“พราว ทำไมกลับมาบ้าน” เรย์จิถามฉันเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามา ฉันไม่ตอบ ไม่กล้าพูดว่าไอ้หมอนี่ที่เดินตามหลังฉันเข้ามาเป็นคนพากลับมาบ้าน
เหมือนเขาจะรู้ เลยไม่ได้ถามฉันต่อ
“อายะ นิสัยเสียไม่เลิกเลยนะ” เขาตำหนิน้องชายแรงๆ เมื่อเดาออกว่าฉันกลับมาเพราะอะไร
“ยัยนี่เป็นผู้หญิง ให้ไปอยู่ที่อื่นได้ไง ไปอยู่ไหนก็ไม่บอก” เขาพูดหน้าตาเซ็งๆ แต่ไม่ได้ขึ้นเสียง
“ไปอยู่ไหนมันก็เรื่องของเขามั้ย แกจะไปยุ่งทำไมนักหนา” ผู้เป็นพี่ชายเริ่มหงุดหงิดกับความเอาแต่ใจของน้อง
“ก็ยัยนี่เป็น…” เขาอึกอักไม่ยอมพูด
“เป็นอะไร” เรย์จิแผดเสียงดังใส่น้องชาย หน้าตาเริ่มน่ากลัว
“เป็นน้องสาวของบ้านเราไง คุณน้าอมรทิพย์จะเป็นห่วงมั้ย”
“คนอย่างแกนะหรอจะมาห่วงคนอื่น เห็นค่อนขอดเขาตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาก้าวเท้าเข้ามา”
“งั้นก็แล้วแต่ละกัน อยากอยู่ไหนก็อยู่ไปเลยผมไม่ยุ่งด้วยละ” เขาพูดแล้วเดินไปเลย
“งั้นพราวขอตัวก่อนนะคะพี่เรย์”
ฉั
