เวลาผ่านไปจนบ่ายโมงจะบ่ายสองธรรพ์ถึงถอดกายออกจากความคับแน่นฉ่ำแฉะของกลิ่นจันทร์ เขามองไปยังร่างเล็กที่ตัวเองหาความสุขตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมา เขาหยักยิ้มมุมปากสมเพชตัวเองที่ไม่อาจหักห้ามร่างกายตัวเองได้ เขามองดูหน้าเนียนที่แดงก่ำด้วยไฟสวาทก็อดเม้มปากแน่นไม่ได้ เขาเกลียดหล่อนมากขนาดนี้แล้วทำไมร่างกายถึงต้องการหล่อนมากมายด้วยล่ะ เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรไปกันแน่
มือใหญ่คว้าหยิบเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งก่อนหน้านี้ของตัวเองมาสวมใส่แต่งตัวให้เรียบร้อยเหมือนเดิมเหมือนกันว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองโดยไม่สนใจร่างเปลือยที่นอนหลับสนิทบนโซฟาตัวยาวในห้องทำงานของตัวเอง แต่แล้วก็นั่งทำงานได้ไม่นานก็ลุกเดินมาหาคนที่หลับอยู่บนโซฟา
“เธอมันแม่มดชัดๆ” เขาพึมพำออกมาอย่างหงุดหงิดแล้วคว้าหยิบเสื้อผ้าของเธอมาสวมใส่ให้เธอให้เรียบร้อย เพราะถ้าขืนหล่อนยังนอนเปลือยแ
