เอาอีกสักทีไหม” ลัยลาอายหน้าแดง กลัวว่าจะมีคนงานเดินผ่านมาเห็นเข้า “อย่านะคะฉันอาย เดี๋ยวใครผ่านมาเห็นเข้า

ตระกูล ‘ อบาเต้ ’ มาเฟียผู้มากอิทธิแห่ง กรุงโรม ประเทศ อิตาลี่ และขยายอิทธิพลไปถึง เวโรนา รวมถึงมีองค์กรอยู่ในหลายประเทศทั่วโลก ถูกกวาดล้างอย่างหนักจากคำสั่งของอธิบดีกรมตำรวจอย่าง เพราะมีคนเอาข้อมูลผิดๆไปยัดมือใส่คนของรัฐบาลทำให้ ดอน อเล็กซานโดร เจ้าพ่อหนุ่มจอมอหังการแห่งเวโรน่าต้องสั่นเป็นเจ้าเข้า แต่ในที่สุดด้วยเส้นสายและอำนาจที่มีทรัพย์สินส่วนใหญ่ซึ่งรัฐบาลยึดไปก็กลับคืนสู่ตระกูลของเขาด้วยความช่วยเหลือจาก ทนายผู้มากความสามารถและมีเส้นสายในวงการตำรวจ แต่สิ่งที่ทำให้ ‘ดอน อเล็กซานโดร อบาเต้’ ทายาทหนึ่งเดียวของ ‘ดอน เซซาเร่ อบาเต้ ยอมลามือไม่ได้คือหาตัวการมาลงโทษให้ได้ อเล็กซานโดเชื่อว่าเรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลัง น้องเลี้ยงคนสวยคงจะโกรธแค้นขัดเคืองาที่เขาไม่ยอมสนใจเอาคนสวยอย่างเธอมาทำหน้าที่เมียสักที แล้วยังไปหลงรักสาวไทยที่ชื่อ ‘บุษบาบัณ’ ซึ่งมีเจ้าของแล้ว ทั้งที่ศศิสวยปานนางฟ้า เป็นนางแบบระดับแนวหน้าของอิตาลี่แต่เขากลับไปหลงรักเมียชาวบ้าน อย่างไม่แคร์สายตาใคร เธอจึงเอาความลับขององค์กรรวมถึงเอาข้อมูลเท็จไปยัดใส่มือไอ้พวกตำรวจเพื่อมากวาดล้างพวกเดียวกันทำให้บัลลังก์มาเฟียของเขาต้องสั่นคลอน ดีล่ะเขาจำทำให้รู้สำนึกในความร่านริษยา อกตัญญู ที่เธอทำให้ตระกูลของเขาที่ชุบเลี้ยงเธอมาเกือบจะถึงกัลปวสาน ด้วยการมอบตำแหน่งสามีเถื่อนไม่มีทะเบียนให้เธอได้ท้องสมใจแล้วจะเฉดหัวไปให้ไกลแต่เขาจะทำได้อย่างที่ตั้งใจแล้วปากประกาศไว้จริงหรือ “บ้า! พูดเรื่องอะไร พูดไปพูดมามันฟังดูพิลึกชอบกล เหมือนดอนจะเอาน้องทำเมีย”ศศิประชด แต่แล้วดวงตาคู่สวยต้องขยายขึ้นอย่างตะลึงงันเมื่อเจ้าพ่อพยักหน้าหงึกๆ เป็นการรับข้อกล่าวหา “เยส” เขาลากเสียงยาวก่อนจะยิ้มกว้างเห็นไรฟัน “เมื่อก่อนพี่ไม่เคยคิด แต่ตอนนี้พี่คิดเหมือนที่ศศิพูดเป๊ะเลย...พี่คิดจะเอาศศิทำเมีย” หญิงสาวตะลึงตะลาน อ้าปากค้างไปชั่วขณะ "ดอนพูด อีกทีสิ" "เราเปลี่ยนมาเป็นพี่น้องท้องชนกันดีกว่า" "ไอ้คนบ้า! ไอ้คนโรคจิต ติดเซ็กซ์" เจ้าพ่อยิ้มเยาะก่อนจะเลิกคิ้วขวา“ปากดีแบบนี้ไม่ถึงเช้าเธออย่าหวังจะได้เอาเท้าแตะพื้น”

“พบขวัญ กลายเป็น ‘ซิงเกิลมัม’ เพียงเพราะ ‘ความผิดพลาดคืนเดียว’ ในงานเลี้ยงของบริษัทคู่ค้า เธอไม่ยอมปริปากบอกชายหนุ่ม ผู้ได้รับสิทธิ์ให้เป็นสามีคนแรกว่ามีสายเลือดก่อกำเนิดขึ้นในครรภ์ เธอเลือกที่จะฝังกลบอดีต และเดินหน้าเลี้ยงลูกชายเพียงลำพัง จนกระทั่งเวลาผ่านไป เขากลับมาทวงคืนสิทธิ์โดยชอบธรรม ด้วยเซ็กซ์อันเร่าร้อนที่จะทำให้เธอยอมมอบทั้งตัวเองและลูกให้กับเขา แล้วเธอจะหนีจากการตกเป็นทาสรัก ทาสอารมณ์ ของเทพบุตรร้ายได้อย่างไร!? คุณโดมินิก” เธอพึมพำชื่อนั้นในลำคอเพราะปากยังถูกปิดไว้ด้วยมือกำยำ ร่างทั้งร่างถูกคนตัวใหญ่ดันให้ติดผนังปูนด้านหนึ่ง เขาแนบร่างมากดทับเธอไว้ ทำให้พบขวัญรับรู้ถึงความทรงพลังในความเป็นบุรุษเพศของเขา เธอดิ้นรนน้อยลงเพราะรู้แล้วว่าไม่ใช่มิจฉาชีพแต่เป็นคนที่เธอคิดว่าหนีเขามาพ้นแล้วและอ้อนวอนพระเจ้าขออย่าได้เจอเขาอีกเลย “พบขวัญใช่คุณจริงๆใช่ไหมไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกคุณที่นี่ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” โดมินิกบอกความตั้งใจ “คุณจำคนผิดแล้ว ฉันไม่รู้จักคุณ” พบขวัญส่ายหน้าปฏิเสธแต่มีหรือที่โดมินิกจะเชื่อ เขายิ้มเย็น ประสานสายตากับดวงตากลมโตที่แสนตื่นตระหนกไม่ต่างจากกวางน้อยที่ติดบ่วงแร้วนายพราน “ผมจำคุณได้ทุกส่วนเลยพบขวัญ รวมถึงปานแดงเล็กๆใต้ราวนม” พบขวัญเบิกตากว้าง “คุณมันบ้า บางเรื่องไม่ต้องจำก็ได้”

หากเย็นตาโฟไม่ใส่สี ก็เปรียบได้ดั่งสตรีไม่ทาปาก แต่ยังไม่ดับอนาถเท่ากับชีวิตขาดอายไลเนอร์ เป็นคติประจำใจของ "ดั่งฝัน"คอสตูมสาวสุดแซ่บ ที่ตั้งใจไปดูมัมมี่ยังพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่งในประเทศจีน "ฝ่าบาทจะทรงทำอะไรเพคะ" "เราจะร่วมเตียงกับเจ้ายังไงเล่า ถ้านั่งบนเก้าอี้แบบนั้นคงไม่ถนัดอันที่จริงบนเก้าอี้เราก็ชอบอยู่ไม่น้อย แต่เห็นว่าฮองเฮายังไม่เคยกับเรื่องนี้ เราจึงจะอุ้มเจ้าไปวางที่เตียง" "หื่น" ฮองเฮาสีหน้าตระหนก นางจะห้ามเขาได้อย่างไร เขาเป็นฮ่องเต้เป็นเจ้าชีวิตของนางในเวลานี้ ถ้านางขัดขืนก็เท่ากับทำให้เขาโมโห และเท่ากับนางรนหาที่ตายเร็วขึ้นเท่านั้น ดีไม่ดีถูกโยนไปตำหนักเย็นคงหมดความสะดวกสบาย คิดแล้วว่าเมื่อสวมบทบาทแทนหนิงซูเยว่นาทีนี้ต้องมาถึง เธอคิดคำนวณสิ่งต่างๆ ในหัว จนเมื่อแผ่นหลังกระทบฟูกนิ่มความคิดอื่นก็อันตธานบินหายไปหมด เพราะปากร้อนๆ ของหยางจื่อตามลงมาประกบจูบอย่างคาดไม่ถึง หนิงซูเยว่เบิกตากว้าง หยางจื่อจัดการปลดอาภรณ์จากร่างนางอย่างคล่องแคล้วจนเหลือแต่เรือนร่างเปลือยเปล่า "ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉัน..." "มีอะไร หรือว่าเจ้าไม่อยากปรมนิบัติเรา" "ไม่..เอ่อ..ไม่ปฏิเสธเพคะ"

‘เตชัส วราฤทธิ์’ ท่านประธานบริษัทปูนซีเมนต์อันดับ 1 ของเมืองไทย ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนอย่างเขา ที่แค่ปรายตาสาวๆ ก็พร้อมจะมอบหัวใจใส่พานถวาย จะไปตกหลุมรักสาวน้อยคนหนึ่ง ‘ขวัญดาว พราวพิรุณ’เข้าอย่างจัง เธอไม่รุ้หรอกว่าการแอบมองห่างๆ อย่างห่วงๆ มันหน่วงหัวใจ จนเลือดในกายเขาเดือดพล่นไปหมด เขาวางแผนการจนได้เธอมาเป็นผู้ช่วยเลขาฯ สี่ปีที่รอคอย แต่คราวนี้เขาคงค่อยๆ จีบอีกไม่ได้ งานนี้เขาคงต้องรุก บุกหัวใจเธออย่างหนักแล้วผลักดันผู้ช่วยเลขามาเป็นเมียรักของท่านประธาน “ผมพูดเผื่อไว้ให้ขิงเอาไปคิด เผื่อสนใจรับผมเป็นพ่อของลูกขิง ผมมีบ้าน มีรถ มีเงินสดให้ขิงใช้ ทุกอย่างพร้อม แค่ขิงพาตัวเข้ามาอยู่ในชีวิตผม” ขวัญดาวมองหน้าคนพูดแล้วนิ่งงัน อะไรจะยัดเยียดเทียบเชิญกันขนาดนั้น เพราะที่เขาพูดมาทั้งหมดไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ แน่นอนว่าผู้หญิงหลายคนอาจจะเถียงว่าออปชันพวกนั้นคือหัวข้อหลักที่เลือกสามี แต่เธอต้องการความรักความเข้าใจ “คุณเตเห็นขิงหน้าเงินแบบนั้นหรือคะ ขิงไปทำอะไรให้คุณคิดแบบนั้น” เตชัสขมวดคิ้วไม่เข้าใจ “ขิงคิดว่าผมเสนอตัวเองให้ทุกคนแบบนี้หรือครับ เปล่าเลยนะครับ ไม่ใช่เลย ถ้าผมไม่ชอบละก็ผมไม่มีทางพูดแบบนี้ ผมไม่เคยให้ความหวังใครลอยๆ นั่นไม่ใช่นิสัยผม”

‘ขนมชั้น ชนมชั้น อ่านเรื่องนี้จบแล้วคุณจะหลงรัก ขนมชั้น’ พชร เดินทางมารับมรดกบ้านหลังใหญ่ที่คุณย่าทิ้งไว้ให้ทายาทเพียงหนึ่งเดียว ที่ริมรั้วใต้ต้นชมพู่เก่าแก่ปรากฏเด็กน้อยตัวอ้วนกลมกำลังแหงนคอตั้งบ่า ส่งเสียงใสๆ ขอเก็บลูกชมพู่ผลไม้สุดโปรดของเขา เขานึกเอ็นดูสาวน้อยพุงย้อยตาหยี ที่มีชื่อว่า ‘ขนมชั้น’ แล้วก็เริ่มแปลกใจที่เบ้าหน้าแม่หนูคนนี้เหมือนเขาอย่างกับโคลนนิ่งมา… ยิ่งน่าสงสัยไปอีก เมื่อเสียงเจื้อยแจ้วแนะนำตัวว่าเป็นลูกสาวของแม่ วราลี แล้วสิ่งที่คาใจก็คลี่คลาย เมื่อเขาเห็นคนรักเก่ากำลังยืนถือก้านมะยมในมือมองมาตาเขม็ง! “คุณลุงเจ้าที่ขา ชมพู่มีตั้งเยอะ แล้วคุณลุงเจ้าที่จะกินชมพู่คนเดียวหมดเหรอคะ” “เมื่อกี้เรียกฉันว่าลุงก็ตั้งใจจะให้ชมพู่หนูลูกหนึ่ง แต่ยังหาว่าฉันเป็นลุงเจ้าที่อีก…” เขากอดอกแล้วแกล้งถอนใจ “เฮ้อ…แบบนี้เอาไปครึ่งลูกก็พอมั้ง” ดวงตาสีเข้มชำเลืองมองแล้วแอบยิ้มเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กหน้าซีดทันที พชรใช้มือสองข้างกดชมพู่ลูกโตแก่จัดเพื่อแบ่งเป็นสองซีกเท่าๆ กันจากนั้นก็ส่งชมพู่ซีกหนึ่งให้สาวน้อยตรงหน้า “หวาน กรอบ” พชรยิ้มมุมปากพลางลอบสังเกตสีหน้าเศร้าไปถนัดตาแล้วกลั้นขำ “รับไปสิ” ขนมชั้นเหลือบตามองชมพู่ซีกเดียวอย่างชั่งใจ สายตายายตัวแสบมองส่วนแบ่งราวกับว่าเขาเป็นคนใจร้าย ขี้งกหวงของ ชมพู่ออกจะดกเต็มต้นแต่แบ่งให้เธอแค่ครึ่งลูก แต่พอเจ้าของชมพู่เอ่ยขึ้นว่า… “เอาซีกนี้ไปชิมดูก่อน ถ้าหนูชอบ ฉันจะเก็บให้เต็มถุงเลย” เพียงเท่านั้น แม่หนูขนมชั้นจอมแก่นประจำซอยแปด ก็เปลี่ยนท่าที ส่งรอยยิ้มหวานปนเสียงหัวเราะแหะๆ ให้ขณะมองหน้าคุณลุงเจ้าที่ที่ตัวเองเพิ่งคิดว่า ‘ขี้งก’ ไปเมื่อตะกี้ “ขอบคุณค่ะ พี่ชายใจดี” “พอบอกจะเก็บชมพู่ให้เต็มถุง ฉันหนุ่มขึ้นมาทันทีเลยนะ เรานี่มันแสบเกินอายุจริงๆ แต่เรียกพี่ก็ดีเหมือนกัน ฉันยังไม่แก่ อืม…แต่จะว่าไปแล้วก็คงน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อแม่หนูนั่นแหละมั้ง อีกอย่าง ฉันไม่ใช่เจ้าที่ แค่เป็นเจ้าของบ้านคนใหม่ แล้วก็เป็นเจ้าของชมพู่ต้นนี้ด้วย” “รับทราบค่ะ วันหลังขนมชั้นจะไม่ขอชมพู่กับเจ้าที่ จะมาขอกับพี่ชายนะคะ” ‘ลูกใครวะ เป็นงานจริงๆ