6
1544 คำ
“เอื้องอาบน้ำอยู่จ้ะ รักษ์มีอะไรเหรอ เดี๋ยวฤดีบอกให้”
“อ้อ... ไม่มีอะไร แค่อยากรู้ว่าพรุ่งนี้จะกินอะไร รักษ์จะซื้อไปฝาก” คนถามถามด้วยหัวใจลุ้นระทึก อยากได้ยินเสียงอีกคนแต่อีกคนดันมารับสายแทน
“ของโปรดยายเอื้องเลย ซื้อมาเถอะ ยายเอื้องกินได้หมด เดี๋ยวฤดีบอกให้ว่ารักษ์โทร. มา” ฤดีคุยกับรักษ์อีกครู่ใหญ่ก่อนจะกดวางสาย เธออมยิ้มแต่ไม่ได้บอกเพื่อนเมื่อเพื่อนออกมาจากห้องน้ำ
“ยิ้มอะไรของเธอยะ” เอื้องจันทร์เอ่ยถาม
“เปล่า แค่มีออร์เดอร์เข้ามารัวๆ เลยยิ้ม”
“คืนนี้แพ็กกันมือหงิกอีกสิ” เอื้องจันทร์เช็ดผมเดินเข้าไปหาเพื่อน
“เริ่มกันเลย เดี๋ยวติวหนังสือไปด้วย ฟังวิดีโอบรรยายของอาจารย์ไปพลางๆ จะได้ซึมเข้าเส้นเลือด”
“จ้ะ” เอื้องจันทร์ช่วยแพ็กของให้เพื่อน ก่อนจะนอนหลับไปอย่างอ่อนแรงพร้อมกับเพื่อนรัก ตื่นเช้าขึ้นมาเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เอื้องจันทร์เห็นว่าเป็นเบอร์ของรักษ์จึงรีบกดรับ
“ว่าไงรักษ์”
“เรากำลังจะขับรถไปหานะ”
“มาหาทำไม”
“ซื้ออาหารเช้าไปให้น่ะ”
“เกรงใจ ไม่เห็นต้องลำบากเลย”
“ลำบากอะไรกัน ออกมารอหน้าหอนะ”
“จ้ะ” เอื้องจันทร์อมยิ้มก่อนจะกดวางสาย
“หนุ่มที่ไหนโทร. มาจ๊ะ”
“รักษ์น่ะ บอกว่าจะซื้อของกินมาให้”
“รักษ์เขาทำงานพิเศษตอนเช้าด้วยนี่นา เป็นพนักงานส่งอาหารตามสั่งก่อนไปเรียน”
“ใช่จ้ะ”
“งั้นวันนี้ก็ได้กินของอร่อยสิ”
“รู้ได้ไง”
“ก็ติ่มซำเจ้าประจำที่เธอชอบไปกินเพราะอยากไปมองหน้าพนักงานส่งของทำงานน่ะ เป็นร้านเดียวกับที่รักษ์ทำงานยังไงล่ะ” ฤดีอยากให้เพื่อน เซอร์ไพรส์เลยไม่ได้บอกว่าเมื่อคืนหนุ่มโทร. มาหา
“พูดวกไปวนมา พูดมาตรงๆ ว่ารักษ์ทำงานร้านติ่มซำที่เอื้องชอบกินก็จบ”
ฤดีหัวเราะเพื่อนเบาๆ แต่ไม่พูดอะไร เอื้องจันทร์ตื่นมาล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะเดินออกไปนอกหอ
นพชัยขับรถมาจอดเทียบ มองเอื้องจันทร์ตาหวาน ก่อนจะลงจากรถเดินมาหา
“เอื้อง ดีใจจังที่เจอเอื้อง เราโทร. หาทำไมไม่รับสายเราเลย”
“เรายุ่งๆ น่ะ ช่วยฤดีแพ็กของเลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์” เอื้องจันทร์โกหกคำโต ไม่ชอบนพชัยเลยสักนิด เขาตามจีบเธออยู่นานหลายปี แต่เธอไม่เล่นด้วยเพราะไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ เห็นผู้หญิงเสียน้ำตาเพราะเขามามากก็นึกสงสารผู้หญิงพวกนั้นไม่น้อย
“เราซื้อติ่มซำเจ้าประจำที่เอื้องชอบมาให้ด้วยนะ” นพชัยรีบหยิบอาหารเช้าที่เขาอุตส่าห์ขับรถไปซื้อให้ตั้งแต่เช้ามาให้เอื้องจันทร์
“เกรงใจจังเลย ไม่เห็นต้องลำบากเลยจ้ะนพ” เอื้องจันทร์เกรงใจจริงๆ รักษ์ที่ขับมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ ของตัวเองมาจอดอยู่อีกด้านชะงัก เมื่อเห็นว่า นพชัยหนุ่มหน้าตาดีและเป็นที่หมายปองของสาวๆ ในมหาวิทยาลัยกำลังยื่นติ่มซำแสนอร่อยส่งไปให้เอื้องจันทร์ แค่รูปลักษณ์ภายนอกนพชัยก็กินขาด อีกฝ่ายรูปหล่อพ่อรวยและเรียนเก่ง เป็นนักกีฬาของสถาบันอีก เขาเทียบอีกฝ่ายไม่ติดเลยสักนิด
รักษ์ก้มมองติ่มซำในมือของตัวเองอย่างหงอยๆ คิดไปว่าที่เอื้องจันทร์ไม่ได้มีท่าทีแยแสกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเพราะเธออาจจะมีคนอื่นและคิดกับเขาเป็นเพียงแค่เพื่อนเท่านั้น
เขาทำท่าจะกลับแต่เมื่อเห็นว่านพชัยลวนลามเอื้องจันทร์เขาก็เลือดขึ้นหน้า รีบกระโจนเข้าไปต่อยหน้าอีกฝ่ายทันที
“โอ๊ย!” นพชัยร้องเสียงหลงเมื่อโดนต่อย เอื้องจันทร์เองก็ตกใจเหมือนกันไม่คิดว่าจะโดนนพชัยลวนลามแล้วรักษ์เข้ามาต่อยนพชัยจนหน้าหันแบบนี้
“มึงเป็นใครวะ” นพชัยหันไปถามเมื่อโดนต่อย ก่อนจะมองหน้าของคนต่อยชัดเจน “อ้อ... ไอ้เศษสวะอย่างมึงกล้าต่อยกูเหรอ มึงรู้ไหมว่ากูน่ะลูกใคร”
“มึงยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกใครแล้วกูจะรู้ไหม” รักษ์ถามกลับ
“ไอ้นี่วอนส้นตีน” นพชัยตรงเข้าเตะต่อย แต่รักษ์หลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว สวนหมัดเข้าที่หน้าท้องของอีกฝ่าย เอื้องจันทร์กรีดร้องก่อนจะเข้าห้ามปราม
“อย่านะนพ นายกลับไปเถอะ”
“ที่เล่นตัวเพราะชอบไอ้เศษสวะนี่น่ะเหรอ ชอบของต่ำๆ”
“แล้วเธอสูงนักหรือไง” เอื้องจันทร์ถามกลับ
“นี่เธอกล้าด่าฉันเหรอ เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าด่าฉันขนาดนี้มาก่อน”
“ฉันคนแรกนี่แหละที่จะด่านาย นายลวนลามฉันก่อน”
“ฉันไม่ได้ลวนลามเธอ มีหลักฐานอะไรมากล่าวหากัน”
“กล้องวงจรปิดหน้าหอพักมี หรือเธอจะแลกก็เอาสิ” เอื้องจันทร์ชี้ไปยังกล้องวงจรปิด
“ฝากไว้ก่อน แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” นพชัยพูดอย่างอาฆาตแค้น ก่อนจะขึ้นรถจากไป โดยโยนติ่มซำลงตรงหน้าของเอื้องจันทร์อย่างหงุดหงิด
“รักษ์เป็นไงบ้าง” เอื้องจันทร์เอ่ยถาม เห็นเลือดที่มุมปากของเขาแล้ว หน้าเสีย
“รักษ์ไม่เป็นอะไร”
“เลือดไหล ไปทำแผลก่อนนะ” เธอพาเขาไปนั่งตรงหอพักซึ่งเป็นม้าหินอ่อนสำหรับให้เพื่อนๆ ที่มาหานั่งรอ แล้วรีบไปนำกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้
“ทำแบบนี้ทำไม รู้ไหมว่านพชัยเส้นใหญ่ขนาดไหน ใครมีเรื่องกับเขาเดือดร้อนทุกคน” เธอเป็นห่วงเขาไม่น้อย กลัวรักษ์จะเดือดร้อน
“เราหวงเอื้อง ไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนแตะ”
“จู่ๆ จะมาหวงเราทำไมกัน”
“เธอเป็นเมียเรา”
“บ้า! จู่ๆ ก็โพล่งออกมาแบบนี้ เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า” เธอสะดุ้งเมื่อได้ยินเขาพูดมันออกมาตรงๆ แบบนี้
“เราสำรวจใจตัวเองแล้ว เราชอบเธอนะเอื้อง”
“รักษ์ชอบฤดีไม่ใช่เหรอ”
“ฤดียังไม่ได้บอกเหรอว่าเราปฏิเสธฤดีไป”
“บอกแล้ว ยังคิดอยู่เลยว่าช่างกล้า ฤดีน่ะมีแต่ปฏิเสธผู้ชาย นี่เธอเป็นคนแรกเลยนะที่ปฏิเสธฤดี” เอื้องจันทร์พูดขำๆ
“เราสำรวจใจตัวเองแล้วว่าเราไม่ได้ชอบฤดี แต่เราชอบเอื้อง”
“เพราะว่าเสียตัวให้เราเลยชอบเราน่ะเหรอ” เธอพูดขำๆ แต่หัวใจพองโตคับอก
“ไม่ใช่นะ เรารู้ใจตัวเองแล้วต่างหาก ก่อนหน้านี้เราไม่เคยรู้ว่าคิดยังไงกับเอื้อง จริงๆ เราก็ชอบเอื้องแต่ไม่กล้าจีบ เอื้องเป็นเพื่อนที่ดีของเรา เรากลัวเสียเอื้องไป”
“คนขี้ขลาด” เธอย่นจมูกใส่เขา
“เอื้องพูดเหมือนไม่แคร์เลย เหมือนเราไม่มีความหมายกับเอื้องเลย”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่คนเราจะรักกันต้องมาจากหัวใจไม่ใช่เพราะมีอะไรกันแค่ครั้งเดียว”
“เราอยากมีหลายครั้งนะ โอ๊ย! เจ็บ” เขาร้องเมื่อเธอเผลอกดแผลเขาเต็มแรงเพราะตกใจกับประโยคนั้น
“ขอโทษทีจ้ะ ก็รักษ์พูดอะไร ลามกที่สุด”
“พูดจริงๆ เราเป็นคนตรงๆ เอื้องก็รู้”
“อืม... ตรงเกิ๊น” เธอค้อนเขา ก่อนจะทำแผลให้ต่อ
“คืออยากมีอะไรเพราะไม่ใช่อยากมีเฉยๆ นะ เพราะว่าไม่อยากมีกับคนอื่นอีกแล้ว อยากมีกับเอื้องคนเดียว อยากได้เอื้องเป็นเมีย โอ๊ย! กดแผลรักษ์อีกแล้ว เจ็บนะครับ” เขาร้องเสียงหลง
“เขาสารภาพรักแล้วก็ยอมๆ ไปเถอะเพื่อนเอ๊ย!” ฤดีเดินออกมาจากหอเอ่ยแซวเพื่อนด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน
“แกนี่! แซวอยู่ได้” คราวนี้เอื้องจันทร์เขินหนัก
“มดกัด มดกัด มดมันกัด...” ฤดีทำท่าทีล้อเลียน ทำท่ามดกัดแล้วหัวเราะคิกคัก
“ตกลงเป็นแฟนกับเราไหม” รักษ์เอ่ยถามยิ้มๆ
“เอ่อ... ก็ได้” เอื้องจันทร์ตอบอย่างอายๆ
“ก็แค่นั้นแหละเพื่อน” ฤดีเข้ามากอดคอก่อนจะกระซิบอะไรบ้างอย่าง “คืนนี้ฉันอนุญาตให้แกไปนอนค้างที่อื่นได้หนึ่งคืน เพราะว่าออร์เดอร์ที่รับไว้เลื่อนไปแพ็กส่งวันมะรืน”
“บ้า! ฉันไม่ไปหรอกนะ”
“ไปเถอะ แฟนเธอทำตาเชื่อมอยากให้เธอไปกินตับที่บ้านจะแย่” ฤดีบุ้ยใบ้ไปทางรักษ์ เอื้องจันทร์ถึงกับถลึงตาเข้าใส่เมื่อโดนล้อเลียนแบบนี้
“เลิกล้อได้แล้ว เดี๋ยวหยิกให้เนื้อเขียวเลย”
“ไม่ล้อก็ได้ ไหนล่ะติ่มซำ อยากกินนะรู้ไหม” คนพูดแบมือมาด้านหน้า
“จริงด้วย แขวนอยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์น่ะ เดี๋ยวไปเอามาให้นะ” รักษ์รีบออกไปหยิบติ่มซำมาให้สองสาว
“เราต้องไปก่อนนะ มีเรียนเช้า กินให้อร่อยนะ” รักษ์พูดกับสองสาวก็จริงแต่สายตามองแค่หนึ่งสาวที่ชื่อเอื้องจันทร์
“จ้ะ” เอื้องจันทร์รับคำ รักษ์ยิ้มเขิน เขาเดินออกไปแต่สายตายังมองแฟนสาวไม่วางตา ก่อนจะร้องเสียงหลง
- ผู้เขียน
