“นี่เธอ...เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงเอ่ยเรียกดังขึ้นอยู่หน้าห้องน้ำไม่ได้ทำให้คนที่กำลังคอตกอยู่ข้างในขานรับแต่อย่างใด น้ำตาหยดใสที่ไหลงมาเหมือนจะแห้งเหือดไปแล้วมีเพียงแค่ส้าน่ำจากฝักบัวไหลลงมาแทนเท่านั้น
หลังจากที่นั่งทำใจอยู่นานจนเริ่มดีขึ้น พยายามปลอบใจตัวเองว่าไม่มีใครตายด้วยเรื่องแบบนี้ ในเมื่อเสียมันไปแล้วก็คงจะเรียกกลับคืนมาไม่ได้ สิ่งเดียวที่จะต้องทำคือใช้ชีวิตและเดินหน้าต่อไป
“ทำไมเข้าไปนานนักล่ะ” ศิวาเอ่ยถามเมื่อเห็นเกศรินทร์เดินออกมาจากห้องน้ำ แม้จะรู้อยู่แล้วว่าหญิงสาวคงจะเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแต่ก็อดที่จะเป็นห่วงเสียไม่ได้
“ทำไม...กลัวว่าฉันจะคิดสั้นฆ่าตัวตายรึไง”
“อืม” เขาตอบกลับมาแค่สั้น ๆ เห็นว่าคนตัวเล็กยังปากดีก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีกต่อไป
“ฉันยังตายไม่ได้หรอกนะเพราะว่าฉันต้องรอให้คุณตายก่อน”
“หิวไหม...เดี๋ยวฉันจะพาไปหาอะไรกิน” จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องแ
