ตอนที่ 8 สบตาครั้งแรก 1
2527 คำ
ตอนที่ 8 สบตาครั้งแรก 1
“หม่ามี๊คนไหนครับซีเจน?”
เพล้ง!
ก่อนที่ผมจะได้ยินคำตอบของซีเจนก็ได้ยินเสียงแก้วน้ำแตกกระจายผมก็รีบใช้สายตามองไปทันทีแต่ทว่าทันทีที่เห็นมันเหมือนว่าหัวใจของผมได้หยุดเต้นไปชั่วขณะ สายตาของผมมันเห็นผู้หญิงที่ตัวเองตามหามาตลอดทั้งสามปีอยู่ตรงหน้า
“เจนิส...”
ร่างกายของฉันมันไม่มีเรี่ยวแรงเอาดื้อๆ จึงเป็นเหตุที่ปล่อยแก้วน้ำในมือร่วงลงไปกระทบกับพื้น คนตรงหน้าที่ฉันเห็นก็คือโซฟัสเป็นเขาจริงๆ ตัวฉันถึงกับแข็งไปโดยอัตโนมัติทันทีลมหายใจมันค่อยๆ ติดขัดเป็นระยะๆ
“หม่ามี๊…”
“หม่ามี๊?”
ผมรีบละสายตาที่มองเจนิสมาสนใจคนที่ตัวเองกำลังอุ้มอยู่ก่อนที่จะทวนคำพูดของซีเจน อย่าบอกนะว่าซีเจนเป็น.....
“คุณลุงคะ นี่หม่ามี๊ของซีเจนเองค่ะ หม่ามี้เจนิส”
เมื่อซีเจนหันหน้ามาพูดกับผมพร้อมกับแนะนำและชี้ไปทางเจนิสว่าเป็นหม่ามี๊ของตัวเองมันยิ่งทำให้ผมอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกด้วยซ้ำและคำถามต่างๆ มันถาถมเข้ามามากมายในความคิดของผม
ซีเจนเป็นลูกของใคร?
เจนิสมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่?
และที่แน่ๆ ก็คือ ซีเจนคือลูกของผมใช่ไหม?
“ซีเจนลูก”
ฉันตื่นจากอาการอึ้งทันทีเมื่อซีเจนพูดขึ้นแนะนำฉันให้กับโซฟัส ทั้งซีเจนและโซฟัสไปเจอกันเมื่อไหร่ สนิทกันตอนไหนถึงได้อุ้มแถมกอดกันมาขนาดนี้และที่สำคัญโซฟัสจะรู้ไหมว่าซีเจนคือลูกของเขา?
สมองของฉันมันคอยแต่ตั้งคำถามพวกนี้ทันทีก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปเพื่อที่จะคว้าตัวซีเจนมาอุ้มจากโซฟัส
“ขอลูกฉันด้วยค่ะ”
ฉันพูดขึ้นแบบไม่สบตาโซฟัสเลยแล้วมือก็ไปคว้าตัวของซีเจนมาแต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเลยเมื่อโซฟัสไม่ยอมปล่อยซีเจนให้กับฉัน
เขาจ้องหน้าของฉันด้วยสายตาที่แข็งกร้าวราวกับอยากถามอะไรบางอย่างแต่ใครจะไปสนใจสิ่งที่ฉันสนก็คือลูกที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาเท่านั้น ซีเจนก็ไม่พูดอะไรเลยสักนิดแถมยังใช้มือคล้องคอโซฟัสไว้แน่นอีกทำไมถึงเป็นแบบนี้นะทำไมถึงไม่ขัดขืนสักนิดเลยซีเจนแม่อยู่ตรงหน้าลูกนะ
“…”
“ซีเจนมาหาหม่ามี๊ค่ะ เราจะกลับบ้านกันแล้วนะคะ”
ในเมื่อพูดกับเขาไม่รู้เรื่องฉันก็พยายามหาวิธีอื่นเพื่อให้ซีเจนลงมาจากการอุ้มของโซฟัสให้ได้ปล่อยไว้นานๆ ไม่ดีแน่ นี่ขนาดเจอกันเพียงครั้งแรกยังทำตัวติดกันเป็นตังเมแบบนี้แล้วถ้าเจอกันทุกวัน อยู่ด้วยกันมันจะขนาดไหน โอ้ยไม่อยากจะคิด!
“ได้ค่ะหม่ามี๊” ซีเจนบอกฉันก่อนที่จะหันหน้าไปพูดกับโซฟัส “คุณลุงคะซีเจนต้องกลับบ้านกับหม่ามี๊แล้วนะคะ ขอบคุณมากที่ซื้อน้องชมพูตัวใหม่ให้กับซีเจน ซีเจนจะรักษาอย่างดีเลย”
พอจบประโยคซีเจนก็เข้าไปหอมแก้มของโซฟัสทันที ภาพนี้มันเกือบทำให้ฉันน้ำตาคลอแล้ว ตลอดสามปีที่ซีเจนไม่เคยได้เจอหน้าพ่อตัวเองไม่เคยได้สัมผัสความอบอุ่นจากพ่อตัวเองจนมาถึงวันนี้วันที่ความฝันของลูกเป็นจริงนี้แหละมั้งที่เขาเรียกว่า สายเลือดเดียวกันมันตัดกันไม่ขาดมันแฝงความอบอุ่นความผูกพันกันเสมอเสมือนว่าทั้งสองรู้จักกันมานานแล้ว ฉันบอกไม่ถูกเลยจริงๆ
ผมมองหน้าเจนิสที่เข้ามาจะอุ้มซีเจนไปจากผมแต่ผมไม่ให้เพราะว่าผมอยากจะคุยกับเธอก่อนแต่เจนิสไม่สบตาผมเลยนอกจากนี้เธอยังใช้ลูกตัวเองเป็นตัวพรากออกจากผมโดยให้เหตุผลว่าจะพากลับบ้านแต่ทว่าก่อนจะไปซีเจนก็เข้ามาหอมแก้มผมพร้อมกับขอบคุณอีกครั้งหนึ่งแล้วผมก็ยังสังเกตเห็นตอนที่ซีเจนเข้ามาหอมแก้มผม
ทำไม?
เจนิสต้องน้ำตาคลอด้วย มันต้องมีอะไรบ้างอย่างที่เธอปิดบังผมไว้อย่างแน่นอน
“หม่ามี๊ซีเจนต้องเข้าใจผิดแน่ๆ เลยครับ งานของหม่ามี๊ยังไม่เสร็จสักหน่อย” ผมพูดออกไปและหันหน้าไปทางซีเจน
“จริงหรือคะหม่ามี๊ งั้นซีเจนรอหม่ามี๊ที่เดิมก็ได้ค่ะ”
เมื่อซีเจนได้ยินที่โซฟัสพูดออกมา ลูกก็หันหน้ามาพูดกับฉันด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใสจะทำยังไงดีเมื่อสิ่งที่โซฟัสพูดเป็นเรื่องจริงงานยังไม่เสร็จเมื่อกี้ฉันเพียงแค่เข้าไปเอาน้ำให้ผู้จัดการเฉยๆ เท่านั้นเอง
“เจนิสเรื่องมีเรื่องต้องคุยกัน!”
ผมเข้าไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของเธอเพราะว่าเจนิสคอยแต่จะคว้าตัวของซีเจนไปอุ้มเพียงอย่างเดียวเท่านั้นมันจึงเป็นโอกาสดีที่ผมบอกกับเธอ
“ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณ”
เมื่อฉันได้ยินโซฟัสกระซิบที่ข้างหูตัวเองฉันก็รีบปฏิเสธเขาไปทันทีโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลาสักนิดเดียวหรือวินาทีเดียวด้วยซ้ำไป
“งั้นก็อย่าหวังว่าผมจะปล่อยซีเจนไป!”
ผมพูดขึ้นอย่างเป็นต่อในเมื่อซีเจนอยู่ในอ้อมกอดของผมแบบไม่ร้องไห้อะไรเลยเสียด้วยซ้ำแล้วในขณะนี้ซีเจนก็มัวแต่เล่นตุ๊กตาที่อยู่บนดินสอสีชมพูโดยไม่สนใจอะไรเลย
“ก็ได้ค่ะ”
ฉันต้องยอมรับไปอย่างเสียไม่ได้เพราะว่าโซฟัสเล่นเอาซีเจนมาเป็นเครื่องต่อรองแบบนี้ใครมันจะไปทนไหว ถ้าเกิดเขาเอาซีเจนไปจากฉันขึ้นมาล่ะจะทำยังไงในเมื่อตอนนี้เขาเป็นถึงท่านประธานเจ้าของห้างหรู มีฐานะที่ร่ำรวยถ้าเกิดเขาเอาซีเจนไปมันคงง่ายนิดเดียวเท่านั้น
“คุณกาญชนก ผมฝากซีเจนไว้แป๊บหนึง อย่าได้ทำอะไรเธอแม้แต่นิดเดียวหรือว่าปล่อยเธอคลาดสายตาเด็ดขาดไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน” เจนิสเข้ามาคว้าตัวซีเจนไปอุ้มทันทีในตอนที่ผมหันไปสั่งผู้จัดการร้านที่อยู่ด้วย
“ค่ะ ท่านประธาน”
ฉันพาซีเจนมานั่งที่โซฟาข้างๆ เสาใหญ่ก่อนที่จะเห็นว่าลูกของตัวเองไม่ยอมปล่อยดินสอที่มีตุ๊กตาพิกเล็ตที่เธอชอบเลยสักนิดแต่หน้าตาก็ยิ้มให้กับฉันปกติ
“หม่ามี๊สวยไหมคุณลุงเป็นคนซื้อให้ซีเจนเองค่ะ ซีเจนช๊อบชอบ”
ซีเจนพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางโซฟัสที่เดินเข้ามานั่งข้างๆ ซีเจนที่โซฟาโดยที่ฉันนั่งย่องๆ อยู่กับพื้นตรงหน้าลูก
“สวยค่ะ สวยมากๆ เลย”
ฉันรีบตอบคำถามลูกทันที ซีเจนคงดีใจมากๆ ที่ได้เป็นเจ้าของน้องชมพูตัวใหม่ที่โซฟัสซื้อให้ ทุกๆ ครั้งที่ฉันพาซีเจนมาทำงานด้วยเธอจะมองไปยังร้านขายอุปกรณ์การเขียนด้วยสายตาละห้อยโดยที่ไม่พูดอะไรเลย
ฉันรู้ว่าซีเจนอยากได้มากแต่มันเป็นเพราะตัวฉันเองที่ไม่มีปัญญาซื้อให้ลูกตัวเอง ฉันจึงไม่พาลูกย่างก้าวเข้าไปในร้านอย่างเด็ดขาดถึงมันจะเป็นแค่เพียงดินสอเล่มเล็กๆ แต่อย่าลืมสิว่ามูลค่าของมันอาจจะเทียบค่าอาหารทั้งอาทิตย์ของฉันและก็ซีเจนรวมกันเลยก็ว่าได้ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปสบตาโซฟัสอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะกลับมามองที่ซีเจน
โซฟัสเขาไม่ใช่คนโง่นะที่จะไม่รู้ว่าซีเจนเป็นลูกของตัวเอง ยิ่งหน้าตาเหมือนกันทั้งพ่อและลูกขนาดนี้
“ซีเจนคะ หนูอยู่กับน้าอ้อยแป๊บหนึง แม่ขอไปคุยงานกับคุณลุงก่อนนะ”
“ค่ะหม่ามี๊ ซีเจนไม่ดื้อ ไม่ซนจะอยู่กับน้าอ้อยจนกว่าหม่ามี๊จะมาค่ะ”
“น่ารักที่สุดเลยค่ะ”
ฉันตอบรับลูกก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปหาพี่อ้อยและผู้จัดการที่ยืนงงกับเหตุการณ์อยู่ไม่ไกลจากนั้นฉันก็ขอฝากซีเจนไว้แป๊บหนึง
เมื่อผมเห็นเจนิสเดินไปเพื่อพูดเรื่องฝากซีเจนไว้กับเพื่อนร่วมงานของเธออีกทีหนึ่งผมก็พูดขึ้นเพื่อถามร่างเล็กๆ ข้างกายตัวเองทันทีในสิ่งที่ตัวเองสงสัยผมไม่ได้โง่ขนาดดูไม่ออกนะว่าซีเจนเป็นลูกของใคร
“ซีเจนครับลุงขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะคุณลุง”
เมื่อเสียงเล็กๆ ตอบผมกลับมาพร้อมกับส่งสายตามาให้อย่างอ่อนโยน ผมก็รีบพูดขึ้นทันที
“ซีเจนอายุเท่าไหร่แล้วครับ ทำไมถึงได้ฉลาดขนาดนี้?”
“ซีเจนอายุกำลังจะสามขวบค่ะคุณลุง”
ทำไมเวลามันถึงได้เหมาะเจาะกันขนาดนี้ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ ในเมื่อสามปีที่แล้วเจนิสเธอได้จากผมไปเมื่อสามปีที่แล้วแสดงว่าซีเจนเป็นลูกของผม ผมจึงถามต่อไปอีก
“คุณพ่อของซีเจนอยู่ไหนครับ?”
“หม่ามี๊บอกว่าป๊ะป๋าของซีเจนอยู่ต่างประเทศค่ะ ซีเจนยังไม่เคยเห็นหน้าเลยแต่หม่ามี๊บอกว่าป๊ะป๋าจะกลับมาหาซีเจนเอง ซีเจนรอป๊ะป๋ามาหาซีเจนอยากกอดป๊ะป๋ามากๆ แล้วหม่ามี๊ยังบอกอีกนะคะว่าป๊ะป๋าของซีเจนชื่อ ป๊ะป๋าโซฟัส ภาคิน ธรรมกิจติกุลค่ะ”
ประโยคสุดท้ายนี้ทำให้ผมเบิกตากว้างพร้อมกับลมหายใจของตัวเองที่เกิดติดขัดขึ้นมาอย่างกะทันหันหัวใจเต้นรัวขึ้นราวกับผมไปวิ่งมาหลายร้อยกิโลเมตรอย่างไงอย่างงั้น ประโยคนั้นมันยังก้องอยู่ในความคิดของผมเป็นร้อยรอบ ป๊ะป๋าของซีเจนชื่อ ป๊ะป๋าโซฟัส ภาคิน ธรรมกิจติกุลค่ะ มันเป็นชื่อของผมทั้งชื่อเล่น ชื่อจริง นามสกุลจริง ทั้งหมดมันคือตัวของผม!
ผมคือพ่อของซีเจน เด็กน้อยที่ผมตกหลุมรักตั้งแต่เจอเพียงครั้งแรก
“ซีเจนลูกป๊ะป๋า”
ผมเข้าไปกอดซีเจนทันทัน น้ำตาของผมมันไหลออกมาด้วยความตื้นตันใจ เลือดเนื้อเชื้อไขสายเลือดของผมที่ห่างกันมาสามปี ในที่สุดเราทั้งสองก็ได้เจอกัน คราวนี้ผมจะไม่ยอมให้ลูกสาวแสนน่ารักของตัวเองต้องไปจากผมอีก ไม่มีวันเด็ดขาด!
“คุณลุงคือป๊ะป๋าของซีเจนหรอคะ?”
คนในอ้อมกอดของผมพูดขึ้นมาผมจึงผละตัวของซีเจนออกมาพร้อมกับจ้องไปที่ใบหน้าที่มองมายังผมด้วยแววตาที่สงสัย
“ป๊ะป๋ากลับมาหาซีเจนแล้วนะ ซีเจนคิดถึงป๊ะป๋าไหม?”
ผมพูดออกไปพร้อมกับนำมือทั้งสองข้างเข้าไปประคบแก้มเล็กๆ อันแสนตุ้ยนุ้ยของลูกสาวตัวเองอย่างอ่อนโยน
“ป๊ะป๋ามาหาซีเจนกับหม่ามี๊แล้ว ซีเจนดีใจที่สุดเลยคะในที่สุดซีเจนก็ได้กอดป๊ะป๋าของตัวเองที่แสนรอคอยมานานแสนนานแล้ว ซีเจนรักป๊ะป๋านะคะ”
น้ำตาของผมยิ่งไหลออกมาเป็นสายเมื่อลูกตัวเองเข้ามากอดแน่นพร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยประโยคที่สามารถเรียกน้ำตาผมออกมาอย่างง่ายดาย ผมดีใจมากเหลือเกินที่มีลูกสาวน่ารักแบบนี้ ถึงแม้ว่าผมจะพึ่งเจอหน้า จะพึ่งได้กอด จะพึ่งได้จับตัว จะพึ่งได้อุ้ม จะพึ่งได้ซื้อของให้ก็เถอะ ทุกๆ อย่างที่ได้ทำในวันนี้มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีมากและต่อไปนี้ผมจะดูแลลูกของตัวเองให้ดีตลอดไป
“ป๊ะป๋ารักซีเจนมากที่สุดในโลกเลยค่ะและก็คิดถึงมากเท่าท้องฟ้าเลย ป๊ะป๋าของโทษนะคะที่มาหาซีเจนช้า ทำให้ซีเจนต้องรอ”
ผมพูดออกไปโดยเปลี่ยนคำลงท้ายเป็นคะ เพราะอยากสนิทสนมกับลูกมากขึ้นเป็นเท่าตัวแล้วมันก็แสดงถึงความอ่อนโยนด้วย
“ซีเจนไม่โกรธป๊ะป๋าเลย ซีเจนดีใจม๊ากมากเท่าท้องฟ้าเลยที่ได้เจอป๊ะป๋า ป๊ะป๋าอย่าร้องไห้เลยนะคะ โอ๋ๆ”
ซีเจนลูกรักของผมใช้ฝ่ามืออันเล็กๆ ของตัวเองเข้ามาประกบที่ใบหน้าของผมพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างอ่อนโยนพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่แสนน่ารักเข้ามากให้กับผมอีกครั้งหนึ่ง ช่างเป็นภาพที่ผมพึ่งได้เห็นเป็นครั้งแรก ผมรู้แล้วความรู้สึกของคนเป็นพ่อมันเป็นยังไงตั้งแต่ผมได้เจอซีเจนแล้วผมก็เข้าใจความรู้สึกของไอ้คิวพีว่ามันเป็นยังไงตอนเสียลูกไปถ้าเกิดเป็นผม ผมคงจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นไปแล้วที่มาพรากดวงใจไปจากตัวเอง
“ป๊ะป๋าจะมาไม่ไปไหนแล้วไม่จากซีเจนลูกรักไปไหนอีกแล้วค่ะ จะอยู่กับซีเจนตลอดไปเลย”
ผมกอดซีเจนแล้วยกฝ่ามือขึ้นมาลูบศีรษะเบาๆ
“เย้ๆ คราวนี้ซีเจนก็ได้กอดป๊ะป๋าทั้งเวลานอนตื่นนอนก่อนไปโรงเรียนแล้วยังได้จุ๊บป๊ะป๋าตลอดไปอีกด้วย”
เสียงร้องใสๆ ที่แสดงความดีใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจน แววตาที่ลุกโชยด้วยความสดใส มันยิ่งทำให้ผมตื้นตันหัวใจมากขึ้นเป็นเท่าตัว ลูกผมช่างน่ารักจริงๆ
“ป๊ะป๋าจะให้ซีเจนกอดตลอดไปเลยคะกอดให้หายคิดถึงไปเลย ทุกๆ เวลา ดีไหมคะ?”
“ดีม๊ากมากคะแต่ป๊ะป๋าต้องให้หม่ามี๊กอดด้วยน๊า หม่ามี๊คงคิดถึงป๊ะป๋ามากมายเท่ากับซีเจนเลยและอีกอย่างหนึ่งหม่ามี๊กับป๊ะป๋าจะต้องกอดซีเจนตอนนอนด้วย”
ผมอดยิ้มกับความคิดของลูกตัวเองไม่ได้เจนิสสอนลูกดีมาก ซีเจนไม่นึกถึงตัวเองเลยแต่จะนึกถึงเจนิสตลอดและเมื่อซีเจนได้อะไรก็จะห่วงแม่ตัวเองเสมอ
“ได้ค่ะ ป๊ะป๋าจะกอดทั้งซีเจนและหม่ามี๊เลย”
- ผู้เขียน
