เรย์จิ
1203 คำ
เปิดเทอมวันแรก
ฉันทำความคุ้นเคยกับแผ่นดินไวมาก เขาเป็นคนง่ายๆ สบายๆ เข้าถึงง่ายและไม่เหยียดฉัน เป็นเพื่อนที่ดีมากๆ ใช้เวลาไม่ถึงอาทิตย์พวกเราก็สนิทกันมากขนาดที่เขาเรียกฉันว่าไอ้พราว และฉันสามารถเรียกเขาว่าไอ้ดินได้บ้างบางเวลานะ ส่วนใหญ่จะเรียกว่าเจ้าดินมากกว่า
ฉันแต่งชุดนักเรียนใหม่เอี่ยมของโรงเรียนลูกคุณหนูนี่ออกมาจากห้อง คือมันสวยมากอ่ะทุกคนเป็นชุดกระโปรงเอี้ยมโคตรน่ารัก แล้วตัวฉันที่เคยฝันไว้ตอนเด็กๆ ว่าอยากใส่ก็ได้ใส่แล้วอ่ะ
ชุดนักเรียกสีอิฐ ค่าเทอมแสนแพง อยากจะไปกราบแทบเท้าคุณแม่และลุงโยชิดะ แต่บังเอิญพวกท่านหนีไปเที่ยวต่างประเทศซะงั้น ฮันนีมูนก่อนแต่งเฉย ใช่พวกเขายังไม่ได้เข้าพิธีกันค่ะ เนื่องจากแม่รอฤกษ์ แม่ฉันค่อนข้างเป็นสายมูค่ะ เอาเถอะถ้าพวกท่านสบายใจแบบไหนก็ทำไป
ช่วงนี้คนดูแลบ้านจะเป็นพี่ชู และคนดูแลเงินสดของบ้านจะเป็นลุงอะไรสักอย่างจำชื่อไม่ได้ ลุงพ่อบ้าน ช่างเถอะ เพราะเงินรายเดือนคุณลุงโอนเข้า บช ตรงให้พวกเราใช้กันเอง เป็นหนูตกถังเข้าสารนี่มันโคตรดี
ฉันเดินลงมาพร้อมกับชุดนักเรียนตัวสวยแล้วฮัมเพลงในลำคอ
“ว้าวว สาวในชุดนักเรียนมองแล้วใจเต้นตึกตัก” เจ้าดินแซวฉันตั้งแต่ฉันยังก้าวไม่ถึงบันไดขั้นสุดท้าย
“ไงแก ดูซะให้เต็มตา ออร่าของนางฟ้า” ฉันยืดอกภูมิใจกับคำชมและหมุนตัวโชว์ความสวย แต่ไม่ทันระวังตัว หมุนแรงไปหน่อยจนจะเซ แต่มีร่างใหญ่มารับไว้ก่อนที่จะล้ม
“เทวดา” ฉันมองหน้าเขาแล้วอุทานออกมา
พรูดด เขาแค่นขำออกมาน้อยๆ พระเจ้ารอยยิ้มนั้นมองแล้วรู้สึกล่องลอย
“เธอคือพราวฟ้าใช่มั้ย”
“ใช่ค่ะ คุณเทวดา ไม่ทราบว่านี่ฉันตกบันไดแล้วตาย ขึ้นสวรรค์มาเจอคุณใช่มั้ยคะ”
ฉันมองหน้าเขาอย่างเคลิบเคลิ้ม ริมฝีปากอมชมพูน่าสัมผัส เปลือกตาชั้นเดียว จมูกโด่งได้รูป ผมถูกย้อมเป็นสีน้ำตาลอ่อน พระเจ้า ฉันกำลังเคลิ้มสักแป๊บก็มีร่างใหญ่เดินมาแล้วดึงผมหางม้าฉันให้ได้สติ
“โอ๊ย ไอ้ดิน มาดึงผมทำไมว่ะ ฉันคุยกับเทวดาอยู่นะ”
“เทวดาบ้านแกสิ นั่นพี่ชายฉัน พี่เรย์ ชื่อจริงเรย์จิ”
“เรย์จิ พระเจ้าส่งคุณมาเกิดเหรอคะ รอยยิ้มคุณอบอุ่นและช่วยเยียวยามากจริงๆ”
เวลาเขายิ้มยิงฟันมีฟันเขี้ยวออกมาด้วยโคตรกร้าวใจ
ปึก ไอ้ดินดึงผมฉันอีกที
“โอ้ย ไอ้บ้านี่ เจ็บนะ อุตส่าห์มัดเสียทรงหมด”
“ดูแกระริกระรี้เกินเหตุ ทำเหมือนจะแดกพี่ชายฉันเข้าไป”
“แดกได้ด้วยหรอ” ฉันหันไปถามหน้าตาย ไอ้ดินทำหน้าตาเอือมระอากลับมา
“คิกๆ น่ารักจังน้องพราว” เขาเอามือมาลูบหัวฉันแล้วยิ้มอีกแล้ว กรี๊ดเขายิ้มอีกแล้ว
“มานี่เลยมานั่ง” เจ้าดินลากฉันที่กำลังเหม่อจ้องหน้าคุณเรย์จิลงมานั่งเก้าอี้
“สงบสติอารมณ์หน่อยพราว” ภูผายิ้มให้ฉัน
“สงบได้ไงพี่ภู นั่นไม่ใช่คนแล้วนั่นเทวดาแล้ว ดูรอยยิ้มนั่นสิ โอ๊ยยย ละลาย” ฉันจ้องมองเขาไม่วางตา
เรย์จิเริ่มเขินกับปฏิกิริยาของพราว เขาเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงเขินๆ
“ร่านชะมัด” ปากเสียๆ เอ่ยมาขัดบรรยากาศแสนสุข ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร คนที่เหยียดฉันตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาที่บ้านหลังนี้ เจ้าอายาโตะ
“นี่ เจ้าดิน ใบมินท์นี่ภาษาไทยเขาเรียกอะไรน้าา” ฉันแกล้งถามเจ้าดินผู้ไม่ประสีประสา
“สาระแน่” มันตอบมาหน้าตาย
“ใช่ๆ สาระแน่” ฉันหันไปหาเจ้าอายาโตะแล้วพูดกระแทกเสียงว่า สาระแน่
มองนั่นนั่งโมโหตาเขียวปั๊ด คิกๆ ตลกชิบ
.
.
โหโคตรบังเอิญมั้ยที่พวกเราได้อยู่ห้องเดียวกันเจ้าดิน ฉันเรียกเขาด้วยท่าทางตื่นเต้น
“เออ ฟลุ๊คชิบที่แรกฉันกลัวแกจะไม่มีเพื่อน ไอ้โรงเรียนบ้านี่มันหาเพื่อนยากด้วย มีแต่พวกอีโก้” เจ้าดินเรียนที่นี่ตั้งแต่อนุบาลสินะ
“ดีจังเลยอ่ะ น้ำตาจะไหล ถ้าไม่มีแกฉันต้องตายแล้วตายอีกแน่ๆ” ฉันทำหน้าตาโล่งใจ
“หมายถึงถูกสาปให้รักฉันจนตายแล้วตายอีกหรอ” หมอนี่แกล้งหยอกฉันอีกแล้ว โอเค รับมุกหน่อยละกัน
ฉันสอดแขนสองข้างไปที่ท้ายทอยเขาแล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆ สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขา ฉันมองตาคนตัวใหญ่ปากเราห่างกันไม่ถึง 2 เซนต์ เจ้าดินหน้าแดงแปร๊ด ฉันเผยอปากแกล้งเขานิดหน่อย หน้าตาเขาคือ ต้องการปากของฉันมาก แล้วฉันก็หลุดขำออกมา
“คิกๆ ไอ้ดิน ใครกันแน่โดนสาปให้ตายแล้วตายอีก แกไปส่องกระจกดูหน้าตัวเองดิ๊ ว่าอยากจะทำกับฉันขนาดไหน”
ฉันขำจนท้องแข็งกับหน้าแดงแปร๊ดของเขา เขาแก้เขินโดยการดึงหางม้าของฉันอีกแล้ว งื้อ เจ็บ
.
.
ระหว่างที่พวกเราสามคน ฉัน ภูผา และแผ่นดินนั่งรถไปโรงเรียนพร้อมกันเขาก็เล่าเรื่องของคุณเรย์จิให้ฟัง
ก็อย่างที่บอก
เมียหลักของพ่อเป็นคนญี่ปุ่น พวกเขาย้ายมาอยู่ที่นี่เพราะพ่อมาทำธุรกิจที่นี่ แล้วช่วยกันสร้างฐานะ มีลุก 3 คน
คนแรก ชูอิจิ โยชิดะ อายุ 26 เขาจ่อตำแหน่งประธานรอพ่อ
คนที่สอง เรย์จิ โยชิดะ อายุ 22 มหาลัยปี 4 คณะนิติมั้งนะ แกไม่ค่อยอยู่บ้าน ชอบไปอยู่คอนโดใกล้มหาลัย
คนที่สามก็ อายาโตะ โยชิดะ อายุ 20 มหาลัยปี 2 วิศวะ เป็นเสือผู้หญิง
คนที่สี่ก็ พิภพ โยชิดะ อายุ 20 มหาลัยปี 2 เรียนนิเทศ ลูกของภรรยาคนที่ 2 พี่ชายแม่เดียวกันกับพวกเรา
พี่ก็คนที่ห้า ภูผา โยชิดะ 18 ปี ม.6
แล้วก็เจ้าแผ่นดิน โยชิดะ 16 ปีเท่าพราว
อ๋อ งี้นี่เอง ฉันพยักหน้าเข้าใจที่พวกเขาเล่ามา
ในใจก็เริ่มคิดว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ ถ้าเจ้าอายาโตะนั่นเข้าใกล้ฉันไม่ได้ ชีวิตของฉันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร คิดแล้วก็โล่งใจขึ้นมาหน่อย ดีนะที่มีสองคนนี้คอยกันหมาให้ อาาา รักพวกนายสองคนจัง ฉันมองพวกเขาแล้วยิ้ม
.
.
ทางด้านอายาโตะกำลังกระสับกระส่ายและหาวิธีเข้าใกล้พราวฟ้า เพราะเขาต้องการเธอมากๆ เขาติดใจร่างกายเธอ และกำลังวางแผนร้ายๆ สมกับเป็นเขาอยู่
เธอต้องเป็นของฉันเท่านั้นพราวฟ้า
อายาโตะกล่าวไว้
- ผู้เขียน
