ฉันไม่ทันมีโอกาสได้ทักท้วงหรือตั้งตัวด้วยซ้ำ โอโซนก็อุ้มกระเตงตัวฉันจนตัวฉันลอยขึ้นตามความสูงของเขา
แขนเรียวตวัดขึ้นเกี่ยวลำคอหนาอัตโนมัติ คนตัวโตกว่ามองหน้าฉันไม่วางตา
“นะ นายเมามาก”
“ไม่หรอกเฌอ เรารู้ตัวดีนะ รู้ดีว่าเรากำลังทำอะไร” หมอนั่นอุ้มฉันไปวางบนเตียงกว้าง
เครื่องปรับอากาศภายในห้องเย็นเฉียบ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเปิดแอร์ทิ้งไว้ตั้งแต่ตอนไหน สิ่งเดียวที่รู้ ตอนนี้หัวใจของฉันมันเต้นรัวแรงราวกับเสียงกลองเพล
“ใจเย็นๆ ก่อนดะ อื้ออ~” โอโซนก้มลงมาจูบฉันอีกครั้ง คราวนี้เขาแทรกตัวเข้ามากลางหว่างขา ใช้ฝ่ามือเย็นเฉียบลูบไล้ไปตามเรียวขาขาว ขย้ำเบาๆ เหมือนกำลังมันเขี้ยว
สัมผัสจากผู้ชายคนแรก ความใกล้ชิดในแบบที่มันไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว ไม่เป็นตัวของตัวเอง ทุกระบบบนร่างกายรวนจนควบคุมลำบากเพียงแค่ปากของเราชิดกัน
“อื้ออ!” ฉันอยากทักท้วงเมื่อตานั่นใช้มือสอดเข้ามาในเสื้อของฉ
