แผ่นดิน
1328 คำ
“คิกๆ พี่ภู คิดว่ามันเป็นแบบนั้นใช่มั้ยจริงๆ แล้วมันจบอีกแบบเลยนะ พราวไม่อยากสปอยส์ พี่ภูไปหาอ่านเอง”
“โห พราวอ่านไวเหมือนกันนะ อ่านจบหมดแล้วหรอ นิยายนั่น”
“ใช่สิ หรือถ้าไม่เชื่อ จะสปอยส์ให้ฟังนะเจ้าหมาชิวาว่า ฮ่าๆๆ”
“ไม่เอาๆๆ ห้ามพูดนะ”
ภูผากำลังเอามือปิดปากของฉันเป็นพันลวันเมื่อฉันกำลังจะสปอยส์นิยายเรื่องที่เราอ่านเรื่องเดียวกันให้ฟัง พอคุยไปคุยมาเราก็เริ่มสนิท และมีหลายอย่างที่ชอบเหมือนกัน ฉันรู้สึกดีใจจริงๆ ที่มีพวก เขาไม่มองเหยียดฉันเหมือนคนอื่นด้วยนิสัยดีมากๆ
คิดแบบนั้นได้ไม่ถึง 10 วินาที ร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ก็เดินปรี่เข้ามาหาพวกเราที่กำลังหยอกล้อและถือถุงช้อปปิ้งพะรุงพะรัง เข้ามาด้วยท่าทีโมโหและนักเลง ไอ้เจ้าคนนิสัยเสีย อายาโตะ
“แหม สนิทสนมกันจังเลยนะ น้องชายน้องสาว” ไปผลาญเงินกันมาสนุกมั้ยครับ ท่าทางยียวนกวนบาทาน้ำเสียงเหยียดหยามขั้นสุด
“ไม่เกี่ยวกับคุณนี่ คุณลุงให้สิทธิ์ฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องสนว่าคุณจะเป็นยังไง” ฉันต่อปากต่อคำเขา ตอนนี้สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นโมโหมากๆ เขาเริ่มกระชากแขนฉันแรงๆ มากไปแล้วนะเจ้าหมอนี่ ฉันกำลังจะอ้าปากด่า
“พี่อายะ ปล่อยพราว” ภูผาทำหน้าตาน่ากลัวและเสียงแข็งมากๆ ฉันไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ออกมาจากปากเขาสักครั้ง
“มึงยุ่งอะไรด้วยว่ะไอ้เด็กติ๋ม เด็กก็อยู่ส่วนเด็กมั้ย” อายาโตะยังไม่หยุดระรานเขา
“พี่กำลังทำเธอเจ็บ” ภูผาไม่ยอมหยุดและยืนกรานจะปกป้องฉัน
“เหอะ เจ็บอะไร แค่นี้หรอเจ็บ ฉันทำยัยนี่เจ็บมากกว่านี้มาตั้ง…” ทันทีที่พอจะเดาออกว่าเขาจะพูดอะไร
เพี๊ยะ ฝ่ามือฉันไปประทับบนใบหน้าเขาอย่างแรง ฉันโมโหมากผู้ชายคนนี้เลวเกินไปแล้ว ทำไมล่ะแค่นั้นยังทำร้ายฉันไม่พอถึงขนาดตามมาระรานฉันขนาดนี้เลยหรอ เฮงซวย ไอ้คนเฮงซวย
นาทีนั้นก็มีร่างใหญ่หน้าตาไม่คุ้นคนหนึ่งเดินเข้าประตูบ้านมา ทุกคนคลายท่าทีบึ้งตึงกันลงเล็กน้อย เสียงทุ้มใหญ่เอ่ยออกมาช่วยลดทอนบรรยากาศตึงเครียดนี้
“พวกพี่มาทำอะไรกันตรงทางเข้าบ้านเนี่ย แล้วนี่ใคร สาวของพี่อายะหรอ คนนี้เอ็กซ์ใช้ได้เลยนี่ ตาถึงแฮะรอบบนี้”
“ไม่ใช่นะ แผ่นดิน คนนี้พราวฟ้า ลุกคุณน้าอมรทิพย์ น่าจะเกิดปีเดียวกับแก” ภูผาเอ่ยนิ่งๆ เพื่อช่วยลดทอนบรรยากาศชวนอึดอัดนี่
“อ้าว พราวฟ้างั้นหรอ ผมไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าลูกคุณน่าจะสวยขนาดนี้ ผมแผ่นดินครับ ยินดีต้อนรับสู่บ้านโยชิดะ”
“สวัสดีค่ะ ลูกชายคนเล็กงั้นก็เรียนที่เดียวกับพราวใช่มั้ยคะ” ฉันชิงถามเพื่อลองเชิงว่าหมอนี่เป็นคนยังไง
“ใช่ๆ พวกเราอายุเท่ากันงั้นก็มาคุยกันสบายๆ เถอะ” ท่าทางนิสัยดีและดูสบายๆ แฮะ ดูการแต่งตัวออกจะไปทางอินดี้ด้วยน่าจะพอคบไหว สายตาก็ไม่ได้มองเหยียดมากมาย
“โอเค เรียกดินเฉยๆ ได้มั้ยงั้น”
“ได้สิ งั้นฉันเรียกเธอพราวเฉยๆ นะ”
“โอเค ฉันยิ้มให้เขา”
“อ๊าว รอยยิ้มละลายใจ” เขาทำท่ากุมหัวใจคิกๆ น่ารักดี
“แล้วจะยืนกันตรงนี้อีกนานมั้ย” อายาโตะพูดขึ้นมาน้ำเสียงไม่สบอารมณ์แฮะ
“งั้นพราวขอตัวก่อนนะคะ ส่งถุงมาพี่ภู เดี๋ยวพราวหิ้วขึ้นไปเอง” ฉันยื่นมือไปรับถุงช้อปปิ้งของตัวเอง
“โห เรียกกันสนิทสนมเลยนะ เธอเข้ากันได้ดีกับพี่ชายโลกส่วนตัวสูงของฉันด้วยหรอ” แผ่นดินถามแบบสงสัย
“ก็นะ คนนี้หมาชิวาว่าของฉันเอง” ฉันลูบหัวภูผาน่ารัก เขายิ้มแก้มปริแล้วมองมาอย่างอ่อนโยน
“โอ้โห ขนาดนั้นเลย มีไม่กี่คนนะเนี่ยที่ทำให้พี่ภูยิ้มแก้มปริขนาดนั้นได้” ท่าทางภูผาเขินอยู่ตรงนั้น
พวกเราขำกลิ้งกันอยู่ตรงนั้น มีอยู่คนเดียวที่ไม่ยอมขำแถมยังมองเหยียดมาที่ฉันอีก ช่างหัวนายสิ อายาโตะ
แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันไป
.
.
แต่ดูเหมือนจะมีคนไม่อยากแยกย้ายอยู่คนหนึ่งแล้วเดินตามฉันมาต้อยๆ เขาคว้าแขนฉันก่อนที่ฉันจะเปิดประตูเข้าห้อง จนถุงช้อปปิ้งตกเกลื่อนกระจายเต็มพื้น หมอนี่มันระรานได้โล่จริงๆ แฮะ ต้องการอะไรจากฉันอีก
"ยัยร่าน" เขามองหน้าฉันแล้วพูดออกมาแบบนั้น
"เออ ฉันมันร่าน นายเองก็รู้ดีนะ คอยดูนะ ฉันจะร่านให้สมใจอยากเลย" ฉันสะบัดข้อมือแล้วก้มเก็บถุงช๊อปปิ้ง
"ปากดีนักนะ คอยดูซิว่าคืนนี้เธอจะปากดีได้อีกมั้ยพราวฟ้า"
"ใครสน นายเข้าห้องฉันไม่ได้อีกแล้วไอ้คนเลว ฉันให้ช่างมาทำประตูแน่นหนานายไม่มีทาง…อุ๊บ อู้ อื้ออ" พูดยังไม่ทันจบเขาก็ช้อนศีรษะฉันขึ้นไปแล้วใช่ริมฝีปากร้อนบดขยี้ปากลงมา ฉันกัดไปที่ปากเขาแรงๆ ขณะที่เขากำลังดูดริมฝีปากบาง จนเขาร้องเสียงหลง
"โอ๊ยย ไอ้เด็กบ้า" เขามองหน้าเจ็บแค้นแล้วใช้มือลูบไปที่ปากตัวเอง สบโอกาสฉันก็วิ่งเข้าห้องปิดประตูเลย ไม่สนถุงช้อปปิ้งสักนิด ช่างหัวถุงช้อปปิ้งเถอะ ฉันต้องหนีหมอนี่เข้าห้องก่อน
ฉันจะไม่มีทางเปิดช่ิงว่างให้นายอีกคอยดูไอ้คนเลว
.
.
เช้าวันต่อมาที่โต๊ะอาหาร วันนี้อยู่พร้อมเพรียงกันแฮะ
“มอนิ่งพราว” ท่าทางสบายๆ ของแผ่นดินทำให้ให้บรรยากาศดูดีขึ้นแฮะ
“ดิน วันนี้ลงมาทานด้วยกันหรอ”
“ช่ายๆ ตื่นเช้าลงมาทานเพราะเธอเลยนะเนี่ย เห็นคนสวยๆ แล้วมันเจริญอาหาร คิกๆ”
“สนิทกันจังนะ” ชูอิจิพูดนิ่งๆ วางมาด ขี้เก๊กชะมัด
“พี่ชู อิจฉาพวกเราที่สนิทกันหรอคะ ถ้าพี่ชูเลิกทำคิ้วเป็นปมแล้วหันมาทำตัวสบายๆ บ้างเข้าถึงง่ายๆ ไม่แน่อาจจะสนิทกันขึ้นมาได้นะคะ” ฉันเริ่มเปิดประเด็นประทะคารมกับหมอนี่
“เหอะ ใครอยากสนิทกับเธอ” เขาพูดด้วยท่าทางเคอะเขิน เขินที่ฉันเรียกชื่อเล่นแน่ๆ ฉันขำคิกๆ คนเดียวแล้วเอ่ยอีกว่า
“อะไรกันคะพี่ พี่ลืมวันเวลาแสนหวานในสวนดอกไม้ของเราสองคนแล้วหรอคะ”
หน้าเหวอ ไม่ใช่แค่อีตาชูอิจินี่นะ ทั้งโต๊ะหน้าเหวอกันหมด ตลกชะมัด ฉันจะปั่นครอบครัวนี้ให้เป็นบ้านตายเลยคอยดู อีตาชูอิจิหน้าแดงแปร๊ด
“ไอ้พราว น้อยๆ หน่อย เกรงใจคุณลุงบ้าง” โอ๊ยแม่ก็กำลังสนุกเลย
“โอ้โหไม่ใช่แค่พี่ภู แต่เธอทำพี่ชูหน้าแดงได้ด้วย พราวฟ้าเธอร้ายกาจเกินไปแล้ว” แผ่นดินพูดแล้วขำคิกคักกับฉัน
“ฮ่าๆๆ ใช่มั้ยล่ะเพื่อนยาก ว่างๆ มาเรียนสกิลการปั่นกับศิษย์พี่คนนี้ได้นะ เจ้าดิน”
“คิกๆๆ เธอนี่มันโคตรตลก” แผ่นดินขำกลิ้งกับฉันสองคนตรงนั้น หมอนี่น่าจะมาเป็นเพื่อนรักฉันได้แน่นอน ดูจากสไตร์แล้วเข้ากันได้ดี
ครืด เสียงเลื่อนเก้าอี้ อายาโตะลุกจากเก้าอี้ด้วยท่าทางไม่พอใจ
“ไม่กินละรำคาญ”
แล้วก็เดินออกไปเลย
ชั่งหัวนายสิ
.
.
.
ขอสักหัวใจให้มีแรงอัพต่อหน่อยนะคะ คุณรี๊ดคนดีของไรท์
- ผู้เขียน
