เจ้าหนี้ซาตาน

เจ้าหนี้ซาตาล ตอนที่ 8

ปิ่นปัทมาหวีดร้องเสียงหลงเมื่อร่างบางโดนกดทับลงบนที่นอนหนานุ่ม เธอผวาอีกรอบเมื่อเขาใช้เชือกมัดมือเธอเอาไว้ติดกับหัวเตียง เขาทำเหมือนเธอไม่ใช่คน เป็นทาสรองรับอารมณ์ของเขาหรืออย่างไรกัน

“ปล่อยปัทนะคะ คุณจะทำอะไรของคุณ” เธอยอมรับว่าเสียงสั่นเพราะหวาดหวั่นกับการกระทำของเขาเหลือเกิน ยิ่งดวงตาของเขาทำให้เธอแข้งขาอ่อนแรงไปหมด

“มีหน้าที่อะไรล่ะ ก็ทำอย่างนั้นนั่นแหละ” เขาพูดหน้าตาย ทำเหมือนตัวเองต้องปฏิบัติกับเธอแบบนี้ทุกวัน ทุกเวลาที่ต้องการ แล้วเธอก็ต้องมารองรับอารมณ์ของเขาเหมือนนางบำเรอ

“ปล่อยปัทนะ มัดปัททำไม คนใจร้าย คนป่าเถื่อน คนไร้หัวใจ” ปิ่นปัทมาพยายามดึงมือให้หลุด แต่ไม่หลุด แถมยังเสียดสีจนเจ็บ

“ไม่อยากเจ็บตัวก็นิ่งๆ เอาไว้” เขาพูดแล้วซุกไซ้ซอกคอขาวผ่อง ปิ่นปัทมากรีดร้อง แต่สุดท้ายเสียงนั้นก็กลายเป็นเสียงอู้อี้ในลำคอ เธอเบิกตากว้างเมื่อเขากระชากทีเดียวกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอก็หลุดออกจากกัน แล้วเขาก็เลื่อนมือลงไปปลดซิปก่อนจะดึงกางเกงของเธอหลุดออกไปทางปลายขา

“ไม่เอาแบบนี้ คนหื่นกาม” เธอกรีดร้องอย่างตกใจกับความป่าเถื่อนของเขา ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาต่อว่าเขาดี แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเสียงด่าว่าอะไรของเธอเลย ปิ่นปัทมาอัดอั้นตันใจจนแทบจะกรีดร้องให้ลั่น แต่เธอกลับครางเสียงโหยเมื่อเขาแยกขาเธอออกจนกว้าง แล้วซุกซบใบหน้าลงไปยังเนินสาวหอมกรุ่น ตวัดลิ้นลามเลียกับสัดส่วนนั้นอย่างแนบชิด เธอหน้าแดงจัด ดิ้นเร่าๆ แต่เขากดขาเอาไว้ ลิ้นสากทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง อยากจะต่อต้านอยากจะปฏิเสธ แต่ความเสียวซ่านจากชิวหาร้อนรุ่มทำให้เธอเผลอครางอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง

“อื้อ... ตรงนั้น ไม่นะคะ” ปิ่นปัทมาเกร็งร่างเมื่อโดนลิ้นของเขาสอดแทรกเข้าหา แล้วนิ้วแกร่งของเขาก็สอดเสียบอย่างคุกคาม เธอส่ายหน้าไปมา ใบหน้าของเขมชาติแปรเปลี่ยนจากความเย็นชาเป็นแดงจัด ใบหน้าของเขาดูเกร็ง กรามกัดเข้าหากันแน่น ในขณะที่เขาสอดนิ้วเข้ามาในซอกทางรักอันแสนคับแคบ หญิงสาวดิ้นพล่าน สิ่งที่เสียดสีกันอยู่ก่อเกิดความเสียวซ่านจับจิตจับใจ ผนังอ่อนนุ่มด้านในตอดรัดนิ้วแกร่งที่ฝังเข้าหาเป็นจังหวะระรัว ความเสียวซ่านปนเปกับความเจ็บทำให้เธอร้องคราง พยายามพาสะโพกหนีแต่หนีไปไหนไม่รอด

ลิ้นของเขาจ้วงเข้าดูดกลืนกินหยาดน้ำหวานภายจากกลีบผกากรองแสนสวย ปิ่นปัทมาส่ายหน้าไปมาจนผมกระจาย มือของเธอที่โดนมัดอยู่กำจิกเข้าหากันด้วยความเสียวซ่าน แล้วเท้าเล็กๆ ของเธอเกร็งจิกอยู่บนที่นอนกว้าง

หญิงสาวหอบหายใจระรัวเมื่อเขาเร่งนิ้วจนเธอปลดปล่อยหยาดน้ำหวานไหลซึมออกมาจนหมดเนื้อหมดตัว เขาจ้วงกินอย่างหิวกระหาย ดูดซับจนเธอเหือดแห้ง ก่อนจะสอดแทรกลิ้นเข้าไปในเนินเนื้อหอมหวานเพื่อกระตุ้นน้ำหวานอีกครั้ง

เขมชาติจับขาเธอให้ชันขึ้น ก่อนจะสอดกายเข้าหาเธออย่างลึกซึ้ง ปิ่นปัทมาเกร็งร่างหวีดร้องด้วยความเสียดเสียวเมื่อเขากดเข้ามาหาจนมิดเม้น ขาทั้งสองของเธอถูกยกขึ้นพาดกับแขนแกร่งของเขา จนขาโย้ขึ้นเปิดเผยเรือนกายให้เขากระแทกเข้ามาหาจนร่างน้อยไถลไปแทบไปชนกับหัวเตียง ความเจ็บปนเปกับความเสียวทำให้เธอเผยอริมฝีปากหวีดร้องทุกครั้งที่เขากระชั้นกายเข้าหา

เขาครางเสียงดังเมื่อเธอตอดรัดเขาทุกทิศทาง เขมชาติก้มลงบดจูบริมฝีปากสั่นระริก แล้วเอื้อมมือไปปลดพันธนาการของเธอให้เป็นอิสระ

ปิ่นปัทมาผวากอดคอเขาแน่นเพราะแรงกระแทกของเรือนกายส่วนกลางที่ประสานกันอยู่รุกเร่าและรุนแรง เธอร้องครางเสียงหลงกับบทรักอันดุเดือดของเขา

ริมฝีปากรุ่มร้อนบดคลึงริมฝีปากเต็มอิ่มหอมหวาน มือหนาประคองสะโพกของเธอเอาไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างกุมคางมนให้เธอคอยรอรับจุมพิตของเขา ร่างบางกระเด้งขึ้นไปอยู่บนตักของเขาในขณะที่โดนกระแทกจนร่างสั่นระริก

ปิ่นปัทมาจิกมือกับบ่ากว้างของเขมชาติ สายตาของเขาปรารถนาเธออย่างร้อนแรง เธอหน้าแดงเมื่อยอดอกเสียดสีกับยอดอกของเขา ชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าลงมาดูดรวบอกอวบ ตวัดลิ้นระรัวจนยอดอกแข็งเป็นไต พร้อมจะให้เขาดูดกลืนกินจนฉ่ำใจ

เขากดร่างเธอลงบนที่นอนนุ่มอีกครั้ง ปิ่นปัทมาหงายหลังลงบนเตียง ศีรษะของเธอถูกรองรับด้วยหมอนใบโต เขาขยับเข้ามาสอดเสียบเรือนกาย ฝากฝังความแข็งแกร่งครั้งแล้วครั้งเล่า จับขาเธอพาดบ่าจนสะโพกสาวลอยเด่น มือหนาดึงศีรษะให้มองส่วนประสานที่สอดแทรกเข้าหากัน

ปิ่นปัทมาอุทานหน้าแดงจัดเมื่อเห็นเรือนกายใหญ่โตของเขาแล่นเข้าแล่นออกในซอกทางรักแคบเล็กของเธอ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเข้ามาในร่างกายของเธอได้ เขาก้มลงมาบดริมฝีปากอีกครั้ง สะโพกสอบนั้นทำงานอย่างหนักหน่วง ลมหายใจของเขารุนแรงจนเธอต้องเผยอริมฝีปากหอบกระเส่าตามเขาไปด้วย

เขามองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ปิ่นปัทมารู้สึกหัวหมุนจนสมองขาวโพลน เธอรับรู้ได้ถึงแรงเสียดสีล้ำลึก เรือนกายสั่นระริกด้วยความรู้สึกเหมือนจะขาดใจ แล้วยังกลิ่นเพศรสที่อบอวลแตะจมูกอบอวลอยู่ทั่วเตียงกว้าง พร้อมๆ กับเสียงคำรามลั่นห้อง เธอรับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อนที่สาดซัดเข้ามาจนหมดสิ้น

เขมชาติหอบรุนแรง เขาถอดถอนเรือนกายออกห่าง ก่อนจะลุกหนีไปจากเตียง ปล่อยให้คนบนเตียงนอนหอบกระเส่าใบหน้าแดงก่ำ

ปิ่นปัทมามองเรือนร่างสูงกำยำของสามีที่เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เขาไม่เอ่ยอะไรสักคำ พอเสร็จสมอารมณ์หมายก็จากไปโดยไร้คำปลอบโยน เขาทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน แค่คิดน้ำตาก็รินไหลอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เธอปลอบใจตัวเองว่าต้องเข้มแข็งเอาไว้ ก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง รีบสวมใส่เสื้อผ้าเพื่อจะหนีจากคนใจร้ายไปให้ไกลๆ

“อุ๊ย!” เสียงหวานอุทานเมื่อทำท่าจะก้าวออกไปจากบ้านพักของเขา มือหนาก็เอื้อมมาจับเอาไว้ ก่อนจะดึงให้เดินตามเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

“จัดโต๊ะอาหารหรือยัง ไม่ใช่พอสมใจแล้วลืมหน้าที่ตัวเองนะ”

หญิงสาวได้แต่อ้าปากค้าง ใครกันแน่สมใจแล้วไม่สนใจเธอกันแน่ เขาต่างหากไม่ใช่เหรอ เธอถูกเขากินตับ ไม่ใช่เธออยากกินตับเขาสักหน่อย แต่ได้เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน นึกค่อนขอดเขาในใจ เขมชาติลอบมองคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา หัวใจของเขากระตุกวูบเมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาออดอ้อนของเธอ แต่เธอกลับดูซื่อๆ และไร้มารยาแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น เขมชาติบอกตัวเองว่าอย่าเพิ่งไปหลงกลมารยาหญิง เธออาจจะยังไม่แสดงธาตุแท้ให้เขาเห็นก็เป็นได้

ปิ่นปัทมาจัดโต๊ะอาหารให้เขา โดยการเทอาหารจากปิ่นโตใส่จานชาม ทำท่าจะผละจากไป ไม่อยากเห็นหน้าเขาตอนนี้ แต่เขาก็รั้งแขนเอาไว้อีก ไม่ยอมให้เธอไปง่ายๆ

“น้ำล่ะ ตู้เย็นอยู่โน้น” เขาชี้ไปยังตู้เย็น ความจริงเธอไม่ใช่คนที่จะหลงลืมอะไร แต่เพราะอยากไปจากเขาให้ไกลๆ จึงเพิ่งรู้ตัวว่าทำหน้าที่บกพร่องไป การเป็นภรรยาของเขาแบบไม่เต็มใจ แถมยังโดนข่มเหงเอาตลอด ไหนจะความรู้สึกอึมครึมที่เกิดขึ้นระหว่างกันอีก ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก เขาดูเย็นชา ไม่ค่อยพูด พูดแต่ละประโยคก็แข็งกระด้าง แววตานั้นว่างเปล่าทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน ไม่เหมือนคนที่มีความสัมพันธ์ทางกายอย่างลึกซึ้ง

ปิ่นปัทมารินน้ำใส่แก้วให้เขา ก่อนจะผละห่าง แต่ต้องร้องเสียงหลงเมื่อโดนกระชากทีเดียวขึ้นไปนั่งบนตักร้อนแข็งกระด้าง เธอดิ้นหนีตะกายจะลงจากตัก