วิชิตพยักหน้า “ใช่ครับ ตอนผมย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ต้นไม้เหล่านี้ก็เริ่มโตแล้ว ถ้าไม่เป็นเพราะสายพระเนตรอันกว้างไกลของพระองค์ท่าน ป่านนี้บริเวณที่เรานั่งอยู่อาจกลายเป็นรีสอร์ตหรือโฮมสเตย์ไปหมดแล้ว”
แสนคมมองไปยังเทือกเขาอีกด้านที่ผืนป่ายังอุดมสมบูรณ์เพราะเป็นป่าดงดิบที่ยังไม่มีใครเข้าไป
“ใช่ครับ และผืนป่าด้านโน้นคงถูกทำลายไม่มีเหลือ ทั้งจากการทำไร่เลื่อนลอยของพวกกะเหรี่ยงหรือการหาของป่าของชาวบ้าน”
“เมื่อก่อนที่นี่เคยเป็นเหมืองแร่เก่า จึงมีชาวบ้านจากทางภาคเหนือ อีสาน ตะวันออก รวมทั้งภาคใต้เข้ามาจับจองพื้นที่ จนกลายเป็นหมู่บ้านย่อมๆ แต่เมื่อหมดสัมปทาน ชาวบ้านไม่รู้จะประกอบอาชีพอะไร ก็หันไปเพาะปลูกซึ่งทำไม่ถูกหลักวิธีจึงทำให้ผืนดินเสื่อมสภาพ กว่าจะปลูกป่าให้เป็นแบบนี้ได้ต้องใช้เวลาหลายสิบปี”
หัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอธิบายให้ฟังย่อๆ ในฐานะคนอยู่ที่นี่มานาน ซึ่งแสนคมเองก็เคยฟังเรื่องเหล่
