บ้านโยชิดะ เวลานั้น
แผ่นดิน : ไอ้พราวบอกว่าไม่กลับวันนี้
ภูผา : ห๊าา ทำไมงั้นอ่ะ แล้วไปนอนไหน บ้านพาเซลหรอ
พิภพ : เหอะ ไปกับพี่เรย์ก็น่าจะอยู่กับพี่เรย์หรือเปล่า
อายาโตะ : ไอ้เชี้ยเรย์ คิดจะทำอะไรยัยนั่นว่ะ
ชูอิจิ : แต่โดยนิสัยเจ้าเรย์ พี่ว่าไม่น่าจะทำอะไรไม่ดีหรอก ว่าแต่ทำไมเด็กนั่นอยู่ๆ ถึงไม่อยากกลับบ้าน
ภูผา : ก็พวกพี่มั้ยชอบพูดจาร้ายๆ กับน้องมัน หาว่าเป็นปลิงบ้าง เด็กสลัมบ้าง ใครมันจะอยากอยู่
…
แล้วทำไมพวกเขาต้องมาเป็นห่วงเด็กนี่กัน พวกเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆ ที่เป็นแค่พราวฟ้า ไอ้เด็กแสบ แต่ดันมาปั่นจนพวกเขาต้องเป็นแบบนี้
เรย์จิผิวปากเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี พวกผู้ชายกำลังนั่งหน้าเครียดกันอยู่ตรงนั้นตั้งนาน เป็นภาพที่เรย์จิอดขำไม่ได้และรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ชนะ
“พี่เรย์ ยัยพราวไปไหน” แผ่นดินเปิดประเด็นก่อนคนแรก
“อยู่ที่ที่ปลอดภัยไม่ต้องกังวล” เขาพูดนิ่งๆ แววตาไม
