เงาตามตัว
885 คำ
ทุ่งหญ้าเขียวขจีของสนามกอล์ฟชื่อดัง ผู้คนมากหน้าหลายตาล้วนมาออกกำลังกาย บ้างก็มาเพื่อผ่อนคลาย สิทธิ ตั้งวงสวิงกอล์ฟก่อนจะฟาดลงลูกกอล์ฟสีขาวสะอาดที่วางอยู่บนพื้นหญ้า ลูกกอล์ฟลอยโด่งไปลงในหลุมอย่างแม่นยำ เหล่าแคดดี้ และบรรดาเพื่อนฝูงต่างปรบมือให้กับฝีมือการตีกอล์ฟของสิทธิ
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง เสียงไลน์ของสิทธิดังแทรกขึ้นมาทร่ามกลางเสียงปรบมือ สิทธิล่วงใอถือในกระเป๋ากลางเกงมาเปิดดูพบว่าไลย์ที่เด้งเข้ามาเมื่อครู่ เป็นไลน์ที่ตัวเขาเองไม่คุ้นเลย สิทธิเปิดเข้าไปห้องแชทไลน์ที่เขาเองก็ไม่รู้จัก เพราะความอยากรู้
ในห้องแชทนั้นมีรูปของสิทธิกำลังตีกอล์ฟเมื่อครู่นี้อยู่ "แหม ท่านนี่ยังคงตีกอล์ฟแม่นเหมือนเดิมเลยนะครับ"เมื่อเห็นข้อความในแชท สิทธิก็หันซ้ายแลขวาหาคนที่คิดว่าเป็คคนในไลน์แชทนี่ "ท่านครับหันมากๆคอเคร็ดนะครับ " ข้อความเอ่ยแซวผ่านตัวหนังสือ
"แกเป็นใคร เอาไลน์ฉันมาได้ยังไง" สิทธิตอบกลับไปด้วยความอยากรู้ ในห้องแชทขึ้นอ่านแล้วทันทีแต่ไร้ซึ่งการตอบกลับใดๆทั้งสิ้น สิทธิหวั่นใจอยู่ไม่น้อย เพราะเขาไม่รู้เลยว่าจุดประสงค์ของคนในแชทนั้นคืออะไร และคนที่อยู่พายใต้แชทนั้นเป็นใคร
เสร็จจากการออกรอบตีกอล์ฟ รถตู้ของสิทธิก็วิ่งกลับบ้านด้วยความเร็วปานกลาง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง เสีวงไลน์ของสิทธิดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาเปิดดูก็พบว่าเป็นไลน์เดียวกันกับตอนบ่าย
"วิ่งรถความเร็วขนาดนี้ถ้านเกิดหลุดโค้งขึ้นมานี้แย่เลยนะครับ" แชทดังกล่าวเด้งขึ้นพร้อมกับ ส่งสติ๊กเกอร์ ที่มีวิญญาณลอยออกจากร่างตามมา "มึงเป็นใคร ใครส่งมึงมา" ด้วยความโมโหและความกลัวว่าตัวเองจะถูกรอบทำร้าย สิทธิจึงพิมถามกลับไปอีกครั้ง
"อ้าวท่านจำผมไม่ได้หรอครับ ผมที่เคยทำงานกับท่านไงครับ" สิทธิเริ่มตระหนกขึ้นเรื่อยๆ "อ่าาาา ผมส่งท่านถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว งั้นผมลาก่อนนะครับ ไว้พรุ่งนี้ผมจะมารับท่านไปทำงานนะครับ 55555" สิ้นสุดข้อความห้องแชทนั้นก็เงียบหายไปไร้การตอบกลับอีกครั้ง
เมื่อย่างก้าวเข้าสู่คฤหาสห์ สิทธิหยุดเดินแล้วหันกับไปยังลูกน้องที่ยืนอยู่ "พวกมึงไปตามลากตัวไอ้คนที่มันเป็นคนก่อกวนกูมาให้ได้ แล้วเอามันมาให้กูดูหน้ามันด้วย"สิทธิพูดเสร็จก็โยนมือถือให้ลูกน้องไป
ศรุตนั่งจิบกาแฟพรางดูทีวีอย่างเพลิดเพลินในห้องรับแขกของบ้าน ชนิกานต์ในชุดสบายๆหย่อนตัวลงนั่งข้างศรุต "คุณคิดว่าคนที่รอบทำร้ายฉันจะใช่คนคนนี้รึป่าว "ชนิกานต์หันหน้าเข้าหาศรุตอย่างรอฟัง "ก็ต้องใช่สิ ไม่งั้นตำรวจเขาจะกล้าจับหรอ"ศรุตวางแก้วกาแฟลงบนจานรอง "คุณคิดงั้นหรอคะ"ชนิกานต์ทำหน้าคิดเล็กน้อย "เอาหน่าคุณเรื่องมันผ่านไปแล้วเลิกคิดเถอะ"ศรุตเอื้อมมือมาตบไล่ชนิกานต์เล็กน้อย
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง เสียงไลน์ปริศนาดังขึ้น
"คุณศรุตดูรักภรรยามากเลยนะเนี้ย แล้วภรรยาคนนี้ กับรนที่เสียไปนี่รักใครมากกว่ากันหรอ"ศรุตเมื่อได้อ่านข้อความดังกล่าวก็ทำเอามือไม้อ่อน เพราะเรื่องนี้มีคนรู้เรื่องแค่ พ่อและชนิกานต์เท่านั้น ศรุตไม่คาดคิดว่าจะมีคนรู้เรื่องนี้อีก
"อ้าว มือไม้อ่อนจังเลย อุบัติเหตุเมื่อเดือนก่อนนี่ เสียใจด้วยนะ โถเมียน้อยตายได้ไม่นานเมียหลวงโดนรอบทำร้ายอีก ทรงพลนี่ก็ทำอะไรไม่คิดเลยเนอะว่ามันส่งผลเสียกับตัวเอง เฮ้อออ ทรงพลนี่โง่จริงๆ5555" สีหน้าศรุต หน้าที่ซีดเผือก เหงื่อเริ่มผุดออกมากหลายเม็ด ศรุตในตอนนี้ดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
"แกเป็นใคร ต้องการอะไรก็บอกมา"นิ้วเรียวยาวของศรุตพิมพ์ไปอย่างรวดเร็ว ศรุตจดจ่อกับการตอบกลับของแชทดังกล่าว "คุณคะ เป็นอะไรรึป่าว " ชนิกานต์เอื้อมมือไปแตะแขนศรุตนิหน่อย แต่ศรุตกลับสะดุ้งตกใจอย่างแรง "อ๋อ ป่าวหรอกผมขึ้นไปเคลียร์งานข้างบนก่อนนะ"ศรุตเดินขึ้นไปพรางมองมืถือไปแต่ในมือถือนั้นไม่มีแจ้งเตือนอะไรเข้ามาอีกเลย
"เรียบร้อยครับท่าน วันนี้ดูพ่อกับลูกคู่นั้น ตื่นตระหนกกันใหญ่เลยครับ"ปลายสายรายงานผลให้เจ้านายฟัง"ดีมาก ทำต่อไปเรื่อยๆปั่นเข้าไปให้มันหัวหมุนกันทั้งพ่อทั้งลูกนั้นแหละ ส่วนเรื่องที่จะตามตัวอะไม่ต้องห่วงฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้ว สืบให้ตายก็ไม่มีทางรู้หรอก" ผู้เป็นนายบอกกล่าวให้คนของตนไม่ให้หวาดกลัว "ขอบคุนครับ ผมเลือกไม่ผิดเลยที่อยู่กับท่าน" ลูกน้องกล่าวขอบคุณก่อนจะวางสายไป
- ผู้เขียน
