ความลับในเงามืด

หลบซ่อน

1เดือนผ่านไป ทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติ ชนิกานต์ กลับมาแข็งแรง ทำงานได้เป็นปกติ โดยมีลัดดาเลขานสนิทคอยบอกถึงรายละเอียดงานต่างๆที่เธอทำต่อจากชนิกานต์

"ลัดดาเข้ามานี้หน่อย"เสียงเรียกในสายโทรศัพท์ทำให้ลัดดารีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที "คุณกานต์มีอะไรให้ลัดช่วยหรอคะ"ชนิกานต์ละความสนใจจากเอกสารต่างๆเงยหน้าขึ้นมองเลขาสาว

"จำเรื่องเมื่อ1เดือนก่อนได้มั้ยที่ให้ไปทำน่ะ แล้วตอนฉันอยู่โรงพยาบาลได้ดูแลต่อรึป่าว"ลัดดายิ้มออกมาเล็กน้อยกับคำถามที่เธอได้รับ "จำได้ค่ะ ลัดดูแลให้อย่างดีไม่เคยลืมเลยค่ะ ตอนนี้อาการเริ่มดี50%แล้วค่ะ"ชนิกานต์ยิ้มออกมาอย่างจริงใจ สายตาที่มองลัดดาเต็มไปด้วยความอบอุ่นเป็นอย่างมาก

"ฉันนี่โชคดีจังเลยนะ"เธอหัวเราะออกมาเบา "แน่นอนสิคะคุณกานต์ของลัดเป็นคนที่โชคดีที่สุด โชคดีในทุกๆเรื่องเลยล่ะค่ะ"ลัดดาเองก็ยิ้มกว้างอย่างสดใส สายตาบงบอกถึงความจงรักภักดิ์ดีของเธอที่มีต่อชนิกานต์เช่นกัน

"แต่เว้นไว้เรื่อง1นะ ...เรื่องผัวน่ะ555" ทั้งชนิกานต์และลัดดาต่างหลุดหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน "ฮาาาา ไม่ได้หัวเราะแบบนี้ซะนาน ท้องแข็งเลยทีเดียว"ชนิกานต์ลูบท้องเบา "นั้นสิคะ อืมมมมครั้งสุดท้านน่าจะตอนที่คุณกานต์กับคุณท่านทั้งสองเลี้ยงฉลองให้ที่ลัดเรียนจบมั้งคะ"ลัดดาทำท่านึกไปพรางยิ้มไป

"งั้นไปพักเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราต้องออกนอกพื้นที่กัน"ชนิกานต์ยกยิ้มมุมปาก "ค่ะ คุณกานต์" ลัดดาเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้นเธอสามารถรู้ได้ทันทีว่านายของเธอสื่อถึงอะไร เธอเองก็ยิ้มให้เช่นกันก่อนจะเดินออกไป

กริ้งงง กริ้งงงงง ศรุตนั่งทำงานอย่างเคร่งเครียด เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นแนบหู "ไงไอ้ลูกชาย"สิทธิกล่าวทักทายลูกชายที่ปลายสาย "คุณพ่อมีเรื่องอะไรรึป่าวครับถึงได้โทรมาหาผมเองเลย" ศรุตเงยหน้าจากงานมาตั้งใจฟังผู้เป็นพ่อพูด

"เหมือนหมาเริ่มจะดมกลิ่นกันแล้ว น่าตะไม่ใช่ฝังเราซะด้วย พ่อเลยโทรมาบอกแกจะได้เตรียมตัวตั้งรับไว้ เพื่อมันเกิดผิดพลาด เพราะตอนนี้เริ่มคุมยากขึ้นมานิดหน่อยแล้ว" ศรุตนั่งเงียบคิดตามซักพักก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

"ได้ครับพ่อผมจะระวังตัวให้มากขึ้นนะครับ ขอบคุณพ่อมากที่มาเตือนผม" สิทธิ นั่งไขว้ห้างอย่างสบายอารมณ์ หลังจากที่เขาโทรไปเตือนลูกชายไว้ก่อน เผื่อเขาเกิดผิดพลาดแต่คนอย่างสิทธิมีหรอที่เขาจะผิดผลาด

รถเก๋งคันหรูวิ่งบนถนนที่มีรถสัญจรอย่างหนาแน่น บอดี้การ์ดหนุ่มหล่อทำหน้าที่เป็นคนขับรถ มีลัดดาเลขาสาวสวยนั่งด้านข้างเป็นตุ๊กตาหน้ารถ โดยมีนายหญิงใหญ่อย่างชนิกานต์นั่งอยู่ด้านหลัง ทั้งสามคุยกันเหมือนเพื่อนมากกว่าเจ้านายกัลูกน้อง เพราะนอกจากสองคนนี้แล้ว ตั้งแต่แต่งงานมาชนิกานต์ก็ห่างเหินกับเพื่อนจนตอนนี้เหมือนเธอตัวรนเดียวก็ว่าได้

"คุณกานต์ผมว่าน่าจะมีสิ่งสกปรกตามเรามาแน่เลยครับ"ชานนท์ บอดี้หนุ่มหล่อเหลือบมองกระจกเป็นระยะ "จริงด้วยค่ะคุณกานต์ รถคันนั้นเหมือนจะตามเรามาซักพักแล้วนะคะ "ชนิกานต์เหลือบมองกระจกมองหลังหลังซักพัก

"ชาเลี้ยวเข้าห้างไปก่อน ลัดดาโทรบอกคนของเรามารอที่ช่องเขาแยก ถ้าเราสลัดมันไม่หลุด จะได้เก็บกวาดมันซะ" ทันทีที่ได้รับคำสั่งลัดดายกหูโทรศัพท์ขึ้นโทรไปยังปลายทางตามคำสั่งของชนิกานต์ ส่วนชานนท์ก็เลี้ยวเข้าห้างทันที

เวลาผ่านไปซักพักทั้งสามก็ขับออกจากห้างเข้าสู่ถนนหลัก "ไม่ตามมาแล้วค่ะ"ลัดดามองกระจกดูด้านหลังจากตั้งใจ "ชา เดี๋ยวแวะปั้มเช็ครถเราอีกทีนะ เผื่อมีอะไรติดสอยห้อยตามมา"ชนิกานต์บอกบอดีการ์ดเธอเพื่อเช็คให้แน่ใจก่อนจะไปถึงที่หมาย

"มีจริงด้วยครับ"ชานนท์ยื่นเครื่องติดตาม,เครื่องดักฟังและกล้องแอบถ่ายขนาดจิ๋วให้ชนิกานต์ "หึ มาซะครบเชี่ยวนี่เขาซื้อแบบเป็นเซ็ตมาหรอดูยี่แล้ว ยี่ห้อเดียวกันหมดเลย ลัดเอาไปจัดการที"ชนิกานต์ยื่นบรรดาเครื่องจิ๋วทั้งหลายให้ลัดดานำไปทำลายต่อ

"ไปกันต่อเถอะช้ามามากแล้ว"ชนิกานต์ก้วขึ้นรถหรู ตามด้วยชานนท์และลัดดา รถหรูมุ่งหน้าไปชานเมืองเข้าไปในเขตป่าเขารกทึบ ที่ไม่มีรถเข้าไปแม้แต่คันเดียว รถหรูวิ่งจากชานเมืองมานานกว่าชั่วโมงก็ได้มาถึงที่หมายกลางป่า ที่มีกระถ่อมตั้งอยู่4-5หลัง

ชนิกานต์เดินเข้าไปในกระหลังหนึ่ง ภายในกระถ่อมมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันนอกจากนั้นยังมีเครื่องมือแพทย์ที่ทันสมัยหลายอย่าง ทิพย์สุดาหญิงสาวสวมใส่เสื้อกาวน์เดินออกมารับอย่างนอบน้อม

"เป็นไงบ้างทิพย์ ดีขึ้นมารึยัง"ชนิกานต์พูดพรางเดินไปด้วย "ดีขึ้นมากเลยค่ะคุณกานต์ ตอนนี้สามรถสื่อสารได้บ้างแล้ว"ทิพย์สุดาตอบคำถามในขณะที่มือก็เอื้อมไปเปิดประตูอีกห้อง

หลังประตูบานนั้น ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงก็หันมามองยังบานประตูที่ถูกเปิดออก "ดีขึ้นมากเลยหนิ อยู่ที่นี่มาตั้งหลายเดือนคงเบื่อแล้วสินะ" ชนิกานต์นั่งลงบนโซฟาในห้อง สายตาก็กวาดมองรอบๆห้องก่อนจะมาหยุดกับคนที่นั่งอยู่บนเตียง "คุณนี่เอง ขอบคุณนะครับ " ชายบนเตียงยกมือขึ้นไหว้ "ไม่ต้องขอบคุณหรอกเพราะคุณเองก็ต้องทำงานตอบแทนฉันเหมือนกัน" ชนิกานต์ยกแก้วน้ำขึ้นจิบ สายตาที่ส่งไปยังคนบนเตียงดูเจ้าเล่ห์อยู่ไม่น้อย

"ผมยินดีรับใช้คุณ คุณคือนายหญิงของผม ผมจะรับใช้คุณแม้มันจะแลกด้วยชีวิตของผม ผมก็จะทำ" ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่นเป็นอย่างมาก "ครอบครัวของนายน่ะ ฉันส่งเสียเลี้ยงดูให้เป็นอย่างดี ไม่ต้องห่วง นายก็อยู่ที่นี่รอจนกว่าจะถึงเวลา อีกไม่นานหรอก รอได้ใช่มั้ย" ชนิกานต์ลุกขึ้นยืนสง่างามราวกับหงส์ "ผมก็รอมาตั้งหลายเดือนแล้ว รออีกนิดหน่อยจะเป็นอะไรไปล่ะคับ"ชายหนุ่มยิ้มให้ชนิกานต์เล็กน้อย เมื่อชนิกานต์ได้คำตอบที่พอใจเธอก็เดินออกจากห้องไปขึ้นรถกลับทันทีก่อนที่คนอื่นๆจะส่งสัยว่าเธอหายไปไหน