“ผู้พันขาทางนี้ค่ะ ลดาเตรียมข้าวผัดกุ้งตัวใหญ่ๆ ไว้ให้แล้วนะคะ”
เสียงทักที่ไม่เบานักของดวงลดาดังขึ้น ทำให้แสนคมที่กำลังก้าวเข้ามายังสถานที่ที่ใช้เป็นโรงอาหารชั่วคราว แทบจะหันหลังเดินกลับออกไปในทันใด ด้วยสายตาหลายสิบคู่ของชาวบ้านที่ยืนรอตักอาหารอยู่บริเวณนั้น ต่างพากันมองเขาเป็นตาเดียว ทว่าก็ต้องเปลี่ยนความตั้งใจ เมื่อสายตาปะทะเข้ากับหญิงสาวร่างสูงโปร่งที่นั่งอยู่บนเสื่อไม่ห่างจากที่เขายืนอยู่นัก
ผู้หญิงที่กำลังมีผลต่อหัวใจและความรู้สึกของเขาเหลือเกินในยามนี้ ผู้หญิงที่ทำให้เขาไม่สามารถละสายตาจากเธอไปได้ง่ายๆ อย่างที่ไม่เคยทำเช่นนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน
แม้เจ้าตัวจะนั่งอยู่ท่ามกลางนางพวงกับเพลินตาและผู้คนอีกมากมาย แต่แปลกที่เขากลับเห็นเธอได้อย่างชัดเจน ราวกับสายตาของเขาคอยจดจ่ออยู่แต่กับเธอตลอดเวลากระนั้น!
แล้วก็นึกแปลกใจว่าเหตุใดเธอจึงไม่มาต่อแถวรอรับข้าวเหมือนคนอื่น หรือรอให้คนซาก่อน
