“ผู้พันก็รู้ว่าผมหมายถึงอะไร” สีหน้าขณะพูดของกำนันคำเริ่มเครียด
“ผมไม่รู้หรอกครับ กำนันพูดออกมาตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อมดีกว่า ว่าจะพูดเรื่องอะไรกับผมกันแน่”
กำนันคำมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสีหน้าและแววตาชื่นชมในความฉลาดเฉลียว เพราะแค่เกริ่นๆ เท่านั้น อีกฝ่ายก็สามารถเดาความหมายได้ คนอย่างนี้ถ้าได้มาเป็นพวกคงจะทำประโยชน์ให้อย่างมหาศาลทีเดียว
“เสี่ยเกรียงไกรบอกว่าเคยส่งของกำนัลมาให้ผู้พันแล้วผู้พันส่งคืน คำว่าเปลี่ยนใจที่ผมพูดคือเรื่องนี้ครับ”
คำพูดดังกล่าวทำให้ผู้พันหนุ่มยิ้มกว้างขึ้นแทนที่ใบหน้าเคร่งขรึมก่อนหน้าทันที ซึ่งก่อความหวังให้แก่กำนันคำเช่นกัน
“ถ้าของกำนัลที่กำนันพูดถึงคือซองใส่เงินของเสี่ยเกรียงไกรละก็ ผมไม่ได้แตะต้องแม้แต่ปลายเล็บ ฝากกำนันไปบอกด้วยว่าอย่าคิดแม้แต่จะส่งอะไรให้มาผมอีก”
คำพูดของนายทหารหนุ่ม ทำให้สีหน้าที่กำลังฉายไปด้วยความหวังของกำนันคำดับวูบไปภายในพริบตา ก่อนที่ร่อ
