บทที่ 7
749 คำ
ตั้งแต่คืนเข้าหอวันนั้นผ่านมาสองวันแล้วสามีก็ไม่กลับมานอนบ้าน เขานอนพักที่โรงแรมไม่ยอมกลับมาอีกเลย ขนาดคุณแม่โทรตามให้กลับเขาก็ไม่ยอมกลับบ้าน กลิ่นจนรู้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกินในตอนนี้ เธอสมน้ำหน้าตัวเองได้ทะเบียนสมรสเป็นเจ้าของเขาแล้วยังไง เมื่อในใจของธรรพ์ไม่ได้มีหล่อนเลยสักนิด
“ถ้าหนูไม่ไหวบอกแม่นะจันทร์ หนูบอกแม่ได้” คุณนายผิงเอ่ยกับสะใภ้สาวคนสวยที่นั่งหน้าเศร้าอยู่กับตนเองในห้องนั่งเล่น แทนที่จะมีความสุขทั้งๆ ที่เพิ่งแต่งงานได้ไม่ถึงอาทิตย์ แต่สิ่งที่นางเห็นจากใบหน้าลูกสะใภ้คือความเศร้าและความทุกข์ที่ฉายชัดออกมาจากดวงตาคู่งามที่เคยสดใสของกลิ่นจันทร์
“หนูก็ไม่รู้จะทำยังไง คุณดีเขาเกลียดหนูจนไม่ยอมกลับบ้าน”
“คิดมากไปแล้วลูก คุณดีเขาอาจงานยุ่งก็ได้ เขาไม่มาเราก็ไปหาเขาได้ไม่ใช่เหรอลูก แล้วเรื่องงานหนูจันทร์จะไปทำงานที่โรงแรมของเราหรือจะไปทำที่อื่นลูก”
“ถ้าหนูไปคุณดีคงโกรธแน่นอนค่ะคุณแม่ อีกอย่างเรื่องงานคุณดีไม่ให้หนูไปทำงานที่โรงแรมหนูเลยไปสมัครงานที่โรงแรมของเพื่อนอีกที่ค่ะ ไปเป็นประชาสัมพันธ์ให้ที่นั่นค่ะ” กลิ่นจันทร์บอกท่าน
“โกรธก็โกรธไปสิ แม่ให้หนูไปคุณดีก็ทำอะไรหนูไม่ได้ และเรื่องงานหนูจันทร์ก็ไปทำงานเป็นเลขาให้พี่เขา หนูจบบริหารมานะลูก หนูควรมาช่วยงานของครอบครัวตัวเอง อีกอย่างถ้าแม่สั่งยังไงคุณดีก็ต้องยอมรับหนูไปทำงานด้วยแน่นอน”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว แม่จะให้คนขับรถไปส่งที่โรงแรม และคืนนี้ไม่ต้องกลับบ้านถ้าคุณดีไม่กลับบ้านหนูก็นอนค้างที่นั่นเลย เรื่องงานแม่จัดการให้เอง” นางเอ่ยอย่างเผด็จการ
“ค่ะ” กลิ่นจันทร์รับคำแล้วลุกขึ้นเดินจากห้องนั่งเล่นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เพื่อจะไปหาสามีที่โรงแรม ส่วนคุณนายผิงก็หยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะกลางหน้าโซฟามากดต่อสายหาลูกชายทันทีเพื่อคุยเรื่องงานของกลิ่นจันทร์และบอกลูกชายด้วยว่ากลิ่นจันทร์จะไปหาที่โรงแรม เมื่อพูดคำพูดของตัวเองก็ตัดวางสายทิ้งทันทีโดยไม่คิดจะสนใจฟังคำโต้ตอบกลับของลูกชายเลยสักนิด
สีหน้าของแฟนหนุ่มเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงจนใบตองสงสัยว่าใครโทรมาหาเขากันแน่ แต่หล่อนไม่กล้าถามเขาด้วยปกติแล้วเธอเป็นคนไม่อยากรู้อยากเห็นเรื่องส่วนตัวของเขา หากเขาอยากให้รู้เขาจะเล่าให้เธอฟังเอง สองวันมานี้ใบตองเธอมาพักกับเขาที่นี่ แต่ก็ไม่ได้นอนพักห้องเดียวกัน แม้จะเป็นแฟนกันแต่ธรรพ์ก็ให้เกียรติเธอ เขาไม่แตะต้องเธอไปมากกว่ากอดและจูบ เนี่ยแหละที่ทำให้หล่อนรักเขา
“ทานข้าวกันเถอะตอง” เขาเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเธอเหมือนเดิม
“เป็นอะไรรึเปล่าคะคุณดี ทำไมสีหน้าไม่โอเคเลย” สุดท้ายแล้วหล่อนก็ถามเขาออกไป
“คุณแม่โทรมาน่ะ บอกว่าจะให้ยัยนั่นมาหาที่โรงแรม และจะให้มาทำงานเป็นเลขาผมด้วย” เขาบอกเสียงเรียบพร้อมตักกับข้าวให้แฟนสาว
“ถ้างั้นตองกลับวันนี้นะคะ”
“รีบกลับไปทำไม ตองมีทำงานอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอ อยู่ต่อเถอะอย่าไปสนใจยัยนั่นเลย” เขาบอกแฟนสาวพร้อมตักข้าวและกับข้าวคำเล็กๆ ป้อนเธอ
“แต่ว่า...”
“กินข้าวกันเถอะ เรื่องของผมกับเขาตองก็รู้ว่าคุณแม่บังคับ ผมไม่ได้เต็มใจ ผมรักคุณนะ” เขาบอกรักแฟนสาวและนั่นแหละทำให้หล่อนอ้าปากรับคำข้าวที่เขาตักรอท่าอยู่ตรงหน้า
“คุณดีก็ทานด้วยกันสิคะ มาค่ะตองป้อน” เธอเคี้ยวข้าวที่เขาป้อนให้กลืนแล้วก็เอ่ยขึ้นพร้อมตักข้าวและกับข้าวป้อนแฟนหนุ่มบ้าง
“อือ” ธรรพ์อ้าปากรับคำข้าวที่แฟนสาวป้อน แล้วมื้อเช้าวันนี้พวกเขาทั้งสองก็สลับกันไปสลับกันมาจนทานอิ่ม
- ผู้เขียน
