ต้องการ

1186 คำ
“ที่นี่มีอุปกรณ์ทำแผลหรือเปล่า” ฉันถามเขาในขณะที่กวาดสายตาไปตามโครงหน้าหล่อเหลา โอโซนมีรอยแผลบนมุมปาก เลือดยังติดบนนั้น เหมือนเขาเพิ่งจะมีเรื่องมาหมาดๆ ประมาณนั้นเลย สภาพแบบนี้ยังจะไปมีเรื่องต่อ หากฝ่ายนั้นมีอาวุธจริงๆ เขาจะเอาอะไรไปสู้ ทำไมถึงไม่รู้จักรักตัวเองเอาซะเลย “เฌอ…” มือของฉันโดนกุมเอาไว้อีกครั้ง สายตาที่โอโซนมองฉันมันทำให้ฉันแทบวางสีหน้าไม่ถูก “อือ” “เราดีใจมากนะที่เฌอมา ถึงเราจะโกรธเพื่อนเราที่มันพาเฌอมาเจอเราในสภาพแบบนี้ แต่ลึกๆ เราก็ดีใจที่เฌอมา มันเหมือนกับว่า เฌอเองก็แคร์เราเหมือนกัน” “บางทีการที่เรามาที่นี่มันอาจจะเป็นเพราะเราอยากตอบแทนค่าข้าวที่นายเลี้ยงเราก็ได้นะ” “ถ้าเป็นแบบนั้นเรายินดียกข้าวให้เฌอทั้งตู้ จะอุดหนุนอาหารของยายเฌอไปตลอดชีวิตด้วย ยินดีซื้อแพ็กเกจล่วงหน้าตลอดชีวิต” “หึ…” ฉันเกือบจะหลุดขำ ดูทุ่มเทมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าการที่โอโซนทำเหมือนทุ่มเทกับฉัน ใช้คำว่ากล้าทุ่มเทเหมือนคนที่เคยคบกันมานานแบบนั้นเขาจะทำได้แบบที่พูดหรือเปล่า แต่ฉันรู้ดี รู้โดยไม่ต้องเดา ผู้ชายแบบเขา ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยตกหลุมรักเขาได้ไม่ยากเลย หล่อ รวย เอาใจเก่ง ใส่ใจยิ่งกว่าอะไรขนาดนั้น แม้ฉันที่เพิ่งมาเจอเขายังรู้ตัวว่าตัวเองเริ่มควบคุมยากเวลาที่อยู่ใกล้กัน “ปกติมีเรื่องแบบนี้บ่อยเหรอ” “ไม่หรอก ตามประสาผู้ชายน่ะ” “ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมทุกครั้งที่ดื่มเหล้าแล้วเรามักจะรู้ตัวว่าเราควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ทำไมคนถึงยังอยากจะกินมันต่อไป” “เฌออยากให้เราเลิกเหล้าไหม” คำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินดังขึ้น มันทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองโอโซนทันที “ถ้าเฌออยากให้เราเลิก เราจะเลิก” “ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น” “แต่เราอยากให้เฌอรู้ ที่ทำให้ได้ แปลว่าเราให้ความสนใจในตัวเฌออย่างจริงจัง” มือของฉันถูกลูบเบาๆ ด้วยนิ้วยาวเหยียด ตาคมๆ คู่นั้นไม่ละออกไปจากใบหน้าของฉันเลย “ไม่จำเป็นต้องเลิกเหล้าหรอก แค่เวลาดื่มต้องมีลิมิต เราต้องเป็นฝ่ายควบคุมเหล้า ไม่ใช่ปล่อยให้เหล้ามาควบคุมเรา” “ไม่เคยเจอใครใจดีแบบเฌอเลยอ่ะ” ฉันมองตาเขา ไม่นานก็เบือนหน้าหนี “สรุปมีกล่องยาไหม เดี๋ยวเราทำแผลให้” “อยู่ในห้องนอน!” “แปลว่าเคยเจ็บบ่อยสินะ กล่องยาถึงได้อยู่ในห้องนอน” ฉันพยายามไม่คิดอะไรมาก เลือกที่จะดึงมือตัวเองออกมาแล้วก้าวขาเข้าไปในห้องนอน “เราหยิบให้ดีกว่า เราเก็บไว้สูงมากเลย” โอโซนตามหลังมา เขาโน้มตัวขึ้นไปหยิบกล่องยาบนตู้ในห้อง ความใกล้ชิดที่มากขึ้นทำให้ฉันสัมผัสกับกลิ่นหอมบนตัวเขาได้อย่าชัดเจน “ถ้าแม่เห็นสภาพหน้าเรา เราต้องโดนบ่นอีกแน่เลย” เขาหย่อยตัวลงบนโซฟาในห้อง ฉันอยากทักท้วงชะมัด อยากชวนเขาออกไปข้างนอก แต่การชวนคุยไปเรื่อยเปื่อยทำให้ฉันพยายามคิดว่ามันคงไม่มีอะไรทั้งนั้น “อาหอมเคยเห็นสภาพนายที่เป็นแบบนี้เหรอ” “อือ เห็นทีไรก็บ่นยาวทุกที” “ทีหลังเลี่ยงได้ก็เลี่ยงสิ เราไม่ควรเสี่ยงกับอะไรแบบนี้นะ เผื่อพลาดโดนจุดสำคัญมา มันไม่คุ้มกันเลย” ฉันเปิดฝาน้ำเกลือแล้วราลงบนสำลีก้อน โน้มตัวเข้าไปใกล้ชิดกับเขาอย่างไม่มีทางเลือก จากนั้นก็ลงมือเช็ดเลือดจากมุมปากเงียบๆ “ก็มาคุมดิ” คำพูดไม่มีปี่มีขลุ่ยส่งผลให้ฉันกลิ้งลูกตาไปมองหน้าโอโซนอีกครั้ง ฉันมองเขา เขามองฉัน หน้าเราอยู่ใกล้กันมาก มากจนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่กำลังเป่ารดใบหน้าของกันและกัน “เฌอ…” ฉันสะดุ้งเมื่อฝ่ามือหนาวางหมับลงบนเอวของฉัน ฉันกำลังไม่เป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง ยอมรับว่าฉันเผลอรู้สึกดีเวลาที่เขาเผยความรู้สึก และความรู้สึกมันก็แปลกไปเวลาที่เห็นเขาเปลี่ยนไปเพราะฉัน ความรู้สึกแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรกัน ฉัน…กำลังชอบเขาเหมือนกันแบบนั้นหรือเปล่า “รู้ไหม…การเจอเฌอมันทำให้เราเปลี่ยนไป” “เปลี่ยนแบบไหน” ฉันกลั้นใจถาม แค่เขาโอบเอวหลวมๆ ใจฉันก็สั่น ทั้งที่ฉันควรดันตัวเขาออกห่าง แต่ฉันกลับขยับตัวไม่ได้เลย “จากที่ไม่เคยหวงใครอยู่ดีๆ ก็รู้สึกหวงขึ้นมา” “…” “อยากได้เฌอเป็นแฟนว่ะ” “>0:” ฉันเบิกตาโพลงเมื่อปากถูกรุกล้ำด้วยริมฝีปากของโอโซนอีกครั้ง เอวของฉันถูกกระชับกอดให้แน่นขึ้น ลิ้นสากพยายามดุนดันเข้ามาในโพรงปากบาง ตวัดควานเกี่ยวควานหาความหวาน กลิ่นเหล้าจางๆ จากลิ้นสากส่งต่อมายังลิ้นของฉันอย่างรวดเร็ว สัมผัสที่วาบหวามและเกิดขึ้นในเวลาอันรวดเร็วทำสมองของฉันหนักอึ้ง มึนและงงไม่ต่างจากคนเมา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโอโซนใช้ฝ่ามือประคองท้ายทอยของฉันเอาไว้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฉันทิ้งตัวลงไปนั่งตักเขา สิ่งเดียวที่รู้ ฉันเผลอหลับตา เผยอปากยอมรับรสจูบที่เขาพยายามป้อนมันเข้ามาแต่โดยดี “อื้อ~” โอโซนครางเบาๆ เมื่อเขายอมถอนจูบให้ฉันมีโอกาสได้หายใจ ไม่เต็มอิ่มและยังไม่เพียงพอด้วยซ้ำเขาก็กดริมฝีปากลงมาใหม่ บดขยี้หนักๆ ที่ปากของฉัน ดูดดุนกลีบปากทั้งบนและล่าง ฝ่ามือหนาที่บีบเคล้นเบาๆ ที่สะโพกสร้างความวาบหวามจนร่างกายของฉันสั่นเทิ้ม ขนอ่อนลุกซู่ไปทั้งกาย “อื้อ!” ความแข็งขึงที่ดุนดันแม้ยังมีกางเกงยีนส์ราคาแพงขวางกั้นทำหัวใจของฉันกระตุกวูบ โอโซนบดคลึงสิ่งที่กำลังตื่นตัวเข้ากับสะโพกของฉัน จูบของเขาเริ่มดูดดื่ม ดุดัน ลิ้นสากสอดเข้ามาเกี่ยวพันลิ้นของฉัน ตวัดควานหาความหวานอย่างเอาแต่ใจ เสียงน้ำลายใสคละเคล้ากันดังเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ ฝ่ามือหนาลูบตัวฉันสร้างความซาบซ่านจนขนอ่อนลุกซู่ไปทั้งร่ายกาย กลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากหนาทำให้ฉันเบิกตาขึ้น เลยมีโอกาสได้เห็นสายตาที่หลุดความต้องการออกมาอย่างชัดเจน “เฌอ…” โอโซนถอนจูบแล้วกดริมฝีปากลงบนหน้าผากของฉันหนักๆ “เราต้องการเฌอ” “ตะ แต่เราไม่พร้อม” “เฌอพร้อม เรารู้ เราว่าทั้งเฌอและเรา กำลังรู้สึกแบบเดียวกัน!”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม