ชวนเข้าห้อง
1116 คำ
“ทำไมไม่ปฏิเสธไปว่าเราไม่ใช่แฟน” นั่นไง สุดท้ายผู้หญิงก็ถามคำถามนี้เหมือนกันหมดทุกคน หลังจากที่ผมปล่อยคำถามของไอ้บอสไว้แบบคลุมเครือ
“รู้ว่าพวกมันอยากจีบ”
“ห๊ะ”
“เวลาผู้ชายสนใจนี่ดูไม่ออก?” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย คนอะไรวะ ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งสวย ตัวนี่อย่างหอมเลย
“ดูออก…”
“…แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องขวาง” คราวนี้เป็นผมที่ชะงัก
“ไม่อยากให้ขวาง?”
“เปล่า แค่เห็นว่าไม่มีความจำเป็น” ว่าจบเฌอเบลล์ก็เดินไปขึ้นรถผม
ผู้หญิงหลายคนในระแวกนั้นมองเธอตาเป็นมัน
ผมเดินขึ้นรถตามเฌอเบลล์ไปติดๆ แอบเห็นว่าเธอคาดสายเบลล์และทิ้งสายตาออกไปนอกรถ
“ทำไมผู้หญิงกลุ่มนั้นต้องมองด้วยอ่ะ”
“ช่างเถอะ อย่าไปสนใจ” คนตัวเล็กพยักหน้าอย่างว่าง่าย
“แล้วจะพาไปกินข้าวที่ไหน”
“คอนโดเราเอง!” เฌอเบลล์ตวัดสายตากลมๆ มามองหน้าผมทันที
“ไม่ได้อยู่กันสองคนหรอกน่า ทำไมต้องทำหน้ากลัวขนาดนั้น”
“ไม่ได้กลัว”
“อ้อเหรอ” ผมเอ่ยยิ้มๆ จากนั้นก็เลื่อนรถหรูออกมาจากมหาลัยอย่างรวดเร็ว
“ร้านอาหารแถวนี้ก็มีไหม ไม่ต้องไป…”
“ไม่ได้อยู่กันสองคนหรอกน่า มองกระจกหลังดิ เพื่อนเราก็มาด้วย”
“เดี๋ยวนะ แต่รถคันนั้นจอดอ่ะ”
“แวะซื้อเบียร์!” พอได้ยินแบบนั้น เฌอเบลล์เลิกซักต่อทันที แอบเห็นว่าเธอล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งผมพาเธอมาถึงคอนโดของผมแบบที่ผมต้องการ
“ขึ้นไปรอพวกนั้นข้างบน เดี๋ยวพวกมันก็คงตามมา”
“อือ” คนตัวเล็กไม่เรื่องมาก ยอมตามผมมาที่ห้องแต่โดยดี
บนห้อง
ผมกวาดสายตามองออกไปรอบๆ ห้องอย่างหวาดระแวง ยอมรับว่าเฌอเบลล์เป็นกรณีแรกที่ผมคิดมาก กลัวว่าจะมีข้าวของของผู้หญิงผ่านตาเธอเข้า
มันจะมีก็คงไม่แปลกเพราะผมเคยพาผู้หญิงมาที่นี่ มาบ่อยด้วยสิ แต่ไม่ได้พามานอนนะ เสร็จแล้วก็ไปส่ง แต่นั่นแหละ ผมไม่ควรเสียคะแนนเพราะมีของของผู้หญิงอยู่ในห้องนี่นา
“ฝากเพื่อนซื้อข้าวมาให้เหรอ”
“เปล่า ไปเปิดตู้เย็นสิ” เฌอเบลล์หันมามองหน้าผมอีกครั้ง ถึงอย่างนั้นก็ยอมเดินไปที่ตู้เย็นแต่โดยดี
มือเล็กกระชากประตูให้เปิดออก แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโพลง
“โห…”
“ชอบเมนูไหน หยิบได้เลยนะ แต่ถ้าไม่ชอบเดี๋ยวสั่งอย่างอื่นให้”
“พะแนงหมูของคุณยายอร่อยมาก” เฌอเบลล์หยิบข้าวพะแนงออกมาจากตู้ รอยยิ้มเล็กๆ บนมุมปากบางกระตุ้นให้หัวใจของผมเต้นแรง
ให้ตายเถอะ อาการแบบนี้ผมไม่เคยเป็น!
“กินได้?”
“อือ ยี่ห้อนี้ของคุณยายเราเองอ่ะ คุณยายเราทำขาย และสูตรก็เป็นของคุณยายเอง หม่ามี๊อัดเข้าให้จนเต็มตู้เย็นที่คอนโดเลย แต่ก็ดีนะ มันสะดวกมากเลย”
“เหรอ งั้นเราก็เหมือนกันอ่ะดิ ชอบความสะดวกสบายแบบนี้เหมือนกัน บางครั้งก็ขี้เกียจออกไปกินข้าวข้างนอกอ่ะ” เฌอเบลล์พยักหน้าหงึกหงัก จากนั้นก็ถือวิสาสะใช้ไมโครเวฟของผม
“กินไหมเดี๋ยวเวฟให้”
“ยังก่อน รอน้ำเก๊กฮวย” ผมยักคิ้วให้เธอ และเธอก็หลบตาผมทันที
อยู่ใกล้คนหล่อแล้วหวั่นไหวอ่ะดิ!
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!
“ไอ้พวกนั้นคงมาแล้ว เดี๋ยวออกไปรอข้างนอกนะ”
“อือ” เสียงตอบรับดังขึ้นเบาๆ จากนั้นผมก็ปล่อยให้เธอยืนรอข้าวต่อไป
“รองเท้าผู้หญิง มึงพาคนสวยๆ ที่แนะนำให้พวกกูรู้จักมาที่นี่?” แว๊บหนึ่งที่ผมปรายตามองรองเท้าส้นสูงของเฌอเบลล์ตามด้วยการพยักหน้ากลับไป
“เออ!”
“เฮ้ย ทำไมง่ายขนาดนั้นวะ มึงรู้จักมาก่อนหน้างี้ปะ”
“ประมาณนั้น”
“สัส คนนี้งานดีสุดๆ อ่ะ โคตรอิจฉามึงเลย”
“อันนั้นก็ช่วยไม่ได้อ่ะนะ โชคเข้าข้างกูเอง”
“แล้วคนนี้มึงจริงจัง?” คราวนี้เป็นไอ้เคนที่ถามผม
“ไม่รู้ว่ะ กูยังไม่ได้กินเขาเลย”
“ไอ้เวร ต้องรอกินก่อนถึงจะตอบได้ ถ้าไม่อร่อยนี่มึงส่งต่อปะ กูจองต่อนะเว้ย” ไอ้บอสพูดขำๆ แต่ไอ้เคนดันไม่สบอารมณ์
“คอยดูเถอะ เดี๋ยวพวกมึงคงได้ดิ้นเพราะผู้หญิงสักคน”
“หึ กรุณาแช่งในสิ่งที่เป็นไปได้บ้าง” ผมแสยะยิ้มอย่างไม่จริงจัง
“ถามจริง เมื่อไหร่มึงจะพอ”
“มาพงมาพออะไรกันวะ พวกเราอายุเท่าไหร่ ช่วยใช้ชีวิตให้มันคุ้มค่าหน่อย”
“เออ อันนี้กูเห็นด้วยกับไอ้โอโซนมัน แต่กูว่านะ ถ้ากูเจอสวยๆ แบบมึงกูก็พร้อมหยุดว่ะ”
“ปกติเด็กกูก็สวยทุกคนไหมวะ” ผมไม่จริงจังมากนัก ที่ผมพูดมันก็เป็นจริงทุกอย่าง แต่ต่างจากเฌอเบลล์หน่อย รายนี้โคตรถูกใจ และเธอไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าหาผมก่อน ถ้าบอกว่าคนนี้ผมสนใจมากเป็นพิเศษก็คงไม่ผิดอะไร!
“เอาล่ะ กูขอคาระวะคาสโนว่าฆ่าไม่ตายแบบมึงเลยก็แล้วกัน วันนี้เบียร์เย็นสัสๆ จะให้กูเข้าห้องได้ยัง”
“เออ เข้ามา” ผมเปิดทางให้ไอ้สองตัวเข้ามาด้านใน เป็นจังหวะที่เฌอเบลล์เดินถือข้าวกล่องออกจากครัวมา
“ขอเปิดทีวีนะ”
“อือ เดี๋ยวไปเปิดให้” ผมทิ้งให้ไอ้สองตัวไว้บนโซฟาด้านนอก จากนั้นก็ตามเฌอเบลล์เข้าไปด้านใน
“ตามสบายนะ ไอ้พวกนั้นมันไม่มีอะไรหรอก ไว้ใจได้”
“อือ แต่จริงๆ ถ้าจะพามากินข้าวแบบนี้ไม่ต้องชวนก็ได้”
“ไม่โอเค?”
“ไม่ได้มีปัญหาที่ข้าว แต่นายอยู่กับเพื่อนไง เราไม่อยากกวน”
“ไม่ได้กวน ตั้งใจชวนมา จะไปนั่งด้วยกันไหมล่ะ”
“ไม่ดีกว่า ไม่ได้สนิทอะไร”
“นั่นไง”
“งั้นกินข้าวเสร็จขอตัวกลับนะ”
“ไม่เอาอ่ะ เราพาเธอมา เราก็ต้องเป็นคนไปส่งดิ”
“ไม่ต้องขนาดนั้น”
“พ่อแม่เรารักกันจะตาย เราว่าเราไม่ควรทิ้งเธอ” เฌอเบลล์หันมามองตาผม
อยู่ใกล้แล้วห้ามใจยากชะมัด คนอะไรผิวโคตรขาว แก้มโคตรเนียน ตัวหอมอีกต่างหาก ถ้าเป็นคนอื่น เธอเสร็จผมไปนานแล้วบอกเลย!
- ผู้เขียน
