หลายวันต่อมา
“…สบายมากเลยค่ะมี๊ เฌออยู่ได้ค่ะ ที่นี่น่าอยู่มากๆ นี่คิดว่าว่างๆ จะไปฝากท้องที่บ้านคุณยายอีกค่ะ”
(ติดใจรสมือคุณยายแล้วสิเรา)
“ก็ฝีมือคุณยายนี่ระดับเชฟของภัตตาคารเลยนี่คะ คุณยายทำได้หลายเมนูมากๆ เฌอชักอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยค่ะ”
(นั่นไงล่ะ เอาเป็นว่าถ้าน้องเฌออยู่ที่นั่นแล้วแฮปปี้มี๊กับแด๊ดดี้ก็จะได้สบายใจ)
“แฮปปี้มากๆ ค่ะ มี๊ไม่ต้องเป็นห่วงเฌอนะคะ ฝากความคิดถึงถึงแด๊ดดี้ด้วยนะคะ”
(ได้จ้ะ ไว้วันหลังมี๊โทรหาใหม่ น้องเฌอดูแลตัวเองด้วยนะลูก)
“รับทราบค่ะ รักมี๊นะคะ”
(มี๊ก็รักน้องเฌอมากนะลูก)
“บ๊ายค่ะ” ฉันบอกลาคนในสายด้วยรอยยิ้ม แต่เพียงแค่ละโทรศัพท์ออกจากหูจึงได้เห็นว่าด้านหลังของฉันมีใครบางคนยืนอยู่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามายืนตั้งแต่ตอนไหน
“พริ้ง…”
“หวัดดี เราเอง” ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างเป็นมิตร
ฉันไม่ได้ลืมข้อห้ามของโอโซน ยังจำได้ว่าพริ้งพราวเคยคบกับบอสและจบกันไม
