“ป้าก็รีบเดินกลับมา ก็เห็นน้องขิมยืนประจันหน้าอยู่กับนังริดสีดวง เอ้อ...ดวงลดา ไม่รู้จะเปลี่ยนทำไมให้ยุ่งยาก” นางพวงเล่าต่อพร้อมกับบ่นไปด้วย “แล้วก็มีลูกชายเสี่ยเกรียงไกรที่ป้าก็เพิ่งเคยเห็นหน้ายืนอยู่ด้วย”
“ถ้าผู้พันมาช้าอีกนิดเดียวคงไม่เจอพวกเรา เพราะผู้ชายคนนั้นทำท่าจะไปส่งพี่ขิมด้วยคับ” จุ้นพูดเสริมขึ้นพลางคลำหัวที่ถูกนางพวงเขก
“อ้อ...นอกจากจะอยากนั่งรถสองแถวกลับเอง ยังจะมีคนอาสาไปส่งอีก”
คำพูดลอยๆ ของคนหน้าดุทำให้พรนับพันที่นั่งฟังเงียบๆ เงยหน้าไปมองคนพูดอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แล้วก็ต้องหลบมองถุงเสื้อผ้าในมือ เพราะไม่อาจสบตากับนัยน์ตาคมดุนั่นได้ รู้สึกหงุดหงิดตัวเองไม่น้อย ที่คนไม่เคยหวั่นเกรงต่อสายตาผู้ใดอย่างเธอ เหตุใดจึงประสานสายตาสู้กับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
“ดูท่าทางลูกชายคงร้ายกาจไม่ต่างจากพ่อนะคะผู้พัน”
“หนูว่าท่าทางเขาดูดีออกนะจ๊ะป้า” พรนับพันแย้งเพราะต
